Γράφει ο Νίκος Βανδώρος
Από χτες οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μας βομβάρδισαν πως πρέπει να συγκινηθούμε με κάποια παιδιά. Σώνει και καλά. Θα το φας και θα πεις και ένα τραγούδι που λέει και ο λαός.
Ακούσαμε λοιπόν για τα παιδιά της αηδι-αστικής τάξης και πόσο πρέπει να τα συμπαθήσουμε. Η τουλάχιστον να σωπάσουμε για να μην είμαστε το επόμενο θύμα τους, στο όνομα της επανάστασης. Να μου επιτρέψετε να μιλήσω και για κάποια άλλα παιδιά…
Υπάρχουν και τα άλλα παιδιά. Παιδιά που κάνουν δύο δουλειές ταυτόχρονα. Παιδιά που δεν είχαν το προνόμιο να σπουδάζουν ή να είναι ο πατέρας του κάπου χωμένος για να πάρουν καμιά υποτροφία. Παιδιά που μένουν σε υπόγεια, που κοιμούνται με άλλους εφτά σε ένα δωμά. Διασκορπισμένα σε πόλεις και χωριά, σε κάθε γωνιά της Ελληνικής πατρίδας αλλά και του εξωτερικού.
Παιδιά που φυλάνε τα σύνορα στις εσχατιές στον Έβρο και στην Κύπρο, γιατί δεν έχουν βύσμα να φυλάνε τις καφετέριες στο Κολωνάκι από το Πολεμικό Μουσείο..
Παιδιά που σέβονται ιδιωτική και δημόσια περιουσία γιατί έχουν δουλέψει και ξέρουν. Δεν καταστρέφουν χωρίς λόγο ή στο όνομα κάποιας επανάστασης.
Παιδιά που τιμούν τις παραδόσεις και παίρνουν δύναμη από αυτές. Που ξέρουν που πατάν και που πηγαίνουν…
Με αυτά τα παιδιά συγκινούμαστε! Αυτά είναι οι πραγματικοί αγωνιστές. Παιδιά που δεν τους χαρίστηκε τίποτα, αλλά όλα τα κέρδισαν με το σπαθί τους. Παιδιά που έτριξαν τα δόντια και αγωνίστηκαν να αλλάξουν τη μοίρα τους. Πραγματικοί, γνήσιοι επαναστάτες και όχι της φακής. Αυτούς τιμάει ο Ελληνικός λαός στα σιωπηλά. Όσοι δεν έχουμε διαβρωθεί και δεχόμαστε ότι μας πασάρουν. Γι αυτά καμία λέξη από τους τηλεβόθρους και τις βρωμοφυλάδες τους. Δεν πειράζει ας προσευχηθούμε εμείς για αυτά…
