Ο Παύλος Φύσσας, μέλος του αντιφασιστικού κινήματος δολοφονήθηκε από αγέλη φασιστών. Είναι μια πολιτική δολοφονία στην Ελλάδα του success story. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, όχι μόνο γιατί στο φασισμό μετά τους μετανάστες, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, έρχεται η σειρά σου. Χτυπάει η πόρτα και είναι αυτοί στους οποίους δεν αρέσεις. Η πολιτική δολοφονία θα συνέβαινε γιατί ο φασισμός, δεν είναι ανατροπή, είναι καλογυαλισμένο γρανάζι στο μηχανισμό υποταγής. Δεν είναι αντίσταση, είναι τυφλή βία για να μην υπάρξει καμιά αντίσταση και κυρίως σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η θεωρία των «δύο άκρων», ήθελε νεκρό για να αποκτήσει υπόσταση και πειστικότητα. Συστηματικά καλλιεργούν αυτή την αντίληψη που εξισώνει το φασισμό με δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, που δίνουν μάχη για μια Δημοκρατία που χάνει όλο και περισσότερα εξαιτίας των πολιτικών τους. Θέλουν έτσι να φοβίσουν τον κόσμο, να συκοφαντήσουν και βέβαια να δικαιολογηθούν. Με τον τρόπο αυτό οδηγούν σιωπηλά στο συμπέρασμα «μπορεί να είμαστε απατεώνες, κλέφτες, ψεύτες, αλλά μαζί μας είσαστε ασφαλείς».
Η τακτική τους όμως έχει μια αντίφαση. Από την μία η θεωρία των δύο άκρων φαίνεται να αναγνωρίζει πολιτικές αιτίες σε αυτό που γίνεται (σύγκρουση άκρων) και ταυτόχρονα ζητάνε μια απολίτικη, «οικουμενική» συνστράτευση. Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα έχει πολιτικές αιτίες. Ο Σαμαράς έθεσε τους μετανάστες στην πολιτική ατζέντα ως το βασικό πρόβλημα φτιάχνοντας μάλιστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Σαμαράς μετέτρεψε τις ακροδεξιές απόψεις στο κόμμα του που κυκλοφορούσαν λάθρα, σε επίσημη γραμμή. Ο Σαμαράς ταυτίζει τον πατριώτη με τον ακροδεξιό και τον θρήσκο. Ο Σαμαράς έβαλε σε επιτελικές και κυβερνητικές θέσεις χουντικούς, αρνητές του ολοκαυτώματος και αναθεωρητές του ναζισμού. Ο Βενιζέλος συμφώνησε και χρησιμοποίησε τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής για να κρύψει πόσο τέρας είναι ο ίδιος και η πολιτική του.
Ο φασισμός δεν φυτρώνει ως μανιτάρι στο δάσος. Κάποιοι τον ποτίζουν συστηματικά. Την δεκαετία του ‘60, από τα απομεινάρια των εθνικοφρόνων φασιστών δημιούργησαν το παρακράτος για να αναχαιτίσουν την Αριστερά. Σήμερα δουλεύουν με τη Χρυσή Αυγή. Τόσο απλά.
Όσοι πραγματικά ανησυχούν για το φαινόμενο, είναι υποχρεωμένοι να το κατεβάσουν από το κάδρο του φόβου και να το δουν κατάματα. Είναι δυνατόν να σε φοβίζει η Χρυσή Αυγή, αλλά όχι η καταστροφή μιας χώρας η οποία της δίνει τη δυνατότητα να σπεκουλάρει; Είναι δυνατόν να φοβάσαι πως θα καταλυθεί η Δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή, αλλά να μην βλέπεις πως δεν θα μείνουν και πολλά να καταλύσει η Χρυσή Αυγή; Είναι δυνατόν να φοβάσαι τα ζώα του φασισμού, αλλά να μην φοβάσαι τη ζούγκλα που έχει μετατραπεί η χώρα που της έκοψαν σχολεία, νοσοκομεία, τους μισθούς, την ίδια την ανάσα και το όνειρο; Είναι δυνατόν να σε φοβίζει ο φασισμός και να μην καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ο φασισμός δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο νεοφιλελευθερισμός τους; Αν δεν έπαιρναν από αυτούς που δεν έχουν για να κάνουν πιο πλούσιους αυτούς που έχουν; Αν δεν εξόργιζαν τον κόσμο για να στρατολογήσουν οι φασίστες οργή και απόγνωση;
Τα 3 τελευταία χρόνια συστηματικά δημιουργείται η εντύπωση, πως χρειάζεται μια στάση ευθύνης, που δεν είναι τίποτα άλλο από πραότητα και αποδοχή. Επιδοτημένοι ψευτοδιανοούμενοι, καθηγητές Πανεπιστημίου που είναι δημιουργήματα των δημοσίων σχέσεων και του κομματισμού, ξεπεσμένοι λαϊφστυλάδες που αντικατέστησαν τις συνταγές ωχαδερφισμού και καλοπέρασης με το προσκύνημα του νεοφιλελευθερισμού της συλλογικής ευθύνης, προτάσσουν την απομάκρυνση από την ένταση «απ όπου κι αν προέρχεται». Αρκεί να μην δούμε την πολιτική από εκεί που προέρχεται.
Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, εχθρός είναι η Χρυσή Αυγή που σκοτώνει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που ήδη έφτιαξαν. Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή και ο οικονομικός ευγονισμός. Όποιος δεν αντέξει, είναι γιατί δεν άξιζε να ζει και όχι γιατί τον σκότωσε ο Άδωνις. Μπορεί να μην διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους ακόμη, αλλά τους διαχωρίζουν σε αυτούς που έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, την υγεία, τη ζωή και σε αυτούς που δεν έχουν.
Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί, σε μια χώρα με κοινωνική Δικαιοσύνη, σε μια Ελλάδα που όλοι μπορούν να ζήσουν, δεν μπορεί ούτε να υπάρξει Χρυσή Αυγή, ούτε να σκοτώσει. Σε μια χώρα που καταρρέει η Χρυσή Αυγή είναι εργαλείο. Το εργαλείο του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και καμιά φορά αυτό το εργαλείο είναι μαχαίρι που σκοτώνει με θράσος έναν άνθρωπο (όχι μετανάστη πια) μπροστά στα μάτια δεκάδων άλλων. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως οι ίδιοι σιχαίνονται τα αίματα. Όπως και όλοι οι ηθικοί αυτουργοί.
