Από το 2008 ετοίμαζαν το ΔΝΤ! Οι εγκληματικές ευθύνες Αλογοσκούφη-Καραμανλή για την χρεοκοπία της χώρας

Μιχάλης Καρχιμάκης

ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ ΣΤΟ EUROGROUP ΤΟΥ 2008
ΚΑΙ Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΚΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ…
TOY Ν. ΒΡΑΧΟΥ.
====================================================
Σεισμό προκαλούν σήμερα, οι καλά ‘’φυλαγμένες’’ δηλώσεις του Αλογοσκούφη που είδαν το φως , στις οποίες ομολογεί, ότι ΔΕΝ τον άφησαν, από το 2007, να πάρει σκληρά και αναγκαία μέτρα για να μη χρεοκοπήσουμε .
ΩΣΤΕ, ο Παπανδρέου έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα ?
===============================================
Ο Γιώργος Αλογοσκούφης αποκαλύπτει: ΔΕΝ πήραμε μέτρα γιατί φοβηθήκαμε το πολιτικό κόστος. Η εξομολόγηση ………..

Αλογοσκούφη, έστω και αργά, ‘’προϊδεάζει’’ τι θα επακολουθήσει σύντομα, αλλά δεν απενοχοποιεί όλους όσους και ήξεραν και ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑΝ !!! Σύμφωνοι, ο υπουργός δεν έκανε αυτό που έπρεπε, αλλά σίγουρα την κύρια ευθύνη την φέρουν πολλοί. Απεχώρησε γιατί βρήκε μεγάλη ΑΡΝΗΣΗ στην αποδοχή και εφαρμογή περιοριστικών μέτρων εξυγίανσης. Σύντομα όλοι θα μάθουν, όσοι δεν γνωρίζουν, ότι το ΔΝΤ ήταν στην Ελλάδα και από το 2007 ‘’συζητούσε’’ με τους Ευρωπαίους την δυνατότητα και την πιθανότητα να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα.

Στο Eurogroup του 2008
για τη αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας, με τον Στρος-Καν, ως επικεφαλής του ΔΝΤ είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν το πρόγραμμα που εφάρμοσαν το 2010, αλλά υπερίσχυσε η σκοπιμότητα και το πολιτικό κόστος.
Στο ίδιο μήκος κύματος απενοχοποίησης είναι και η αποκάλυψη του Γ. Αλογοσκούφη για το τελευταίο Eurogroup όπου συμμετείχε και ο ίδιος, τον Δεκέμβριο του 2008. Εκεί οι Ευρωπαίοι συζητούν για πρώτη φορά κάτι που δεν θα μάθει κανείς: «Τότε είχε έρθει και ο Στρος-Καν ως επικεφαλής του ΔΝΤ και συζητήθηκε το θέμα του μηχανισμού ουσιαστικά. Και στην ουσία απορρίφθηκε γιατί οι Γερμανοί δεν έδειχναν διάθεση να το στηρίξουν».
Τα πρώτα μηνύματα έρχονται…
===================
Τα Χριστούγεννα του 2008 αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα το ενδιαφέρον των διεθνών αγορών για το ελληνικό χρέος. Σημαίνον πολιτικό πρόσωπο που έπαιξε κατόπιν ρόλο στις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου δέχεται τότε ένα τηλεφώνημα φημισμένου διεθνούς «κερδοσκόπου» από το Σεντ Μπαρτς της Καραϊβικής, όπου έκανε τις διακοπές του. Το ενδιαφέρον του εστιαζόταν στην πορεία του χρέους και το κατά πόσον τα ελλείμματα βρίσκονταν υπό έλεγχο.
Το πρώτο ημιεπίσημο ηχηρό μήνυμα
όμως δεν αργεί και έρχεται από το Σίτι του Λονδίνου. Με την είσοδο του καινούργιου έτους, ο οίκος αξιολόγησης Standards & Poor υποβαθμίζει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας από Α σε Α- και η προσοχή των ήδη νευρικών από τη διεθνή κρίση αγορών στρέφεται τώρα για τα καλά στις χρόνιες αδυναμίες της χώρας.
«Η Ελλάδα απέτυχε να φτιάξει τη στέγη, όταν ακόμη ο ήλιος έλαμπε» λέει χαρακτηριστικά ο αναλυτής της S&P Μάρκο Μίρσνικ.
Ο Κώστας Καραμανλής
σε μία από τις τελευταίες του προσπάθειες να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης κάνει ανασχηματισμό. Στο τιμόνι της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται τώρα ο Γιάννης Παπαθανασίου. Την πρώτη μέρα που αναλαμβάνει ως υπουργός Οικονομικών, στις 7 Ιανουαρίου του 2009, δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον Γιώργο Προβόπουλο. «Γιάννη, θέλω να μου αφιερώσεις μία ώρα σήμερα το απόγευμα οπωσδήποτε, για να σε ενημερώσω», ακούγεται από την άλλη πλευρά της γραμμής.

Γιατί οι ‘Ελληνες πολιτικοί αθετούν πάντα τις συμφωνίες που υπογράφουν;.

Αυτός ο τόπος δεν έχει σωτηρία… Και ιδού ποιο είναι το πρόβλημα.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μετά από περιπετειώδεις διαπραγματεύσεις, κατέληξε στο τρίτο Μνημόνιο. Αντιπαρέρχομαι ότι θα το είχε σκίσει την επομένη των εκλογών του περασμένου Ιανουαρίου, διότι πρόκειται για χιλιοειπωμένα πράγματα, αν και κάθε φορά που το σκέφτομαι τόσο περισσότερο θυμώνω.

Για την κοροϊδία θυμώνω και τις αναλήθειες που ειπώθηκαν τότε. Όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν τις πραγματικότητες………

και παρ’ όλα αυτά, με θρασύτατο θα έλεγα τρόπο, έκρυψαν την αλήθεια από το λαό.

Περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, όμως. Διότι οι πράξεις μας δείχνουν και τον χαρακτήρα μας…

Κατόπιν απειλών και εκβιασμών, όπως ειπώθηκε κατά κόρον τον Ιούλιο, ο πρωθυπουργός δέχθηκε τη συνέχιση του λεγόμενου Ελληνικού Προγράμματος και –αν αληθεύουν οι περιγραφές της καλής εφημερίδας Guardian- η Ελλάδα γλίτωσε την εκδίωξη από τη ζώνη του ευρώ στο παρά ένα. Βεβαίως, ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποφανθεί εάν ήταν ορθή η απόφαση του κ. Τσίπρα να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη και εάν οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Διότι με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, το σίγουρο είναι ότι έχουμε μπροστά μας μία ακόμα πενταετία (τουλάχιστον) υλοποίησης επώδυνων μέτρων, φτώχειας και εξαθλίωσης.

Ο πρωθυπουργός, και η πλειοψηφία των πολιτικών αρχηγών που σπάραξαν στο κλάμα μήπως και φύγουμε από την αγκαλιά της Γερμανίας, ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο. Ας δεχθώ ότι καλώς έπραξαν, αν και φοβάμαι ότι θα αποδειχθεί ακόμα μία βλακώδης πράξη, με δεδομένη την άρνηση τους να το εφαρμόσουν…

Εμένα η απορία μου είναι η εξής λοιπόν: Αφού το ψήφισαν, αφού έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να συνεχίσουν να αποφασίζουν για το μέλλον μας οι ξένοι, γιατί βρίζονται και τσακώνονται και δεν κάθονται κάτω να συνεννοηθούν και να βρουν τρόπους να το υλοποιήσουν για να τελειώνει το μαρτύριο του λαού; Δεν βγάζει πουθενά η κομματική αντιπαράθεση και δεν πρόκειται να εξέλθει η χώρα του Μνημονίου εάν δεν το υλοποιήσει. Αυτό ακριβώς σημαίνει η υπογραφή που έβαλαν πλατιά-φαρδιά στο απαράδεκτο κείμενο των δανειστών.

Η Ελλάδα χάνει πολύτιμο χρόνο και οι πολίτες βρίσκονται σε απόγνωση. Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς μας, η Ντέλια και οι υπόλοιποι της παρέας των δανειστών παίρνουν τις αποφάσεις για τη χώρα μας. ‘Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο για την Ελλάδα.

Το 1940 στα σχολικά βιβλία Γλώσσας: δειλία, ηττοπάθεια και διασυρμός του Έπους!… Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/10/1940_27.html#.Vi-mnLfhCUk

Όσο παραμένει, στα σχολικά βιβλία, η μαγαρισιά, που ατιμάζει την επέτειο, θα επιμένουμε στην επισήμανσή της. Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στο περιοδικό «ΑΦΥΠΝΙΣΗ» της ιεράς μονής αγίου Νικοδήμου στο όρος Πάικο του Κιλκίς.

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, ο μεγάλος μας λογοτέχνης ………

Στρατής Μυριβήλης, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε, όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος), στις αετοράχες της Πίνδου, αλλά στα μετόπισθεν, όπου απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας συναγωνιζόταν την ανδρεία των μαχητών. Το μεταφέρω:

«Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
– Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
– Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
– Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τι μεγάλη ψυχή ο γέροντας της ιστορίας! Τρεις γιούς και… χαλάλι της πατρίδας! Προσθέτει ένα νέο στοιχείο τούτη η διήγηση, όπως το γράφει ο Μυριβήλης: Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει-θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι-σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!

Γιορτάζουμε του «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μια ελαχιστότατη λέξη που περικλείει μέσα της το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας!! Με τα «ΟΧΙ» ανήλθαμε στις κορυφές της δόξας!! Με τα «ΝΑΙ» και τις προδοσίες των διαχρονικών Νενέκων (ή μήπως Ναιναίκων;) μας σαβάνωσε η ντροπή και η υποτέλεια. Θα ξεδιπλωθούν και οι σημαίες στα μπαλκόνια των σπιτιών-όσων καίγονται από αγάπη για το «ιερό πανί» και όχι όσων τις καίνε- θα ακούσομε και τον Εθνικό μας Ύμνο, που δεν είναι ύμνος εις την Ελλάδα, αλλά Ύμνος εις την Ελευθερίαν. Για τον εθνικό μας ποιητή είναι αξεδιάλυτα-ένα αυτά τα δύο. Και λέγεται πως, όταν το 1826 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τον Ύμνο του Σολωμού, συγκλονίστηκε και συνέταξε το Πρωτόκολλο με το οποίο αναγνώριζε τον αιμόφυρτο τόπο μας ως κράτος. Γιατί οι μεγάλοι του κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την αποφασιστικότητα των λαών και των κυβερνήσεών τους, να υπερασπίσουν την εθνική τους αξιοπρέπεια με θυσίες και με το αίμα τους, αν χρειαστεί!

Το ’40 νικήσαμε γιατί ο λαός και οι μαχητές του μέθυσαν με τ’ αθάνατο κρασί του ’21. Γιατί έβλεπαν την Παναγία να περπατά πάνω στα χιόνια, γιατί ντρέπονταν να ντροπιαστούν!

Στην τότε εφημερίδα «Πρωΐα» δημοσιεύτηκε επιστολή μιας μάνας χήρας από τα Μέγαρα, που μόλις είχε λάβει τον πολεμικό σταυρό ανδρείας του σκοτωμένου γιού της. (Δεν πήγαν να σκοτώσουν εκείνα τα παιδιά, πήγαν να πεθάνουν για την πατρίδα τους!). Έγραφε η χαροκαμένη μάνα στην επιστολή: «Ο Δημητρός μου, ο μοναχογιός μου, προστάτης των τριών κοριτσιών μου, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Χαλάλι της πατρίδος ο Δημητρός μου. Ας ήτανε να πέθαινα κι εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω η Ελλάς». Τέτοιοι γονείς που χαλάλιζαν τα παιδιά τους στην πατρίδα, ανάγκασαν σοφό της εποχής να αναφωνήσει:«Βγάλτε τα στεφάνια της νίκης από τα κεφάλια των στρατιωτών μας και φορέστε τα στα κεφάλια των γονιών τους»!

Και όταν φύγει το ψευτορωμαίικο, όπως το έλεγε ο Πατροκοσμάς, το λυμφατικό χαρτοβασίλειο του «ΝΑΙ» που ζούμε τώρα και έλθει το πραγματικό ρωμαίικο και αποκτήσουν τα παιδιά, οι μαθητές μας τα βιβλία που πρέπει, τέτοια θα διαβάζουν, με τέτοια παραδείγματα θα γαλουχούνται και θα μορφώνονται.

«Όταν θ’ ανθίσουν τούτοι οι τόποι
όταν θα ‘ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι
θα συνοδεύσουν την βλακεία.
στην τελευταία της κατοικία».
(Ν.Γκάτσος)

Γιατί σήμερα η βλακεία, η προδοσία και η δειλία κυριαρχούν στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», που τα ονομάζουν ευφημιστικώς βιβλία Γλώσσας! Είναι η πρώτη φορά από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, που δεν σέβονται οι συγγραφικές ομάδες και παρέες του υπουργείου πρώην εθνικής και νυν νεοταξικής εκπαίδευσης τους αγώνες, τις επετείους του λαού μας!
Συγκεκριμένα:

Στην Γ’ Δημοτικού, στο α’ τεύχος του βιβλίου Γλώσσας, σελ.79, το αφιέρωμα στο Έπος του ’40, περιορίζεται στη εξής αναφορά:

«Από το ημερολόγιο της Ροζίνας, μιάς δεκάχρονης εβραιοπούλας από τη Θεσσαλονίκη. Οκτώβριος 1940: Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές».

Και τέλος! Τίποτε άλλο! Αυτό μαθαίνουν χιλιάδες Ελληνόπουλα για το Σαράντα! Αναστάτωση (όπως λέμε «συνωστισμός») και καταστροφή ενός εβραϊκού μαγαζιού! Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι και παιδιά από ιταλικά βομβαρδιστικά. Έγραψαν γι’ αυτό οι εφημερίδες της εποχής. Γιατί δεν συμπεριέλαβαν ένα τέτοιο συμβάν;

Το επόμενο όμως αφιέρωμα της Ε’ Δημοτικού είναι εξοργιστικότατο! Στην σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου Γλώσσας-δηλητηρίασης των παιδιών και μαγαρίσματος της μνήμης περιέχεται κείμενο με τίτλο:

«Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο!» Και υπότιτλο: «Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και αφού κρύφτηκαν στο υπόγειο, διαμείβονται οι εξής άθλιοι διάλογοι:
«Μετά γύρισε (ο μπαμπάς) στη μανά και της είπε πώς θα τρέξει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά. «Δεν έχουμε δραχμή», είπε κι έφυγε τρέχοντας στη σκάλα…». Όταν ο προκομμένος ο μπαμπάς γύρισε από την τράπεζα απογοητευμένος, γιατί η τράπεζα ήταν κλειστή και δεν μπόρεσε «να σηκώσει λεφτά», πήγαν σ’ ένα υπόγειο, «στης κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τα σπίτι της έχει υπόγειο και το λιακωτό της είναι τσιμεντένιο και δεν μπορούν να το τρυπήσουν οι μπόμπες». Και ο μπαμπάς –πρότυπο ήρωα- πήρε στην αγκαλιά του τον αφηγητή, παιδί μικρό και του είπε:
«-Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας». Και ο Άκης, εμπνεόμενος από την «γενναιότητα» του πατέρα του, απάντησε:
«Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…».

Βεβαίως, γιατί οι άντρες στρατεύονται και πολεμούν! Ενώ όσοι δεν θέλουν να γίνουν άντρες, παίρνουν το Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί απόλυσης και σπεύδουν στα υπόγεια και άσε τα κορόιδα να κατασκοτώνονται για την τιμή της πατρίδας!

Τι κείμενο είναι αυτό; Ποιο μήνυμα περνά; Πριν σχολιάσω να τονίσω το εξής: Όλοι οι ειδικοί επιστήμονες που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής, πρότυπα δηλαδή.

Τι «προάγει» το προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρώτον: Την δειλία, την ηττοπάθεια, την αφιλοπατρία, το ψεύδος! Γνωρίζουμε από τα «επίκαιρα» της εποχής ότι την ημέρα που κηρύχθηκε ο πόλεμος και η γενική επιστράτευση ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας! Έξαρση, ενθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη για το δίκαιο του αγώνα, θάρρος, ένα πραγματικό γλέντι του λαού, που είχε απηυδήσει από τις προκλήσεις του ιταμού και ολιγόνου Μουσολίνι! Και οι μπαμπάδες δεν κρύβονταν σαν λαγοί στα υπόγεια ούτε έτρεχαν στις τράπεζες! Αυτά τα σκέφτονται οι Γραικύλοι της σήμερον που γράφουν τα βιβλία! Να γλιτώσουν τις καταθέσεις τους και τα παλιοτόμαρά τους και η πατρίδα ας χαθεί! Εκείνοι οι μπαμπάδες, οι παππούδες μας, ντύνονταν στα χακί, και πήγαιναν, «με το χαμόγελο στα χείλη», μπροστά, στα μαρμαρένια αλώνια του Γένους! Καλά το γράφει ο ποιητής:

«Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας
του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!».
(Κ.Βάρναλης, «Αιδώς, Αργείοι!»)

Σημειωτέον ότι στο ίδιο βιβλίο το αφιέρωμα για το «Πολυτεχνείο» καλύπτει επτά (7) σελίδες! Το αφιέρωμα στο ’40, πέντε (5)! Το να δίνεται στην 17η Νοεμβρίου 1973 ο χαρακτήρας μιας εθνικής επετείου και μάλιστα ισάξιας και ανώτερης-κρίνοντας από τον αριθμό των σελίδων-είναι από τα «πρωτότυπα» ευρήματα της νέας, νεοταξικής ιδεολογίας που διαπερνά τα βιβλία και προβληματικό από κάθε άποψη, που δεν έχει καμμία θέση σε σχολικό βιβλίο! Κι αν δεν κάνω λάθος, τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», τύπου Δαμανάκη, Λαλιώτη και χιλιάδων άλλων «αντιστασιακών», ακόμη την χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός…

Το εξευτελιστικό για την ιστορία μας κείμενο για το «υπόγειο» χάσκει εδώ και 10 περίπου χρόνια στα βιβλία-πανέρια με οχιές. Κάποιες αντιδράσεις υπάρχουν, όμως οι αόρατος αυθέντες του τόπου, που κυκλοφορούν σε διάφορες «Στοές» δεν συγκινούνται. Μας προκαλούν, ένα ολόκληρο λαό, που ήπιε προφανώς το «τρελλό νερό» (Κόντογλου) της αφασίας και της απάθειας, γι’ αυτό και συνεχίζεται το μάθημα γενιτσαρισμού. Οι αυριανοί «πορκουάδες» ετοιμάζονται…
Να κλείσω «φτύνοντας» το ψεύδος και το ατίμασμα της ηρωικής γενιάς του ’40, παραπέμποντας σε ένα κείμενο αυτόπτη μάρτυρα της ημέρας που οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο. Τότε που ο λαός μας, κατά το ρυπαρογράφημα, «έτρεχε να κρυφτεί στα υπόγεια»:

«Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων […] έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. […] Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μία λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μία τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο. (Γ.Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953, Βιβλιοπωλείον της Εστίας)

ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ | ΝΟΜΙΜΗ Η ΑPΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΦΟΡΩΝ!!

Πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση συμπολίτη και φίλου ενάντια στη λεηλασία και την απειλή κατά της ζωής μας από τους υπηρέτες των τοκογλύφων.ΝΟΜΙΜΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΦΟΡΩΝ!

 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΕΛΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗ ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ. ..η μάχη συνεχίζεται…

Στις 31/7/14, έλαβα μια ατομική ειδοποίηση ληξιπρόθεσμων οφειλών μου προς την εφορία, προερχόμενων από φορολογικές επιβαρύνσεις του κράτους, που δεν προκύπτουν από το εισόδημα, που δεν συμφωνούν με το Σύνταγμα και υπερβαίνουν την φοροδοτική μου ικανότητα.

ΕΕΤΗΔΕ, ΕΕΤΑ, ΕΝΦΙΑ, τέλος επιτηδεύματος, τέλη κυκλοφορίας, έκτακτη εισφορά σε αντικειμενικές δαπάνες, ειδική εισφορά αλληλεγγύης, φόρος πολυτελούς διαβιώσεως λόγω κατοχής αυτοκινήτου, φόρος αξιοπρεπούς διαβιώσεως, φόρος αναπνοής και φόρος υπάρξεως.

Η ειδοποίηση απειλούσε με κατάσχεση, κινητής και ακίνητης περιουσίας, που λόγω του μικρού μεγέθους της, ισοδυναμεί με ολική δήμευση, ενώ έδινε την εναλλακτική λύση της ρυθμίσεως και πληρωμής με δόσεις. Για να επιτευχθεί η ρύθμιση, έπρεπε να υπογράψω ψευδώς και γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, ότι το εισόδημά μου επαρκεί για την αξιοπρεπή μου διαβίωση και ότι περισσεύει ένα μέρος, για την αποπληρωμή των εν λόγω φόρων, κάτι δηλαδή που δεν ευσταθεί.

Στις 30/9/14, ξεκίνησε η Δίκη του Κάφκα με πραγματικά πλέον γεγονότα, διά της καταθέσεώς μιας Ανακοπής-προσφυγής 250 σελίδων, που απογυμνώνει πλήρως τις προθέσεις της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, αποκαλύπτοντας ότι στην Ελλάδα έχουν απενεργοποιηθεί σχεδόν στο σύνολό τους τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως αυτά ορίζονται από το Σύνταγμά μας και το Διεθνές Δίκαιο.

Ότι επιχειρείται η δήμευση της περιουσίας των Ελλήνων, με αντισυνταγματικές διατάξεις νόμων, ότι επιχειρείται ο περιορισμός του δικαιώματος δικαστικής προστασίας, ο περιορισμός του δικαιώματος της ζωής μας, της ελευθερίας και της περιουσίας, και ότι εν τέλει, επιχειρείται η κατάλυση του Συντάγματος με την βία, ενεργοποιώντας το θεμελιώδες δικαίωμα και την θεμελιώδη υποχρέωση της αντιδράσεώς μας με κάθε μέσο.

Ότι η οριζόμενη διά του άρθρου 120 παρ.2 και 4 ως θεμελιώδης νομική υποχρέωση, όλων των Ελλήνων που διαθέτουν πατριωτισμό, αποτελεί μια υποχρέωση ενασκήσεως καθήκοντος μέχρι αυτοθυσίας, για την προστασία του Συντάγματος, του δημοκρατικού πολιτεύματος, της πατρίδας και της ελευθερίας. Μια υποχρέωση με αυξημένη νομική ισχύ, που δεν μπορεί να ανακοπεί από καμμιά μορφή εξουσίας και καμμία διάταξη νόμου.

Θέτοντας έτσι τα πράγματα, το πρώτο στάδιο της «Δίκης του Κάφκα με πραγματικά γεγονότα», της δίκης με την οποία προκαλώ σε μονομαχία ως διάδικο το Κράτος, προκειμένου να σχίσω την δημοκρατική του επικάλυψη, ανεξαρτήτως του αν κερδίσω ή χάσω, ξεκίνησε καλά. Στις 10/10/14, κέρδισα την προσωρινή διαταγή διά της οποίας η Δικαιοσύνη προστάτευσε την ακίνητή μου περιουσία στο σύνολό της, διέταξε την αναστολή εκτελέσεως όλων των προσβαλλομένων πράξεων, ούτε μιας ούτε δύο αλλά δέκα, και υποχρέωσε το Υπουργείο Οικονομικών να μου εκδώσει φορολογική ενημερότητα, για κάθε ενδεχόμενη χρήση, κυρίως για λόγους τιμής. Πλέον είμαστε φορολογικά ενήμεροι, εγώ και η εφορία, ως προς το γεγονός ότι η μάχη άρχισε, και ότι το πρώτο δηλητηριώδες βέλος μου χτύπησε την Λερναία Ύδρα κατ’ ευθείαν στην καρδιά.

Η αναμονή, που ομολογουμένως, θα μας ταλαιπωρήσει, αυξάνοντας όμως σταδιακά την γοητεία της Νίκης, θα διαρκέσει όσο διαρκούν τα σπαρταρίσματα.

Προς το παρόν είμαστε λίγοι, ο εμψυχωτής Αλκαίος Ιωάννης, οι νομικοί, Θανάσης Αλαμπάσης, Γεώργιος Κόκκας, Μαριέλλα Κοσμίδου, η Κίνηση Ακομμάτιστων Πολιτών Αγρινίου, η Ελένη Βνάτσιου, ο Σωτήρης Τηγανίτας, σκόρπιος Λαός, που οι σκοτεινές δυνάμεις του έκλεισαν το στόμα, αλλά σύντομα θα γίνουμε πολλοί, για να απολαύσουμε την αποξήλωση του γόρδιου δεσμού με τον οποίον η εξουσία νόμισε ότι θα μας δέσει…

ΕΝΦΙΑ 2015

Όταν τα πουλιά «ζωγραφίζουν» στον ουρανό

---

Μπορεί οι κάτοικοι των πόλεων να έχουν σχεδόν ξεχάσει ή να μην μπορούν να παρατηρήσουν τις εναλλαγές των εποχών, η φύση ωστόσο στέλνει τα δικά της πανέμορφα «μηνύματα».

Την επικείμενη άφιξη του χειμώνα σηματοδότησαν στον βρετανικό βορρά χιλιάδες ψαρόνια που «ζωγράφισαν» με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τον

Όταν το υπερβολικό ανδρικό μέγεθος είναι "ασύμβατο" με τον γυναικείο κόλπο...

Σε έναν ιδανικό κόσμο, το σεξ δεν θα προκαλούσε ποτέ πόνο, δεν θα συνοδευόταν ποτέ από σεξουαλικώς μεταδιδόμενες λοιμώξεις και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και θα οδηγούσε πάντα στον οργασμό. Επειδή όμως τίποτα από αυτά δεν ισχύει, πρέπει να μάθουμε πώς να προλαμβάνουμε ή να αποφεύγουμε μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα.

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν συχνά οι γυναίκες στο σεξ είναι ο πόνος και το μεγάλο μέγεθος του πέους του συντρόφου τους μπορεί να είναι η αιτία.

Η γυναικολόγος Lauren Streicher εξηγεί αν είναι πιθανό ο πόνος να προκύπτει επειδή το μέγεθος του κόλπου είναι «ασύμβατο» με το μέγεθος του ανδρικού μορίου.

Δείτε κι αυτό: Κολεόσπασμος: Όταν ο κόλπος δεν «επιτρέπει» την είσοδο του πέους

Σε γενικές γραμμές, ο γυναικείος κόλπος μπορεί να «φιλοξενήσει» το ανδρικό μόριο όσο μεγάλο κι αν είναι. «Δεδομένου ότι υπάρχει επαρκής ερωτική διέγερση και επαρκής λίπανση, ο κόλπος μπορεί να επεκταθεί αρκετά», δηλώνει η Streicher.

Η ειδικός επισημαίνει ότι το πρόβλημα της «ασυμβατότητας» σπανίως προκύπτει σε νεαρές γυναίκες μέχρι 40 ετών. «Είναι πιο συνηθισμένο σε μεγαλύτερες γυναίκες, επειδή είναι πιο πιθανό να προκύψουν ιατρικά ή ορμονικά προβλήματα.»

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. «Μερικές φορές το πέος μοιάζει να είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στον κόλπο. Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η γυναίκα πρέπει να ανακαλύψει γιατί συμβαίνει αυτό, καθώς είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί», αναφέρει η Streicher.

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που το πέος μοιάζει να είναι πολύ μεγάλο. Ο ένας είναι ότι η γυναίκα δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένη για την επαφή, με αποτέλεσμα να πονά ή και να αιμορραγεί. Πέρα από τα επαρκή προκαταρκτικά, το ζευγάρι μπορεί να χρησιμοποιήσει λιπαντικό για πιο εύκολη διείσδυση. Ένα άλλο ενδεχόμενο είναι ο κόλπος να είναι υπερβολικά ξηρός λόγω κάποιας φαρμακευτικής αγωγής που ακολουθεί η γυναίκα. Μάλιστα, στην περίπτωση αυτή, η κολπική ξηρότητα δύσκολα γίνεται αντιληπτή. Τα αντισυλληπτικά και τα αντιισταμινικά μπορεί να οδηγήσουν σε κολπική ξηρότητα.

Πηγή: http://www.onmed.gr/sexoualikothta/item/332098-otan-to-ypervoliko-andriko-megethos-einai-asymvato-me-ton-gynaikeio-kolpo#ixzz3pkQ6bmas

Οι έξυπνες γυναίκες είναι σέξι, αλλά…

Οι άντρες θεωρούν μια γυναίκα που είναι πιο έξυπνη από αυτούς ιδιαίτερα ελκυστική, όταν όμως τη βλέπουν μπροστά τους «κομπλάρουν» και δεν της ζητούν να βγουν ραντεβού, δείχνει μια νέα έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Personality and Social Psychology Bulletin.

Ψυχολόγοι από το Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, το Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα έπειτα από πείραμα που διεξήγαγαν και το οποίο περιελάμβανε 105 άντρες και μια ομάδα γυναικών.

Όλοι οι συμμετέχοντες, άντρες και γυναίκες, έπρεπε αρχικά να περάσουν από ένα τεστ ευφυΐας σε Μαθηματικά και Γλώσσα. Αφού τα αποτελέσματα των γυναικών γνωστοποιήθηκαν στους άντρες, τους ζητήθηκε να βαθμολογήσουν τις γυναίκες. Παρατηρήθηκε μια τάση οι άντρες να δίνουν υψηλότερες βαθμολογίες στις γυναίκες που τους είχαν ξεπεράσει στο τεστ, αξιολογώντας τες ως πιο ελκυστικές σε σύγκριση με τις γυναίκες που δεν τα πήγαν τόσο καλά όσοι εκείνοι.

Όταν όμως οι άντρες είδαν από κοντά την έξυπνη γυναίκα, η φυσική παρουσία φάνηκε να «αποτελεί πλήγμα για τον ανδρισμό τους», εξηγούν οι ερευνητές, με αποτέλεσμα να διστάζουν να της ζητήσουν να βγουν ραντεβού.

«Οι άνδρες σχημάτισαν πιο ευνοϊκή γνώμη και έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις γυναίκες που φάνηκε να είναι πιο έξυπνες από αυτούς», αναφέρει η μελέτη. Ωστόσο, η στάση τους δεν υπέδειξε κάτι τέτοιο όταν τις είδαν από κοντά, καθώς ήταν απόμακροι και καθόλου πρόθυμοι να τις συναντήσουν ξανά.

Η νέα έρευνα αντικρούει τα ευρήματα παλαιότερων μελετών και δημοσκοπήσεων που έχουν υποδείξει ότι οι άνδρες αναζητούν μια έξυπνη σύντροφο, καθώς η ευφυΐα υποδεικνύει ότι η γυναίκα έχει λάβει καλή ανατροφή από την οικογένειά της και ότι θα γίνει καλή μητέρα.

Τι σημαίνει η λέξη «Πατρίδα» – Ένα κείμενο που πρέπει όλοι να διαβάσουμε Το διαβάσαμε από το: Τι σημαίνει η λέξη «Πατρίδα» – Ένα κείμενο που πρέπει όλοι να διαβάσουμε

Πατρίδα: Το κείμενο αυτό είναι η μετάφραση από τα γαλλικά του λήμματος PATRIE, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό και του Ντ’ Αλαμπέρ (Encyclopedie de Diderot et d’ Alembert). Το λήμμα αυτό γράφτηκε την 1η Δεκεμβρίου 1765, από τον Louis de Jaucourt (D.J.).


Ο Ρήτορας που ασχολείται λίγο με τη λογική, ο γεωγράφος που δεν τον απασχολεί παρά μόνο η θέση των τόπων και ο χυδαίος λεξικογράφος θεωρούν σαν πατρίδα τον τόπο γέννησης, όποιος και αν είναι αυτός.

Αλλά ο φιλόσοφος γνωρίζει ότι αυτή η λέξη προέρχεται από το λατινικό pater, που αντιπροσωπεύει έναν πατέρα και παιδιά και επομένως εκφράζει την έννοια που αποδίδουμε στην οικογένεια, στην κοινωνία, στο ελεύθερο κράτος, του οποίου αποτελούμε μέλη, και του οποίου οι νόμοι εξασφαλίζουν τις ελευθερίες μας και την ευτυχία μας.

Δεν υπάρχει πατρίδα κάτω από το ζυγό του δεσποτισμού.

Τον περασμένο αιώνα, ο Colbert συνέχεε τη βασιλική επικράτεια με την πατρίδα. Τελικά, ένας σύγχρονός μας, παρουσίασε μια διατριβή γι αυτή τη λέξη, στην οποία προσδιόρισε με τόση χάρη και ακρίβεια, τη σημασία αυτού του όρου, τη φύση του και την ιδέα που πρέπει να του αποδώσουμε, που θα έκανα λάθος αν δεν εμπλούτιζα, ή μάλλον διαμόρφωνα, το άρθρο μου βασισμένο σε σκέψεις αυτού του πνευματικού ανθρώπου.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δε γνώριζαν τίποτα πιο αγαπητό και πιο ιερό από την πατρίδα.

Έλεγαν ότι χρωστούν τα πάντα σ’ αυτή. Ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο για το οποίο να αξίζει κανείς να πάρει εκδίκηση, εκτός από την πατρίδα και τον πατέρα.

Ότι δεν πρέπει κανείς να έχει άλλους φίλους εκτός από τους φίλους της πατρίδας.

Ότι, απ’ όλους τους οιωνούς, ο καλύτερος είναι να μάχεται κανείς γι αυτήν.

Ότι είναι ωραίο, ότι είναι γλυκό να πεθάνει κανείς για να την υπερασπιστεί.

Ότι οι ουρανοί δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο σε σ’ αυτούς που την έχουν υπηρετήσει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μιλούσαν οι δικαστές, οι πολεμιστές και ο λαός.

Τι αντίληψη λοιπόν είχαν διαμορφώσει για την πατρίδα;

H πατρίδα, έλεγαν, είναι μια γη που όλοι όσοι την κατοικούν ενδιαφέρονται για την διατήρησή της, που κανείς δεν θέλει να την εγκαταλείψει, γιατί κανείς δεν εγκαταλείπει την ευτυχία του, και όπου οι ξένοι αποζητούν ένα άσυλο.

Είναι μια τροφός που προσφέρει το γάλα της με τόση ευχαρίστηση, όση νιώθουν αυτοί που το δέχονται.

Είναι μια μητέρα που αγαπά όλα τα παιδιά της, που δεν τα ξεχωρίζει παρά μόνο όσο ξεχωρίζουν από μόνα τους.

Που επιθυμεί να υπάρχει και η αφθονία και η μετριότητα, αλλά καθόλου φτώχεια.

Μεγάλοι και μικροί, αλλά κανένας στερημένος. Που, ακόμα και σ’ αυτή την άνιση μοιρασιά, διατηρεί ένα βαθμό ισότητας, ανοίγοντας σε όλους το δρόμο για τις πρώτες θέσεις.

Που δεν αντέχει να υποφέρει καμιά δυστυχία μέσα στην οικογένεια, παρά μόνο αυτές που δεν μπορεί να αποφύγει, την αρρώστια και τον θάνατο.

Που θεωρεί ότι δεν έχει κάνει τίποτα γεννώντας απλά τα παιδιά της, αν δεν τους εξασφαλίσει και την καλή ζωή.

Είναι μια δύναμη παλιά όσο και η κοινωνία, θεμελιωμένη στη φύση και την τάξη.

Μια δύναμη ανώτερη από κάθε άλλη που υπάρχει στα σπλάχνα της, άρχοντες, δικαστές, έφοροι, σύμβουλοι ή βασιλιάδες.

Μια δύναμη που υποτάσσει στους νόμους της τόσο αυτούς που διοικούν στο όνομά της, όσο και αυτούς που διοικούνται.

Είναι μια θεότητα που δέχεται προσφορές, μόνο και μόνο για να τις διαμοιράσει , που αποζητά μάλλον το συναισθηματικό δέσιμο παρά την πίστη, που χαμογελάει όταν κάνει το καλό και δυσανασχετεί όταν κατακεραυνώνει.

Τέτοια είναι η πατρίδα! Η αγάπη που της έχουμε οδηγεί στην πραότητα των ηθών και η πραότητα των ηθών οδηγεί στην αγάπη για την πατρίδα.

Αυτή η αγάπη είναι η αγάπη για τους νόμους και το καλό της πολιτείας, αγάπη που αναπτύσσεται μόνο στις δημοκρατίες.

Είναι μια πολιτική αρετή, βάσει της οποίας κανείς απαρνείται τον εαυτό του, προκρίνοντας το κοινό συμφέρον έναντι του δικού του. Είναι ένα συναίσθημα και όχι μια συνέπεια. Ο τελευταίος άνθρωπος σε ένα κράτος μπορεί να έχει αυτό το συναίσθημα, όπως ακριβώς και ο αρχηγός της δημοκρατίας.

Η λέξη πατρίδα είναι μια από τις πρώτες λέξεις που τα παιδιά ψέλλιζαν στους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους.

Ήταν το πνεύμα των συζητήσεων και η κραυγή του πολέμου.

Εμπλούτιζε την ποίηση, διήγειρε τους ρήτορες, κυριαρχούσε στη γερουσία, αντηχούσε στο θέατρο και στις λαϊκές συνελεύσεις. Ήταν χαραγμένη στα μνημεία.

Ο Κικέρων έβρισκε αυτή τη λέξη τόσο προσφιλή, που την προτιμούσε από κάθε άλλη, όταν μιλούσε για τα συμφέροντα της Ρώμης.

Υπήρχαν επίσης, στους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους, συνήθειες που τάφοι, επιτάφιοι λόγοι, ήταν όλα πηγές του πατριωτισμού.

Υπήρχαν επίσης πραγματικά λαϊκά θεάματα, όπου όλες οι τάξεις διασκέδαζαν από κοινού. Βήματα όπου η πατρίδα, μέσω των λόγων των ρητόρων, διαβουλευόταν με τα παιδιά της, πάνω στα μέσα που θα τα καθιστούσαν ευτυχισμένα και ελεύθερα.

Αλλά ας περάσουμε στην απαρίθμηση των στοιχείων που θα αποδείξουν όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει.

Όταν οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα, άκουγε κανείς από τη μια πλευρά τη φωνή ενός αυτοκρατορικού άρχοντα που ωθούσε σκλάβους στη μάχη και από την άλλη τη λέξη πατρίδα που κινητοποιούσε ελεύθερους ανθρώπους.

Οι Έλληνες δεν είχαν τίποτα πιο πολύτιμο από την αγάπη για την πατρίδα. Το να εργάζονται γι αυτήν ήταν η ευτυχία και η δόξα τους.

Ο Λυκούργος, ο Σόλων, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης προτιμούσαν την πατρίδα τους από κάθε τι άλλο στον κόσμο.

Ο ένας, σε ένα πολεμικό συμβούλιο που οργανώθηκε από τη δημοκρατία, βλέπει το μπαστούνι του Ευρυβιάδη να σηκώνεται κατά πάνω του. Δεν απαντά παρά με τις παρακάτω τρεις λέξεις: χτύπα, αλλά άκουσε.

Ο Αριστείδης, αφού για μακρό διάστημα διαχειριζόταν τις δυνάμεις και τα οικονομικά της Αθήνας, δεν άφησε ούτε καν αυτά που χρειαζόταν για να ταφεί.

Οι γυναίκες στη Σπάρτη ήθελαν να αρέσουν όπως θέλουν και οι δικές μας. Αλλά θεωρούσαν ότι θα έφταναν πιο σίγουρα στο στόχο αυτό, αν συνδύαζαν το ζήλο για την πατρίδα με τις χάρες.

Πήγαινε, γιε μου, έλεγε η μια, εξοπλίσου για να υπερασπιστείς την πατρίδα και γύρισε ή με την ασπίδα σου ή πάνω στην ασπίδα σου, δηλαδή, νικητής ή νεκρός.

Παρηγορήσου, έλεγε η άλλη σε έναν από τους γιούς της, παρηγορήσου για το πόδι που έχασες, γιατί δε θα κάνεις ούτε βήμα χωρίς να σου θυμίζει ότι υπερασπίστηκες την πατρίδα.

Μετά τη μάχη στα Λεύκτρα, όλες οι μητέρες αυτών που είχαν χαθεί μαχόμενοι χαίρονταν, σε αντίθεση με τις άλλες, που έκλαιγαν πάνω στους γιους τους, που επέστρεφαν ηττημένοι. Περηφανεύονταν ότι έφερναν άντρες στον κόσμο, γιατί, από την κούνια ακόμα, τους παρουσίαζαν την πατρίδα σαν πρώτη τους μητέρα.

Η Ρώμη, που είχε δεχτεί από τους Έλληνες την ιδέα ότι έπρεπε να διαμορφώσει πατρίδα, τη χάραξε πολύ βαθιά στην καρδιά των πολιτών της.

Υπήρχε ακόμα αυτή η ιδιαιτερότητα στους Ρωμαίους, ότι συνέδεαν ορισμένα θρησκευτικά συναισθήματα με την αγάπη που είχαν για την πατρίδα τους.

Αυτή η πόλη που είχε θεμελιωθεί με τους καλύτερους οιωνούς, αυτός ο Ρωμύλος που ήταν ταυτόχρονα ο βασιλιάς και ο θεός τους, αυτό το καπιτώλιο που ήταν αιώνιο όπως και η πόλη και η πόλη αιώνια όπως και ο ιδρυτής της, προξενούσαν στους Ρωμαίους εξαιρετική εντύπωση.

Ο Βρούτος, για να διατηρήσει την πατρίδα του, αποκεφάλισε τους γιούς του. Και μια τέτοια ενέργεια θα φαινόταν αφύσικη μόνο σε αδύναμα πνεύματα. Χωρίς το θάνατο των δυο προδοτών, η πατρίδα του Βρούτου θα εξέπνεε εν των γενάσθαι.

Ο Valerius Publicola δεν είχε παρά να αναφέρει το όνομα της πατρίδας για να καταστήσει λαϊκότερη τη Γερουσία.

Ο Menenius Agrippa, για να οδηγήσει τον κόσμο από τον Ιερό Λόφο[1] στην καρδιά της δημοκρατίας. Η Veturia, για να αφοπλίσει το γιο της, τον Καριολάνο[2]. Οι Manlius, Camille και Scipion, για να νικήσουν τους εχθρούς των Ρωμαίων. Οι δυο Κατώνες, για να διατηρήσουν τους νόμους και τα αρχαίο ήθη. Ο Κικέρων, για να τρομάξει τον Αντώνιο και να κεραυνοβολήσει τον Κατιλίνα.

Έχει λεχθεί ότι αυτή η λέξη πατρίδα περιείχε μια μυστική αρετή, όχι για να καθιστά τους πιο δειλούς γενναίους, κατά την έκφραση του Lucien, αλλά επίσης για να γεννά ήρωες σε κάθε γενιά, για να πραγματοποιεί κάθε είδους θαύματα. Καλύτερα να πούμε ότι, στο πνεύμα αυτών των Ελλήνων και Ρωμαίων, υπήρχαν αρετές που τους καθιστούσαν ευαίσθητους στο νόημα της λέξης.

Δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μικρές αρετές που αποσπούν επαίνους σαν ανταμοιβή στις μικρής κλίμακας κοινωνίες μας.

Εννοώ αυτές τις ιδιότητες του πολίτη, αυτή τη δύναμη ψυχής που μας κάνει να πραγματοποιούμε και να υπομένουμε μεγάλα έργα για το κοινό καλό.

Ο Fabius χλευάστηκε, περιφρονήθηκε, προσβλήθηκε, από το συναγωνιστή του και από το στρατό του. Χωρίς να δώσει σημασία, δεν άλλαξε τίποτα από το σχέδιό του, χρονοτρίβησε κι άλλο και έφτασε σχεδόν στο σημείο να νικήσει τον Αννίβα.

Ο Regulus, για να εξασφαλίσει ένα πλεονέκτημα για τη Ρώμη απορρίπτει την ανταλλαγή αιχμαλώτων, ενώ είναι ο ίδιος αιχμάλωτος και επιστρέφει στην Καρχηδόνα, όπου τον περιμένουν βασανιστήρια. Τα ίχνη του Decius τον εκθέτουν, στέλνοντάς τον σε σίγουρο θάνατο.

Στο βαθμό που θεωρούμε αυτούς τους πολίτες στρατηγούς σαν επιφανείς ανόητους και τις πράξεις τους σαν θεατρινίστικες αρετές, δε γνωρίζουμε καλά τη λέξη πατρίδα.

Ίσως να μην ακούστηκε αυτή η ωραία λέξη με περισσότερο σεβασμό, περισσότερη αγάπη, περισσότερη αξία, από την εποχή του Fabricius.

Όλοι γνωρίζουν αυτό που είπε στον Πύρρο: «Κρατήστε το χρυσό σας και τις τιμές σας, εμείς οι Ρωμαίοι, είμαστε όλοι πλούσιοι, γιατί η πατρίδα, για να μας ανεβάσει στα υψηλά αξιώματα, δε μας ζητάει παρά μόνο την αξία μας». Αλλά δεν γνωρίζουν όλοι ότι το ίδιο θα έλεγαν και χίλιοι άλλοι Ρωμαίοι.

Αυτός ο πατριωτικός τόνος ήταν ο γενικός τόνος σε μια πόλη, όπου όλοι οι κανόνες ήταν ηθικοί. Γι’ αυτό και η Ρώμη φάνηκε στον Κυνέα, τον πρεσβευτή του Πύρρου, σαν ναός και η Σύγλητος σαν μια ακτινοβολούσα συνέλευση.

Τα πράγματα άλλαξαν μαζί με τα ήθη. Προς το τέλος της δημοκρατίας δεν αναγνώριζαν πια τη λέξη πατρίδα παρά για να τη βεβηλώσουν.

Ο Κατιλίνας και οι εξοργισμένοι συνεργοί του καταδίκαζαν σε θάνατο όποιον τη πρόφερε ακόμα στη ρωμαϊκή γλώσσα.

Ο Κράσσος και ο Καίσαρας δεν τη χρησιμοποιούσαν παρά για να συγκαλύψουν τη φιλοδοξία τους.

Κι όταν στη συνέχεια ο ίδιος ο Καίσαρας, διαβαίνοντας το Ρουβικώνα, είπε στους στρατιώτες του ότι θα έπαιρνε εκδίκηση για τις προσβολές που είχε δεχθεί η πατρίδα, έκανε κατάχρηση της δύναμης του στρατεύματός του.

Δεν μάθαιναν πια να αγαπούν την πατρίδα όσοι δειπνούσαν σαν τον Κράσσο, οικοδομούσαν σαν το Βερρές, κατέστρωναν σχέδια τυραννίας σαν τον Καίσαρα, κολάκευαν τον Καίσαρα σαν τον Αντώνιο.

Παρ’ όλ’ αυτά γνωρίζω ότι μέσα σ’ αυτή την κατάρρευση, της διακυβέρνησης και των ηθών, έβλεπε κανείς ακόμα κάποιους Ρωμαίους να αγωνιούν για το καλό της πατρίδας τους.

Ο Titus Labienus είναι ένα παράδειγμα πολύ ξεχωριστό. Αντιμετωπίζοντας με ανωτερότητα της ελκυστικές φιλοδοξίες, ο φίλος του Καίσαρα, ο σύντροφος και συχνά το μέσον για τις νίκες του τελευταίου, εγκατέλειψε χωρίς δισταγμό μια σίγουρη προοπτική. Και θυσιαζόμενος για την αγάπη της πατρίδας του, επέλεξε το κόμμα του Πομπήιου, όπου ρίσκαρε τα πάντα και όπου, ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, δεν θα έβρισκε παρά πολύ μέτρια αναγνώριση.

Όμως τελικά η Ρώμη υπό τον Τιβέριο ξέχασε κάθε αγάπη για την πατρίδα. Και πώς άλλωστε θα μπορούσε να τη διατηρήσει;

Έβλεπε κανείς τη ληστεία συνδεδεμένη με την εξουσία, τη μηχανορραφία και την ίντριγκα να διαφεύγουν από κατηγορίες, όλα τα πλούτη στα χέρια των λίγων, μια υπερβολική χλιδή να αποτελεί προσβολή προς την ακραία ανέχεια, τον καλλιεργητή να θεωρεί το χωράφι του απλή πρόφαση για κακομεταχείριση.

Κάθε πολίτης να απαξιώνει το γενικό καλό, και να ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του. Όλες οι αρχές της διακυβέρνησης είχαν διαφθαρεί. Όλοι οι νόμοι βασίζονταν στη θέληση του κυρίαρχου.

Περισσότερη δύναμη στη Σύγκλητο, σήμαινε μεγαλύτερη σιγουριά για τους ιδιώτες.

Οι Συγκλητικοί που θα ήθελαν να υπερασπιστούν τη δημόσια ελευθερία ρίσκαραν τη δική τους. Δεν ήταν παρά μια καλυμμένη τυραννία, που ασκούνταν υπό τον ίσκιο της ποίησης, κι αλλοίμονο σε όποιον το αντιλαμβανόταν.

Το να παρουσιάσει κανείς τους φόβους του σήμαινε να τους πολλαπλασιάσει.

Ο Τιβέριος αποτραβήχτηκε στο νησί του Κάπρι, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον Seianus. Και ο Seianus, αντάξιος ενός τέτοιου αφεντικού, έκανε ό,τι απαιτούνταν για να πνίξει στους Ρωμαίους κάθε αγάπη για την πατρίδα τους.

Τίποτα δε δοξάζει περισσότερο τον Τραϊανό από το ότι ξαναζωντάνεψε τα συντρίμμια. Έξι τύραννοι, εξίσου βάναυσοι, σχεδόν όλοι μανιακοί, συχνά ηλίθιοι, προηγήθηκαν από τον Τραϊανό στο θρόνο. Οι θητείες του Τίτου και του Νέρβα ήταν πού σύντομες για να μπορέσουν να αποκαταστήσουν την αγάπη της πατρίδας. Ο Τραϊανός κατέστρωσε σχέδιο για να υπερβεί όλ’ αυτά. Ας δούμε πως τα κατάφερε.

Άρχισε λέγοντας στον Saburanus, πραιτοριανό αξιωματούχο, δίνοντάς του το σύμβολο αυτού του αξιώματος, που ήταν ένα ξίφος:

«Πάρε αυτό το όπλο, για να το χρησιμοποιήσεις προς υπεράσπισή μου αν κυβερνάω σωστά τη πατρίδα μου, ή εναντίον μου αν συμπεριφέρομαι άσχημα». Ήταν σίγουρος για τις ενέργειές του.

Αρνήθηκε τα χρήματα που δέχονταν οι νέοι αυτοκράτορες από τις πόλεις.

Ελάττωσε σημαντικά τους φόρους, πούλησε ένα μέρος των αυτοκρατορικών κατοικιών σε όφελος του κράτους. Έδωσε παροχές σε όλους τους φτωχούς πολίτες.

Εμπόδισε τους πλούσιους να πλουτίσουν υπερβολικά.

Αυτοί που τους έδωσε αξιώματα, οι θυσαυροφύλακες, οι πραίτορες, οι ανθύπατοι, δεν είχαν παρά μόνο ένα μέσο για να τα διατηρήσουν. Να φροντίσουν για την ευτυχία του λαού.

Επανέφερε την αφθονία, την τάξη και τη δικαιοσύνη στις επαρχίες και στη Ρώμη, όπου το παλάτι του ήταν ανοικτό στο κοινό όσο και οι ναοί, ιδιαίτερα σε αυτούς που αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα της πατρίδας.

Όταν ο κόσμος έβλεπε τον άρχοντα του κόσμου να υποτάσσεται στο νόμο, να δίνει στη Γερουσία την αίγλη και την εξουσία, να μην κάνει τίποτα χωρίς συνεννόηση με αυτήν, να μην αντιμετωπίζει το αυτοκρατορικό αξίωμα παρά σαν μια απλή αρμοδιότητα υπόλογη στην πατρίδα, επί τέλους το καλό φάνηκε να αποκτά υπόσταση για το μέλλον.

Ο κόσμος δεν ήταν πια μαζεμένος.

Οι γυναίκες χαίρονταν που είχαν δώσει παιδιά για την πατρίδα.

Οι νέοι μιλούσαν μόνο για την προβάλλουν.

Οι γέροντες ξαναέπαιρναν δυνάμεις για να την υπηρετήσουν.

Όλοι φώναζαν ευτυχισμένη πατρίδα! Δοξασμένος αυτοκράτορας!

Όλοι κατ’ ευφημισμό απέδωσαν στον καλύτερο από τους πρίγκηπες έναν τίτλο που ενσωμάτωνε όλους τους τίτλους, πατέρα της πατρίδας.

Αλλά όταν τη θέση την κατέλαβαν καινούρια τέρατα, η διακυβέρνηση ξέπεσε πάλι. Οι στρατιώτες πούλησαν την πατρίδα και δολοφόνησαν τους αυτοκράτορες για να πάρουν νέα αμοιβή.

Μετά από αυτές τις λεπτομέρειες, δεν έχω την ανάγκη να αποδείξω ότι δεν μπορεί να υπάρξει πατρίδα στα κράτη που είναι υπόδουλα.

Έτσι κι αυτοί που ζουν κάτω από τον ανατολικό δεσποτισμό, όπου δεν γνωρίζουν άλλο νόμο από τη θέληση του άρχοντα, άλλες συνήθειες από τη λατρεία των ιδιοτροπιών του, άλλες αρχές διακυβέρνησης από τον τρόμο, όπου καμιά περιουσία και κανένα κεφάλι δεν έχουν σιγουριά.

Αυτοί δεν έχουν καθόλου και δεν γνωρίζουν καν τη λέξη, που είναι η πραγματική έκφραση της ευτυχίας.

Με το ζήλο που με παρακινεί, λέει ο Αββάς Κογιέ, έχω μελετήσει σε πολλά μέρη ανθρώπους από όλες τις τάξεις: Πολίτες, τους είπα, γνωρίστε την πατρίδα! Ο άνθρωπος του λαού έκλαψε, ο δικαστής έσμιξε τα φρύδια του τηρώντας μια σκυθρωπή σιωπή, ο στρατιωτικός ορκίστηκε, ο αυλικός με χλεύασε, ο τραπεζίτης με ρώτησε αν ήταν το όνομα ενός καινούριου κτήματος. Οι άνθρωποι της θρησκείας, οι οποίοι, όπως ο Αναξαγόρας, δείχνουν με το δάκτυλο στον ουρανό όταν τους ρωτούν που είναι η πατρίδα, δεν είναι τυχαίο που δεν τη χαίρονται καθόλου σ’ αυτή τη γη.

Ένας ευγενής που είναι γνωστός τόσο από τις ομιλίες τους όσο και από τα γραπτά του, έχει γράψει κάπου, ίσως με υπερβολική πικρία, ότι στη χώρα του η φιλοξενία έχει μετατραπεί σε πολυτέλεια, η ευχαρίστηση σε κραιπάλη, οι άρχοντες σε αυλικούς, οι αστοί σε μικροαστούς. Αν είναι όντως έτσι, τι κρίμα, η αγάπη για την πατρίδα δε θα μπορούσε να ξαναγεννηθεί.

Οι διεφθαρμένοι πολίτες είναι πάντα έτοιμοι να κατασπαράξουν την πατρίδα τους ή να προκαλέσουν αναταραχές και φατρίες που είναι τόσο καταστροφικές για το κοινό καλό. (D.J.)

[1] O Ιερός Λόφος ήταν ένα ύψωμα έξω από τη Ρώμη, όπου κατέφυγαν οι πληβείοι κατά την εξέγερση του 495 π.Χ (Ανταίος)

[1] Ο Καριολάνος, αφού εκδιώχθηκε από τη Ρώμη, βάδισε εναντίον της επικεφαλής μιας στρατιάς Βόλσκων. Η μητέρα του Veturia και η μνηστή του τον έπεισαν να αποσυρθεί επικαλούμενες την πατρίδα τους τη Ρώμη. (Ανταίος)

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΑΝΤΑΙΟΣ τεύχος 1ο (Ιούνιος – Ιούλιος 2015)


tribune.gr