Μεγάλη πλάκα έχει αυτή η συζήτηση περί του πολιτικού Κέντρου και των κεντρώων, οι οποίοι καλούνται να αποφασίσουν αν θα συνταχθούν με τις κεντρογενείς πολιτικές δυνάμεις ή θα πριμοδοτήσουν τα «δύο άκρα».
Η πλάκα έγκειται στην προφανή αγωνία όσων εκφράζουν τον ανωτέρω προβληματισμό. Σύμφωνα με την επικρατέστερη προσέγγιση, ο «γνήσιος» εκφραστής αυτού του Κέντρου είναι ο Αντ. Σαμαράς, ενώ είναι έντονη η προσπάθεια να πειστεί (;) ο Ευ. Βενιζέλος να τεθεί υπό την ομπρέλα της «ηγεμονίας» Σαμαρά.
Για τη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη αυτός ο προβληματισμός δεν φαίνεται να υφίσταται, διότι το κόμμα αυτό έχει ήδη πείσει τους ανησυχούντες για τον προσανατολισμό του – μένει απλώς να πείσει και τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι στις δημοσκοπήσεις δηλώνουν δυσαρέσκεια για όσα η ΔΗΜΑΡ στηρίζει.
Επειδή όμως στην πολιτική και τη δημοσιογραφία δεν είναι εύκολο να κρυφτείς, είναι καταφανές ότι η ανησυχία για τα «άκρα» αφορά απλώς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το πραγματικό και επικίνδυνο άκρο, η Χρυσή Αυγή, δεν απασχολεί τους ανησυχούντες και γι’ αυτό καταλαμβάνει ελάχιστο χώρο στα γραπτά τους. Έχουν, δυστυχώς, την αυταπάτη (;) πως θα καταστεί ελέγξιμη όταν η χώρα ορθοποδήσει.
Προφανώς με αυτό το ωραίο προπαγανδιστικό πανηγυράκι περί Κέντρου και κεντρώων θα ασχοληθούμε πολλές φορές στο μέλλον – ιδιαιτέρως αν φανούν εκλογές στον ορίζοντα. Σήμερα όμως έχει ενδιαφέρον μια παράμετρος την οποία λησμονούν οι ανησυχούντες για τις επιλογές αυτού του άμορφου πολιτικού «χώρου».
Για την ακρίβεια λησμονούν ότι οι πολιτικές δυνάμεις συνήθως φτιάχνουν μόνες τη μοίρα τους και αναδεικνύονται, κυβερνούν, συρρικνώνονται ή εξαφανίζονται επί τη βάσει των ιδεών, των προγραμμάτων, των εξαγγελιών, των πολιτικών σχεδίων, των πεπραγμένων τους και της ικανότητάς τους να αντιλαμβάνονται και να εκφράζουν τις ζωτικές ανάγκες των κοινωνιών.
Από την άποψη αυτή, προφανώς τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας εκ μέρους αρκετών «αντιμνημονιακών»… οπαδών των μνημονίων στερούνται αξίας. Όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί – επομένως και ο «μισητός» ΣΥΡΙΖΑ – θα κριθούν με τα παραπάνω κριτήρια. Και η κρίση αυτή θα είναι πολύ αυστηρότερη από όσο συνήθως, διότι η χώρα – παρά τα φαιδρά προπαγανδιστικά κολπάκια των ίδιων «ανησυχούντων» – απειλείται ευθέως από πλήρη κατάρρευση.
Συνεπώς ισχύει απολύτως για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για όλους τους άλλους, η σοφή λαϊκή παροιμία: «Αν δεν βρέξεις κώλο, δεν θα φας ψάρι». Όλα τα υπόλοιπα απλώς παρέλκουν…
