Τα όρια του παραλογισμού έχει αγγίξει αυτή η πολιτική καθοδηγούμενη
τρομο-υστερία να σχηματιστεί οπωσδήποτε κυβέρνηση. Θα μπω αν μπει κι
αυτός, δε συμμετέχω ούτε...νεκρός αλλά ζωντανός καταθέτω δέσμη επτά προτάσεων, δίχως ΣΥΡΙΖΑ δε γίνεται αλλά ο Τσίπρας είναι ασόβαρος, σύσταση ευρωπαϊκού μετώπου, να μαζευτούμε εμείς και να μείνει ο “ναζιστής” απέξω κτλ.
Εκτός όμως από τα όρια του παραλογισμού, αγγίζει κι αναμένεται να ξεπεράσει, τα όρια της φαιδρότητας.
Περισσότερο μας παραπέμπει σε προσπάθεια σύστασης συμμορίας διαρρηκτών όπου οι εγκέφαλοι το θέλουν, αλλά έχουν ανάγκη να συμμετάσχουν ορισμένοι ακόμη στο έγκλημα. Κάποιοι που είναι; Το παίζουν; Τίμιοι. Όχι βέβαια για να μοιράσουν τα κλοπιμαία αφού αυτά τα έχουν καπαρώσει προ πολλού άλλοι, αλλά για να μην κατηγορηθούν έπειτα ως διαρρήκτες και οδηγηθούν όλοι στη δικαιοσύνη.
Διότι όλα όσα τους χρειάζονται τα διαθέτουν (π.χ. όπλα, εμπειρία, αυτοκίνητο ή εν προκειμένω 151 ψήφοι κτλ) άρα γιατί δεν προχωρούν; Επειδή αν καταστούν όλοι συνένοχοι, ή έστω ένας εκ των Τσίπρα / Καμμένου, θα ισχύσει ο νόμος της σιωπής.
Omerta!
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το προοριζόμενο θύμα είναι ο ελληνικός λαός. Η σχεδιαζόμενη νέα μεγάλη ληστεία της Νέας Υόρκης θα του αρπάξει -αν πραγματοποιηθεί- ότι τυχόν του έχει απομείνει. Εντούτοις κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για το τι θα ακολουθήσει στην πρώτη δέσμη μέτρων που θα επιχειρήσει να περάσει μια κυβέρνηση μειοψηφίας.
By the way ήδη εξέπνευσε η μετενέργεια ορισμένων κλαδικών συμβάσεων κι όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε ένα τοίχο στη γειτονιά μου “έχεις φτωχύνει αρκετά ή θες κι Αντώνη Σαμαρά;”…
του Στρατή Μαζίδη
