Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Σημεία και τέρατα που έχουν μείνει αξέχαστα στη μνήμη του λαού μας, πάρα τις δεκαετίες που έχουν περάσει, διέπραξαν σε όλα τα επίπεδα οι «αυστηροί και εργατικοί Γερμανοί» στη χώρα μας, την οποία έχουν βάλει για άλλη μια φορά στο μάτι.
Η Ελλάδα το 1941 είχε περίπου 7 εκατομμύρια κατοίκους. Τη δεκαετία από το 1930 έως και το 1940 υπήρχε μια αύξηση στις δαπάνες διαβίωσης, οι οποίες ωστόσο ήταν σε ελεγχόμενα επίπεδα και δεν ξεπερνούσαν το 5% κάθε χρονιά. Το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας πριν από τη γερμανική εισβολή ανερχόταν στα 60 δισ. Αυτό το ποσό, σε σχέση με το γερμανικό μάρκο, αντιστοιχούσε μόνο σε 1 δισεκατομμύριο. Επρόκειτο για μια φτωχή χώρα, η οποία ακόμα σήκωνε βάρη από τις συνέπειες της μικρασιατικής καταστροφής και των επακόλουθων εκτοπισμών και των μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών.
Μετά την πτώση της χώρας στους Γερμανούς, στις 27 Απριλίου του 1941, και αφού είχε προηγηθεί η αποτυχημένη ιταλική επιδρομή, οι Γερμανοί μοίρασαν τη χώρα σε τρεις ζώνες κατοχής. Την πρώτη την κράτησαν οι ίδιοι και ήταν η βόρεια περιοχή γύρω από τη Θεσσαλονίκη, η Αττική και η Κρήτη, το μεγαλύτερο μέρος δόθηκε στους Ιταλούς, και στους Βούλγαρους συμμάχους των ναζί έμειναν μερικές περιοχές στα βόρεια.
Στις περιοχές που τέθηκαν υπό ιταλικό έλεγχο έμεναν 13.000 Εβραίοι, ενώ στη γερμανική περιοχή γύρω στις 55.000, οι περισσότεροι από τους οποίους στη Θεσσαλονίκη. Τον Σεπτέμβριο του 1943 η Ιταλία έκανε εκεχειρία με τους συμμάχους και οι Γερμανοί επέκτειναν την κυριαρχία τους στις περιοχές που κατείχαν οι Ιταλοί.
