Το μελαχρινό κορίτσι με το παγκόσμιο ρεκόρ στο ακόντιο μάγευε τις οθόνες με τις επιδόσεις και έκοβε τις ανάσες με το σμιλεμένο κορμί της τις αναλογίες του οποίου μόνο η θρυλική πένα του Γιώργου Λιάνη θα μπορούσε να προκαλέσει τον ιδανικό οργασμό λέξεων για να αποδώσει την τελειότητά του.
Αυτό το κορίτσι που είχε όλες τις «προυποθέσεις» να καταλήξει αιχμάλωτη της φιλαρέσκειάς της και να αναλωθεί στα τηλεπαράθυρα θα απαντήσει ως εξής στην ερώτηση της Κατερίνας Γκίκα «γιατί επιμένετε να αφήνετε τα μαλλιά σας γκρίζα, αν και είστε νέα γυναίκα;»
-Δυστυχώς ζούμε εποχές που κυριαρχούν μονοσήμαντα αισθητικά πρότυπα. Στη δική μου λογική η νεότητα έχει και άλλες συνδέσεις, πέραν της σύνδεσης με τα μαλλιά… Είναι μια μεγάλη συζήτηση αυτή, που θαρρώ ότι στις μέρες μας υποχωρεί αυτονόητα, αφού τα κρίσιμα ζητήματα είναι άλλα.
Η Σοφία Σακοράφα που έσπευσε νωρίς να πει όχι στο πρώτο κιόλας μνημόνιο με αποτέλεσμα να την διαγράψει ο σκληροτράχηλος Γιωργάκης, βρέθηκε μόλις λίγες ώρες πριν απέναντι στον πρόεδρο Αλέξη και στην αποτελεσματικότητα των περιπλανήσεών του σε ανατολή και δύση.
«Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που ο λαός μας δεν εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή ένα πολιτικό χώρο μέχρι αυτοί να φανούν αναξιόπιστοι.
Παρά εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή έναν πολιτικό χώρο αφού πρώτα αποδείξουν ότι είναι αξιόπιστοι.
Εμείς λοιπόν θεωρώ ότι όχι απλώς δεν κάνουμε όσα πρέπει για να εδραιώσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά πολλές φορές κάνουμε πράγματα που μας καθιστούν αναξιόπιστους.
Αναξιόπιστους με την έννοια τόσο της πολιτικής ασυνέχειας του λόγου μας, όσο και της πολιτικής ασυνέπειας στις πράξεις μας…»
Και συνέχισε: Στη συνάντηση Πέρες αποτύχαμε να δώσουμε στίγμα.
Στη συνάντηση στο ευρωπαικό κοινοβούλιο δώσαμε ένα στίγμα εξαιρετικά μαλακό, χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα που ακολουθεί η χώρα μας αδύναμο.
Στη συνάντηση με Σόιμπλε δε βγήκε ξεκάθαρο στίγμα στην ελληνική κοινωνία.
Στη δε συνάντηση με το ΔΝΤ το στίγμα υπήρξε μάλλον στρεβλό, αφού αντί να βγει προς τα έξω η υπαναχώρηση του ΔΝΤ ως προς το μνημόνιο,
βγήκε προς τα έξω μια θρησκευτικού τύπου λατρεία προς τον Ομπάμα και τις αξίες του αμερικανικού έθνους.
Μια αγιοποίηση δηλαδή του αμερικάνικου καπιταλισμού, η οποία δημιουργεί τα εξής ιδεολογικά και τακτικά προβλήματα.
Το ιδεολογικό πρόβλημα. Είναι άλλο να λες ότι στην ανταγωνιστική σύγκρουση του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα συμμαχήσω ακόμη και με το διάολο, προκειμένου εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις, αλλά και τις επιδιώξεις ενός εκάστου, να κερδίσω λύσεις για το λαό μου.
Και είναι διαφορετικό να αγιοποιείς τη μητρόπολη που παρήγαγε και εξήγαγε την κρίση και στην Ευρώπη.
Γιατί η πρώτη τοποθέτηση επιθετικά εκμεταλλεύεται τις καπιταλιστικές αντιθέσεις.
Η δεύτερη όμως ενεργητικά υποτάσσεται στον έναν πόλο, μετατρέποντας τον κιόλας όχι σε τακτικό, αλλά σε στρατηγικό σύμμαχο.
Το τακτικό πρόβλημα που προκύπτει, αφορά σε μια πλήρη διάσταση με την προεκλογική δυναμική μας.
Η δυναμική μας βασιζόταν πάνω στην αναμφισβήτητη διαπραγματευτική μας ισχύ.
Και αυτή η ισχύς δεν πήγαζε μόνον μέσα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δε χρωστούσε πουθενά.
Πήγαζε κατά κύριο λόγο μέσα από τον εγγενή φόβο που τρέφουν οι πυλώνες του ευρωπαικού και δυτικού κατεστημένου απέναντι σε κάθε τι αριστερό.
Αυτός ακριβώς ο φόβος, ο πολιτικός φόβος εννοώ, σε μια σκληρή διαπραγμάτευση είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο, μαζί εννοείται με την πολιτική βούληση, που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Εμείς αυτήν την πολιτική υπεραξία τη μετατρέπουμε προς τα έξω σε εύσημα κυβερνησιμότητας, προς τα μέσα σε δηλώσεις νομιμότητας.
Και εξηγώ.
Το προς τα έξω κομμάτι.
Όλες οι συναντήσεις πήραν το χαρακτήρα, ενώ πραγματικά πιστεύω ότι δεν τον είχαν, του καλού πολιτικού χώρου, που δίνει τις εξετάσεις του … σε ποιους ; στους δανειστές του, στους τοκογλύφους τους, ώστε να προαχθεί σε εν δυνάμει κυβέρνηση.
Το προς τα μέσα κομμάτι. Ξεκινώντας από το βίλα αμαλία και μετά στο Mall βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους άνομους να δηλώνουμε τη νομιμότητά μας.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους πραγματικούς τρομοκράτες να δηλώνουμε φιλειρηνικοί.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους τραμπούκους που έδωσαν απλόχερη ασυλία στον Καλαμπόκα, να δηλώνουμε ότι σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή.
Βρεθήκαμε απολογούμενοι σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο το σύνταγμα, σε αυτούς που με συνοπτικές διαδικασίες κατέλυσαν δημοκρατικούς θεσμούς και δημοκρατικά κεκτημένα να δηλώνουμε πίστη στη δημοκρατία….»
Με απλά λόγια η Σοφία πέρασε γενεές 14 τον πρόεδρο Αλέξη και την διγλωσσία του. Η Σοφία που που στις εκλογές του Μαίου ήρθε πρώτη σε ψήφους ανάμεσα στους 300 της Βουλής δείχνει να μετανιώνει για εκείνη την διστακτικότητα που δεν της επέτρεψε να προχωρήσει από τότε στην δημιουργία ενός αντιμνημονιακού πολιτικού φορέα. Είχε φθάσει ως το παρά 5 αλλά την τελευταία στιγμή έκανε πίσω με έναν δισταγμό που δεν ταιριάζει σε μια παγκόσμια πρωταθλήτρια και κυρίως σε μια γυναίκα ασυμβίβαστη όπως είναι εκείνη.
«Εάν τούτη η κυβέρνηση έχει απέναντί της δέκα εικοσάρηδες που πυροβολούν τα γραφεία της ΝΔ, ΝΑ ΦΥΓΕΙ.
ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟΤΥΧΕΙ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ.
Εάν έχει προβοκατόρικους μηχανισμούς, όπως πολύ εύκολα έχει αποδείξει στην πατρίδα μας η ιστορία, εμείς να περάσουμε στην επίθεση, αφού είναι στο πολιτικό dna του λαού μας, είναι κομμάτι της ιστορικής του μνήμης, ότι τούτο το τραμπουκικό σχήμα με τους κένταυρους και τους τσεκουροφόρους μπορεί πολύ εύκολα να επαναλάβει όχι απλώς την ιστορία του, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του…»
H ιστορία της Εριν Μπρόκοβιτς είναι γνωστή. Μια ανύπαντρη μητέρα τριών παιδιών, εκπαιδευόμενη βοηθός σε δικηγορικό γραφείο, κατόρθωσε να συγκεντρώσει ενοχοποιητικά στοιχεία που απέδειξαν ότι μια εταιρεία στην πόλη Χίνκλεϊ της Καλιφόρνια, η Pacific Gas and Electric Company, μόλυνε το πόσιμο νερό με εξασθενές χρώμιο. Αποτέλεσμα; Μια από τις ακριβότερες αγωγές αποζημίωσης στην ιστορία των ΗΠΑ. Και η επιβεβαίωση ότι ο Δαβίδ μπορεί και στις μέρες μας καμιά φορά να κερδίσει τον Γολιάθ. Η Σοφία με αφορμή το χυδαίο χαράστι της ΔΕΗ θα στείλει επιστολή στους επικεφαλής της ΔΕΗ και της ΡΑΕ στην οποία θα αναφέρει ανάμεσα στα άλλα: Από το 2008 βρίσκεται σε εξέλιξη μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση. Τούτη η κρίση στην πατρίδα μας, κυρίως τον τελευταίο χρόνο, έχει προσλάβει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης, όπως πολύ καλά εκ της θέσεώς σας γνωρίζετε. Η αδυναμία σίτισης, πολλές φορές στέγασης, πρόσβασης στην υγεία και σε απολύτως απαραίτητες ιατρικές θεραπείες, είναι φαινόμενα άκρως ενδεικτικά της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει μεγάλο μέρος του λαού μας.
Την τραγική αυτή κατάσταση έρχεται να επιδεινώσει, ο φόρος επί των ακινήτων, το κοινώς λεγόμενο χαράτσι, το οποίο εισπράττεται μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Δε θα ήθελα όμως στην παρούσα επιστολή να υπεισέλθω σε ζητήματα τήρησης της νομιμότητας, σε ζητήματα τήρησης της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας. Ούτε ακόμα για το αν τελικά καταβάλλεται από όλους τους υπόχρεους, σύμφωνα με αυτά που προβλέπει ο νόμος.
Αναφέρομαι όμως και καταρχήν στην πολιτική γύρω από την ηλεκτρική ενέργεια στην πατρίδα μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και η Ανεξάρτητη Αρχή Ενέργειας έχει επισημάνει ότι: “Είναι γνωστό ότι η ηλεκτρική ενέργεια στην Ελλάδα αποτελεί μοναδική, παγκοσμίως, περίπτωση καταναλωτικού προϊόντος, στο οποίο επιβλήθηκαν (ή αυξήθηκαν δραστικά) μέσα στα τελευταία δύο χρόνια τρεις (3) διαφορετικοί ειδικοί φόροι κατανάλωσης: δύο στα καύσιμα που χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη στην ηλεκτροπαραγωγή (ΕΦΚ στο φυσικό αέριο, ΕΦΚ στο πετρέλαιο που χρησιμοποιείται στους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ στα νησιά), και ένας στο τελικό προϊόν (ΕΦΚ στο ηλεκτρικό ρεύμα). Η εξαντλητική αυτή φορολόγηση του κοινωνικού αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και η ενσωμάτωση στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, για καθαρά εισπρακτικούς λόγους, χρεώσεων που είναι τελείως άσχετες με την ηλεκτρική ενέργεια (δημοτικοί φόροι και τέλη, τέλος ΕΡΤ, ΕΕΤΗΔΕ, ΔΕΤΕ, κ.α.), είχε και έχει τις δυσμενείς εκείνες επιπτώσεις που πολύ καλά γνωρίζουν οι Έλληνες καταναλωτές. Πέραν των προφανών επιπτώσεων στο εισόδημα των καταναλωτών, πέραν του γεγονότος ότι η επιβολή όλων αυτών των φόρων και τελών υπέρ τρίτων έχει δημιουργήσει πολλαπλά εμπόδια στον εξορθολογισμό των χρεώσεων για την ηλεκτρική ενέργεια, καθώς και στην ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού στην ενεργειακή αγορά”. Η συγκεκριμένη πολιτική επιπλέον έχει προκαλέσει ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, ΜΕ ΤΡΑΓΙΚΟΤΕΡΗ ΟΤΙ ΕΚΘΕΤΕΙ ΣΕ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ ΜΑΣ.
Υπογραμμίζω με πλήρη συνείδηση και ευθύνη των όσων γράφω και δημοσιοποιώ, επικαλούμενη τόσο την προσωπική μου γνώση, όσο και δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, ότι η διακοπή ρεύματος στα νοικοκυριά τα οποία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στην πληρωμή του λογαριασμού της ΔΕΗ, συνιστά κίνδυνο για τη ζωή αυτών των συμπολιτών μας.
Μέγιστο κίνδυνο, εάν συνυπολογίσουμε ότι αυτοί οι συμπολίτες μας, μπορεί να είναι είτε μεγάλης ηλικίας ( συνταξιούχοι ), είτε μικρά παιδιά ή ακόμη και βρέφη.
Κύριε Διευθύνοντα Σύμβουλε,
-Βασιζόμενη στο Άρθρο 2 του Συντάγματος που ορίζει ότι : ” O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας”
-Επικαλούμενη το δοκίμιο της Unesco, το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με το αν και υπό ποιες συνθήκες σοβαρής φτώχειας παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το αίσθημα της ηθικής και σύμφωνα με το οποίο η ηλεκτρική ενέργεια συγκαταλέγεται μέσα στα αναγκαία αγαθά μαζί με την τροφή, το νερό και τη στέγη :
“Περίπου 799 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται, 1.000 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, 2.400 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής και 876 εκατομμύρια ενήλικες είναι αναλφάβητοι. Περισσότεροι από 880 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας. Περίπου 1.000 εκατομμύρια δεν έχουν επαρκή στέγη και 2.000 εκατ. καθόλου ηλεκτρική ενέργεια.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχει αναγνωριστεί ευρέως ότι υπάρχουν επίσης και ηθικά δικαιώματα του ανθρώπου, η ισχύς των οποίων είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε κυβερνητικό φορέα. Σ’ αυτή την περίπτωσή, πραγματικά, η εξάρτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και νόμων υπάρχει πιθανότητα να πραγματοποιηθεί με άλλο τρόπο: Μόνο εάν οι οποιοιδήποτε κυβερνητικοί φορείς σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν την νομιμότητα, την ικανότητα, αλλά και το ηθικό κύρος να επιβάλουν τους νόμους και τις διαταγές τους”.
Η ίδια σε παλαιότερο άρθρο της θα αμφισβητήσει την θεωρία του «ώριμου φρούτου» που θέλει τις μνημονιακές κυβερνήσεις να πέφτουν από μόνες τους: Κι ενώ η κοινωνία μας προβληματίζεται σοβαρά, θα έλεγα με ζωτικό ενδιαφέρον για τα παραπάνω, το «ώριμο φρούτο» δηλώνει πανέτοιμο να κάνει αυτό που είναι εγγεγραμμένο στο πολιτικό του DNA ως νόμος επιβίωσης: με σχεδιασμό, με πολιτική αποφασιστικότητα, με γκεμπελική μεθοδολογία, πραγματοποιεί μια ολομέτωπη επίθεση ως την απόλυτη επικράτησή του, η οποία συνεπάγεται την πλήρη εξόντωση του λαού μας. Το μεγάλο εργαστήριο του συστήματος έχει στόχο να σκοτώσει το πειραματόζωο. Καθόλου δεν φαίνεται – και δεν υπήρξε ποτέ―έτοιμο να αποδεχτεί την ήττα του, θυμίζοντας εκείνο τον παλιό στίχο «το σάπιο σύστημα εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε».
Φτάνουμε λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα: «Τώρα τι κάνουμε;». Είναι πέρα για πέρα αλήθεια ―μακριά από μένα η όποια θεωριτικοποίηση της αδυναμίας μας―ότι είναι πολύ δύσκολο να πούμε σήμερα με ακρίβεια τι κάνουμε και πώς το κάνουμε, ήταν άλλωστε πάντα δύσκολη η σχέση ανάμεσα στην πράξη και τη θεωρία. Επίσης είναι δεδομένο ότι η όποια ανατρεπτική θεωρία δεν μπορεί να μην έχει λάθη, σφάλματα, να μην περιλαμβάνει και στοιχεία που τελικά να καταλήγουν αναντίστοιχα με την εκάστοτε πραγματικότητα. Δεν γίνεται λοιπόν λόγος για την τέλεια θεωρία, αλλά για μια επαρκή θεωρία που θα θεμελιώνει επαρκή πράξη. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει.
Μπορεί να υπάρξει; Μπορούμε μετά από μια μακρά περίοδο, κατά την οποία η Αριστερά είτε επεξεργαζόταν αιτιολογίες για να καλύψει τρομακτικές στρεβλώσεις είτε αποκοπτόταν από την κοινωνία εμπεδώνοντας ελιτίστικες προσεγγίσεις, να δείξουμε επάρκεια; Μια επάρκεια που δεν θα μας οδηγήσει ούτε στο να ξανασιδερώσουμε τσαλακωμένες σημαίες, ούτε στη διολίσθηση και την ενσωμάτωση στον αστικό κοινοβουλευτισμό;
Μπορούμε, κατά την άποψή μου μπορούμε. «Κλέβω» μια συλλογιστική του Ευτύχη Μπιτσάκη, που αναρωτιέται πώς ο Μαρξ έγινε αυτός που έγινε. Λέει λοιπόν ότι προφανώς ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να υπάρξει εάν δεν υπήρχε το προλεταριάτο, αλλά και οι αγώνες του. Αλλά εξίσου προφανώς ο Μαρξ δεν θα γινόταν Μαρξ αν δεν υπήρχε μια μακρά παράδοση στο χώρο της ιστορίας, της φιλοσοφίας και των οικονομικών θεωριών. Τέλος, ο Μαρξ δεν θα γινόταν Μαρξ εάν δεν μετείχε στο εργατικό και στα κοινωνικά κινήματα της εποχής του.
Μπορούμε λοιπόν, υπό τις εξής όμως συνθήκες:
Συνθήκη πρώτη. Στην πατρίδα μας από το 2001, με κορυφαία στιγμή έξαρσης το 2008 και βέβαια τα δύο τελευταία χρόνια, θυμίζω λαικές συνελεύσεις, κίνημα πλατειών, τεράστιες κινητοποιήσεις στις 5 του Μάη, στις 12 Φλεβάρη, υπάρχει ένας αγωνιζόμενος λαός. Ένας λαός, που σε πολλές περιπτώσεις πρόκρινε το αυθόρμητο έναντι του συνειδητού. Μέγα λάθος; Για να δούμε πόσες φορές στην πατρίδα μας, ή και αλλού, το περιώνυμο συνειδητό κατάφερε περισσότερα πράγματα από το «αφελές» αυθόρμητο; Από τη μεταπολίτευση και μετά καμία. Ένα αυθόρμητο κίνημα, που έλιωσε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που ξαπόστειλε δοτούς πρωθυπουργούς που ήρθαν για να μείνουν, και που κυρίως γέννησε και απαιτεί διαδικασίες ισότιμες, συμμετοχικές, αμεσοδημοκρατικές, χωρίς διαμεσολάβηση και γραμμές από τα πάνω. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη συνθήκη, ο σεβασμός, όχι ο ρητορικός, ο πραγματικός σεβασμός σε αυτό το πλούσιο υλικό διαδικασιών που γέννησε το αυθόρμητο και μάλιστα ένας σεβασμός που έμπρακτα θα ενσωματωθεί και στις διαδικασίες της Αριστεράς.
Συνθήκη δεύτερη. Αξιοποίηση της παράδοσης των οικονομικών και πολιτικών θεωριών και τακτικών, όχι βάζοντάς τες στο εικονοστάσι, αλλά στη ζωή. Κυρίως αντλώντας τες από τη ζωή. Μια πρόταση, αυτή για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, κάλεσε για πρώτη φορά μέσα στα δύο χρόνια τους πολίτες να κοιτάξουν έναν άλλο δρόμο, έξω από το μονόδρομο της εν ψυχρώ εκτέλεσης. Μια πρόταση απαλλαγμένη από εικονοστάσια και μεταφυσικά ευχολόγια, κάλεσε τον πολίτη ―όπως πολύ ορθά διάβασα σε ένα κείμενο―να διευρύνει το «τρέχον» περιεχόμενο της έννοιας «ρεαλισμός», συνδέοντάς το με εκείνο της έννοιας «αναγκαίο», και ταυτόχρονα προσέφερε τεκμηριωμένη απόδειξη ότι σε χρόνο ενεστώτα, κάπου αλλού, τα πράγματα έγιναν εντελώς αλλιώς. Συνθήκη δεύτερη λοιπόν, η αριστερά να μη «θολώνει» στις έννοιες ρεαλισμός, αναγκαίο, απόδειξη. Να περάσει από το στάδιο της αμήχανης παρατήρησης, από το στάδιο του κομματικού ιεροτυπικού «της από τα πάνω επικοινωνίας», από το στάδιο της διεκδίκησης της εξουσίας στο όνομα του λαού, επιτέλους στο στάδιο που να τολμά να διεκδικεί μαζί με τον λαό και να υιοθετεί, χωρίς σύνδρομα αλαζονείας και πρωτοκαθεδρίας, πρακτικές που αποδεδειγμένα ενισχύουν την εξουσία του λαού.
Συνθήκη τρίτη. Η αέναη εμπλοκή με το κίνημα. Σήμερα ζούμε σε συνθήκες ενός πρωτοφανούς οικονομικού και κοινωνικού πολέμου. Αυτός ο πόλεμος έχει θύτες, το κεφάλαιο, και θύματα, τους λαούς. Έχει επιτιθέμενο και αμυνόμενο. Και ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς σε αυτήν τη συγκλονιστική περίοδο είναι η πυροδότηση της σύγκρουσης και της ανατροπής. Κενός χώρος που ισοδυναμεί με τη λογική «περιμένω να γίνω πρωταγωνιστής όταν πεθάνει ο πρωταγωνιστής», είτε δημιουργεί άλλους πρωταγωνιστές είτε θα έχει ως αποτέλεσμα, όταν γίνουμε πρωταγωνιστές, να μην έχουμε πλέον εκείνο το δυναμικό κοινό που δεν θα στηρίζει απλώς χειροκροτώντας αλλά θα σκηνοθετεί την παράσταση της ζωής του συμμετέχοντας.
Τρεις συνθήκες που, για να επανέλθω στην αρχή του κειμένου μου, ξεβολεύουν. Είναι ξεβόλεμα η αναγνώριση και υιοθέτηση μη δικών σου και εν πολλοίς άγνωστων διαδικασιών. Είναι ξεβόλεμα να μη μιλάμε με θαυμασμό για το μακρινό Εκουαδόρ, αλλά να μιλούν οι άλλοι με θαυμασμό για τις ρήξεις που εμείς, εδώ, σήμερα κάνουμε. Είναι ξεβόλεμα να αφήνεις την ασφάλεια του στρογγυλού και να περνάς στο χώρο του άγνωστου αιχμηρού.
Κλείνοντας, αντιγράφω ένα κομμάτι του Σλάβοϊ Ζίζεκ, το οποίο λέει ότι ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τώρα, αυτήν τη στιγμή, τι πρέπει να κάνουμε οφείλουμε να δράσουμε αμέσως, γιατί η αδράνειά μας θα μπορούσε να έχει σύντομα καταστροφικές συνέπειες. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε σαν να ήμασταν ελεύθεροι. Και ο ελεύθερος δεν βολεύεται, δεν συμβιβάζεται, δεν διολισθαίνει. Ο ελεύθερος είναι ανένδοτος και κάνει Ανένδοτο!»
Μετά απ’ όλα αυτά αμφιβάλλει κανείς ότι ένας νέος ηγέτης και μάλιστα γένους θηλυκού μόλις ανέτειλε; Για την Σακοράφα ήρθε η ώρα να μετουσιώσει τα παιδικά της βιώματα στην απόλυτη προσπάθεια γενναιοδωρίας και αυτοθυσίας απέναντι στην πατρίδα της: Από το βάθρο της πιο δημοφιλούς προσωπικότητας στο ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να ανάψει την φλόγα της λαικής εξέγερσης απέναντι στο μνημόνιο. Εδώ ακριβώς που απέτυχαν ως τώρα όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς του κωλοτούμπα Αλέξη συμπεριλαμβανομένου.
«Mέχρι οκτώ χρόνων μεγάλωσα στο Γκάζι, στη Βουτάδων. Τότε υπήρχαν χαμηλές κατοικίες με λίγα δωμάτια και μεγάλες αυλές που φιλοξενούσαν πολυμελείς οικογένειες σαν τη δική μου. Έντονο είναι στη μνήμη μου το παιχνίδι με την ασετυλίνη με τα παιδιά της γειτονιάς. Χρόνια κλειστά, εντός των τειχών της γειτονιάς, της οικογένειας, του σχολείου. Ταυτόχρονα όμως χρόνια ανοικτά στην ανθρωπιά και στο μοίρασμα. Σίγουρα σε πολύ μεγάλο βαθμό με καθόρισαν· μην ξεχνάμε ότι τα προσωπικά μας βιώματα διαδραματίζουν μεγάλο ρόλο στον διάλογο που κάνουμε αργότερα με τον εαυτό μας και με την ιστορία»
