Η Παυλίνα Νάσιουτζικ είναι η μητέρα του 20χρονου Νίκου Ρωμανού που συνελήφθη για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης και ερευνάται η συμμετοχή του στην τρομοκρατική οργάνωση Πυρήνες της Φωτιάς.
Η Παυλίνα Νάσιουτζικ είναι συγγραφέας μυθιστορημάτων και ιστορικών βιβλίων, διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται.
Μελέτες και άρθρα της δημοσιεύονται σε περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή ιστορικά συνέδρια. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στο χώρο του μείζονος ελληνισμού και στον τομέα της ιστορίας των ιδεών (history of ideas).
Ο πατέρας της καταδικάστηκε για την άγρια δολοφονία του συγγραφέα Αθανάσιου Διαμαντόπουλου
Είναι κόρη του Αθανάσιου Νάσιουτζικ, πρώην προέδρου της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο οποίος κατηγορήθηκε για την άγρια δολοφονία του συγγραφέα Αθανάσιου Διαμαντόπουλου μέσα στο σπίτι του στο Κολωνάκι τον Σεπτέμβριο του 1984.
Μάλιστα το 2008 έγραψε το βιβλίο Τόση Λίγη Αλήθεια στο οποίο εξιστορεί τη δική της εκδοχή για την υπόθεση δολοφονίας στην οποία εμπλέκεται ο πατέρας της Αθανάσιος Νάσιουτζικ, γνωστή ως το Εγκλημα στο Κολωνάκι.
«Θα χρειαστώ όλο μου το θάρρος για να βουτήξω σ” αυτήν τη σκοτεινή σπηλιά των αναμνήσεων και να σας διηγηθώ την ιστορία όχι αντικειμενικά -αυτό είναι αδύνατον- αλλά όπως εγώ την έζησα. Θα ξαναθυμηθώ εκείνη τη μέρα που ξεκίνησαν όλα, γιατί ήταν η μέρα που ο Γιώργος μου είπε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Επίσης ήταν η μέρα που έκλεινα τα 18. Και φυσικά η μέρα που έμαθα ότι ο πατέρας μου κατηγορείται για φόνο» αναφέρει η ίδια στο διήγημά της.
Η μητέρα του Νίκου Ρωμανού έγραψε επίσης τα εξής μυθιστορήματα «Καψτε τα νυφικά», «Μύκονος Μπλουζ» και «Μαμάδες Βορείων Προαστίων».
Τι έλεγε για το παιδί της, τα παιδικά της χρόνια και τους φυλακισμένους
Εντωμεταξύ, η ίδια σε συνέντευξή της στον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου τον Ιούλιο του 2008, λέει
για το παιδί της: «Ενα παιδί, μελλοντικά, μπορεί να σε ξαναρίξει στην κατάθλιψη, μπορεί και να σε ξεκάνει. Μέχρι τα πρώτα 10 χρόνια του παιδιού να έχεις τη χαρά ότι διαμορφώνεις έναν άνθρωπο, ότι του δίνεις αρχές που μπορεί να είναι και ενάντια σε ό,τι προηγήθηκε, να είναι κάτι καινούργιο. Μία φορά, για παράδειγμα, που έγραφε ο γιος μου διαγώνισμα στην ιστορία, μου λέει «έλα μαμά να διαβάσουμε ιστορία» και του απαντάω «χέσε την ιστορία, θα διαβάσουμε Μάριο Χάκκα». Μου λέει «μαμά, είσαι τρελή;». Εγώ ήξερα ότι την ιστορία θα την ξεχάσει, το κείμενο του Χάκκα όμως δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Χάκκας θα του μείνει».
Όσο για τις συμβουλές που του έδινε;;; «Η σιωπή είναι θάνατος. Αυτό λέω και στο γιο μου. Μέχρι τότε ούτε εγώ πολυμιλούσα, ίσως έτσι να ήταν οι αρχές της οικογένειάς μας: Δεν μιλάμε, τα ανεχόμαστε όλα σιωπηλά, τα υπομένουμε, δεν επαναστατούμε. Σαφώς διαφοροποιήθηκα.»
Από μικρή όπως λέει αναγκάστηκε να παίξει το ρόλο του ενήλικα, καθώς η μητέρα της είχε καταρρεύσει μετά τον φόνο του λογοτέχνη Διαμαντόπουλου για τον οποίο κρίθηκε ένοχος ο σύζυγός της Αθανάσιος Νάσιουτζικ: «Ζούσα ένα ανελέητο καθημερινό σφυροκόπημα, μία χώρα παιδικών ονείρων γεμάτη δάκρυ. Αυτή τη χώρα δεν μπορώ να την ξαναβρώ. Κατέρρευσε ένας κόσμος- όχι μόνο από οικονομικής πλευράς. Εγώ μπορεί να πήγαινα στη σχολή Μωραίτη, να συναγελαζόμουνα τους κοσμικούς και τους εύπορους αλλά, μέσα μου, είχα απόσταση από όλα αυτά. Έκανα πράγματα που δεν έκανε κανένα παιδί της σχολής Μωραίτη: Κολλητοί μου ήταν τα παιδιά των σχολείων της Γκράβας-φτωχά παιδιά».
Όπως λέει τα επισκεπτήρια στις φυλακές της έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη της: «Να βλέπεις ένα πρόσωπο κομματιασμένο πίσω από τα κάγκελα (συγκινείται). Οι άνθρωποι γύρω μου, εκεί στις φυλακές, ήταν πολύ συμπαθητικοί, ήταν όλοι αυτοί που περίμεναν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους. Το σοκ μου δεν ήταν πως βρέθηκα εγώ εδώ με αυτούς τους ανθρώπους, το σοκ μου ήταν οι ιστορίες τους. Οι ποινικοί κρατούμενοι είναι οι επαναστάτες του αύριο.
Αυτοί που ήταν μέσα στη φυλακή δεν είχαν τις οικονομικές δυνατότητες για να βγουν, να στηρίξουν τον εαυτό τους. Όλοι όσοι πληρώνουν τη νύφη, δεν είναι πάντοτε οι αίτιοι των εγκλημάτων. Όλοι ξέρουν ότι το σύστημα είναι σάπιο. Ξέρετε όμως τι μου έκανε τρομερή εντύπωση στα επισκεπτήρια; Η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων. Έρχονταν οι γυναίκες για να δουν τους συζύγους τους μέσα στις φυλακές με τα παιδιά τους καλοντυμένα. Φοβερά αξιοπρεπείς!»
