Τα τελευταία χρόνια και παρά τον πρωτοφανή πληθωρισμό, ακούμε διαρκώς και με περίσσιο θράσος από τα χείλη των απανταχού αξιωματούχων –όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά από άκρη σε άκρη της Δύσης- ατάκες όπως «ανάπτυξη» ή ότι «πέφτει ο πληθωρισμός»
Και αντίστοιχα τα δικά μας χείλη μονολογούν πως «ανάπτυξη ακούμε και ανάπτυξη δε βλέπουμε». Τα λόγια αυτά έχουν πλέον καταντήσει σχεδόν κλισέ για τον Έλληνα, σχεδόν ντρεπόμαστε να τα αρθρώσουμε, από φόβο μη μας πουν μίζερους. Διότι όντως η μιζέρια είναι πλέον συνυφασμένη με την ελληνική πραγματικότητα. Όμως δεν απλή, αδικαιολόγητη ελληνική γκρίνια. Είναι όντως η πραγματικότητά μας (και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα), και τώρα, περισσότερο από ποτέ, μας τη δίνει να ακούμε για «ανάπτυξη» ενώ γύρω μας βιώνουμε την απόλυτη παρακμή, τον εκφυλισμό αξιών τόσο οικονομικών όσο και κοινωνικών.
Ακόμη και αν είχαμε ζήσει κάποιο μεγάλο πόλεμο, δε θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε την τρέχουσα μιζέρια με κάποια μετα-πολεμική ύφεση, διότι μετά από μια καταστροφή, υπάρχουν μεν κακουχίες, αλλά υπάρχει και αισιοδοξία, διότι τα χειρότερα είναι πίσω, υποτίθεται. Τώρα το βλέπεις στα μάτια του κόσμου, ότι δεν υπάρχει αισιοδοξία. Και πώς να υπάρχει, όταν βλέπεις την Ελλάδα να συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα, τόσο πληθυσμιακά (το βασικότερο) όσο και οικονομικά. Κοιτάς μισό αιώνα πίσω και βλέπεις δυσκολίες ναι, λιγότερες ανέσεις, αλλά βλέπεις και βιοτεχνίες, βιομηχανίες, αγροτική παραγωγή. Αυτά είναι ανάπτυξη, και όχι τα νούμερα σε μια οθόνη.