4 minutes that will Change your Life

Ένα «γιαούρτι» είναι «Βία»...1 εκ υποψήφιοι νεκροί Πολίτες είναι «αναγκαίες παράπλευρες απώλειες».

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Βία είναι το γιαούρτι στον πολιτικό 
(σύμφωνα με τον «Καθεστωτικό Πολιτικό»)...

...αλλά όχι η θανάτωση 1 εκ Πολιτών με την απάνθρωπη υπερφορολόγηση και την αφαίρεση της Περίθαλψης...ή της θέρμανσης...ή της τροφής...ή της στέγης...ή...ή...ή...

...και υπονοεί προφανώς ο ...παραπάνω Εθνοπατέρας ότι ο «Καθεστωτικός Πολιτικός» είναι κάτι σαν τον Οραματιστή Στρατάρχη που κοιτάζει τη «συνολική εικόνα» του Πολέμου...δεν μπορεί να ασχολείται με...«παράπλευρες απώλειες» και δη, «απλών αναλώσιμων στρατιωτών»...

Και συνεχίζει ο... «ΜεγαλοΠολιτικός»...(δεν έχει σημασία ποιός είναι ο «συγκεκριμένος»...αυτά τα λόγια δεν είναι γνωστό ποιά «γάτα επικοινωνιολόγος» τους τα έβαλε στο στόμα, αλλά είναι – καιρό τώρα - στα χείλη όλων τους...σαν έτοιμο, καρμπόν μήνυμα τηλεφωνητή...Βήμα του έδωσε για να τα πει, ποιός άλλος; Μεγάλη Κυριακάτικη Εφημερίδα την 06/10/13...κύλησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι, ως συνήθως).

Η αντιπαράθεση στα πλαίσια της Δημοκρατίας πρέπει να είναι ειρηνική και στα όρια του διαλόγου. Διάλογος σημαίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων.

Ακολουθώντας τα νόμιμα κανάλια που προβλέπουν οι Θεσμοί της Πολιτείας. 

Δηλαδή (λέμε εμείς τώρα προσπαθώντας να μπούμε στο μυαλό του Μάλκοβιτς):

Ο Πολίτης εκλέγει τον Βουλευτή του για να υπάρχει ο «αντ’ αυτού» που θα τον εκπροσωπήσει σ’ αυτόν τον «Δημόσιο Διάλογο». Μετά ας θρονιαστεί στη γωνιά του ο Πολιτάκος κι ας .... «απολαύσει τον Αγώνα» (με ποπ κόρν και μπύρες από την ησυχία του καναπέ του).

 Το ότι με άλλη αντζέντα τον ψηφίζει ο Πολίτης και υπό άλλη αντζέντα συμμετέχει – αν, όπως και όσο συμμετέχει - αυτός κατόπιν στον «περιβόητο αυτό Δημόσιο Διάλογο» είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».

Όπως και το ότι έτσι και οι αποφάσεις, ο νομοθετικός του Βίος και γενικά η Πολιτική του πρακτική προξενούν καταστροφές στη ζωή και στην υγεία των Πολιτών – και σε μεγάλο βαθμό θανάτους - είναι επίσης μια «αδιάφορη λεπτομέρεια»...

Αν έχει πρόβλημα ο Πολίτης με την γενικότερη στάση του Πολιτικού, τότε ας μην τον ξαναψηφίσει. Το ότι επί τέσσερα χρόνια αυτός θα κάνει ότι του κατέβει (στην κυριολεξία «μέχρι θανάτου» - συνήθως μη «τηρώντας ούτε καν τα προσχήματα») και όταν «αποσυρθεί» από Βουλευτής απλά θα «αξιοποιηθεί» (ή θα αξιοποιήσει τα «κονέ» του) αλλού, είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».

 Όπως και το ότι (στατιστικά) και ο (κάθε) επόμενος θα κάνει ακριβώς τα ίδια είναι κι αυτό μια αδιάφορη λεπτομέρεια.

Υπάρχουν τα κόμματα (επιμένει αυτός). Μπορεί να γίνει μέλος ενός απ’ αυτά ο Πολίτης και να εκφράζει εκεί μέσα τη γνώμη του, συμμετέχοντας (και) κατ’ αυτόν τον τρόπο στο «δημόσιο διάλογο» με τον (καθεστωτικό) πολιτικό. Το ότι η πολιτική και οι θέσεις των κομμάτων γεννώνται και χαράσσονται από «στενούς κύκλους και πυρήνες με επιρροή» και όχι από τον κάθε Πολιτάκο που θα πάρει το λόγο για πέντε λεπτά σε μια κομματική μάζωξη της ΤΟ άνω Κωλοπετινίτσας, είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».

Μπορεί επίσης ο Πολίτης να στείλει επιστολές με τις απόψεις του στα Πολιτικά και στα Πολιτειακά πρόσωπα με τα οποία διαφωνεί. Σε υψηλούς κομματικούς παράγοντες, σε ανώτατα κυβερνητικά γραφεία, σε Πολιτειακά Άδυτα. Το ότι κανείς δεν θα δώσει σημασία είναι απλώς μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».

Μπορεί επίσης να στείλει επιστολές διαμαρτυρίας, παραθέτοντας τις απόψεις του στα ΜΜΕ. Το ότι επίσης ουδείς θα δώσει σημασία στον «μικρό Πολιτάκο», αποτελεί κι αυτό μια απλή «αδιάφορη λεπτομέρεια».

Το δικαίωμα πάντως της «έκφρασης της άποψής του» του το παρέχει ο Νόμος.

Για όλα προβλέπει το Σύνταγμα και οι Θεσμοί της «ευνομούμενης Πολιτείας»...

Το ότι δεν υπάρχει «ευήκοον ους» απέναντι είναι απλώς μια μικρή κι «αδιάφορη λεπτομέρεια»...

Μπορεί επίσης πια, τώρα στον καιρό του διαδικτύου να κάνει μια δική του ιστοσελίδα και να γράφει τη γνώμη του και τις απόψεις του όπως κάνει και ο (καθεστωτικός) Πολιτικός (του οποίου βεβαίως οι θέσεις – ακόμη και ανούσιες - προβάλλονται μέσα από χίλια δυό ΜΜΕ).

Το ότι τη σελίδα του Πολιτάκου θα την διαβάζει μόνον ο ίδιος είναι μια μικρή και «αδιάφορη λεπτομέρεια».

Το ότι γενικώς «άλλη επικοινωνιακή βαρύτητα» έχει ο Λόγος και η Δημόσια Θέση του Πολιτικού/Πολιτειακού Παράγοντα και άλλη  ο ... «άγνωστος Πολιτάκος» (τουτέστιν παντελώς ανύπαρκτη), δεν έχει ουδεμία σημασία. Είναι κι αυτό μια μικρή κι «αδιάφορη λεπτομέρεια».

Σύμφωνα βέβαια με τον Καθεστωτικό Πολιτικό ο «Δημόσιος Διάλογος» με τους Πολίτες υπάρχει, υφίσταται και είναι ενεργός κάθε λεπτό.

 Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος «έντονης (βλ. ασύμμετρης/βίαιης) έργω και λόγω εναντίωσης» του Πολίτη κατά του (καθεστωτικού) Πολιτικού...

Το ότι οι εν λόγω Πολίτες, που συμμετέχουν «καίρια» σ’ αυτόν τον «Διάλογο (ή μήπως «μονόλογο»;)» είναι απλώς κάποιοι κολλητοί ακριβοπληρωμένοι (απ’ το δημόσιο ταμείο – δηλ. τους φορολογούμενους Πολίτες) μυστικοσύμβουλοι του Πολιτικού, είναι απλώς μια μικρή κι αδιάφορη λεπτομέρεια...

Ο Πολίτης έχει επίσης το δικαίωμα να αναφερθεί/προσφύγει με ένδικα μέσα στην Ελληνική Δικαιοσύνη κατά των αποφάσεων του Πολιτικού και της Πολιτείας. ΟΚ, όχι ακριβώς έτσι...υπάρχει βλέπεις η «ασυλία» για τις πολιτικές δηλώσεις, χειρισμούς και αποφάσεις/νομοθετήσεις του Πολιτικού Βουλευτικού Όντος...Αλλά κι αυτό είναι μια μικρή αδιάφορη λεπτομέρεια...

Τι κι αν δεν έχουμε Συνταγματικό Δικαστήριο ώστε να απευθυνθεί ο Πολίτης; Αφού αυτή την δικαιοδοσία την έχει η πρωτοβάθμια Ελληνική Δικαιοσύνη. Ξέρει ο Δικαστής. Αν κάποιος Νόμος του φανεί «αντισυνταγματικός», θα τον παραπέμψει σε Ανώτατο Δικαστήριο. Τι κι αν δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ αυτό; Άλλη μια αδιάφορη λεπτομέρεια είναι.

 Σημασία έχει πως οι Σοφοί μας και καλοκάγαθοι Νομοθέτες και Εθνοπατέρες το πρόβλεψαν. Στη θεωρία τουλάχιστον, υπάρχει...

Τώρα, το ότι γενικώς τα «ένδικα μέσα» κατά της Πολιτείας είναι πανάκριβη διαδικασία που δεν αντέχει η τσέπη του φτωχού και άσημου Πολιτάκου είναι επίσης μια αδιάφορη λεπτομέρεια (σημασία έχει πως υπάρχει η διαδικασία).

 Όπως και το ότι η διαδικασία είναι εξαιρετικά χρονοβόρα είναι επίσης άλλη μια «αδιάφορη λεπτομέρεια».

 Όπως και το ότι πάντα οι αποφάσεις (εάν ποτέ δεήσουν να βγουν) είναι υπερ του «Ισχυρού», υπέρ του Πολιτικού, του Υπουργού ή του Πολιτειακού Παράγοντα είναι επίσης μια απλή αδιάφορη λεπτομέρεια.

Σύμφωνα με τον «Καθεστωτικό Πολιτικό» η Κοινή Γνώμη πρέπει να «μείνει στην ουσία». Και η ουσία είναι πως ο Νομοθέτης τα προβλέπει...έστω και «θεωρητικά».

Ο Πολίτης μπορεί επίσης αν το επιθυμεί να διαμαρτυρηθεί αλλά «κόσμια»...

Πχ μπορεί μαζί με άλλους Πολίτες να κάνουν απεργία, να κατεβούν σε διαδήλωση ή να συγκεντρωθούν σ’ ένα σημείο επί μακρόν με τα πλακάτ τους κάνοντας μια ειρηνική διαμαρτυρία.  
Ακόμη και να κάνει κύκλους γύρω γύρω φωνάζοντας συνθήματα μπορεί...(αρκεί να μην αμολάει οικοδομικά και γυάλινα ασύμμετρα αντικείμενα, ιδίως όταν είναι γεμάτα με εύφλεκτα και εκρηκτικά υλικά)....

Το ότι κανενός το αυτί δεν ιδρώνει με κάτι τέτοια είναι απλώς άλλη μια αδιάφορη λεπτομέρεια.

Μπορεί επίσης να συμμετάσχει σ’ αυτόν τον «Δημόσιο Διάλογο» μέσω του συνδικαλιστικού του Σωματείου. Να πάει στην συγκέντρωση της εβδομάδας και ενώπιον 5 – 6 νοματαίων να πει τον «πόνο» του και να «αλληλοζυμωθούνε» και «αλληλοεκτονωθούνε». Φεύγοντας απο εκεί θα νοιώθει πως άσκησε το Δημοκρατικό του Δικαίωμα να συμμετάσχει στον ... «Δημόσιο Διάλογο»...

Το ότι το... «κοινό» του ήταν τόσο «περιορισμένο» κι οπωσδήποτε δεν έχει καμία σχέση μ’ «αυτούς εκεί πάνω» που «κάνουν κουμάντο» είναι κι αυτό μια μικρή «αδιάφορη λεπτομέρεια»....

Όπως και το ότι όσο αυτοί οι «κύριοι» κάνουν πως δεν ακούνε τα επιχειρήματα και τις αγωνιώδεις αντιδράσεις του έτερου (δήθεν) συμμετέχοντος σ’ αυτόν τον περιβόητο Δημοκρατικό Διάλογο (βλέπεις αυτός που βι-άζεται, δεν συγκρατιέται, αμολάει και κραυγές οδύνης, πως να το κάνουμε;) του Φτωχού κι ανύπαρκτου (στην κυριολεξία «αόρατου») Πολιτάκου, χιλιάδες αναξιοπαθούντες φτωχοί Πολίτες σωριάζονται νεκροί από την εξαθλίωση, είναι κι αυτό μια αδιάφορη μικρή λεπτομέρεια.

Ο Πολίτης εν ολίγοις οφείλει να δείχνει πίστη στους Καθεστωτικούς Πολιτικούς του και στους Πολιτειακούς παράγοντες.

Το ότι αυτοί επιδεικνύουν τη μέγιστη θέρμη στο κυνήγι των «μικρών» και της φτωχολογιάς και αδιαφορούν για την «μεγαλοδιαφθορά» είναι επίσης άλλη μια αδιάφορη μικρή λεπτομέρεια.

Το ότι ο φτωχός Πολιτάκος απογοητευμένος, αποθαρρημένος και τσακισμένος ψυχολογικά βυθίζεται σε μια καταθλιπτική περιδίνηση και αυτοκτονεί μαζικά, πνιγμένος από μια παθητική αποδοχή της μαύρης μοίρας του είναι κι αυτό μια μικρή αδιάφορη λεπτομέρεια...

...ή μήπως, ιδίως αυτή η «λεπτομέρεια» είναι άκρως ενδιαφέρουσα για τον Καθεστωτικό Πολιτικό, μιας και απο εκεί ακριβώς «αντλεί όλη μα όλη την Ισχύ, την Σιγουριά και την Αλαζονεία του»;

Κι αν η «μαζική μας κατήφεια», πάρει ολίγη από «μανιοκατάθλιψη» και βαρέσει ανάποδο τραβέρσο για μετωπική με «το Ακρωτήρι της Οργής»;

Θυμός κι Οργή βεβαίως σημαίνει ότι «από κοντά είν’ κι η Βία»....κι αυτά τα δυό (Θυμός και Βία) είναι – ως γνωστόν – τσακωμένα με την Λογική και την Ψυχρή/ψύχραιμη σκέψη και αντίδραση...

...αυτήν ακριβώς που «επικαλείται» αυτός ο κύριος πιο πάνω, ο ... «Καθεστωτικός Πολιτικός»...

Και η Βία έχει «κλιμακώσεις»...το γιαούρτι (που του «έκατσε» αυτουνού από προσωπική εμπειρία) είναι απλώς ένα «στάδιο» στην «κλίμακα» καθώς αυτή παίρνει τον ανήφορο...χαμηλομεσαίο θα το λέγαμε...καθώς, μπορεί ας πούμε κανένας νοσηρός ισλαμόπληκτος νους να του «αυξήσει εντέχνως τα οξέα», λέμε τώρα)...

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο «βιασμένος Πολίτης» αρχίζει μέσα στο κεφάλι του και την ψυχή του να κάνει σκέψεις Βίας...να «εξοικειώνεται με την Βία»...στις πολλές και διάφορες μορφές της...

Ξεκινάνε μεν οι σκέψεις με αφορμή την ΜΗ-απόδοση Δικαιοσύνης στην «Μεγαλοδιαφθορά» Πολιτικών και Ελίτ και την εφαρμογή θανάσιμα αντιλαϊκής Πολιτικής...

 Στο μέγιστο όμως της ωρίμανσής τους εμπεριέχουν κυρίως μια ακατάσχετη οργισμένη ροπή για εκδίκηση.

Τα διάδοχα ψυχολογικά και συμπεριφορικά άλματα είναι απλά:

Όταν ο Πολιτικός/Κυβερνήτης κάνει εκπτώσεις στη Δημοκρατία ασκώντας όλο και πιο θανάσιμα βίαιη πολιτική κατά της ζωής του Πολίτη, αν μη τι άλλο έχει απωλέσει το δικαίωμα να «την επικαλείται».

Φυσικό κι επόμενο είναι μετά να τον ακολουθήσει στην ίδια λογική και ο Πολίτης. Τουτέστιν, ασυναίσθητα κάνει Εκπτώσεις (κι αυτός) στη Δημοκρατία και μέσα του νοιώθει όλο και αυξανόμενη αποδοχή της βίας κατά του Πολιτικού και της Πολιτείας οι οποίοι πλέον εμφαίνονται ως εχθροί και όχι ως φίλοι του Πολίτη...

Άλλωστε, φυσιολογική ψυχολογική αντίδραση είναι:  
οτιδήποτε προξενεί πόνο, θλίψη και θάνατο δεν είναι φίλος...αλλά εχθρός...τόσο απλή (και όχι απλουστευμένη) λογική...

Τότε είναι που ο Πολίτης δίνει την σαφή υποστήριξή του σε Πολιτικές Δυνάμεις που εμπεριέχουν την Βία στην πολιτικοκοινωνική τους δραστηριότητα...

Είτε ανήκουν στο ένα πολιτικό άκρο είτε στο άλλο...ανάλογα τις βαθύτερες ιδεολογικές του καταβολές...

Στην αρχή τα πράγματα σ’ αυτές τις Πολιτικές Δυνάμεις (τα λεγόμενα «άκρα») είναι «χύδην»...σε πειραματικό στάδιο...δοκιμαστική περίοδος...λίγο πολιτική, λίγο βία, άλλοτε λίγο επικοινωνία κι άλλοτε αντι-επικοινωνία (επίδοξα κακέκτυπα λες ενός υποτιθέμενου δήθεν αντικομφορμισμού), λίγο αντιδράσεις πεζοδρομίου, λίγο κουλτούρα, λίγο λαϊκάντζα, ότι κάτσει....ψάχνουν το δρόμο τους όλοι δοκιμάζοντας τυχαίες εναλλακτικές διαδρομές και συνδυασμούς...ιδίως οι πιο καινούριοι και πιο περιθωριοποιημένοι – συνεπώς «άπειροι» - απ’ αυτούς τους «φρέσκους διεκδικητές»....

Μέχρι που κάποια στιγμή «γίνεται η στραβή»...οι πρώτοι νεκροί είναι γεγονός...

Πολιτεία και Καθεστωτική Πολιτική αντιλαμβάνονται τότε πως ο «κλοιός στενεύει»...Συνειδητοποιούν παγωμένοι πως έγινε το «ψυχολογικό κλικ» σε επιμέρους τμήματα της μάζας...κι ότι την επόμενη φορά, αυτό που θα τους «σκοπεύσει» δεν θα είναι γιαούρτι αλλά κάτι άλλο, πιο «δραστικό»...

Μόνο περιθώριο η «επίθεση»...Πολιτική, Ποινική/Δικαστική, Επικοινωνιακή/Μηντιακή, Κοινωνική...πρώτα προς τον έναν αντίπαλο, προς το ένα άκρο (ποτέ σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα) και αφού εξουδετερωθεί αυτό, στροφή μετά των «παραπάνω Κανονιών» προς το άλλο άκρο... 
Η εξοντωτική νομοθεσία που θα ψηφιστεί για την εξόντωση του ενός άκρου (με τη σύμφωνη γνώμη του άλλου άκρου) και τα «δεδικασμένα» που θα γεννηθούν απ’ αυτή την πρώτη μάχη θα χρησιμοποιηθούν κατόπιν ως υπερόπλο κατά ΚΑΙ αυτού του «άλλου άκρου»...που πλέον παύει να είναι χρήσιμο...

Βλέποντας στον ορίζοντα την «Οργή Λαού» κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να «ελέγξουν την εξέλιξη των πραγμάτων»...

Πλέον όλοι οι «άμεσα εμπλεκόμενοι» (και των δύο «Άκρων») αντιλαμβάνονται πως πρέπει να γίνουν δύο πράγματα...πρώτον, η Βία να πάψει να είναι ανεξέλεγκτη και «τυχαιοκρατική» (βλ. εκ του αυθαίρετου νεολογισμού «τυχαιοκρατία»)...καθώς και να κοπούν με το μαχαίρι οι «επικίνδυνοι πειραματισμοί μαθητευόμενων μάγων»...δεύτερον, η «Επίσημη Πολιτική» θα πρέπει να κόψει τον ομφάλιο λώρο μαζί της...

Με ότι αυτά τα δύο κι αν σημαίνουν...

Στο δια ταύτα...

Πως διαμορφώνεται το Πολιτικό τοπίο τον καιρό της «ωρίμανσης της Ιδέας της Βίας»;

Μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις ως προς την ΧΑ, διαπιστώνουμε κάποια στατιστικά δεδομένα στο κοινωνικό/εκλογικό σώμα που κεφαλοποιούνται μέρα τη μέρα.

 Κατ’ αρχήν, η ΧΑ – παρ’ όλο το σφυροκόπημα που υφίσταται σε όλα τα μέτωπα και με όλα τα μέσα - διατηρεί το εκλογικό της ποσοστό (με επίμονη σταθερότητα αν όχι και ανοδικές τάσεις).  
Οι επίσημες έρευνες την τρέχουν από 6,5 % - 8 %. Ανεπίσημες την ανεβάζουν πολύ παραπάνω. 
 Αυτό σημαίνει – μεταξύ πολλών άλλων – ότι υπάρχει (τουλάχιστον) μισό εκατομμύριο κόσμου εκεί έξω που «αποδέχεται» την έργω και λόγω Βία ως αντίδραση στην αντίστοιχη «Καθεστωτική και Πολιτειακή Βία» (εκπεφρασμένης έμμεσα και μέσω μιας εκτεταμένης θανάσιμης αντιλαϊκής πολιτικής) κατά του – κυρίως μη προνομιούχου - Πολίτη. 
 Ακόμη κι αν συχνά είναι «χονδροειδής» και  «προκλητική». Ακόμη κι αν ένα μέρος της πατάει σε «περίεργα χωράφια» μη αποδεκτά από την Ποινική Νομοθεσία...ακόμη κι αν/όταν στρέφεται κατά ιδεολογικών αντιπάλων..ή/και μεταναστών...

...η εκλογική της βάση σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δείχνει να είναι πρόθυμη να δώσει κάτι παραπάνω από απλό συγχωροχάρτι σ’ αυτά τα «ατοπήματα»...είναι σαν να της στέλνει ο κόσμος της δύο «πιθανά μηνύματα»:

Ή, «...συμφωνούμε με την ως τώρα πρακτική σου, συνέχισε έτσι...»

Ή,

«...στη χαρίζουμε αυτή τη φορά...αλλά επιτέλους «γίνε επαγγελματίας»...ωρίμασε...»

με ότι κι αν σημαίνει αυτό το δεύτερο (μια και το πρώτο είναι πιο ξεκάθαρο σημασιολογικά)

τι από τα δύο να ισχύει άραγε; Άγνωστο...θα παραμείνει ένα μεγάλο ερωτηματικό όσο δεν γίνονται εκτεταμένες έρευνες επί τούτου...

Κι αυτό από μόνο του είναι ένα Μεγάλο Ερώτημα...γιατί δεν γίνονται; Ή μήπως γίνονται και δεν ανακοινώνονται λόγω «ανησυχητικών ευρημάτων»; 
(εκτός κι αν υφίσταται κι ένα τρίτο πιθανό μήνυμα. Ένα "υβρίδιο" τροποντινά κι "από τα δύο"...) 
 

Εν πάση περιπτώσει, προχωράμε:

 Αν αυτό το ποσοστό προστεθεί και στα αντίστοιχα (άγρια) ποσοστά της Αριστεράς (περί το 12%), τότε μιλάμε για ένα (περίπου) 20% του Ελληνικού Λαού που έχει αποδεχτεί την (απόλυτη) Βία ως αναγκαία μορφή Πολιτικοκοινωνικής έκφρασης. Ως ένα βαθμό με διαφορετικούς αποδέκτες αυτής, αλλά ως έναν άλλον βαθμό και με «κοινούς αποδέκτες» (βλ. Εκφραστές καθεστωτικής πολιτικής).

Το πιο «ενδιαφέρον»; Θα ξανατονιστεί:

Οι «εκλογικές τους βάσεις» (ξέχωρα του καθενός) είναι έτοιμες ακόμη και να κάνουν τα στραβά μάτια μέχρι και σε τυχόν «παρεκτροπές προς τα χωράφια του κοινού ποινικού δικαίου».

(πχ Ο ένας θα κάψει ευχαρίστως το μικρομάγαζο του ιδεολογικού εχθρού (όπως τον θεωρεί) «μικρομεσαίου νοικοκύρη» (ακόμη και μ’ αυτόν μέσα) ενώ ο άλλος θα κάψει ευχαρίστως ένα τζαμί (ακόμη και με τους «επισκέπτες» του μέσα). Και οι δύο δε, ευχαρίστως θα έσφαζαν τον ιδεολογικό τους αντίπαλο από το «άλλο άκρο»).

Αυτό το «Βίαιο 20%» - μοιρασμένο στα δύο πολιτικά άκρα - θα καθορίσει καίρια τον επικείμενο Νέο Πολιτικό Χάρτη. Ή καλύτερα, την επικείμενη Νέα Πολιτικοκοινωνική Πραγματικότητα...

Έχοντας και οι δύο αντίπαλοι χώροι συγκεντρώσει πολιτική οργανωτική εμπειρία θα επιχειρήσουν – αναγκαστικά και για αμυντικούς λόγους, για να μην «συντριβούν» από την Πολιτειακή/καθεστωτική Επίθεση - να σχηματοποιήσουν – ο καθένας στο «χώρο» του - σε πιο αυστηρά, πειθαρχημένα και ελεγχόμενα πλαίσια αυτό το «τζίνι» που ξεπήδησε ενισχυμένο πλέον (και κυρίως «ώριμο») από το λυχνάρι, την Βία.

Σίγουρα όμως δεν θα τη δούμε να «εξαφανίζεται». Αντιθέτως. Θα την δούμε να επαυξάνεται, να κλιμακώνεται. Να αυτοτροφοδοτείται και να γιγαντώνεται. Να οργανώνεται και να επαγγελματικοποιείται.  Ένα βεβαίως από τα κανάλια μέσα από τα οποία θα συμβεί αυτό είναι η «σύγκρουση αλλήλων επ’ αλλήλων». Χωρίς να είναι βεβαίως το μόνο.

Φυσικά, οι «αντίστοιχοι» πολιτικοί σχηματισμοί θα φροντίσουν, έμπειροι γαρ πλέον, να πάρουν (τυπικές τουλάχιστον) αποστάσεις απ’ αυτά τα δύο «θηρία». Οι εκφραστές της Βίας θα χαθούν από την «επιφάνεια». Πλέον θα ζουν και θα κινούνται αποκλειστικά πίσω από την Κουρτίνα. Οι δε «Μυστικές Γέφυρες» θα παραμείνουν ακριβώς έτσι....Μυστικές...

Συνεπώς:

Όσον αφορά στην Αριστερά, αφού πάρει και την «κρυάδα» (εμπειρία/ψυχρολουσία) του «Κυβερνήτη της Πολιτείας» θα έρθει και η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ/ΔΗΜΑΡ για το «ξεκαθάρισμα». Την διάσπαση.

Προφανώς και κάποιες δυνάμεις τους θα χτίσουν την Νέα Κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία ενωνόμενα με τμήμα του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων του αλλά κάποια άλλα τμήματά του θα στρέψουν πλώρη πρόσω αριστερά. 
 Θα είναι βεβαίως η σειρά όλων τους να υποστούν αυτό που υπέστη το ΠΑΣΟΚ. Αν είχε σκεφτεί «ώριμα» τότε που έφτιαχνε εκλογικούς νόμους θα είχε φροντίσει να θεσπίσει μια Απλή Αναλογική. Οπότε σήμερα δεν θα είχε μπει στη Βουλή με ένα μίζερο ποσοστό αλλά προφανώς με μεγαλύτερη δύναμη εκπροσώπησης. Και βεβαίως, ο πρώτος (η ΝΔ εν προκειμένω) δεν θα είχε το «δώρο των 50 εδρών». 
 Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει το ίδιο αλαζονικό λάθος (πες το «Καθεστωτικό Σύνδρομο της Απληστίας») κι αν προβλέψει την «καθίζηση» που τον περιμένει μετά την Κυβερνητική του θητεία, τότε σοφά πράττων το πρώτο που θα κάνει ως Κυβερνήτης θα είναι η θέσπιση της Απλής Αναλογικής. Και ίσως ίσως να θεσπίσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Λαό και να σπάσει τη Βουλή στα δύο θεσπίζοντας την Γερουσία ώστε να διασφαλίσει πως δεν θα ξαναϋπάρξει «μονοκρατορία» κάποιου στην Ανώτατη Πολιτειακή Ηγεσία.

Μετά απ’ αυτή την «καθίζηση» του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένουν εκλογικά μεγαλεία τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα εκτοξευθεί σε μεγέθη άνω του 10%.

Τότε – και όχι τώρα – θα είναι οι «πραγματικές ημέρες των Δύο Εκρηκτικών Άκρων»...

Μόνο που τότε θα είναι άκρως οργανωμένα και τα δύο...τόσο το «φανερό» όσο και το «μη φανερό» τμήμα τους....

Αν όντως υφίσταται «Σύνδρομο Ελληνικού Σιν Φέιν – Εμφύλιος», τότε οι «Μεγάλες Ημέρες» του εντοπίζονται σε κείνην ακριβώς την περίοδο... (περισσότερα επ' αυτού εδώ  http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/09/blog-post_30.html )

Όσον αφορά στην Δεξιά και στον Πατριωτικό Χώρο, ανάλογες θα είναι οι εξελίξεις. Η έκρηξη στη ΧΑ απελευθέρωσε ένα τεράστιο δημοσκοπικό τμήμα υποστηρικτών (περί το 10%). Που ενώ έλκονταν από την «ακραία εικόνα» της (με όλες τις επικοινωνιακές/συμπεριφορικές της προκλητικότητες ) αποδείχτηκε δημοσκοπικά ότι δεν ενέκρινε τα όσα της καταμαρτυρούνται από την Δικαιοσύνη.

Αυτό το 10% παραμένει ουσιαστικά «ανένταχτο». Και δεν είναι απλά αντιμνημονιακή δύναμη. Είναι πρωτίστως «θυμωμένοι αντιμνημονιακοί Πατριώτες». Που επιζητούν μια «δυναμική κομματική/πολιτική παρουσία» για να δώσουν την στήριξή τους.

Κοινώς, αδιαφορούν για «νερόβραστες λύσεις» ή άλλη μια από «Σύστημα/καθεστώς» και «φιλομνημονιακές πολιτικές».

Όλα δείχνουν ξεκάθαρα πως ανάμεσα στην ΝΔ και στη ΧΑ έχει ανοίξει ένα τεράστιο κενό. Και η Φύση δεν επιτρέπει κενά. Βρίσκει πάντα τρόπο να τα καλύψει. Κι εφόσον όλες οι άλλες υπάρχουσες πατριωτικές πολιτικές παρουσίες αποδείχθηκαν φοβικές έως ανύπαρκτες και χωρίς νεύρο και ορμή, τότε εκ των πραγμάτων αναμένεται να δούμε ένα Νέο Δυναμικό Πατριωτικό Σχήμα να αναδύεται.

Αυτή η διεργασία θα ενταθεί και από κάτι ακόμη:

Το Αντιρατσιστικό επικείμενο νομοσχέδιο.

Η ΝΔ, ούσα φοβισμένη επίδοξος εξιλαστής της αριστεράς λησμονεί τις πολύ σοβαρές εναντιώσεις ουσίας (έσωθεν και έξωθέν της) που υφίστανται ένάντια σε ένα Αντιρατσιστικό νόμο εφάμιλλο ενός Μεγάλου Αδελφού που – συν τω χρόνω - θα λογοκρίνει το τι λέει και τι γράφει (εν γένει) ο καθένας.

 Θα ποινικοποιήσει, κατ’ αρχήν, την Πατριωτική/εθνοκεντρική σκέψη/άποψη (ως έναν εύκολο στόχο) αλλά αυτό είναι το «Μέσο» και όχι ο «Σκοπός».

 Αυτή είναι απλώς η «Κερκόπορτα».

Απώτερος Σκοπός είναι ο πλήρης έλεγχος της  αντι-Σκέψης και της αντι-Άποψης.
Όπου το "αντί" προσδιορίζεται ως "οτιδήποτε/οποιοσδήποτε διαφοροποιείται/αντιτίθεται στην Καθεστωτική Σκέψη/άποψη/θέση". Μετά είναι η σειρά της Αριστεράς βεβαίως. Αν και μόνο το ΚΚΕ – ως ένα βαθμό – έχει εντοπίσει τους «σχετικούς βαθύτερους κινδύνους» που κρύβονται σ’ αυτό το νομοθετικό εγχείρημα και τους επισήμανε προ καιρού.

Εγχείρημα το οποίο, όπως έδειξε το παρελθόν, υπάρχει ένα τμήμα της ΝΔ που ΔΕΝ το αποδέχεται.

Αυτό όμως το «Πατριωτικό Τμήμα» της αυτή την χρονική στιγμή και υπό το (αρνητικό επικοινωνιακό) βάρος των περί Χ.Α. εξελίξεων δέχεται ομαδόν τα πυρά του Νεοφιλελεύθερου τμήματος της ΝΔ που βρήκε ευκαιρία να «πάρει κεφάλι» στις εσωτερικές διεργασίες διαδοχής που φυσικά εντάθηκαν τις τελευταίες ημέρες με «όχημα τα περί ΧΑ». 
 Αναζητούν «θύματα στο ηγετικό στρατόπεδο του κόμματος» προκειμένου να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους και βεβαίως τα βρήκαν στο εναπομείναν «Πατριωτικό Τμήμα της ΝΔ». Ένας λόγος παραπάνω που (τυπικός έστω) αρχηγός του (ακόμη) τυχαίνει να είναι ο ίδιος ο Αρχηγός της ΝΔ. Χτυπώντας λοιπόν τους «εθνικιστές της ΝΔ» ωθούν την ηγεσία της ένα βήμα πιο κοντά στην παραίτηση και την "έξοδο". 
 Πολύ βολικά όλα λοιπόν για τους πάσης φύσεως Δελφίνους εντός της. Το Game of Throne προηγείται ακόμη κι από τον κίνδυνο της θέσπισης ενός Μεγάλου Αδελφού...

Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και αυτοί (οι εναπομείναντες «Πατριώτες») δέχονται ήδη (λόγω ΧΑ) και θα δεχτούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ακόμη περισσότερες αφόρητες πιέσεις με αφορμή και το αντιρατσιστικό αλλά και γενικότερα την συλλογιστική περί πατριωτικών θέσεων που αναπόφευκτα θα ενταθεί  απ’ αυτό το «Πατριωτικό τμήμα» έστω και «ψελλίζοντας». Σφόδρα αποδυναμωμένο γαρ.

Συνεπώς, ένα μεγάλο μέρος αυτών – πολύ σύντομα - δεν θα έχουν άλλη επιλογή από την έξοδό τους από τη ΝΔ και την πρωταγωνιστική πλέον συμμετοχή τους στην συγκρότηση αυτού του «Νέου Πατριωτικού Πόλου».

Η ΧΑ, δεδομένων των «γενικότερων εμπλοκών» της δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον επίσημα και τουλάχιστον μια μεγάλη σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών της. Ούτε και η ίδια θα το ήθελε άλλωστε αλλά ούτε και όποιος άλλος σχηματισμός θα ήθελε επίσημη συμπόρευση με ένα σχήμα που φέρει όλες αυτές τις κατηγορίες που τώρα υφίσταται η ΧΑ.

Έτσι κι αλλιώς, από τη στιγμή που είναι χαρακτηρισμένη ως «εγκληματική οργάνωση» θα γίνει συνείδηση – προϊόντος του χρόνου – ότι είναι υποχρεωμένη να αφήσει πίσω της τάχιστα (και αυταπόδεικτα) πάρα πολλά «βαρίδια» – όπως της πρότειναν πολλοί κάποτε και δεν εισακούστηκαν – και να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο, νέο και βεβαίως επ’ ουδενί «αντι-επικοινωνιακό» και «επιρρεπές στην παραβατικότητα» όπως ήταν ως τώρα.

Αυτή η «εσπευσμένη μετεξέλιξη» φυσικά – τώρα και όχι «ελεγχόμενα» και από θέση ισχύος όπως μέχρι πρότινος - θα έχει και τα ρίσκα της.

Αναπόφευκτα, είναι πολλά και πολλοί αυτά/αυτοί που θα «έμεναν πίσω» και «εκτός».

Και ούτε έχει και καμία εγγύηση πως το Νέο Σχήμα θα πιάσει αυτό το ποσοστό που της δίνουν τώρα οι δημοσκοπήσεις.

Μπορεί όντως να απομείνει η «Σκιά» αυτού που ήταν.

Μ’ αυτό το σκεπτικό, πολλοί ίσως θα ήταν αυτοί που θα προτιμούσαν να «μετεγκατασταθούν» στο άλλο Νέο (και πρωτίστως «άφθαρτο») Πατριωτικό Σχήμα που συν τοις άλλοις δεν θα έφερε και κληρονομικά «αρώματα/βαρίδια» από το παρελθόν.

Αυτό το Νέο Πατριωτικό Σχήμα λοιπόν δεν είναι καθόλου απίθανο να έλκυε την συντριπτική πλειοψηφία των ποσοστών της ΧΑ. Και όχι μόνον...

Δεν είναι διόλου απίθανο να εκτοξευθεί άμα τη γενέσει του σε ποσοστά της τάξεως του 10 – 15%...

Γι’ αυτό και βλέπουμε όλη αυτή την ασταμάτητη Πολεμική από μέρους Καθεστώτος και ΜΜΕ να παίρνει έναν «γενικευμένο τόνο».

Απώτερος σκοπός τους δεν είναι να στιγματίσουν την ΧΑ (μόνο) ως εγκληματική οργάνωση.

Αλλά γενικότερα τον Πατριωτικό χώρο. Προτού προλάβει να «ξεζαλιστεί» και να «οργανωθεί» σε άλλες στέρεες βάσεις.

Μόνο τους μέλημα αποτελεί μήπως και κατορθώσουν να αντλήσουν κάποιο μικρό ποσοστό ψήφων από τους «απελευθερωθέντες»...και να καθηλώσουν στην «αποχή» τους υπόλοιπους...

Γεγονός είναι πως στο συγκεκριμένο θέμα η Αριστερά κρατάει πιο υπεύθυνη στάση από τις Καθεστωτικές Δυνάμεις.

Προσέχει «που» και «πως» στοχεύει και εξαπολύει τα βέλη της ανησυχώντας (και δικαιολογημένα) μήπως και από λάθος (επιθετικούς) χειρισμούς ριζοσπαστικοποιηθούν (αμυντικά/ανακλαστικά) ακόμη και οι σαφώς υπάρχουσες μετριοπαθείς νησίδες σ’ αυτό τον «ευρύτερο εκτός και πέριξ της ΧΑ Πατριωτικό χώρο».

Γνωρίζει καλά ότι ο Πατριωτικός χώρος δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Συνεπώς, μάλλον θα προτιμούσε να υπάρξει σ’ αυτόν τον χώρο ένα μετριοπαθές politically correct Δημοκρατικό Πατριωτικό Κόμμα που δεν θα δημιουργούσε τις εκρηκτικές ανεξέλεγκτες μη διαχειρίσιμες εντάσεις της ΧΑ. 
 Εντάσεις που όταν εκτονώνονται (όπως τώρα) εγκυμονούν τον κίνδυνο ισχυρών «υπόγειων παρενεργειών».

Παρ’ όλα αυτά, στο άλλο πεδίο αντιπαράθεσης, στον Αντιρατσιστικό νόμο, τα πράγματα κινδυνεύουν να «πολωθούν» και να «ξεφύγουν». Επικίνδυνα.

 Η Πατριωτική σκέψη κινδυνεύει συλλήβδην να τεθεί στο περιθώριο ως παράνομη και εγκληματική. Κι αυτό αν συμβεί, θα είναι μόνον η «Αρχή»...

Μετά, θα αυξηθούν οι «στόχοι»...

...άλλωστε, αν αληθεύουν οι «πρόσφατοι προβληματισμοί» της Αυγής, η «καθεστωτική θηλιά ήδη άρχισε να παίρνει θέση» γύρω από την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον...

Έχουν ήδη όλες τις «απαραίτητες ενδείξεις» πως το Αντιρατσιστικό είναι απλώς μια «κερκόπορτα»...

Ας δώσουν – όσο έχουν καιρό – βάση στις «λογικές επιφυλάξεις» του ΚΚΕ (και πολλών άλλων βεβαίως απ’ όλο το πολιτικό φάσμα) ως προς νομοσχέδια «τύπου Αντιρατσιστικό» προτού είναι αργά για όλους μας...

Όσον αφορά στον ευρύτερο Πατριωτικό Χώρο πρέπει να βρει – και δη ΤΑΧΙΣΤΑ – τον Νέο Βηματισμό του...να απεγκλωβιστεί πρωτίστως απ’ όλη αυτή την Χρυσαυγειάδα των Ημερών...

Προτού καταδικαστεί ως «οιονεί Εγκληματική Πρακτική και Φιλοσοφία»...και δη εν συνόλω...

Και προτού ακόμη και οι «μετριοπαθείς φωνές» πάρουν την άγουσα προς την «ακραία ριζοσπαστικοποίησή» τους...

...Με ότι αυτό κι αν σημαίνει...

...είπαμε: τι πιο λογικό από το να συμπεράνουμε πως τα «βίαια, σκοτεινά» κομμάτια των δύο άκρων, ωθούνται πλέον να οργανωθούν επαγγελματικά και ν’ αρχίσουν να κινούνται πέρα από το φως της ημέρας...στις σκιές και στα περιθώρια...και βεβαίως, θα αδημονούν ασταμάτητα για «φρέσκες στρατολογήσεις»...

Προσέξτε λοιπόν κύριοι του Καθεστώτος...γιατί παίζετε με τη φωτιά...όσο μεθοδεύετε την εξόντωση και τον έλεγχο της «εμφανούς Πολιτικής Παρουσίας» των Πολιτικών σας αντιπάλων τόσο ταΐζετε τους κήνσορες αυτής της «Υπόγειας Έσχατης Δράσης»... 
...και στα δύο Άκρα...

Γιώργος Ανεστόπουλος

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2hWZrcBxD

Η βία τοκίζεται και θα συνεχίσει

 

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*

 

Με τη Χ.Α., τη μακρά αφήγηση που πλέκεται γύρω της, τη μιντιακή απεικόνιση και αναπαράσταση προσώπων, λόγου, πράξεων, ιδεολογικών αναφορών κ.λπ. δημιουργείται μια εξοικείωση με την αισθητική τής βίας και του τρόμου.

Δεν είναι μόνο οι φάτσες και οι βίαιες συμπεριφορές που αναπαριστώνται από τα Μέσα, είναι η επιμονή του βραδύνοος κόσμου να μετέχει σε μια τέτοια συμφωνία. Γιατί το πρόβλημα με το νεοφασισμό είναι ότι αισθητικά και συμπεριφορικά είναι «νόμιμος», κοντινός, σχεδόν οικείος με το συνηθισμένο αίσθημα του κόσμου. Για την ακρίβεια, παρασιτεί στις λαϊκές ροπές και τους αυτοματισμούς, διαστρέφοντάς τα φυσικά. Οταν λείπει κάθε εργαλείο για να διαχειριστεί ο κόσμος τις διαψεύσεις του, τότε αναδύεται ο φασισμός ως η πιο δόκιμη και εμπεριστατωμένη μορφή οφθαλμαπάτης.

Προσπαθώντας να στηρίξω την άποψή μου, ας σημειώσω ορισμένες πλευρές του αδιεξόδου πάνω στο οποίο, νομίζω, ότι αγκιστρώνεται ο φασισμός1:
1) Οι απεργίες, ειδικά στο δημόσιο τομέα, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις παρωχημένη μορφή πάλης, αφού δεν φαίνεται να προξενούν βλάβη σε κάποιον ταξικό αντίπαλο. Το αντίθετο, ανακουφίζουν εξοικονομώντας πόρους και φθείροντας επικοινωνιακά τον απεργό. Οι οικονομικές επιπτώσεις, δε, στον ίδιο τον απεργό, τις κάνουν θνησιγενείς. Η απεργιακή αφλογιστία θέτει θέμα συνδικαλιστικής τεχνικής και κινηματικής τεχνοτροπίας. Αν δεν μπορείς να διεκδικήσεις, να υπερασπιστείς, τότε τι σου μένει;

2) Η φτώχεια διαμορφώνει δύσκολα ακροατήρια, που στέκονται ανταγωνιστικά προς τη διεκδίκηση, την έγερση, τη συγκρουσιακή επιλογή, αφού δημιουργεί στον πολίτη μια αμυντική και αναχωρητική συμπεριφορά. Η κατακλυσμιαία φτώχεια θέτει δομικά προβλήματα κοινωνικών αρθρώσεων. Δύσκολα ακούει, κατανοεί, εκλογικεύει ο φτωχός στο καβούκι της μιζέριας του.

3) Δεν έχουν αναπτυχθεί επαρκώς τα θεωρητικά εργαλεία που να συλλαμβάνουν την ακαριαία πολιτική-διοικητική απόφαση (π.χ. το κλείσιμο 8 νοσοκομείων , 50 σχολείων, την απόλυση 12.000 εργαζομένων κ.λπ.) και να εκλογικεύουν την κατακλυσμιαία ένδεια και τους απόλυτους όρους με τους οποίους εκδηλώνονται αυτά τα φαινόμενα. Η θεωρητική αδυναμία θέτει θέμα εποπτικών μέσων, ακόμη και θεωρητικών παραδόσεων, που αποδυναμωμένες στο εξισωτικό χάος της μεταμοντέρνας κατάστασης αδυνατούν να προβλέψουν το κακό που «τρέχει πιο γρήγορα από τον ίσκιο του».

4) Η αριθμητικά κραταιή ομάδα που ηγεμονεύει στο κοινωνικό σώμα, οι άνεργοι δηλαδή, δεν μπορεί να αποκτήσει κινηματική συγκρότηση ή πολιτική φωνή, ούτε καν να μορφοποιήσει με μια ενότητα την απόταξή της από το παραγωγικό και κοινωνικό σύστημα2. Λειτουργεί λοιπόν ως ανασχετική παράμετρος στο ν' αναπτυχθεί έξυπνη και ευλύγιστη κινηματική κουλτούρα. Η ανεργία, οι αριθμοί και οι ρυθμοί της θέτουν θέμα κλίμακας: πώς να απευθυνθείς για αλληλεγγύη ως εργαζόμενος σε ανέργους, που θεωρούν την ίδια την εργασία (οποιαδήποτε μορφή της, καλή, κακή, εκμεταλλευτική, φτηνή κ.λπ.) πολυτέλεια. Αρα θεωρούν εσένα προνομιούχο. Οι άνεργοι, εκτός από ανέκφραστοι πολιτικά, παραμένουν και κλειστοί ως κοινωνικό ακροατήριο.

5) Το σύστημα αισθητικοποιεί ακαριαία και την αθλιότητα και τη ματαίωση και την εξέγερση, λειτουργώντας ως λιμπιντικό αποχρεμπτικό. Η αισθητικοποίηση εκ μέρους του συστήματος θέτει θέμα συστημικής χωρητικότητας, όπου η αφομοιωτική και ακυρωτική λειτουργία του συστήματος εξουθενώνει τον ίδιο το ριζοσπαστισμό. Κάθε τι (εξέγερση, πολιτικός φόνος, αυτοκτονία, εργασιακή ανατροπή κ.λπ.) γίνεται αντικείμενο αισθητικής (μιντιακής, διαδικτυακής κ.λπ.) διαχείρισης. Θυμόμαστε την απίστευτη εκμετάλλευση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου το 2008, με τους δημόσιους θρήνους καλλιτεχνών (συχνά με στόχους αυτοπροβολής των θρηνούντων), με τα απίστευτα μιντιακά ξεχειλώματα, που αποδυνάμωναν εν τέλει το ακραίο συμβάν (στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα, φοβάμαι ότι θα συμβεί στον πολλαπλάσιο βαθμό ο συναισθηματικός σφετερισμός της σπάνιας παλικαριάς του).

Ηκάθε παράμετρος απ' αυτές που περιέγραψα γεννάει και ένα ευρύτερο πρόβλημα, που αφορά την ίδια την πολιτική αρχιτεκτονική στη χώρα μας. Να μερικοί λόγοι που οδηγούν στην πολιτική απελπισία. Και όντως η απελπισία είναι η ισχυρότερη πολιτική κατηγορία, η πιο μεστή έννοια που χαρακτηρίζει την πολιτική παραγωγή (το έργο, δηλαδή, της επαγγελματικής πολιτικής) και καταλαμβάνει τους πολιτικούς παραλήπτες, τους πολίτες. Η εξοικείωση που προανέφερα στην αρχή του κειμένου, η συμφιλίωση με τη φασιστική τερατωδία είναι το κεντρικό εργαλείο με το οποίο αυτές οι αμηχανίες και κοινωνικές δυσλειτουργίες αφομοιώνονται. Να, επίσης, μερικοί λόγοι που εξηγούν μια τεράστια ανάγκη για Σχήμα, Μέγεθος και ευδιάκριτο εύκολο Αφήγημα. Οριοθετούν δηλαδή τη δημιουργία σαφούς σχηματισμού με χαρακτηριστικά που «καταλαβαίνει ο κόσμος». Θέτουν (οι λόγοι αυτοί) ένα ερώτημα που βρίσκεται στη συστημική καρδιά: «Δεν υπάρχει λύτρωση για την πτώση, δεν υπάρχει φωνή ίση με την αδικία, ας τρέξω στη βία ή στην ομάδα βίας ή στην ομάδα με σύμβολα βίας». Ο φασισμός αυτό προσφέρει. Σχήμα, σύμβολα και ένταξη. Γι' αυτό τον αναπαράγει η κοινωνία και γι' αυτό η έκλειψη της Χ.Α. δεν πρόκειται να τον εξαφανίσει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Χρησιμοποιώ ορισμένες σκέψεις που μου γέννησε η συζήτησή μου με διανοουμένους από πολλά και διαφορετικά γνωστικά πεδία, στο θέατρο «Εμπρός».
2. Δες και Χ. Κάσδαγλη «Το ημερολόγιο ενός ανέργου».
*Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr


enet

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2hWhVJJ1a

ΝΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΥΔΩΡΑ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ !!!ΒΥΡΩΝΑ ΑΣΕ ΤΗΝ ΚΛΑΨΑ ΚΑΙ ΡΙΞΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ο ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ ΣΤΟ “ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ”: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ. ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ!

Nα εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης, που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ζητάει μιλώντας στο “Αγιορείτικο βήμα” ο τέως πρόεδρος της Βουλής και πρώην υπουργός, Βύρων Πολύδωρας.
Στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξή του αναλύει τι τον οδήγησε να γράψει  το νέο του βιβλίο με  τίτλο “Ποια Ευρώπη”, μιλάει για την Εκκλησία, αλλά και για τη σχέση του με το Άγιον Όρος, δηλώνοντας “ιδεολόγος Αγιορείτης” και...Κουτλουμουσιώτης!

Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:


1) Κύριε υπουργέ, το καινούριο σας βιβλίο με τίτλο "Ποια Ευρώπη;" θέτει ένα καίριο ερώτημα, το οποίο λίγο ως πολύ έχει απασχολήσει (ή θα έπρεπε να έχει απασχολήσει) κάθε νοήμονα Έλληνα, μετά τις αρνητικότατες, για τη χώρα μας και κυρίως για τον απλό λαό, επιπτώσεις που είχε η πολιτική των τελευταίων ετών. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να αποτυπώσετε στο χαρτί τις μεγάλες επιφυλάξεις σας για την πορεία, την οποία έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιος ο σκοπός του έργου;

Όλα τα γραπτά μου ήσαν/είναι κωδωνοκρουσίες συναγερμού. Εναγώνια μουσική υπόκρουση του στίχου «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί…». Γι’ αυτό σημαίνω συναγερμό. Γι’ αυτό ζητώ εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό προτείνω να εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλες τις Βουλές και Κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο Ελληνικός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθειάς ύφεσης, στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και απληστία των δανειστών του. Η ομοφωνία απαιτείται για να δηλωθεί προς επίρρωση της αλήθειας πως στο Ψήφισμα δεν περιέχεται μια κομματική άποψη αλλά η αγωνία ολόκληρου του λαού. Γιατί η Πατρίδα κινδυνεύει. Και μετρά τα παιδιά της και τους φίλους της, και καλεί πάντες τους δυναμένους να φέρουν όπλα θάρρους, ήθους και αγωνιστικής διάθεσης για τη σωτηρία του Λαού και τους Έθνους!
Μιλάω για και επιδιώκω τη στιγμή κατά την οποία μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, έστω ανανήψασα, με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, χωρίς διαιρέσεις, διχαστικές τάσεις και κομματικούς εγωϊσμούς και άλλες ιδιοτέλειες, θα πει στους δανειστές μας: «Basta! Φθάνει πια, ως εδώ και μη παρέκει. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε άλλο. Πεθαίνουμε!»
Αυτό το βιβλίο είναι μια ελάχιστη πράξη αντίστασης. Αν δεν έχει αξία ως τέτοιο, πιθανόν να έχει ως βοήθημα στους «Ευρωδούλους» του μέλλοντος ή στους μοριακούς «μαζανθρώπους» της παγκοσμιοποίησης, για να τους δείχνει πώς εσκέπτοντο ή ακόμη καλύτερα πώς ένοιωθαν κάποιοι Έλληνες στα χρόνια της δυστυχίας, κάποιοι που δεν ξέχασαν ούτε ξέμαθαν να αγαπούν το έθνος τους, τον λαό τους, τις αξίες τους, γλώσσα, θρησκεία, παράδοση, κοινωνική αλληλεγγύη, με αίσθημα αυτοεκτίμησης, «πλην χωρίς μίσος για κανέναν και με ευσπλαχνία για όλους»


2) Πέραν των άλλων ιδιαίτερων στοιχείων, τα οποία θα έπρεπε να ενώνουν τους Ευρωπαίους, και τα οποία έχουν εκλείψει εδώ και καιρό, θεωρείτε πως η κοινή μας θρησκεία, ο χριστιανισμός, το τελευταίο ίσως κάστρο, έχει αλωθεί;

Τα ενοποιητικά στοιχεία είναι εκεί. Υπάρχουν στην ουσία τους ως ελληνογενής μετάγγιση του σύμπαντος Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δεν υπάρχει πτυχή του λεγόμενου Ευρωπαϊκού πολιτισμού που να μην κατάγεται από τον Ελληνικό-Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Το 312 και 313, με το «εν τούτω νίκα» και το διάταγμα του Μεδιολάνου (της ανεξιθρησκείας) αντίστοιχα είναι τα χρόνια που ο λαός των «κατακομβόβιων» χριστιανών ηγέρθη για να δημιουργήσει τη μεγάλη, τη χιλιόχρονη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Από την πτώση της, το 1453, είχαμε την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση. Αυτοί είναι οι κύκλοι της ίδιας της ΕλληνοΧριστιανικής Ευρώπης, όχι μιας μουσειακής «παρακαταθήκης». Δυστυχώς η πνευματική και πολιτισμική και κατ’ επέκτασιν Χριστιανική Ευρώπη βάλλεται από την υλιστική κυριαρχία και την παγκοσμιοποίηση. Συνολικά και ανοιχτά. Παραχωρεί έδαφος και εκπίπτει. Ο κίνδυνος της πολιτισμικής και Χριστιανικής αφυδάτωσης είναι ορατός. Και εντείνεται λόγω της ενδοτικότητας των προτεσταντών εκκλησιαστικών ηγετών όσο και του Πάπα.


3) Στους δύσκολους καιρούς του μνημονίου συμφωνείτε πως στη χώρα μας ελάχιστοι φορείς, με πρωτοστατούσα την Εκκλησία, έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων βοηθώντας εν τοις πράγμασι τον απλό πολίτη;

Συμφωνώ απολύτως. Και στους παρόντες καιρούς η Εκκλησία μας παραμένει και επαναβεβαιώνεται ως το έσχατο καταφύγιο επιβίωσης. Πνευματικής όσο και φυσικής-υλικής. Μάλιστα, – επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω πως – εδώ και χρόνια μιλώ για την Εκκλησία, την οποία όλοι ευκαίρως και ακαίρως πετροβολούν. Και μιλώ για την συμπαράσταση που προσφέρει στον πολίτη αυτά τα χρόνια της κρίσης,. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γιατί οργανώνει της έκτακτης ανάγκης τα συσσίτια.Όμως, δεν είναι λύση από την κοινωνία να στείλουμε τους πολίτες στα συσσίτια οριστικώς. Είναι αποστολή μας να τους τραβήξουμε από τα συσσίτια και να τους βάλουμε στο δρόμο των νοικοκυριών τους ξανά. Αυτό είναι το χρέος και το δυνητικό έργο της πολιτικής. Η Εκκλησία οργανώνει καθημερινά περισσότερα από 250.000 συσσίτια. Το αναγνωρίζω. Συμπαρίσταμαι όσο και όπως μπορώ. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου ταπεινά.


4) Τι πρέπει να γίνει για να μη φτάσουμε σε λίγο να πούμε, εκτός από το "Ποια Ευρώπη", και.... "Ποια Ελλάδα";

Εθνική ομοθυμία, ομοψυχία και συνεννόηση. Συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο δρόμος που πήραμε οδηγεί στον γκρεμό. Είναι η οδός της απώλειας. Συνειδητοποίηση και ανάλογη δράση. Αυτά περιγράφω και γράφω στο βιβλίο μου. Δεν υπάρχει σωτηρία δημοσιονομική και οικονομική ακόμη, χωρίς λαό και χωρίς εθνική ιδιοπροσωπεία.


5) Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το Άγιον Όρος;

Είμαι πρώϊμος προσκυνητής της Αγίου Όρους, ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήμουν τελειόφοιτος της Νομικής όταν το πρωτοεπισκέφθηκα και πρωτοπροσκύνησα στο «Περιβόλι της Παναγιάς». Μου αρέσει μάλιστα να αυτοχαρακτηρίζομαι ως Κουτλουμουσιώτης. Αλλά ίσως πρέπει να σημειώσω εδώ ότι είμαι «ιδεολόγος» Αγιορείτης. Δεν ξεχνώ τον συμπολεμιστή του Νικηφόρου Φωκά, τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη και πιστεύω ακράδαντα στη συμβολή του μοναχισμού στην παλιγγενεσία μας. Τα μοναστήρια μας υπήρξαν οι άτυποι και σταθεροί σταθμοί της επιμελητείας του Αγώνα του 1821.

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2hWYRJu8l

Κανείς δεν πιστεύει πια την κυβέρνηση για την οικονομία

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ούτε καν το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους, που έχει συσταθεί στη... Βουλή (!), δεν μπορούν πλέον να πείσουν οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας βάσει της μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζεται. Καταπέλτης είναι η έκθεση του Γραφείου αυτού.

  Τινάζει στον αέρα τις κυβερνητικές εκτιμήσεις. «Είναι ψευδαίσθηση να αναμένουμε ότι...

η χώρα θα επιστρέψει στις αγορές μετά το 2014 για να καλύψει με λογικούς όρους τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους», τονίζει χωρίς περιστροφές. «Η χώρα είναι σε χειρότερη θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της, αφού έχει καταρρεύσει η παραγωγική της βάση», υπογραμμίζει η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους του Κοινοβουλίου.

Συνεχίζει τινάζοντας στον αέρα τους μύθους αφενός των «πρωτογενών πλεονασμάτων» και αφετέρου της «σωτηρίας» της Ελλάδας μέσω του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας: «Η επίτευξη και κυρίως η διατήρηση μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων στο μέλλον (πάνω σε μια εξασθενημένη οικονομία) είναι σχεδόν αδύνατη. Ούτε μπορεί κανείς να αναμένει σοβαρή μείωση του χρέους μέσω ιδιωτικοποιήσεων», ξεκαθαρίζουν οι οικονομολόγοι της Βουλής. Το συμπέρασμά τους είναι σαφέστατο και διατυπώνεται πεντακάθαρα: «Το χρέος δεν πρόκειται να τεθεί σε τροχιά μείωσης και να γίνει βιώσιμο έως το 2022 αποκλειστικά με εθνικές προσπάθειες αποταμίευσης». Εχουν απόλυτο δίκιο. Χθες το «Εθνος» δημοσίευσε στις οικονομικές σελίδες του ένα πολύ διαφωτιστικό γράφημα.

Κατά την τετραετία 2013-2016 η χώρα μας πρέπει να πληρώσει συνολικά και για τα τέσσερα χρόνια 74,7 δισεκατομμύρια ευρώ για ομόλογα που έχει εκδώσει και τόκους 36,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για δάνεια που έχει πάρει - συνολικά δηλαδή... 111,2 δισεκατομμύρια ευρώ! Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να νομίζει ότι με τέτοιου ύψους δανειακές υποχρεώσεις μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος της χωρίς αυτό να «κουρευτεί» κατά μεγάλο ποσοστό; Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί. Στα τέλη του 2009 το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 299 δισεκατομμύρια ευρώ.

Αφού «κουρεύτηκε» υποτίθεται κατά 53% και αφού και με την «επαναγορά ομολόγων» οι δύστυχοι κάτοχοι ελληνικών κρατικών ομολόγων, που ζουν κυρίως στην Ελλάδα και είναι άτομα ή ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία κ.λπ., έχασαν το 80% (!) των χρημάτων τους, το ελληνικό δημόσιο χρέος αυτήν τη στιγμή έχει... εκτιναχθεί στα 321 δισεκατομμύρια ευρώ! Και επειδή ταυτόχρονα η μνημονιακή πολιτική οδήγησε σε καταβαράθρωση το ΑΕΠ της χώρας, η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου μάς είπε ότι έχουμε χρεοκοπήσει επειδή το δημόσιο χρέος ανερχόταν στο 129% του ΑΕΠ το 2009 και η κυβέρνηση Σαμαρά μάς λέει ότι μας έχει σώσει τώρα που το δημόσιο χρέος έχει απογειωθεί στο... 175,5% του ΑΕΠ!

Με χρέος 129% του ΑΕΠ χρεοκοπήσαμε, με χρέος 175% του ΑΕΠ σωθήκαμε! Θα μας τρελάνουν ή απλούστατα μας θεωρούν τόσο ηλίθιους που απλώς μας χλευάζουν; Φτάσαμε στο εξωφρενικό σημείο να κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση ότι λέει ψέματα για την άθλια οικονομική κατάσταση της Ελλάδας στον ελληνικό λαό το... ΔΝΤ! Δεν θα παρθεί κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο το 2014, ισχυρίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, μόνο για το 2015 και το 2016 απαιτούνται νέα μέτρα ύψους 4,1 δισ. ευρώ που έχουν ήδη συνομολογηθεί με την ΕΕ και συμπεριλαμβάνονται στο Μνημόνιο, στο επικαιροποιημένο Μνημόνιο του Αυγούστου. Ψέματα, λέει το ΔΝΤ, για την τριετία 2014-2016 θα απαιτηθούν μέτρα κατά 60% επαχθέστερα - αντί για 4,1 θα χρειαστούν μέτρα ύψους 6,7 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής προτείνει τη δική του λύση: «Η οργανωμένη διαγραφή μέρους του χρέους εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα δημιουργούσε νέα δεδομένα. Θα κατένεμε πιο ισόρροπα τα βάρη σε δανειστές και οφειλέτες», γράφει. Την αναγκαιότητα διαγραφής μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους υποστηρίζει και το ΔΝΤ, οι εκθέσεις του οποίου φαντάζουν... «αριστερίστικες (!)» σε σχέση με την πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία σε ολόκληρη την ΕΕ. Η σκληρή λιτότητα τελικά αποδεικνύεται ότι υπονομεύει την ανάπτυξη που είναι η βασική προϋπόθεση για τη μείωση του δημόσιου χρέους οποιασδήποτε ανεπτυγμένης χώρας, έγραφε π.χ. έκθεση του ΔΝΤ που δημοσιεύθηκε προ δύο εβδομάδων, στις 26 Σεπτεμβρίου. Αντί γι' αυτό, τεχνοκράτες της Κομισιόν προτείνουν να... αυξηθούν κατά 10% οι τιμές των τροφίμων, των φαρμάκων κ.λπ. στην Ελλάδα μέσω αύξησης του ΦΠΑ! Τι να πει κανείς;

Πηγή:  ethnos.gr

Άκουγες οτι αν δεν ψηφιστούν τα 2 μνημονιακα κόμματα (Πασοκ & Ν.Δ.) Θα καταστραφει η χωρα,

Aκουγες οτι αν δεν ψηφιστουν τα 2 μνημονιακα κομματα (Πασοκ & Ν.Δ.) Θα καταστραφει η χωρα,

θα βγουμε απο το ευρω,
θα πεσουν μετεωριτες στον πλανητη,
θα ερθει η 2α παρουσια κτλ κτλ...
Δεν θα ερθεις σε οργασμο ξανα κτλ κτλ....

ΞΑΦΝΙΚΑ !....
Μολις αρχισε να καταρρει ο δικομματισμος και να βγαινει ο Συριζα νικητης (αντικειμενικα)

Υπαρχουν ελπιδες για την εξοδο απο την κριση,
υπαρχουν ελπιδες να μην παρθουν τα μετρα Ιουνιου,
θα επανελθουν τα εργατικα δικαιωματα και οι μισθοι .....
Και αλλα πολλα...

ΣΕ ΠΑΝΙΚΟ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ!! ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΣΧΕΔΙΟ Β ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΤΟ "ΓΥΨΟ"!! ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΟΥΝΤΑ!!! ΜΕ "ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΑ" ΤΗΝ ΔΗΜΑΡ!!!... ΜΑΚΑΡΙ!!! Διαρροές Μαξίμου για συλλήψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-Το μαύρο σχέδιο του Α.Σαμαρά

Σε δύσκολη θέση η κυβέρνηση, έπειτα από αλλεπάλληλες συσκέψεις στο Μαξίμου έθεσε σε εφαρμογή το πλέον επικίνδυνο σχέδιο που έχει εμπνευστεί κομματικός σχηματισμός μεταπολιτευτικά. Στόχος να μπει η χώρα στο γύψο, προκειμένου να περάσουν τα νέα μέτρα στο οικονομικό πεδίο και να σχηματιστεί ο νέος εσωτερικός εχθρός που έχει όνομα: Λαϊκά κινήματα και ΣΥΡΙΖΑ.

Η πλήρης αποτυχία του περίφημου success story υποχρεώνει το Μαξίμου να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο Β, που υπήρχε στα συρτάρια του πρωθυπουργικού γραφείου από την έναρξη της κυβερνητικής θητείας του Αντώνη Σαμαρά...
Πρόκειται για γνωστή συνταγή που έχει εφαρμοστεί σε χώρες που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση και στο παρελθόν, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την Χιλή του Πινοσέτ. Το πλάνο του Μαξίμου συμπεριλαμβάνει επιβολή νέων μέτρων στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, επιμερισμό της ευθύνης με τους ευρωπαίους εταίρους και ταυτόχρονα εγκαθίδρυση του πλέον αυταρχικού κράτους που έχει γνωρίσει η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες.

Στη χθεσινή του ομιλία ο Αντώνης Σαμαράς περιέγραψε με σαφήνεια τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής που θα ακολουθήσει, αφήνοντας πίσω την επικοινωνιακή ρητορεία περί δύο άκρων και τονίζοντας «πως εγώ κάνω πολιτική και δεν μιλώ για θεωρίες». Περιέγραψε μάλιστα ποιοι βρίσκονται στο στόχαστρο του κράτους –και όχι της κυβέρνησης-, ξεκινώντας από τα –δήθεν κατά Σαμαρά- λαϊκά κινήματα  και καταλήγοντας σε όσους δεν δέχονται την επιτυχία της κυβέρνησης. «"Όποιος αμφισβητεί την επιτυχία της κυβέρνησης του σπρώχνει τη χώρα στον εξτρεμισμό", τόνισε ο πρωθυπουργός σε μια πρωτοφανή δήλωση. Η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, αργά το βράδυ της Παρασκευής, ήρθε να επιβεβαιώσει και την έναρξη της εφαρμογής του νέου δόγματος άμεσα, με ανοιχτές απειλές προς την αξιωματική αντιπολίτευση. «Ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχλείται όταν λέγονται αλήθειες. Λυπούμαστε αλλά πρέπει να συνηθίσει να τις ακούει» αναφέρει η ανακοίνωση, που καταλήγοντας τονίζει: «Μηδενική ανοχή στη βία και στην παρανομία! Η κοινωνία αυτό θέλει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρχίσει να συνηθίζει με την ιδέα...».

Μεγάλο αγκάθι στο σχεδιασμό του Μαξίμου, αποτελεί η θεσμική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ παράλληλα υπάρχει άμεσα η ανάγκη να προχωρήσουν οι «έρευνες» και να υπάρξουν αποτελέσματα που θα αξιοποιήσει ο Αντώνης Σαμαράς. Το πρώτο εμπόδιο θα ξεπεραστεί με τη γνωστή ρητορεία περί συνιστωσών. Η επίθεση δηλαδή δεν θα αφορά απευθείας το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στελέχη του, ενώ θα ασκείται συνεχής πίεση στον Αλέξη Τσίπρα, να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό πεδίο. Το σχέδιο αυτό εκτιμούν στην κυβέρνηση πως θα φθείρει δημοσκοπικά την αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ παράλληλα δεν ενέχει άμεσο κίνδυνο να ενεργοποιήσει ευρύτερα δημοκρατικά αντανακλαστικά.

Τα χαρακτηριστικά της τακτικής αυτής, αποσαφήνισε ο πλέον αρμόδιος, Νίκος Δένδιας. Κληθείς να απαντήσει εάν θεωρεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα δύο άκρα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης σημείωσε πως «υπάρχουν μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακραία στοιχεία. Και έχω καλέσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τα απομονώσει και να τα αποβάλει. Αν με ρωτάτε όμως αν είμαι έτοιμος να δεχθώ ότι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, στο σύνολό του, είναι «άκρο», αυτό αξιωματικά δεν μπορεί να το δεχθεί κάποιος. Ειδικά αν συνυπολογίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει την ψήφο του 27% του ελληνικού λαού».

Σύμφωνα με τον κ. Δένδια, «είναι εξαιρετικά κρίσιμο για τον τόπο, για την κοινωνία, αλλά και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να απομονώσει τα ακραία στοιχεία που υπάρχουν στο εσωτερικό του. Και να πορευτεί πραγματικά ως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης παρέχοντας στον ελληνικό λαό, στην ελληνική κοινωνία μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αυτό είναι που πρέπει να κάνει».

Έρχονται συλλήψεις, λένε στο Μαξίμου

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει εδώ και περίπου μία εβδομάδα ζητήσει από τον Νίκο Δένδια, να επιταχυνθούν οι διαδικασίες σύνδεσης στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με έκνομες ενέργειες, ανοίγοντας μάλιστα φακέλους που πηγαίνουν αρκετά χρόνια πίσω. Το σχέδιο της κυβέρνησης περιλαμβάνει δύο μέτωπα. Αφενός μαζικές διώξεις ατόμων που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες και αφετέρου το στήσιμο μιας μεγάλης «υπόθεσης» που θα εμπλέκει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με πράξη «υψηλής βίας». Παράλληλα με συγκεκριμένες διαρροές προς τον τύπο προετοιμάζουν το έδαφος ακόμη και για συλλήψεις το προσεχές διάστημα.

Χαρακτηριστικό το άρθρο του γνωστού για τις σχέσεις του με μυστικές υπηρεσίες Τάσου Τέλλογλου, που μεταξύ άλλων παρουσιάζει ως «δεμένη» υπόθεση την εμπλοκή στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, σε τρομοκρατικές επιθέσεις.

Σύμφωνα με τον Τέλλογλου η κυβέρνηση, σύμφωνα με πληροφορίες, προσπαθεί να αξιοποιήσει ευρήματα από «σάρωση» που έγινε στην περιοχή των Εξαρχείων για την εύρεση τηλεφωνικών στιγμάτων, έπειτα από την επίθεση στην πολυκατοικία που μένει ο αδελφός του κυβερνητικού εκπροσώπου.

«Οι υπηρεσίες ασφαλείας έχουν, ως γνωστόν, την υποδομή να «σαρώνουν» μία περιοχή στην οποία συνέβη μια βομβιστική ενέργεια ή μια καταδρομική επίθεση και να βρουν ποιοι τηλεφωνικοί αριθμοί ήταν ενεργοί κοντά στο σημείο του γεγονότος. Στη συνέχεια, γνωρίζοντας τους αριθμούς, ταυτοποιούν και τους κατόχους τους. Κυβερνητικά στελέχη, λοιπόν, διαρρέουν τις τελευταίες ώρες ότι ένα στέλεχος της Αριστεράς ήταν πολύ κοντά στο σημείο της επίθεσης στην οικία Κεδίκογλου. Ο ίδιος τηλεφωνικός αριθμός, σύμφωνα πάντα με τους «κυβερνητικούς», έχει εντοπιστεί και στις Σκουριές, κατά τη διάρκεια επεισοδίων» αναφέρει ο γνωστός δημοσιογράφος.

Παράλληλα επιχειρείται να συνδεθούν με το ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα λαϊκά κινήματα, όπως το «Δεν πληρώνω». Σε δημοσίευμα των Νέων που αναπαράγεται ευρέως αναφέρεται πως «ο πολιτικός πονοκέφαλος του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το γεγονός ότι μεταξύ των 5-6 πολιτών που καλούνται να πληρώσουν έως και 500.000 ευρώ για «φθορά ξένης περιουσίας» στην κοινοπραξία που εκμεταλλεύεται τα διόδια είναι μεσαία στελέχη του κόμματος, όπως μέλη Νομαρχιακών Επιτροπών και υποψήφιοι στις αυτοδιοικητικές εκλογές».

Η ανάγκη σύνδεσης μάλιστα όλων των υποθέσεων με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι τέτοια που το δημοσίευμα των νέων, όπως φαίνεται στη φωτο, καταλήγει με μια ακατανόητη παράγραφο που αφορά τις διώξεις της Χαλκιδικής. Παράγραφο που πρόσθεσε ο συντάκτης εκ παραδρομής, όταν έγραφε το ρεπορτάζ για τη βίαιη αξιωματική αντιπολίτευση. Εκτός και αν γνωρίζουν κάτι παραπάνω.

Γραμμή ίσων αποστάσεων από τη ΔΗΜΑΡ

Σχόλιο εξέδωσε η Δημοκρατική Αριστερά σε σχέση με την αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατίας και τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την ομιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ενώπιον κομματικού ακροατηρίου και την προσπάθειά του να αποδώσει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ για βίαιες και εγκληματικές ενεργειες. Εντύπωση προκαλεί πως η Δημοκρατική Αριστερά δεν παίρνει θέση επί της ουσίας, αλλά κάνει λόγο για πολιτικά παιχνίδια, ρίχνοντας ευθύνες σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Μάλιστα αναπαράγει την κυβερνητική γραμμή για υποχρέωση καταδίκης φαινομένων βίας, κλείνοντας το μάτι στον Αντώνη Σαμαρά.    

«Ακόμα και για το σοβαρό πρόβλημα της βίας, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ακολουθήσουν την κοινή λογική της καταδίκης τέτοιων πράξεων με πολιτική νηφαλιότητα, επιλέγουν την στείρα αντιπαράθεση παλαιοκομματικού τύπου η οποία δεν υπηρετεί τη δημοκρατική ομαλότητα» αναφέρει στο σχόλιο της η ΔΗΜΑΡ.

Σύμφωνα με πληροφορίες στελέχη της ΔΗΜΑΡ, όπως ο εκπρόσωπος τύπου Ανδρέας Παπαδόπουλος, όχι μόνο υιοθετούν πλήρως τις απόψεις Σαμαρά, αλλά βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με το Μαξίμου, εκμεταλλευόμενοι τις γνώσεις που έχουν για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην περιφέρεια. Στο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα αναφερόμενοι στον κ.Παπαδόπουλο κάνουν λόγο για εξωτερικό συνεργάτη της μονταζιέρας του Μαξίμου, ενώ ανάλογο κλίμα επικρατεί και στο εσωτερικό οργανώσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς, με τις τοπικές οργανώσεις της Χαλκιδικής να ετοιμάζουν επιθετική κάθοδο στην Αγίου Κωνσταντίνου.

ΣΧΟΛΙΟ ΛΗΜΕΡΙ: Μακάρι να επαληθευθούν τα "σενάρια". Το ευχόμαστε από καρδιάς επειδή θεωρούμε ότι η κίνηση  αυτή για την επιβολή μιας πραγματικής χούντας από τους κατοχικούς δοτούς κυβερνώντες θα αποκαλύψει το αποκρουστικό τους πρόσωπο με αποτέλεσμα και η πιο "πολιτισμένη δημοκρατική συνείδηση" στον μέσω πολίτη να καταστεί " ΒΑΡΒΑΡΗ" . Αν οι μνημονιακές μέρες έχουν ΕΞΟΡΓΙΣΕΙ τους Έλληνες φανταστείτε η επιβολή μιας κατοχικής χούντας  με τις παρακρατικές μεθόδους των δηλωσιών σε ποια αποτελέσματα θα οδηγήσουν τον ήδη χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Δεν επιζητούμε την καταστροφή τον εμφύλιο και το χάος μέσα από τα ανομολόγητα σχέδια των ανδρεικέλων φασιστοειδών της δικομματικής και των "αντιβασιλέων" τους νεουταξιτών αριστερών όπως η ΔΗΜΑΡ αλλά πιστεύουμε ότι έτσι οι ΕΛΛΗΝΕΣ επιτέλους θα αφήσουν τους καναπέδες τους για να απελευθερώσουν την πατρίδα και επιτέλους να απονείμουν δικαιοσύνη βάζοντας στο σκαμνί τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ !!!!!!!!

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2hWU5kel3