Κάθε γραμμή χωρίζει το σύμπαν σε δύο μέρη. Ένας αόρατος τοίχος υψώνεται και δίνει νόημα στις έννοιες του χώρου. Σε τοποθετεί ταυτόχρονα, εκεί όπου ...
πραγματικά ανήκεις! Είσαι έτοιμος να χαράξεις τη γραμμή;
Η ζωή μοιάζει με θέατρο… μια μεγάλη σκηνή θεάτρου με πολλούς ηθοποιούς. Φώτα ανάβουν, ανοίγει η αυλαία, ακούς ένα «Βγαίνεις!» και κάποιος σε σπρώχνει στη σκηνή. Τώρα πρέπει να πεις τα λόγια σου, να υπηρετήσεις τον ρόλο που σου “φόρεσαν”. Δε τον έχεις προβάρει, μα δεν έχεις άλλη επιλογή πρέπει να παίξεις!
Πράξη πρώτη: Δείχνεις αδύναμος, υπάκουος, ακίνδυνος… ίσως κάποιοι σε θεωρούν και προβληματικό. Αστείο... όταν γνωρίζεις την αλήθεια. Όταν ξέρεις πως σου δόθηκε ένας κόντρα ρόλος, από κάποιον τυφλό διανομέα! Ξέρεις πως το μικρό IQ των επικριτών σου, χωράει στη μισή σου παλάμη. Μπορείς να το συνθλίψεις, αλλά έτσι θα ‘βγαινες εκτός ρόλου. Οπότε παριστάνεις αυτό που επιθυμούν… να μη χαλάσεις τη παράσταση.
Είσαι εκείνος που δε ρωτάται ποτέ, ακολουθεί αθόρυβα και χωρίς διαμαρτυρία, αυτό που αποφασίζουν οι άλλοι. Εκείνος που δέχεται προσβολές, άδικα και δίχως αφορμή. Με βλέμμα υγρό μεσ’ τον καθρέφτη, βλέπεις τη σπίθα στα μάτια σου, όμως το σώμα εγκλωβισμένο. Νιώθεις ο ρόλος σου να σε ρουφά… νιώθεις να γίνεσαι ένα με τον θαμπό σου “ήρωα”. Όσο τον υποδύεσαι, τόσο σε καταπίνει.
Μια λέξη ακόμα: Υπάρχει ένα σημείο όπου τερματίζεις. Αναγνωρίζεις πως δεν υπάρχει παρακάτω, έχεις αγγίξει όλα τα όρια. Όταν για χρόνια αντιστέκεται το βουνό στους ισχυρούς ανέμους, κανείς δε φαντάζεται πως η μεγάλη κατολίσθηση θα ξεκινήσει από ένα ελαφρύ αεράκι! Όταν οι άλλοι εκτοξεύουν “ριπές” ασέβειας εναντίον σου, κανείς τους δεν περιμένει πως μια λέξη μόνο αρκεί για να γίνει το ‘κλικ’ μέσα σου. Τότε, μετά τον “ήχο” του ‘κλικ’, αναγκάζεσαι να κάνεις μια γρήγορη σκέψη… να πάρεις μια άμεση απόφαση: θα πεθάνεις στη μέση του έργου ή θα δώσεις το grand finale;
Πράξη δεύτερη: Το πρώτο μέρος της δεύτερης πράξης, είναι και το δυσκολότερο. Ίσως το πιο δύσβατο μονοπάτι του “έργου”. Τουλάχιστον όμως, αυτή τη φορά σε οδηγεί κάπου!
Αλλαγή σκηνικού: Αποφάσισες ν’ αλλάξεις ρόλο… το πρώτο πράγμα που πρέπει να διορθώσεις είναι η θέση σου πάνω στη σκηνή! Άλλη διεύθυνση/πόλη ή και χώρα αν χρειαστεί, άλλη ιδιότητα -γιατί αυτή τη φορά ακολουθείς τα όνειρά σου-, άλλες συναναστροφές -διότι αξίζεις να περιβάλλεσαι από ανώτερους ανθρώπους-, άλλο όνομα: πολύ απλά επειδή ξαναγεννιέσαι!
Η μετάβαση: Έχεις επιλέξει ποιος θα ‘ναι ο νέος σου χαρακτήρας… τώρα μπες μέσα του! Έχεις την ευκαιρία να αποτινάξεις κάθε ίχνος του παλιού σου εαυτού… κι αυτό γίνεται πάντα από μέσα προς τα έξω!
Σ’ αυτό το σημείο αυτοαναλύεσαι, ξεκινάς μια βαθιά ενδοσκόπηση, αποδέχεσαι τα λάθη σου και δίνεις την υπόσχεση να μην υποπέσεις ξανά σ’ αυτά. Διαγράφεις οριστικά και χωρίς δεύτερη σκέψη οποιαδήποτε παρουσία σου κάνει κακό, σε πάει πίσω ή αρνείται να σ’ ακολουθήσει στη νέα σου ζωή! Είναι το σημείο όπου διαπιστώνεις ποιοί θέλουν το καλό σου και ποιους τελικά, βόλευε το κακό σου! Το πιθανότερο είναι, κάπου εδώ να ακούσεις τη πιο σκληρή κριτική, ακόμη κι από άτομα που δε σε γνωρίζουν καλά. Εσύ όμως, απλά θα χαμογελάσεις και θα συνεχίσεις να προχωράς!
Φόβος: Κράτησε χρόνια το μεταβατικό στάδιο… έκανες πολλά βήματα μα πάντα χτιζόταν κάτι καινούριο μέχρι να φτάσεις εδώ. Έμαθες πολλά, υποχρεώθηκες να “σκληρύνεις”, θεωρείς πια τον εαυτό σου άτρωτο. Άτρωτο στους άλλους, όχι όμως και σε ‘σένα… με σένα θα ‘σαι πάντα ελαστικός κι ευαίσθητος. Αργά ή γρήγορα έρχεται εκείνο το σκοτεινό απόγευμα που λυγίζεις. Μια σπάνια κρίση αδυναμίας μετά από καιρό, σε κάνει να δειλιάζεις. Φοβάσαι το παρελθόν και την επιστροφή του. Με πόδια μετέωρα και χέρια ρευστά, ετοιμάζεσαι να αφεθείς, να παραδοθείς στο έδαφος. Δε θα το κάνεις… ήταν μόνο μια στιγμή, η τελευταία αδύναμη στιγμή! Κρατήθηκες σε όρθια θέση όσο ο φόβος κατευθυνόταν ορμητικός πάνω σου. Τον διαπέρασες, τον έκανες σκόνη! Η μετάβαση ολοκληρώθηκε. Οι φόβοι εξαλείφθηκαν.
Χωρίς θυμό: Πρόσωπα, καταστάσεις κι αναμνήσεις απ’ το χθες, δε σε θυμώνουν πια. Έχεις τη ψυχραιμία να διαπιστώσεις πως χωρίς αυτά, δε θα γινόσουν δυνατός! Έχεις τη σοφία να δεις πως υπήρξαν μόνο ως “μέσα” του σεναρίου, για τη δική σου ανάδειξη!
Το σχέδιο του σκηνοθέτη: Μετά… όταν όλα ηρεμήσουν, όταν ο ρόλος έχει παλιώσει πάνω σου, ωριμάζεις και βλέπεις καθαρά. Το λάθος της διανομής δεν ήταν ποτέ τυχαίο, ήταν μια δοκιμή, ένα crash test του σκηνοθέτη. Είχε σχέδια για ‘σένα απ’ την αρχή… ήθελε μόνο να δει αν τα αξίζεις. Τον έπεισαν η υπομονή, το κουράγιο και η δυνατή σου θέληση για restart!
Τώρα, τα γερά θεμέλια κάτω απ’ τα πόδια σου και η καλή θωράκιση της καρδιάς σου, σε κρατάνε ακλόνητο, ισχυρό και άφθαρτο. Τώρα οι ευαίσθητες στιγμές είναι ελεγχόμενη επιλογή κι όχι εξαναγκασμός. Καθοδηγείς τον ρόλο, δεν τον ακολουθείς. Αγαπάς το έργο, δε το “τιμωρείς”!
Ως το finale: Το έργο τρέχει, εξελίσσεται κι αν θέλεις να παραμείνεις σε σταθερό επίπεδο, θα πρέπει να τρέχεις παράλληλα, να βελτιώνεις τον “ήρωα”, να του προσθέτεις θετικά στοιχεία συνεχώς. Ώσπου η αυλαία να πέσει, ποτέ μην επαναπαυτείς! Υπάρχει πάντα το καλύτερο!
Αν πρέπει τώρα να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η δική μου θέση πάνω στη σκηνή, θα πω πως έχω επιλέξει έναν ρόλο κεντρικό κι “αόρατο”. Μοιάζει περισσότερο με έννοια, παρά με χαρακτήρα, που στόχο της έχει την έμπνευση του υπόλοιπου θιάσου. Παρόμοιο με τον Χορό της αρχαίας τραγωδίας… «Φωτίζει τους ήρωες και προβάλλει με το πάθος του τα μηνύματα του ποιητή» (Κάρολος Κουν).
Μ’ αυτή την “αρμοδιότητα”, στρέφω τον προβολέα στους ταπεινούς “ηθοποιούς”. Σε μια προσπάθεια να έρθουν πιο μπροστά, να περάσουν τη γραμμή που διαχωρίζει το ‘πριν’ απ’ το ‘μετά’!
