Διαβάστε πρώτα ένα απόσπασμα από κείμενο του Νικήτα Λιοναράκη ο οποίος ήταν πρόεδρος της «Επιτροπής για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ)» στο Υπουργείο Εξωτερικών (1999 -2004 ) και ασχολήθηκε με την καταγραφή των ΜΚΟ.
“Ιούλιος 20, 2004
Όταν το 1999 ο Γ. Παπανδρέου, για πρώτη φορά στην ιστορία της δημόσιας διοίκησης, δημιούργησε δυο νέους θεσμούς στο Υπ. Εξωτερικών και τους ανέθεσε τη συνεργασία με τις ΜΚΟ («Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας» (ΥΔΑΣ) και «Επιτροπή για τις ΜΚΟ»), ουδείς μπορούσε να διανοηθεί τον αριθμό και τη δυναμική τους. Όλοι οι «ειδικοί» βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά, ότι ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις 200-300.
Η επαφή με την πραγματικότητα, ήταν συγκλονιστική. Μέσα σε δυο μήνες, σε έναν μόνο τομέα, είχαν καταγραφεί … 850 ΜΚΟ!
Η επιστημονική ομάδα που συγκροτήθηκε αμέσως, ανέλαβε να καταγράψει -με όνομα, τηλέφωνο, διεύθυνση- τις ΜΚΟ. Όχι όλες. Μόνο αυτές που αναπτύσσουν δράσεις στον τομέα ευθύνης του Υπ. Εξωτερικών. Είτε αμέσως, είτε εμμέσως, μέσα από τη συμμετοχή τους σε διεθνή δίκτυα.
Η έρευνα κράτησε ενάμιση χρόνο. Και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο.
Καταγράφηκαν 31.585 ΜΚΟ!“
(Κοινωνία των Πολιτών, τεύχος 5, Βήμα, 13/8/2003 κλπ)
Σήμερα, έρχεται ο Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής και μας λέει ότι οι ΜΚΟ κάνουν ένα παραπλήσιο κυβερνητικό έργο δίχως να είναι εντεταγμένες στη δομή του κράτους, ότι “πολιτικοί χρηματοδοτούσαν τις οργανώσεις με την ανταλλαγή ψήφων” και ότι δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για το πως λειτουργούν και πως θα ελεγχθούν οι ΜΚΟ ! Μας λέει δηλαδή ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν εκλέγεται, ότι πάει περίπατο η λαϊκή κυριαρχία και ότι επί 15 χρόνια, ιδιώτες (οι 31.000 ΚΟ) που λειτουργούν εκτός του πολιτικού και αντιπροσωπευτικού συστήματος ασκούν κατά το δοκούν εξωτερική πολιτική για λογαριασμό της Ελλάδας με ή άνευ χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ! Το σχετικό δημοσίευμα ΕΔΩ.
Σε ότι αφορά τον έλεγχο όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς οι ΜΚΟ λειτουργούν ωςΑστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες και ελέγχονται από την ΔΟΥ. Πιο συγκεκριμένα, ο χαρακτηρισμός ενός νομικού προσώπου ως μη κερδοσκοπικού, ανεξάρτητα από το χαρακτηρισμό που του έχουν δώσει οι ιδρυτές του και προκύπτει από το καταστατικό, κρίνεται σε κάθε περίπτωση από τον αρμόδιο προϊστάμενο ΔOY, γιατί εξαρτάται από τα πραγματικά περιστατικά. Ένα νομικό πρόσωπο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα πρέπει να χρησιμοποιεί το όποιο οικονομικό πλεόνασμα για την εξυπηρέτηση του σκοπού του, δεν επιτρέπεται να πραγματοποιεί διανομή κερδών. Eπιβάλλεται να λειτουργεί με αρχές εξυπηρέτησης του κοινωφελούς σκοπού για τον οποίο έχει ιδρυθεί, η ωφέλεια από τη δραστηριότητά του δεν αφορά αποκλειστικά τα μέλη, αλλά μεγαλύτερες ομάδες και σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με την επιχείρηση. Όντως η ΔΟΥ δεν μπορεί να ελέγξει τα πάντα, αλλά αν θέλει μπορεί να κάνει πολλά και σε περίπτωση που ανακαλύπτει ύποπτες παράνομες δραστηριότητες που δεν αφορούν τα οικονομικά του, μπορεί να κάνει αμέσως καταγγελία στην εισαγγελέα.
Και αυτό επειδή το Σύνταγμα, ο Ποινικός και ο Αστικός Κώδικας ισχύουν για όλους και έτσι το νομικό οπλοστάσιο καταπολέμησης των αδικημάτων υπάρχει. Βούληση δεν υπάρχει. Γιατί άραγε ;;;
Πάμε τώρα παρακάτω.
Πέραν των 31.000 (ή όσες είναι) οι ΜΚΟ που αναπτύσσουν δράσεις στον τομέα ευθύνης του Υπ. Εξωτερικών, υπάρχουν πολλές άλλες σε άλλους τομείς. Υγεία, περιβάλλον κλπ. Δείτε εδώ ενδεικτικά έναν Οδηγό Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων::. και ΕΔΩ τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στον τομέα ευθύνης του Υπουργείου Εσωτερικών και πιο συγκεκριμένα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας.
Το γεγονός οτι οι ΜΚΟ είναι χρήσιμες, δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά καταδικαστέα και δόλια είναι η ανεξέλεγκτη λειτουργία τους!
Σας θυμίζω ότι οι ΜΚΟ στηρίζονται κυρίως στην ιδιωτική χρηματοδότηση, ότι έχουν πολλά προνόμια όπως η δωρεάν προβολή από τα ΜΜΕ και αν δεν ελέγχονται οι οικονομικές δραστηριότητες τους μπορούν άνετα να εξαπατήσουν το κοινό μέσω φιλανθρωπικών εράνων, των εισφορών που ζητούν από τα μέλη κλπ. Όταν χρηματοδοτούνται και από το κράτος, ο έλεγχος των πόρων και των δραστηριοτήτων εννοείται ότι πρέπει να είναι πιο αυστηρός, γιατί αλλιώς ενδέχεται, εκτός άλλων, να χρησιμοποιηθεί το χρήμα των φορολογούμενων ενάντιων τους και της πατρίδας τους.
Τέλος, δείτε τον ορισμό που δίνουν στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ( ΜΚΟ) η Παγκόσμια Τράπεζα και η wikipedia:
“Οι MΚΟ ορίζονται από την Παγκόσμια Τράπεζα ως «ιδιωτικοί οργανισμοί που ασκούν δραστηριότητά για να απαλύνει τον πόνο, να προωθήσει τα συμφέροντα των φτωχών, την προστασία του περιβάλλοντος, την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, ή αναλαμβάνουν την ανάπτυξη της κοινότητας». Ο όρος μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) αποτελεί νεολογισμό και αποδίδει στα ελληνικά τον αγγλικό όροNon-Governmental Organisations (NGOs). Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά στο άρθρο 71 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.
Ακριβής ορισμός του δεν υπάρχει. Ο όρος αναφέρεται σε μη κερδοσκοπικές οργανώσεις με διεθνή συνήθως παρουσία, οι οποίες δεν αποτελούν διεθνείς οργανισμούς αλλά στηρίζονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και είναι ανεξάρτητες από τα κράτη. Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει ο όρος να χρησιμοποιείται για κάθε κοινωφελή οργάνωση που δεν ανήκει στο κράτος. Οι σκοποί των ΜΚΟ είναι κυρίως ανθρωπιστικοί και αφορούν περιβαλλοντικά ή κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια, ο ρατσισμός, το περιβάλλον κ.λ.π. ”
