Οι καιροί άλλαξαν, όπως και ο φόβος. Έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά σαν φάρσα. Γιατί μόνο γέλιο προκαλεί η εμφάνιση Ξηρού με το ντεκαπάζ και την μαύρη ρίζα. Όσο και αν η Αστυνομία προσπαθεί να μιλήσει για τα πιστόλια του Ξηρού, έχει ήδη αποδυναμωθεί από την εικόνα με το πιστολάκι του κομμωτηρίου.
Δεν ξέρω αν ο Ξηρός ήταν επικίνδυνος ή όχι. Η κυβέρνηση όμως πρέπει να καταλάβει πως η επικινδυνότητα Ξηρού, στη συνείδηση του κόσμου, δεν απειλεί άμεσα κανέναν. Αντιθέτως η κυβερνητική πολιτική τρομοκρατεί κάθε σπίτι, απειλεί κάθε εργαζόμενο, κάνει ανασφαλή κάθε Έλληνα. Δεν είναι θέμα σύγκρισης τρομοκρατίας με κακή πολιτική. Είναι απλώς μια πραγματικότητα σε καθημερινή ανάγνωση.
Η προσπάθεια να δημιουργηθεί η εικόνα πως η τρομοκρατία και μάλιστα αυτή του Ξηρού είναι ο απόλυτος κίνδυνος για τη χώρα, μόνο την τρομοκρατία ευνοεί.
Είναι υποκρισία να δημιουργείς επικοινωνιακά “πιθανά θύματα Ξηρού” , όταν η πολιτική σου έχει σκοτώσει 5.000 άτομα και έχει ρίξει τη χώρα σε ανθρωπιστική καταστροφή.
Αν ρωτήσεις τους πολίτες τι θεωρούν πιο επικίνδυνο, τα σκίτσα με τα καλάσνικοφ του Ξηρού ή τις τροπολογίες υπέρ Μπόμπολα και Λάτση, τα μνημόνια και τη λιτότητα, προφανώς δεν θα τα βάλουν με τον Ξηρό. Άλλωστε η τρομοκρατία είναι το φαινόμενο που γεννά η ανισότητα, η αδικία και η ατιμωρησία. Άρα αν θες να τη χτυπήσεις το κάνεις πρωτίστως πολιτικά.
Ή για να λαϊκίσω, αν θέσεις το ερώτημα στους πολίτες για το ποιόν θα ήθελαν στη φυλακή τον Ξηρό ή τον Βενιζέλο, η απάντηση μάλλον θα απογοητεύσει τον Σαμαρά. Οπότε κύριε Σαμαρά, την επόμενη φορά δοκιμάστε με το Βενιζέλο. Θα πετύχει.
