ΕΔΩ ΠΙΕΡΙΑ

ΕΔΩ ΠΙΕΡΙΑ

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Ανάπτυξη, πού είσαι βρέ; πού μου κρύφτηκες;;;


 Στο δρόμο της ανάπτυξης, τραβώντας τον ανήφορο, έφτασα σε ένα πλάτωμα. Σταματώ να απολαύσω τη θέα, ήταν και η κούραση καταλαβαίνεται τώρα, και τι βλέπω στο Θεό σας!!

Η ανάπτυξη αραχτή στον ήλιο, με δυο τρεις , μπορεί και τέσσερις τύπους - ήταν λίγο μακρυά, ο ήλιος, η κούραση ξέρετε- χαριεντίζονταν ξεδιάντροπα!!!

Ε όχι, τώρα νευρίασα!!! Άρχισα να κατεβαίνω τρέχοντας, σκουντουφλώντας και βρίζοντας!!!
Είναι δυνατόν, τόσοι άνθρωποι να περιμένουν την ανάπτυξη και αυτή να τρωγωπίνει ξέγνοιαστα και μες την τρελλή χαρά με τους τύπους!!
Τώρα θα μου πείτε, ανάπτυξη είναι ότι θέλει κάνει, βάζει τους όρους της...
1. Πάγκαλος και Βενιζέλος μακρυά από το τραπέζι, τρώνε και οι δύο το καταπέτασμα, της κρύβουν και τον ήλιο!

2. Στην υποδοχή θέλει τον Αντωνάκη, γιατί όλο καλά λόγια λέει, είναι ακίνδυνος και του χεριού της. Στο τελευταίο φαγοπότι, της τραγούδησε κιόλας(το σήκω χόρεψε κουκλί μου νομίζω αλλά δεν παίρνω και όρκο)

3.Τον Φωτάκο τον θέλει στην έξοδο, γιατί η είσοδος είναι ελεύθερη αλλά η έξοδος έχει ένα κόστος.Και ο Φωτάκος εδώ που τα λέμε στηρίζει κάθε κίνηση είσπραξης. Θυμάστε στα παλιά λεοφορεία τον εισπράκτορα;; Ξέφευγε κανείς , όχι πείτε μου.

4.Την Αλέκα την βλέπει ανταγωνιστικά, γυναίκες βλέπετε, τη θέλει στη γωνία του τραπεζιού, από όπου βλέπει τα μεζεδάκια αλλά δεν τα φτάνει, εξοργίζεται και αρχίζει αυτά τα ωραία για την επανάσταση, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και διασκεδάζουν τρωγωπίνοντας οι υπόλοιποι. Κάπου εκεί μπουκάρει η Λιάνα και το κέφι ανεβαίνει!!!

5. Κασιδιάρη και Μιχαλολιάκο τους θέλει πόρτα- είναι καλοί και εκπαιδευμένοι με τις τελευταιες μεθόδους στο face control- ελέγχουν την είσοδο, μήπως περάσει κανένας σκουρόχρωμος και ταραχτούν οι παράγοντες. Και το πόπολο απαγορεύται, διότι είναι πολοί και φαγανοί και κάτσε καλύτερα , που θα μοιραστούμε το φαγητό της ανάπτυξης!!!

6.Τον Αλέξη τον έχει σε ένα τραπέζι μόνο του, γιατί οι πληροφορίες τον θέλουν λαίμαργο και ταμαχιάρη και το φαγητό είναι μετρημένο. Με τη φόρα που έχει ο cool δεν θα αφήσει ψίχουλο!

Ασφαλείς και εξακρυβομένες πληροφορίες θέλουν τον Μπόμπολα, τον Κόκαλη, τον Βαρδή, τον Σταύρο μας, τον Γιαννάκη του Φαλήρου να ερωτοτροπούν με την ανάπτυξη και να μοιράζουν την πίτα-φανταστέιται τη σκηνή μη σας τα λέω όλα- ενώ οι υπόλοιποι ξέρετε Μάκης, Γιώργος, Νίκος,Σάκης Μάκης-δύο είναι οι Μάκηδες δεν έκανα λάθος-τσουρωμαδιούνται για τα ρέστα!!!!

Και επειδή μια απορία την έχω πάντα, πείτε μου, πως σε καιρό κρίσης έχουμε νέες επιχειρηματικές κινήσεις στα μίντια και όχι μόνο, από παλιούς πλην πτωχούς και τίμιους επιχειρηματίες, που δίνουν δουλειά αλλά όχι μισθούς στους εργαζόμενους στις γαλέρες -γιατι δεν έχουν οι άνθρωποι, την ανάπτυξη περιμένουν και αυτοί, ενώ το πόπολο μαθημένο είναι στην αφαγία, ΠΕΙΤΕ μου λοιπόν ξαναρωτώ, γιατί πιέζονται οι άνθρωποι και ρισκάρουν εεεεεεεε;;;;

Για μας ανόητοι αλλά είστε πονηροί και ταμαχιάρηδες και αχάριστοι και δεν βάζετε πλάτη, γιαυτό η ανάπτυξη την άραξε στην παραλία και σκασίλα της να σας συναντήσει!

Είναι δυνατόν να θέλετε μισθό και μάλιστα αξιοπρεπή; Ποιοί είστε κύριοι και κυρίες που επιμένετε να μένετε στη χώρα και θέλετε και την ανάπτυξη παρέα;

Δεν πάτε καλά, σας χτύπησε ο ήλιος και η θάλασσα και επειδή δεν μπορούμε τώρα να σας εκπαιδεύσουμε να ζείτε σωστά , ήλιος , θάλασσα νησιά πωλούνται όπως είναι επιπλωμένα και με τους φτωχούς ανόητους ιθαγενείς.

Και όταν με το καλό θα έρθει και η ανάπτυξη θα μας φέρει χάντρες, καθρεφτάκια και νερό που καίει.
Τι άλλο θέλετε για να ζήσετε βρε αχάριστοι ε αχάριστοι!!!

Εν τω μεταξύ, όσοι τραγουδούν "μην είδατε την ανάπτυξη¨" παίρνουν την απάντηση "την είδαμε σε μακρυνό ταξίδι" και συλλαμβάνονται!!!!!

Καλή σαρακοστή παιδιά και δείτε το ως προπόνηση, διότι η νηστεία έρχεται η ανάπτυξη αγνοείται!!!

Η κατάρευση του Ασφαλιστικού – Συνταξιοδοτικού συστήματος στην Ελλάδα των μνημονίων


 

Φρανσίσκο Γκόγια, «Ο τραυματίας οικοδόμος», 1786-7
Φρανσίσκο Γκόγια, «Ο τραυματίας οικοδόμος», 1786-7
Γράφει η Μαρία Μπικάκη
Η κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος,  που εξελίσσεται και δεν έχει ολοκληρωθεί, είναι κομμάτι του παζλ των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται τα τελευταία χρόνια. Αφορά τους πάντες. Εργαζόμενους και συνταξιούχους. Άνεργους και ανασφάλιστους.
Σήμερα περίπου ο 1 στους 3 κατοίκους αυτής της χώρας, δηλαδή πάνω από 3 εκ. άνθρωποι είναι χωρίς ασφάλιση, με την ίδια αναλογία και στα παιδιά. Είναι περίπου όσοι και αυτοί που  ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Δεν πρόκειται όμως μόνο για άνεργους, που δεν δικαιούνται ασφάλισης λόγω μη κάλυψης «προϋποθέσεων». Το 2012 σύμφωνα με το ΣΕΠΕ οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αποτελούν το 36 % και σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ το 38% των εργαζόμενων. Παρόμοια είναι οι κατάσταση στους αυτοαπασχολούμενους, που δεν έχουν να πληρώσουν τις εισφορές τους και στους αγρότες.
¨Έχουμε λοιπόν κατάρρευση που αφορά την καθολικότητα της ασφάλισης στη χώρα, αλλά και την ποιότητα της ασφάλισης.
Πως τεκμηριώνεται αυτό;
Η μείωση της καθολικότητας έχει να κάνει με την ανεργία που αυξάνει και την έλλειψη οποιασδήποτε ασφαλιστικής κάλυψης της πλειοψηφίας των ανέργων, αλλά και την έλλειψη μορφών ουσιαστικής προνοιακής στήριξης τους.
Για την κατάρρευση της ποιότητας θα αναφερθώ κυρίως με στοιχεία στο θέμα της συνταξιοδοτικής κάλυψης για την οικονομία της συζήτησης. Παρότι με τον όρο ασφάλιση εννοούμε όλες τις πτυχές που εξασφαλίζουν στους εργαζόμενους το δικαίωμα στην υγεία (πρόληψη, περίθαλψη, θεραπεία), στην πρόνοια, στις πάσης φύσεως άδειες, στην οικονομική κάλυψη σε περίπτωση ασθένειας, ή ανεργίας,.
Στη σημερινή κατάσταση φτάσαμε με επιτάχυνση που επέβαλαν τα μέτρα των μνημονίων με την τρόικα τα τελευταία χρόνια, όμως η πορεία έχει προδιαγραφεί πολύ πριν.
Το σύνθημα «Γκρεμίζουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα – Όλοι στους δρόμους – όλοι στον αγώνα» είναι κυριολεξία. Το μετοχικό ταμείο δημοσίων υπαλλήλων δημιουργήθηκε το 1861 όπως και λίγα ακόμα ταμεία που κάλυπταν γήρας, επαγγελματικά ατυχήματα, ασθένεια, ανικανότητα και θάνατο. Με νόμο του 1952 δημιουργήθηκε το ταμείο αρωγής των δημοσίων υπαλλήλων. Το 1934 νομοθετήθηκε το ίδρυμα κοινωνικής ασφάλισης για τον ιδιωτικό τομέα, ενώ το 1951 καθιερώθηκε η ασφάλεια ανεργίας. Από το 45% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καλυπτόταν συνταξιοδοτικά το 1960 φθάσαμε το 1981 να καλύπτονται 3,5 εκ. εργαζόμενοι. Η χρηματοδότηση προερχόταν από εισφορές εργαζόμενων και εργοδοτών και μόνο τα τελευταία χρόνια άρχισε να ενεργοποιείται ως ένα βαθμό ( και όχι στο ύψος που προβλέπουν οι νόμοι)  η κοινωνική συμμετοχή μέσω της χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό.
Όλα αυτά προήλθαν σαν αποτέλεσμα διεκδικήσεων και αγώνων. Στη θέση των πρώτων ταμείων αλληλεγγύης ορισμένων κλάδων που συγκροτούσαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σαν υβριδική μορφή μεταξύ συνδικαλισμού και αλληλοβοήθειας χωρίς σχέση με το κράτος, απαίτησαν την οικονομική συμμετοχή των εργοδοτών και τη νομοθετική κάλυψη της ρύθμισης. Οι απεργιακοί αγώνες  ιδιαίτερα τη δεκαετία του 20 και του 30 που βάφτηκαν με αίμα απαιτούσαν την μείωση της εκμετάλλευσης, μέσα από την απόσπαση ενός έμμεσου μισθού, μέσω της ασφαλιστικής κάλυψης.
Το αστικό κράτος ναι μεν αναγκάστηκε να προχωρήσει στην ψήφιση νόμων, αλλά χωρίς τον έλεγχο εφαρμογής τους από τους εργοδότες και την ουσιαστική παρέμβαση για την υποχρέωση ασφάλισης των εργαζόμενων.
Ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται τις διαφοροποιήσεις στις παροχές της ασφάλισης από τη μια για να κτίσει δικές του συμμαχίες, να ενσωματώσει κλάδους εργαζόμενων και από την άλλη για να καλλιεργεί κλίμα διάσπασης ανάμεσα στους εργαζόμενους με τις θεωρίες των προνομιούχων και μη.
Όλα αυτά τα χρόνια η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων με την σχεδόν καθολική ασφάλιση είναι τεράστια. Τα αποθεματικά μέχρι και τη δεκαετία του 1990 τα εκμεταλλεύονταν με την άτοκη κατάθεσή τους στην Τράπεζα Ελλάδος που με τη σειρά της τα διοχέτευε σε δανεικά και πολλές φορές αγύριστα για την ανάπτυξη ελληνικών βιομηχανιών.
Φτάνουμε έτσι στη εποχή του 1990 και στην εικοσαετία που ακολουθεί και ήδη έχει αρχίσει η ιδεολογική και πολιτική  προετοιμασία για την αντιασφαλιστική επίθεση.
Οι νόμοι του 1990, 1992 της ΝΔ το νομοσχέδιο 2001 του Γιαννίτση και ο νόμος 2002 του Ρέππα, ο 3029 του 2003, ο 3371 του 2005, οι νόμοι 3863 και 3865 του 2010, προωθούν σε δόσεις με τη μέθοδο του σαλαμιού: – την απενεργοποίηση των καταστατικών όρων των ταμείων ασφάλισης, – την αύξηση των ορίων ηλικίας, – την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων με τη μείωση τους, – τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, – την αύξηση των εργατικών, – την άρση ορίων για επενδύσεις των αποθεματικών των ταμείων σε μετοχές και κερδοσκοπικές συμπράξεις, – την κατάργηση των ευνοϊκών ρυθμίσεων για τα όρια ηλικίας στις γυναίκες και στις μητέρες στο όνομα της ισότητας των 2 φύλων. Προωθείται η ενοποίηση ασφαλιστικών ταμείων, όρων, εισφορών και ορίων όχι όμως στο ανώτερο επίπεδο, αλλά με ισοπέδωση κάτω και από το κατώτερο. Επίσης, με το νόμο του 2010 καθιερώνεται από το 2015 ως μόνη εγγυημένη τη βασική σύνταξη των 360 ευρώ, από κει και πέρα τα ασφαλιστικά ταμεία θα δίνουν ανταποδοτική σύνταξη, που τη βαφτίζουν αναλογική με βάση τις εισφορές.
Στην τακτική τους για να περάσουν αυτοί οι νόμοι χρησιμοποιούσαν τις περισσότερες φορές και το χρύσωμα του χαπιού. Παράδειγμα, το 1990 για να περάσουν την εκμετάλλευση των αποθεματικών στο χρηματιστήριο καθιερώνουν ταυτόχρονα και την καταβολή τόκων στις καταθέσεις. Ή για να περάσουν την αύξηση των ορίων ηλικίας και τη μείωση των συντάξεων το 2010 τακτοποιούν θέματα διαδοχικής ασφάλισης και παρέχουν δυνατότητα εξαγοράς πλασματικών χρόνων για σύνταξη.
Τα ιδεολογήματα για να περάσουν τα παραπάνω είναι το υπερβολικό κόστος της ασφάλισης για τους εργοδότες που καθιστά «μη ανταγωνιστικό» το σύνολο του κόστους εργασίας στην Ελλάδα, η γήρανση του πληθυσμού, άρα και η δυνατότητα για περισσότερα χρόνια εργασίας (οπότε εισάγουν τον όρο της «ενεργούς γήρανσης», δηλαδή, της δουλειάς μέχρι τα βαθειά γεράματα), ο ανορθολογισμός, ο κατακερματισμός και οι διαφοροποιήσεις του συστήματος, τα ελλείμματα και η προοπτική μη βιωσιμότητας των ταμείων, η δυσμενής σχέση εργαζόμενων-συνταξιούχων (που από 3 προς 1 το 1981 πέφτει στο 1,7 προς 1 το 2009), η δήθεν αλληλεγγύη γενεών, μέσω της συρρίκνωσης των παροχών σύνταξης για να έχουν οι επόμενοι.
Ιδεολογήματα στα οποία συντάχτηκαν οι κυρίαρχες παρατάξεις του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, όχι μόνο αναπαράγοντας τα μέσα στους εργαζόμενους, αλλά και βάζοντας πλάτη στο να περάσουν και οι νόμοι. Χαρακτηριστική ήταν μια αναφορά του Ρωμανιά σε ημερίδα στον κλάδο των τραπεζοϋπάλληλων, που μας είπε ότι ο νόμος Ρέππα ετοιμάστηκε με συμμετοχή συνδικαλιστών της ΟΤΟΕ. Προφανώς, σε μια προσπάθεια δημιουργικής ενσωμάτωσης των συνδικαλιστών,  για να αποφύγουν τον απεργιακό ξεσηκωμό, που είχε γίνει με την προηγούμενη απόπειρα περάσματος του νόμου Γιαννίτση.
Με αυτά τα επιχειρήματα στήθηκε και το πλιάτσικο σε βάρος των αποθεματικών των ταμείων που οδήγησε σε  ακόμα μεγαλύτερα οικονομικά ελλείμματα. Παίχτηκαν αποθεματικά στο χρηματιστήριο για να στηθεί το μεγάλο κόλπο γκρόσο της αναδιανομής του πλούτου στην άνοδο και την κατάρρευση των δεικτών το 1999, επενδύθηκαν σε δομημένα ομόλογα για να κερδοσκοπήσουν εταιρείες επενδύσεων, διοχετεύθηκαν σε κρατικά δάνεια που κουρεύτηκαν πρόσφατα δημιουργώντας μεγάλη τρύπα στα αποθεματικά.  Η συσσωρευμένη περιουσία των ταμείων πάντα ήταν ελκυστική βορά στα συμφέροντα των οικονομικών – χρηματοοικονομικών ελίτ, που μεθοδεύουν με αυτά να έχουν ένα νέο πεδίο άμεσης και γρήγορης κερδοφορίας.
Ήδη η σχολή του Σικάγο με τον Φρίντμαν και λοιπούς είχε κάνει τα πειράματα της στο ασφαλιστικό της Χιλής το 1980 επί Πινοσέτ με τους 3 πυλώνες ασφάλισης και επέδραμε με τις κατευθύνσεις σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, ξεκινά τις οδηγίες της για το ασφαλιστικό με τη Λευκή Βίβλο το 1993 που ορίζει ότι το ασφαλιστικό μοντέλο πρέπει να χωρίζεται : Πρώτον σε προγράμματα εθνικής αλληλεγγύης με ελάχιστες συντάξεις γήρατος, Δεύτερον με καταβολές ανταποδοτικού χαρακτήρα και τρίτο με προαιρετικές εισφορές στα πλαίσια μηχανισμών ασφάλισης ή αποταμίεσης. Υπαγορεύει την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης.
Σπράου, Τήνιος της εποχής Σημίτη υποστηρίζουν ότι η ασφάλιση δεν αποτελεί κοινωνική αλλά ατομική ευθύνη και εξηγούν ότι «Ακόμα και αν κάποιος είναι φτωχός διατηρεί στο ακέραιο την ευθύνη για τις αποφάσεις που αφορούν την ίδια του τη ζωή.»
Στόχοι  της Ε.Ε.,  των εργοδοτών και των κυβερνήσεων είναι  η απαλλαγή των εργοδοτών και του κράτους από τις «παλιές» υποχρεώσεις της κοινωνικής ασφάλισης, η αντικατάσταση του αναδιανεμητικού συστήματος με το ανταποδοτικό-κεφαλαιοποιητικό,  με τους λεγόμενους 3 πυλώνες ασφάλισης : α. με ένα ατομικό λογαριασμό άγνωστης απόδοσης εισφορών,  β. η λειτουργία επαγγελματικών ταμείων σε συνεργασία με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και γ. η ατομική ιδιωτική ασφάλιση.
Σε όλη αυτή την πορεία το δημόσιο καθιερώνει νέες μορφές που προωθούν την κατεδάφιση της έννοιας της υποχρεωτικότητας της ασφάλισης  με τα stage που είναι ανασφάλιστη εργασία, την κάλυψη ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτών για τις νέες προσλήψεις κ.α..
Παράλληλα, προχωρά συνέχεια σε διαγραφή χρεών ασφαλιστικών εισφορών μεγάλων εταιρειών ή κάνει εκπτώσεις και ρυθμίσεις χαρίζοντας στους εργοδότες ακόμα και τις εργατικές ασφαλιστικές εισφορές που έχουν παρακρατήσει.
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Την εποχή της κρίσης που θέλουν να τη φορτώσουν στους εργαζόμενους. Που παρόλο ότι η ασφαλιστική κάλυψη στην Ελλάδα υπολείπεται από τις άλλες χώρες της Ε.Ε.,  το ΔΝΤ και η ΕΕ μέσα από τις δανειακές συμβάσεις με τις πρόθυμες ελληνικές κυβερνήσεις προχωρούν με καταιγιστική ταχύτητα στο σφαγιασμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με νόμους, προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις. Τα 1,2 εκατ. συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα (που ο μέσος όρος των συντάξεων είναι 686 ευρώ και η πλειοψηφία παίρνει  κάτω από 500 ευρώ) και οι 403 χιλ. του δημόσιου υφίστανται σφαγιασμό. Έκοψαν συντάξεις μέχρι και 40%, έκοψαν τα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων, επιδόματος άδειας.  Αυξάνουν ξανά τα όρια ηλικίας και τα απαιτούμενα χρόνια εργασίας.
Επανεξετάζουν τις αναπηρικές συντάξεις με επιτροπές που μεθοδευμένα καθυστερούν επί μήνες τις συνεδριάσεις για τον κάθε ανάπηρο αφήνοντας τον χωρίς σύνταξη και αν τους βγάλουν μάλιστα μικρότερο ποσοστό υ θα ζητούν να επιστραφεί η διαφορά. Με το νόμο για το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο 2013- 2016 που ψηφίστηκε στις 18/2 για τη λεγόμενη δημοσιονομική προσαρμογή και τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους (προσέξτε,  δεν λένε εξάλειψη, αλλά βιωσιμότητα, δηλώνοντας ευθαρσώς ότι θέλουν να μας ακολουθεί) προβλέπεται, παρά την εξάπλωση της φτώχειας ο περιορισμός των προνοιακών επιδομάτων πχ. το ΕΚΑΣ θα δίνεται μετά τα 65.
Και τα μέχρι τώρα δεν τους φτάνουν. Σχεδιάζουν να φέρουν και νέο αντιασφαλιστικό νόμο στο τέλος του 2013.
Εξωθούν στη σύνταξη χιλιάδες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (πόσο υποκριτική είναι αλήθεια η ανησυχία τους για τη σχέση εργαζόμενων – συνταξιούχων) χωρίς να τους δίνουν σύνταξη για μήνες. Μόλις πριν 3 μέρες ανακοίνωσαν ότι εξετάζουν τη χορήγηση ποσοστού της σύνταξης για τους δημόσιους μέχρι να βγει η οριστική.
Δεν χορηγούν τα εφάπαξ που τα έχουμε πληρώσει.
Προωθούν την αύξηση των ορίων ηλικίας ακόμα και μέχρι τα 68 χρόνια την ίδια ώρα που λένε ότι θέλουν να μειώσουν την ανεργία των νέων που φτάνει στο 50%.
Τα ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς αν είναι καλύτερα να μείνει κάποιος στη δουλειά ή να φύγει με σύνταξη δεν μπορεί κάποιος να το απαντήσει με σιγουριά. Σήμερα έχεις δουλειά αύριο είσαι απολυμένος. Σήμερα παίρνεις μισθό, αύριο σου τον μειώνουν. Σήμερα παίρνεις ένα ποσό για σύνταξη,  αύριο δεν ξέρεις πόσο θα την κατεβάσουν ή και αν θα παίρνεις κάτι αν θα έχει χρεοκοπήσει ακόμα και το ΙΚΑ.
Από τα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν μέλλεται να γλυτώσει κανένας κλάδος που θεωρεί ότι μπορεί να περιφρουρήσει τα δικαιώματά μόνο του δικού του χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τραπεζοϋπάλληλοι που μπορούσαν να εξαιρεθούν  γιατί είχαν αυτοδιαχειριζόμενα ταμεία επικουρικής ασφάλισης χωρίς καμιά κρατική στήριξη ή χρηματοδότηση. Με νόμο υπέρ των τραπεζιτών καταργήθηκαν οι συμφωνίες κλαδικών συμβάσεων για το ύψος των εργοδοτικών εισφορών. Αυτές μειώθηκαν και  επίσης οι  προσληφθέντες μετά το 1993 δεν εντάσσονται σε αυτά τα ταμεία, αλλά στο επικουρικό του ΙΚΑ, οδηγώντας τα ειδικά επικουρικά ταμεία με μαθηματική ακρίβεια σε χρεοκοπία. Ενώ στο ταμείο αυτασφάλειας δηλαδή εφάπαξ, κατάργησαν με νόμο την εισφορά του εργοδότη. Εξαιρέσεις μπορεί να υπάρξουν μόνο προσωρινές και για λίγους, όπως έγινε με τους υπαλλήλους της Βουλής, τους δημοσιογράφους, τους υπαλλήλους της Τ.Ε.. Αλλά και αυτές κάτω από το βάρος όλων των μέτρων θα είναι ανίσχυρες να τους προφυλάξουν από τη χειροτέρευση του βιοτικού τους επίπεδου.
Τα μέτρα είναι βαθιά και βαριά. Αποδιοργανώνουν κάθε ίχνος κοινωνικής προστασίας.
Δεν μπορούμε να ξεκόψουμε την αντιδραστική αναδιάρθρωση στο ασφαλιστικό από την μείωση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την επιχείρηση για απολύσεις στο δημόσιο, τις μετατάξεις, διαθεσιμότητες,  την  αυξανόμενη ανεργία, την συρρίκνωση όλων των κοινωνικών δαπανών, την προωθούμενη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, την αύξηση των τιμών των κοινωνικών αγαθών, τη φοροληστεία στα λαϊκά στρώματα, την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, τον κρατικό και δικαστικό αυταρχισμό και καταστολή.
 Έχουμε ένα ταξικό πόλεμο που η πλευρά εργοδοτών, κυβέρνησης, κράτους, υπερεθνικής ένωσης,  επιδιώκει ένα συντριπτικό κτύπημα στις δυνάμεις της εργασίας με το οποίο να υποστούν μια ιστορική ήττα που δεν θα επιτρέπει την άμεση αναδιοργάνωση και ανάκαμψη.
Παράλληλα βέβαια με την αυταρχική επιβολή των μέτρων και την καταστολή των αντιδράσεων μεθοδεύουν βοηθούντων των ΜΜΕ και την υποταγή μέσω της πειθούς.
Τα μέτρα αυτά εμφανίζονται ως απαραίτητες θυσίες προκειμένου να πάρουμε τις δόσεις των δανείων, που με τη σειρά τους εμφανίζονται ως απαραίτητες για να μπορούν δήθεν να καλυφθούν μισθοί και συντάξεις. Ενώ, στην πραγματικότητα τα έσοδα αρκούν για να καλυφθούν μισθοί, συντάξεις κοινωνικές, δαπάνες ακόμα και στα μεγέθη του 2009. Είναι καθαρό ότι μας εκβιάζουν με τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και για τη συρρίκνωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων. Τα δάνεια πάνε για να καλύψουν τα προηγούμενα τοκογλυφικά δάνεια και για τη χρηματοδότηση των τραπεζών, που έχουν ήδη πάρει 259 δις τα 2, 5 τελευταία χρόνια. Οι εξοντωτικοί, άδικοι, δυσβάσταχτοι αντιλαϊκοί φόροι και τα χαράτσια πάνε για να μπορούν να έχουν φοροαπαλλαγές οι οικονομικά ισχυροί που πληρώνουν συνολικά 5 φορές λιγότερους φόρους από ότι όλοι εμείς. Μάλιστα μόλις χθες ο Σαμαράς δήλωσε στην Κομισιόν ότι η πρόθεσή του είναι να ρίξει στο 15% την φορολόγηση των επιχειρήσεων.
Και η ελπίδα που πασάρουν ότι η στενωπός θα τελειώσει γιατί το χρέος με τα μέτρα τους θα μειωθεί, με τα στοιχεία ακόμα και της citigroup διαψεύδεται. Με την πτώση του ΑΕΠ και τις νέες δόσεις το χρέος θα εκτιναχτεί φτάνοντας ακόμα και στο 400% του ΑΕΠ, για να μας κρατούν δέσμιους.
Η φτωχοποίησή μας είναι μεθοδευμένη με απώτερο στόχο να αυξήσουν τα κέρδη τους, μειώνοντας συνεχώς τους μισθούς, αυξάνοντας τις τιμές των αγαθών, αρπάζοντας τον κοινωνικό πλούτο. Η Ε.Ε. είναι σαφής : προέχει η ανταγωνιστικότητα με τις άλλες χώρες της περιοχής (Βουλγαρία κ.α.) που σημαίνει μείωση του εργατικού κόστους.
Η κατάσταση αυτή χρειάζεται να πάρει ένα τέλος πριν φύγουν μετανάστες όλοι οι νέοι μας, πριν οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική  φτώχεια και εξαθλίωση.
Με αγώνες διαρκείας, με παλλαϊκό ξεσηκωμό στις δουλειές, στις γειτονιές, στις σχολές μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και να διώξουμε όλους όσους μας έφεραν ως εδώ, κυβερνήσεις, τρόικα και όλους όσους μας εκμεταλλεύονται.  Άλλος δρόμος πέρα από τον αγώνα και την ανυπακοή δεν υπάρχει για να ανατρέψει τα σχέδια τους.
Άλλος τρόπος για να επιβιώσουμε πέρα από το να διεκδικήσουμε μια άλλη κοινωνική δομή , δεν υπάρχει. Το παρελθόν ήταν αυτό που έφερε το παρόν και τα όνειρά μας δεν μπορούν να χωρέσουν στην αναπόληση του παλιού «καλού» παρελθόντος.
Μπορούμε να επαναφέρουμε στο κέντρο των διεκδικήσεων μας την πλήρη ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών σε ασφάλιση, υγεία, παιδεία, στέγη. Δικαιώματα που πρέπει να παρέχονται δωρεάν και σε όλους. Δικαιώματα που η πλήρης ικανοποίησή τους  απαιτεί άλλες κοινωνικές δομές, που θα έχουν κέντρο τον άνθρωπο, με απαλλαγή από την εκμετάλλευση και τους εκμεταλλευτές. Με ένα άλλο καθολικό δημόσιο, άλλου τύπου, που θα εξυπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες και θα συμβάλλει στη μετατροπή της εργασίας από καταναγκαστική σε ελεύθερη δημιουργική έκφραση των δυνατοτήτων του κάθε ανθρώπου.
Και μπορούμε  να τα καταφέρουμε με ένα εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα χειραφετημένο, απαλλαγμένο από τις κυρίαρχες αντιλήψεις της υποταγής και τηςσυνδιαχείρισης, νικηφόρο, ανατρεπτικό για τις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς, του κόσμου που παράγει τον πλούτο.
* Με βάση το άρθρο αυτό έγινε η ομιλία της Μαρίας Μπικάκη στην εκδήλωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε Αιγάλεω και της Β΄ΕΛΜΕ Δυτ. Αττκής για το ασφαλιστικό

Πολιτική – Τράπεζες – ΜΜΕ: Το τρίγωνο της διαφθοράς



Γράφει η Θάλεια Χούντα 

Αποτελεί σχεδόν καθημερινό θέμα τα τελευταία χρόνια η σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην πολιτική εξουσία, τις τράπεζες και τους επιχειρηματίες που ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έχουν αποκαλυφθεί πάρα πολλά, όμως ακόμη όλοι κάθονται στις καρέκλες τους και ακόμη απολαμβάνουν τα προνόμιά τους.


Ένα πολύ μεγάλο ποσό αρκετών δις ευρώ αντί να διατεθεί για ελάφρυνση της κοινωνίας, έχει διατεθεί για την περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έχει επισήμως παρουσιαστεί, σαν το μείζον θέμα του σήμερα που άπτεται της ίδιας της ύπαρξής μας. Ο κόσμος που είναι άνεργος, άστεγος και δεν έχει να θρέψει τα παιδιά του δεν τους αφορά.


Τα πράγματα είναι απλά: Οι τράπεζες ιδρύθηκαν, για να αποταμιεύει ο κόσμος τα χρήματά του. Κάποια στιγμή και χάριν της τοκοφορίας που χορηγούσαν, στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα οι τράπεζες επένδυαν τα χρήματά μας. Κάποια άλλη στιγμή οι τράπεζες δάνειζαν με τα χρήματά μας και πάλι χάριν της τοκοφορίας αλλά τώρα αυτής που εισέπρατταν. Θεσπίστηκαν νόμοι για την λειτουργία των τραπεζών και υπάρχουν κρατικές και ιδιωτικές τράπεζες.


Τα ερωτήματα είναι επίσης απλά: Ποιος υποχρέωσε τις ιδιωτικές τράπεζες να εμπλακούν στο κρατικό παιχνίδι με τα ομόλογα; Ποιος υποχρέωσε τις ιδιωτικές τράπεζες να χορηγούν ανέλεγκτα δάνεια και πιστωτικές κάρτες; Από πότε το κράτος έγινε συνεταίρος των ιδιωτικών τραπεζών; Πότε και γιατί σταμάτησαν οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί να κάνουν την δουλειά τους; Τι συμβαίνει με τις αγοραπωλησίες τραπεζών, που ίσως η υπόθεση Κοσκωτά να μην είναι τίποτα μπροστά τους; Σε ποιους ανήκουν, κυριολεκτικά, οι ιδιωτικές τράπεζες; Τα ίδια αυτά πρόσωπα έχουν σχέση με επιχειρήσεις που παίρνουν τα δημόσια έργα; Τα ίδια αυτά πρόσωπα έχουν στην κατοχή τους ΜΜΕ; Τα ίδια αυτά πρόσωπα τι σχέση έχουν με τους πολιτικούς και οι τελευταίοι τι ψηφίζουν;


Όπως όλοι μας έτσι και αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο και οι ευθύνες θα αποδοθούν προσωπικά και αναλόγως του τι έκαναν και τι δεν έκαναν.


Απάντηση δεν περιμένουμε, την αλήθεια πλέον την γνωρίζουμε γιατί την βιώνουμε και περιμένουμε από την Δικαιοσύνη να πράξει το καθήκον της. Βέβαια, θα πρέπει και αυτή να κάνει την συνεχή αυτοκριτική και την συνεχή αυτοκάθαρσή της, για να μην παρατηρούνται φαινόμενα που προκαλούν δημόσιες αντιδράσεις ή αφήνουν υπονοούμενα.


Και μία απλή πράξη που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας, για να καταδειχθεί η σκευωρία και να καταρρεύσει το όποιο επιχείρημά τους: Αν όλοι αύριο το πρωί πάμε στις τράπεζες και κάνουμε ανάληψη την όποια κατάθεσή μας, τι θα μας πουν; Ότι δεν έχουν τα χρήματά μας; Θα πρέπει να μας τα δώσουν. Τότε φαντάζεστε τι θα γίνει;


Αυτές είναι σήμερα οι ιδιωτικές τράπεζες που έχουν γίνει μέρος του συστήματος και έχουν ξεφύγει της αποστολής τους, στραγγαλίζοντας τον κόσμο και συγκεντρώνοντας την ιδιωτική περιουσία. Έτσι δεν είναι π.χ. κύριε Νανόπουλε της Eurobank ή κύριε Προβόπουλε που ελέγχεις το τραπεζικό σύστημα; Έτσι δεν είναι κύριε καναλάρχη ή εκδότη που επιλέγεις την είδηση και τον τρόπο ενημέρωσης; Έτσι δεν είναι κύριε βουλευτή που ψηφίζεις τις μεταβιβάσεις και που ανέχεσαι την κατάσταση της κοινωνίας;
Το μόνο που ζητάμε, είναι η εφαρμογή των νόμων προς κάθε κατεύθυνση. Δεν μπορεί συνολικά και δεν είναι τόσο δύσκολο να γίνει.



Η εφαρμογή του Σχεδίου Δ΄ άρχισε




restart


Με καζάνι σε βρασμό μοιάζει αυτήν την εποχή η Κομισιόν. Οι εκλογές στην Ιταλία ανέδειξαν αυτό που επιμελώς έκρυβαν εδώ και καιρό οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και συγκάλυπταν οι ηγέτες των σκληροπυρηνικών χωρών της ευρωζώνης, παρ’ ότι όλος ο πλανήτης βοούσε: η ζώνη του ευρώ έχει στην ουσία μοιραστεί στα δύο: στον φτωχό Νότο και στον ευκατάστατο Βορρά, ο οποίος όμως – και αυτός! – απειλείται με αναζωπύρωση της κρίσης και κοινωνική αναταραχή.
Μάταια η ομάδα του επιτρόπου Όλι Ρεν προσπαθούσε με πλασματικά στοιχεία και υπεραισιόδοξες προβλέψεις να καλύψει τη βαθιά κρίση που προκλήθηκε με ανεξέλεγκτα πακέτα λιτότητας, τα οποία σκοπό είχαν να διαλύσουν τη μεσαία τάξη σε χώρες όπως η Ελλάδα και να την καταστήσουν πρόσφορη για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που ζητούν φθηνά εργατικά χέρια εντός της ευρωζώνης.
Άλλωστε η υλοποίηση της «τρίτης φάσης» του σχεδίου αυτού άρχισε να φαίνεται με τις πομπώδεις εξαγγελίες εταιρειών που θέλουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και για τις οποίες πανηγυρίζει αυτές τις μέρες το Μαξίμου.
Πίσω απ’ όλα αυτά όμως παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Το Σχέδιο Δ’, που είναι το τελευταίο. Δηλαδή η υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, του κρατικού πλούτου και βέβαια των υδρογονανθράκων.Βιάζονται
Είχαμε γράψει εγκαίρως, εδώ και δυόμισι χρόνια (!), ότι πίσω από τα προσωπεία των υπαλλήλων της τρόικας, και ιδιαίτερα αυτών που μένουν μόνιμα στη χώρα μας, εξυπηρετούνται συμφέροντα αρπακτικά («επενδυτικά» τα αποκαλεί η κυβέρνηση), που θέλουν να εισχωρήσουν όχι μόνο στον τραπεζικό τομέα, αλλά και στις ιδιωτικοποιήσεις. Σιγά – σιγά το κουβάρι έχει σχεδόν ολόκληρο ξετυλιχθεί.
Ο στόχος τώρα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις να περάσουν στη διαχείριση των εμπειρογνωμόνων των δανειστών, ώστε να τρέξουν – υποτίθεται – πιο γρήγορα και να μπουν στα ταμεία του κράτους έσοδα για να αποφευχθούν νέα μέτρα.
Στην ουσία οι τροϊκανοί βιάζονται, πριν σκάσει – με απρόβλεπτες συνέπειες – η φούσκα ωραιοποιημένης εικόνας ανάκαμψης της οικονομίας, της υποτιθέμενης «ανάπτυξης» και πιστοποιηθεί η αποτυχία σε όλους τους στόχους του προγράμματος λιτότητας, να ολοκληρώσουν τη δέσμευση της εθνικής περιουσίας, όπως έχουν δεσμεύσει άλλωστε όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας. Δεν είναι βέβαια τυχαία η αναφορά του Ολάντ σε ενιαία ευρωπαϊκή ΑΟΖ, η οποία φυσικά θα συμπεριλαμβάνει τις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου.
Ήδη, άλλωστε, όπως θα δείτε στο επόμενο δισέλιδο, το μνημόνιο της Κύπρου πάει να μετατραπεί σε δέσμευση των ενεργειακών πόρων της για την αποπληρωμή του χρέους – μια λογική απολύτως πανομοιότυπη με αυτήν που εφαρμόζεται στην Ελλάδα με τη δέσμευση όλων των περιουσιακών μας στοιχείων.
Έτσι, μετά τις ΗΠΑ και την Τουρκία, και οι Ευρωπαίοι τρέχουν να πάρουν μερίδιο από τον ενεργειακό πλούτο που εκτιμάται ότι βρίσκεται στο ελληνικό υπέδαφος. Καθώς μάλιστα η κρίση στην Ευρώπη επιδεινώνεται και η Ιταλία απειλεί την πολιτική νιρβάνα της ευρωζώνης προκαλώντας ανησυχία και αβεβαιότητα, οι παρασκηνιακές πιέσεις προς την Ελλάδα θα γίνουν πιο ασφυκτικές.
Εξ άλλου η χώρα μας είναι επίσης παράγοντας αβεβαιότητας, αφού η καλπάζουσα ανεργία και η απόλυτη έλλειψη ρευστότητας στα νοικοκυριά και το σύνολο της οικονομίας δείχνουν ότι το οικοδόμημα δεν θα αντέξει άλλο, καθώς μάλιστα – αργά ή γρήγορα – θα αρχίσουν να συζητούνται νέα δυσβάστακτα μέτρα.
Νέο πακέτο
Σε έναν χρόνο από τώρα οι αγορές θα αρχίσουν να συζητούν για την ανάγκη νέου πακέτου χρηματοδότησης της Ελλάδας σε συνδυασμό με νέο «κούρεμα» του χρέους. Όμως κανείς στην ευρωζώνη – και ιδιαίτερα η Γερμανία – δεν έχει τη διάθεση να βάλει το χέρι στην τσέπη, κι ας γνώριζαν εξαρχής ότι θα χρειαστεί και νέο δάνειο.
Έτσι, εδώ και μήνες συμφωνήθηκε ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία πρέπει να σπρωχθούν πάλι προς τις αγορές. Όμως, ενώ στην περίπτωση της Ιρλανδίας κάτι τέτοιο φαντάζει εφικτό, για τη χώρα μας, και λιγότερο για την Πορτογαλία, μια επιστροφή στις αγορές το 2014, όπως επιθυμούν οι δανειστές, είναι ανέφικτη. Παρ’ όλα αυτά οι «εταίροι» επιμένουν να δείχνουν μια ωραιοποιημένη εικόνα περί επιστροφής στην ανάπτυξη του χρόνου, όπως και ότι σταδιακά ανακτάται η εμπιστοσύνη των επενδυτών και των αγορών.
Όμως η χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει από την ύφεση χωρίς κονδύλια για την ανάπτυξη – για τα οποία όμως όλοι κάνουν το… παγώνι. Δυστυχώς, το πογκρόμ περικοπών θα συνεχιστεί με τις υφαρπαγές μισθών και συντάξεων εάν κάποιος χρωστάει στο Δημόσιο. Το «κοινωνικό» πρόσωπο της τρόικας φαίνεται και στις πιέσεις των τροϊκανών για πλειστηριασμούς όλων των ειδών, τη δημιουργία εισπρακτικών εταιρειών ειδικά για χρέη προς το Δημόσιο και τη φυλάκιση για μικροποσά.
Με άλλα λόγια, παρά τις επικοινωνιακές κορώνες συμπάθειας και αλληλεγγύης για τις θυσίες του ελληνικού λαού, οι οποίες αναγνωρίζονται λεκτικά από τους εταίρους, επί της ουσίας το πρόγραμμα σκληραίνει συνεχώς θέτοντας σοβαρά ερωτήματα για τη βιωσιμότητα και της κυβέρνησης και του ίδιου του προγράμματος και, κυρίως, της ελληνικής κοινωνίας…
Η νέα Ξενοκρατία
Ενώ η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, προσδεδεμένη στο γερμανικό άρμα, αδυνατεί να διαχειριστεί την τύχη της χώρας και καταφεύγει σε επικοινωνιακά τρικ περί επενδύσεων, ανάπτυξης και ανάκαμψης, όλοι οι στόχοι του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής τινάζονται στον αέρα. Οι κυρίαρχοι της ευρωζώνης Γερμανοί, απρόθυμοι να ξαναβάλουν το χέρι στην τσέπη, ακολουθούν κλασικές αποικιοκρατικές μεθόδους: σπεύδουν να βάλουν στο χέρι το σύνολο του ελληνικού πλούτου ώστε να πάρουν τις μεγαλύτερες δυνατές διασφαλίσεις έναντι των δανείων.
Η Ελλάδα, με 25% ύφεση και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον, βλέπει τον εθνικό της πλούτο να υποθηκεύεται και μελλοντικούς πόρους – τη μόνη εγγύηση για πραγματική ανάπτυξη – να περνούν στα χέρια των δανειστών της.
Οι εποχές της απροκάλυπτης Ξενοκρατίας και της υποτέλειας επανέρχονται, ύστερα από ένα ιστορικό «διάλειμμα» δεκαετιών, με ευρωπαϊκό μανδύα αυτή τη φορά. Μια χώρα του Τρίτου Κόσμου, που γίνεται αποικία για να μείνει, τυπικά, στον Πρώτο. Αυτή η αντίφαση δεν είναι βιώσιμη…
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ


Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2NmGBuBRb

Στραγγαλίζουν την Κύπρο, για να διώξουν το ρώσικο χρήμα


Κούρεψαν τις καταθέσεις, αυξάνουν τη φορολογία στις επιχειρήσεις. Ακυρώνεται ο ρόλος της ως διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο. Κακό "προηγούμενο" για Ελλάδα


Στραγγαλίζουν την Κύπρο, για να διώξουν το ρώσικο χρήμα
Με μια πρωτόγνωρη απόφαση, οι Ευρωπαίοι επέβαλαν κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο, αύξηση της φορολογίας επιχειρήσεων και φορολόγηση τόκων καταθέσεων. Μ' αυτόν το τρόπο "βάζουν χέρι" στο ρώσικο χρήμα και αποδυναμώνουν-καταργούν τον ρόλο της  Μεγαλονήσου ως παγκόσμιας εμβέλειας κέντρο διακίνησης κεφαλαίων.  Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, "παράπλευρες απώλειες" υφίστανται οι Κύπριοι και άλλοι καταθέστες. Οι καταθέσεις άνω των 100.000 "κουρεύονται" κατά 9,9% και τα μικρότερα ποσά κατά 6,7%. Η απόφαση του Eurogroup προκάλεσε πανικό στην Κύπρο, όπου χιλιάδες έσπευσαν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Το σύστημα όμως δεν λειτουργούσε, καθώς με εντολή της κυβέρνησης όλα τα αποθεματικά έχουν δεσμευτεί.
 Πρόκειται για απόφαση που δυναμιτίζει την ασφάλεια καταθετών και καταθέσεων σε χώρα-μέλος της Ευρωζώνης και δημιουργεί "κακό προηγούμενο", αυξάνοντας την αβεβαιότητα για τις τοποθετήσεις κεφαλαίων. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν  δημοσίευμα του Sofokleousin.gr, που είχε αποκαλύψει ότι το Διευθυντήριο των Βρυξελλών ετοιμάζει κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο, έχοντας στο στόχαστρο το ρώσικο χρήμα (μαύρο" και καθαρό), που είχε καταστήσει την Κύπρο ορμητήριο του ("πλυντήριο" υποστηρίζουν οι Ευρωπαίοι) και παγκόσμιο κέντρο διακίνησης κεφαλαίων.
Σημειώνεται ότι οι συνολικές καταθέσεις Ρώσων και ρωσικών επιχειρήσεων σε κυπριακές τράπεζες είναι περίπου 18 δισ. ευρώ. Θα υποστούν λοιπόν ζημία 1,8 δισ. ευρώ και οι αντιδράσεις από ρωσικής πλευράς θα είναι ανπόφευκτες. Αναμένεται φυγή ρωσικών κεφαλαίων από την Κύπρο, που θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση της κυπριακής οικονομίας.
Εμμεσες συνέπειες θα υπάρξουν για τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική οικονομία.  Καταθέσεις σε καταστήματα κυπριακών τραπεζών επί ελληνικού εδάφουςδεν θα θιγούν. Εντούτοις η απόφαση ανοίγει κερκόπορτα και θέτει εν αμφιβόλω την ασφάλεια τους σε χώρες που θα χρειαστούν νέο κούρεμα.
Υπό αυτό το πρίσμα η Ελλάδα βρίσκεται πάλι επί ξυρού ακμής, καθώς η τελευταία συμφωνία για τη χώρα προβλέπει νέο κούρεμα του χρέους σε δεύτερη φάση και συνεπώς όταν θα έρθει η ώρα αυτή όλα είναι πλέον ανοιχτά. Παράλληλα η ελληνική κυβέρνηση παίρνει το μήνυμα ότι η τρόικα και ιδιαίτερα η Γερμανία δεν πρόκειται να κάνουν πίσω από τις απαιτήσεις τους και πως πάντα υπάρχει και ο πιο σκληρός δρόμος...
Με έκτακτη απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής σταθερότητας τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα εντάσσονται κάτω από την ομπρέλα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, προκειμένου να συνεχιστεί η ομαλή και εύρυθμη λειτουργίας τους και να υπάρξει εγγύηση των καταθέσεων που διαχειρίζονται.
Στην Κύπρο καταθέτες αποσύρουν λεφτά με κάθε τρόπο αν και έχει τεθεί όριο €800 στις αναλήψεις και έχουν δεσμευτεί οι καταθέσεις άνω των €100,000 που αποτελούν το όριο για το κούρεμα του 10%.

Ενέδωσε ο Αναστασιάδης
Σύμφωνα με την απόφαση διάσωσης οι καταθέτες θα συνεισφέρουν 5,8 δισ. στη διάσωση της χώρας από τα 10 δισ. του συνόλου του πακέτου
Με την απόφαση αυτή ακυρώνεται ντε φάκτο ο ρόλος της Κύπρου ως χρηματοοικονομικό κέντρο για τις εκτός ΕΕ χώρες και η κομβική της θέση ανάμεσα σε Ρωσία και Μέση Ανατολή. Η Λευκωσία αναγκάστηκε, κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες να συμφωνήσει με την πρόταση της ΕΕ, την οποία διέψευδε μέχρι χθες.
Μιλώντας στο ΡΙΚ, ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρ.Στυλιανίδης υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει λόγος για πανικό.
Ο κ. Άσμουσεν της ΕΚΤ είχε προσθέσει στη συνέντευξη Τύπου πως αναμένει από την Κύπρο να κυρώσει σε νόμο τη φορολόγηση πριν από την ερχόμενη Τρίτη, όταν θα ξαναλειτουργήσουν οι τράπεζες στη χώρα μετά την αργία της Καθαρής Δευτέρας.
Ήδη έχουν γίνει κινήσεις για να παγώσουν οι καταθέσεις που υπερβαίνουν το όριο για την υψηλή φορολόγηση, όμως τα υπόλοιπα ποσά «θα είναι διαθέσιμα χωρίς περιορισμούς», επεσήμανε ο Άσμουσεν.
Στο κείμενό της για τη συμφωνία, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μας έπιασαν στον ύπνο», η ιστοσελίδα του «Sigma Live» αναφέρει ότι η Λευκωσία δέχθηκε τους όρους «υπό την απειλή κλεισίματος τραπεζών».
Χαρακτηρίζοντας οδυνηρή τη συμφωνία, το «Sigma» επικαλείται πηγές από τις Βρυξέλλες που κάνουν λόγο για βραδιά θρίλερ με ρήξεις και εμπλοκές, ενώ η κυπριακή αντιπροσωπεία προειδοποίησε ακόμα και για αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις.
«Σοκ και δέος στην Κύπρο από την απόφαση του Eurogroup» τιτλοφορεί στην ιστοσελίδα του «ο Φιλελεύθερος» το κείμενο για τη συμφωνία επί του κυπριακού πακέτο, μιλώντας για απόφαση «που δεν έχει προηγούμενο» σε ευρωπαϊκό επίπεδο.


Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2NmFNi4zS

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΛΑΜΟΓΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ (καλά ρε σε όλους τους προδότες copy paste έχουν κάνει τους λόγους τους οι επικυρίαρχοι???)


( σχόλιο seekandfound: Την Τρίτη θα είχατε άτακτη χρεοκοπία; Βρε ποιον μου θυμίζει. Είμαι σίγουρος πως κι εσάς σας θυμίζει κάποιον.)


(οι επισημάνσεις με κόκκινο)
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, προέβη σήμερα, Σάββατο, στην ακόλουθη δήλωση σχετικά με τις αποφάσεις που λήφθηκαν στο Eurogroup για στήριξη της κυπριακής οικονομίας.
«Είναι καλά γνωστό ότι η βαθιά οικονομική κρίση και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία περιήλθαμε ως χώρα δεν προέκυψε τις τελευταίες 15 μέρες που αναλάβαμε τη διακυβέρνηση του τόπου.
Η ίδια έκτακτη ανάγκη και η κρισιμότητα των στιγμών δεν μου επιτρέπουν, όπως και δεν επιτρέπουν σε κανένα, να μπούμε στη λογική της επίρριψης ευθυνών.
Με την έκτακτη σύγκληση του Eurogroup βρεθήκαμε αντιμέτωποι με προηλειμμένες αποφάσεις και τετελεσμένα τα οποία μας έθεταν ενώπιον των ακολούθων διλημμάτων:
Είτε την Τρίτη 19 Μαρτίου να επιλέξουμε το καταστροφικό σενάριο της άτακτης χρεοκοπίας, είτε το σενάριο μιας επώδυνης αλλά ελεγχόμενης διαχείρισης της κρίσης, που θα θέτει οριστικό τέρμα στην αβεβαιότητα και θα αποτελέσει την αφετήρια επανεκκίνησης της οικονομίας μας.
Τυχόν επιλογή του καταστροφικού σεναρίου θα είχε τις ακόλουθες συνέπειες:
1. Την Τρίτη 19 Μαρτίου, αμέσως μετά την αργία του τριημέρου, η μια εκ των δυο τραπεζών που διέρχονται κρίση θα τερμάτιζε τις εργασίες της, αφού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με ειλημμένη απόφασή της, θα τερμάτισε την ίδια μέρα την παροχή ρευστότητας. Η δεύτερη τράπεζα θα ανέστελλε τις εργασίες της, ενώ ούτε αυτή θα μπορούσε να αποφύγει την κατάρρευση. Ένα τέτοιο φαινόμενο θα οδηγούσε, από τη μια στιγμή στην άλλη, 8,000 οικογένειες στην ανεργία.
2. Το κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να αποζημιώσει τους καταθέτες, ανταποκρινόμενο στην υποχρέωση του έναντι των εγγυημένων καταθέσεων. Το κεφάλαιο που θα απαιτηθεί σε μια τέτοια περίπτωση θα ανέλθει στα 30 περίπου δισεκατομμύρια Ευρώ, πόσο που θα αδυνατούσε να καταβάλει.
3. Ανάλογο ποσό, που αντιστοιχεί στις καταθέσεις χιλιάδων καταθετών για καταθέσεις άνω των 100,000 Ευρώ, θα οδηγείτο σε ένα φαύλο κύκλο εκκαθάρισης περιουσιακών στοιχείων, με τους εν λόγω καταθέτες να υφίστανται ζημιές πέραν του 60%.
4. Μια τέτοια ανεξέλεγκτη κατάσταση θα συμπαρέσυρε σε κατάρρευση ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα με όλα τα συνεπακόλουθα.
5. Χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, άλλα και άλλες επιχειρήσεις θα οδηγούνταν στη χρεοκοπία λόγω της αδυναμίας να ανταποκριθούν στις εμπορικές τους συναλλαγές.
Ως συνέπεια των πιο πάνω, ο τομέας των υπηρεσιών θα οδηγείτο σε πλήρη κατάρρευση με ενδεχόμενη έξοδο από το Ευρώ, Αυτό, πέραν των εθνικής αποδυνάμωσης της Κύπρου, θα οδηγούσε σε υποτίμηση του νομίσματος τουλάχιστον κατά 40%.
Η δεύτερη επιλογή ήταν η ελεγχόμενη διαχείριση της κρίσης, μέσα από τις αποφάσεις που ελήφθησαν και συνοψίζονται ως ακολούθως:
1. Εξασφάλιση της ρευστότητας των τραπεζών και η διάσωση του τραπεζικού συστήματος μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση τους.
2. Διάσωση 8,000 θέσεων εργασίας από τον τραπεζικό τομέα και χιλιάδων άλλων που θα χάνονταν σαν συνεπακόλουθο της μη συνέχισης των εργασιών των τραπεζών.
3. Διάσωση του συνόλου των καταθέσεων, με την μια και μόνη ανταλλαγή μικρού ποσοστού των αποταμιεύσεων με μετοχές των δυο τραπεζών. Επί του παρόντος, οι μετοχές αυτές δεν αποδίδουν την πλήρη αξία, άλλα με την ανάκαμψη της οικονομίας θα ανταποδώσουν το μέγιστο αν όχι το σύνολο των αποκοπών.
4. Η επιλογή αυτή οδηγεί σε δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, το καθιστά διαχειρίσιμο και βιώσιμο και απαλλάσσει τις επόμενες γενιές από τα βάρη της αποπληρωμής του.
5. Διασώζει τα ταμεία πρόνοιας και συντάξεων και αποτρέπει τη λήψη άλλων σκληρών μέτρων όπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων που τέθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
6. Δεν προκαλεί νέα ύφεση και αποτρέπει τον κίνδυνο του φαύλου κύκλου ενός δεύτερου μνημονίου.
Δεν ωραιοποιούμε την κατάσταση. Η λύση που επιλέξαμε μπορεί να είναι επώδυνη, όμως ήταν η μοναδική που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς περιπέτειες. Είναι μια απόφαση που οδηγεί στην ιστορική και οριστική διάσωση της οικονομίας μας. Τις επόμενες ώρες θα κληθούμε όλοι μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αύριο θα απευθύνω διάγγελμα στον κυπριακό λαό».
Πηγή: http://www.spirospero.gr/index.php/diethni/43623-anastasiadis-tin-triti-tha-eixame-atakti-xreokopia


Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2NmF9JuYt

ΟΡΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ ΣΤΟ BLOG ΕΔΩ ΠΙΕΡΙΑ



 Η διαφήμιση στο blog περιλαμβάνει:
1.      Σταθερό banner στο χώρο των διαφημίσεων με σύνδεσμο (link) σε υπάρχουσα ιστοσελίδα της διαφημιζόμενης εταιρείας ή επιχείρησης.
2.      Δημοσίευση της κάρτας, φωτογραφικού ή όποιου άλλου υλικού της προτίμησης του διαφημιζόμενου (π.χ. προσφορές σε είδη, εποχιακές εκπτώσεις, νέα της επιχείρησης κλπ) στην κεντρική σελίδα του blog δύο (2) προκαθορισμένες ημέρες εβδομαδιαίως.
3.      Αυτόματη ανακατεύθυνση της δημοσίευσης της διαφημιζόμενης εταιρείας ή επιχείρησης στο facebook, twitter και google+1.
4.      Διατήρηση του δικαιώματος του διαφημιζόμενου για τροποποίηση του περιεχομένου της διαφήμισης ή για νέες προτάσεις προβολής καθ’ όλη τη χρονική διάρκεια της συνεργασίας με το blog.
5.      Προέγκριση του προβαλλόμενου υλικού από τον διαφημιζόμενο και δημοσίευση του υλικού, έπειτα από τη σύμφωνη γνώμη του, μία (1) εβδομάδα μετά τη συμφωνία, για την επεξεργασία του υλικού και την οριστικοποίησή του.
6.      Έναρξη της προβολής έπειτα από την οικονομική τακτοποίηση της συμφωνίας.

Σ



ΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:
ΤΗΛ.: 6947627333 & Email:edopieria@gmail.com
Ιωάννης Μυστακίδης, Υπεύθυνος και Διαχειριστής του Blog.

Ομάδα του Blog Εδώ Πιερία.

Σημαίνοντα και σημαινόμενα



Η απόφαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, πριν από ένα περίπου μήνα, να εγκαταλείψει το σφυροδρέπανο στο πλαίσιο του «εκσυγχρονισμού» του και στην θέση του να χρησιμοποιήσει ως έμβλημα ένα πεντάκτινο αστέρι, το οποίο αντιπροσωπεύει την ευρωπαϊκή αριστερά, δεν αφορά απλώς τη λειτουργία ενός σχετικά αυτόνομου σημείου. Το έμβλημα έχει σημασία γι’ αυτό που θέλει να εκφράζει, μεταφέρει ένα συγκεκριμένο νόημα.Αυτό το έμβλημα, το σφυροδρέπανο, από μόνο του δεν θα είχε καμία σημασία, αλλά μέσα στο συγκεκριμένο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης συμπυκνώνει αγώνες και οράματα ενός αιώνα και παραπάνω κι αποκτά τη συγκεκριμένη του σημασία. Η μορφή αυτού το σημείου, οπτική αναπαράσταση σφυριού και δρεπανιού, μας μεταφέρει την έννοια κομμουνισμός.
Αυτή η σύνδεση ανάμεσα στο σημαίνον (σφυροδρέπανο)και το σημαινόμενο (την κομμουνιστική ιδεολογία) δεν είναι πια απλώς αποτέλεσμα κάποιας κοινωνικής σύμβασης. Το σφυροδρέπανο,έμβλημα του κομμουνιστικού κόμματος, είναι φορέας μηνύματος, εικονικό σύμβολο μιας προσδοκίας για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και μέσα στα συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια η σύνδεση τους,σφυροδρέπανου-κομμουνιστικής ιδεολογίας, έγινε αδιαχώριστη. Το σφυροδρέπανο έγινε όχημα μιας έννοιας, έγινε ένα σημαίνον με καθορισμένο σημαινόμενο, το οποίο, όσες φορές κι αν χρησιμοποιείται, δεν μπορεί να πάρει τη μορφή του κενού σημαινόμενου, για να σηματοδοτεί διαφορετικές αξίες κάθε φορά, αλλά πάντα συντηρεί και αναπαράγει τις ίδιες βασικές αξίες. Ούτε επομένως μπορεί να πάρει τη θέση του κενού σημαίνοντος, για να χρησιμοποιηθεί στα πλαίσια διαφορετικών αφηγήσεων με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, παρά μόνο αν αλλάξουν τα ιστορικοκοινωνικά πλαίσια.
Σκέφτεται κανείς ότι στο πεδίο που περικλείει αυτό το έμβλημα, αρθρώνονται όλες οι σημασίες της πολιτικής· όταν τον προηγούμενο αιώνα στη χώρα μας ένα κίνημα, ένα κόμμα οικειοποιήθηκαν αυτό το έμβλημα διεκδικώντας μ’ αυτό την καινούργια κοινωνία που το ίδιο καλούσε, την κομμουνιστική, τα άλλα κόμματα και το ίδιο το κράτος καταταράχτηκαν και το καθεστώς κλονίστηκε. Αυτό το έμβλημα στη δική μας κοινωνία τη διαίρεσε στα δυο και αυτό το έμβλημα έγινε κοινό σημαίνον για δυο ριζικά αλληλοαποκλειόμενες κατηγορίες σημαινομένων: για τους καταπιεσμένους, αγρότες κι εργάτες, και τους καταπιεστές,κεφαλαιοκράτες και υπηρετούντες αυτούς.
Η απόφαση αυτή του ΚΚΓ για εξαφάνιση ενός εμβλήματος που ποτέ δεν έπαψε στον καπιταλιστικό μας κόσμο να σημαίνει, ακόμα και τώρα αν και αρκετά αχνά, τα όσα αρχικά από την εμφάνισή του κατέθεσε κι ήθελε να κατακτήσει, ίσως και να αποβλέπει στην κατάρρευση όλων των σημαινόμενων του, για να απομείνει ένα απλό μουσειακό έμβλημα, απλό κατάλοιπο άλλων εποχών, που να παραπέμπει μόνο στον εαυτό του, κύμβαλο αλαλάζον, σκέτο σημαίνον. Ήδη, τα σημαινόμενά του από τη δεκαετία του ’90 έχουν πανευρωπαϊκά απωθηθεί κι έχει διακηρυχτεί ότι η προοπτική για έναν κομμουνιστικό κόσμο κατακρημνίστηκε, για την πλειοψηφία, στον κόσμο της ανυπαρξίας. Και όχι μόνο αυτό,η έσχατη κατάληξη στα χρόνια μας είναι η ολοκληρωτική καταστολή ακόμη κι αυτής της επιθυμίας για ένα κομμουνιστικό κόσμο που παραπέμπει το σφυροδρέπανο.
Και έτσι παραμένει για τους κυβερνώντες κυρίως η χρήση της ονομασίας αριστερά, στις περιπτώσεις που επιδιώκεται η ενσωμάτωση για απορρόφηση όλων των αντιδράσεων ή άκρα αριστερά όταν επιδιώκεται η καταστολή τους, με έμφαση στο άκρα για να ταυτιστεί με το άλλο άκρο, την «άκρα δεξιά», πάει να πει φασισμό. Η άκρα δεξιά, ο φασισμός, αλλάζει μορφές και σύμβολα για να αποκρυφτούν όλα του τα σημαινόμενα –ρατσισμός, εκμετάλλευση,καταπίεση κλπ. Κι έτσι α-μορφος και ρευστός παίρνει κάθε φορά άλλο σχήμα για να παραπλανά. Εδώ η εξαφάνιση ή αλλαγή του σημαίνοντος διευκολύνει το ίδιο το σύστημα, που κάθε φορά μπορεί να στηριχτεί στον φασισμό που αλλάζει μορφή και σύμβολα, ενώ ταυτόχρονα κάθε φορά να τον αρνείται.
Αντίθετα, η άρνηση των εμβλημάτων του κομμουνιστικού κόμματος ή και της ίδιας της ονομασίας του στο καπιταλιστικό κόσμοβάζει το λιθαράκι της για τη συσκότιση της πολιτικής ουσίας των διαφορών με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς ή κινήσεις,που είναι ο ριζικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Τα δεκανίκια νέων ονομασιών ή συμβόλων περισσότερο στοχεύουν στον καταποντισμό του κομμουνιστικού λόγου μέσα σε αλλότρια συμφέροντα και σκοπιμότητες και στην εξουδετέρωση εκείνων των προϋποθέσεων που επιτρέπουν την αγωνιστική διεκδίκηση εκείνης της κοινωνίας στην οποία το ίδιο το έμβλημα και όνομαπαραπέμπει, γιατί η ονομασία του και το έμβλημα σηματοδοτούν το κομμουνιστικό κίνημα σαν αντικαπιταλιστική δύναμη, δηλ. δύναμη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Κι όσο μετά το ’90 από την ευγενή άμιλλα για διεκδίκηση των διαφόρων όψεων του πληθωρισμένου κομμουνισμού περνούσαμεστην απαξίωση του κομμουνιστικού φρονήματος, τόσο το πεδίο του αριστερού, με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς πλην κομμουνιστικού, προβληματισμού και πρακτικής διευρυνόταν.
Κι έτσι, στις μέρες μας, μπορεί και ο Σαμαράς να αποφαίνεται ασυστόλως «ότι και τα δυο άκρα τροφοδοτούν το ένα τ’ άλλο και διαλύουν τις κοινωνίες», ενώ ταυτοχρόνως να συνεργάζεται με ένα κομμάτι της «υπεύθυνης»αριστεράς ενώ, μ’ ένα άλλο τμήμα της «ριζοσπαστικής»παίζει το δικομματικό παιχνίδι. Μένει η άκρα αριστερά, πα να πεί το κομμουνιστικό κίνημα, που στον κυρίαρχο λόγο επιδιώκεται όλο να απογυμνώνεται από εμβλήματα και σύμβολα, να στριμώχνεται για να ενταχτεί στο υδαρές περιβάλλον της αριστεράς με τις πολλές εκδοχές, ώστε σημαίνοντα και σημαινόμενα να μην αποτελούν πια κίνδυνο.
Και όντως, από το παλιό,κραταιό εκείνο κίνημα που πριν μερικές δεκαετίες πολέμησε μετωπικά τον καπιταλιστικό κόσμο δεν μένει παρά μια μικρή φλόγα να κρατιέται μόλις καίουσα από τη συνεχιζόμενη παρουσία εκείνου του καταπτοημένου και «παρωχημένου» εμβλήματος κι ονόματος. Και τώρα, όσοι απομένουν και δεν συναινούν να απαξιωθεί το όραμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας καταπολεμούνται με τα κατάλληλα όπλα κάθε φορά, άλλοτε απαξιώνονται σαν κακόπιστοι γραφικοί και παρωχημένοι κι άλλοτε σαν επικίνδυνοι καταστροφείς της κοινωνίας.
Σίγουρα, η πολιτική ουσία δεν έγκειται στα σύμβολα, όσο κι αν τα σύμβολα περικλείουν κι αυτά πάντα τη δική τους ουσία. Όταν όμως σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον αυτά τα σύμβολα και οι ονομασίες, αυτό το παρωχημένο σημαίνον, το σφυροδρέπανο, κι αυτό το ασήμαντο Κ του κομμουνισμού γίνεται τόσος κόπος να απαξιωθούν η να περιθωριοποιηθούν, τότε σημαίνει πως παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να σημαίνουν κίνδυνο για το σύστημα.
πηγή: Dies Brumalis

Ο Τούρκος πάντα μέσα τους



Οποιος ασχολείται με την εγκληματική δράση του τουρκισμού κατά της ανθρωπότητας γνωρίζει ότι τελικά ο Ερντογάν αποδεικνύεται περισσότερο επιθετικός κι απ’ τους κεμαλικούς προκατόχους του. Πρώτα είχαμε φασίστες με πηλήκιο, τώρα έχουμε ισλαμοφασίστα με μουστάκι, που ονειρεύεται νέο χαλιφάτο.

Ολα τα γουρούνια μπορεί να μην έχουν την ίδια μούρη, αλλά εν προκειμένω φασίστες ή ισλαμοφασίστες έχουν τις ίδιες πρακτικές.

Η κυβέρνηση του ισλαμιστή ηγέτη με πράξεις, δηλώσεις, ρηματικές διακοινώσεις κρατάει αμείωτη την ένταση της τουρκικής επιθετικότητας ενάντια στον Ελληνισμό, πρωταθλήτρια του αντισημιτισμού, δυναμίτισε τις σχέσεις με το Ισραήλ και τελικά έχει καταφέρει να συσσωρεύσει προβλήματα με τους πάντες γύρω της.

Πριν από λίγους μήνες φονιάδες με όπλα που έφεραν σιγαστήρα σκότωσαν τρεις Κούρδισσες αγωνίστριες στο Παρίσι. Πριν από λίγες εβδομάδες στην Ιταλία Τούρκοι «δημοσιογράφοι», που παρακολουθούσαν κούρδισσα, πρώην σημαντικό στέλεχος του κινήματος, έπειτα από συμπλοκή έστειλαν στην εντατική σε κώμα έναν Κούρδο. Τούρκοι αξιωματούχοι κάθε τόσο προβάλλουν ιταμές απαιτήσεις από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μέσα στην υστερία τους κατά της «τρομοκρατίας».

Οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια καλά κρατούν, αμείωτη η βαρβαρότητα της τουρκικής κατοχής στο Κουρδιστάν, ενώ το καθεστώς προσπαθεί να υποχρεώσει το κίνημα σε αφοπλισμό κι υποταγή.

Προβλέπω απλώς πως ο «χαρισματικός» Ερντογάν θα ψωνίσει από σβέρκο, όπως κι οι προηγούμενοι. Εχει φορέσει το ματωμένο πουκάμισο των κεμαλικών και χρησιμοποιεί τις ίδιες τραμπούκικες μεθόδους α λα Τσατλί, ακόμη και μέσα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το Κουρδιστάν είναι πολύ μεγάλο κι οι Κούρδοι πλήθος αμέτρητο στις τουρκικές μητροπόλεις. Θα ήθελαν πολύ να τους σφάξουν όλους, αλλά τώρα δεν είμαστε στο 1915. Δορυφόροι, κινητά, διαδίκτυο, ΜΜΕ, δεν επιτρέπουν την εν κρυπτώ σφαγή ενός ολόκληρου λαού. Ούτε τότε κατέστη εφικτό να χώσουν εκατομμύρια πτώματα Ελλήνων κι Αρμενίων κάτω από το χαλί. Πόσο μάλλον τώρα. Γιατί, μην έχετε αμφιβολία, τίποτα δεν άλλαξε. Απλώς τηρούν τα προσχήματα και δεν μπορούν να το κάνουν στη ζούλα. Αλλιώς μια χαρά θα τους πέρναγαν απ’ το λεπίδι και τους Κούρδους, όπως έκαναν και με τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας. Μα γι’ αυτό άλλωστε αρνούνται πεισματικά ν’ αναγνωρίσουν τις γενοκτονίες που τέλεσαν με πάνδημη συμμετοχή. Γιατί δεν επρόκειτο για κανένα επιστημονικά οργανωμένο σχέδιο. Δεν υπήρχαν Αουσβιτς. Σφάξιμο και πλιάτσικο, όπου τα ανθρώπινα σφαχτάρια μακελεύονταν εν πορεία. «Ενα Αουσβιτς» εν ροή, όπως έγραψε ο σπουδαίος Ενεπεκίδης. Κι επειδή ήταν πρωτόγονη δουλειά, ήθελε πολλά χέρια, λαϊκή συμμετοχή. Το τουρκικό καθεστώς αρνείται λοιπόν ακόμη και στον 21ο αιώνα να αναγνωρίσει τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας, ν’ απολογηθεί. Ξέρετε γιατί; Πρώτον, διότι έτσι θα παραδεχτούν ότι συγκροτήθηκαν ως ψευδοέθνος με γενοκτονία και λεηλασία και, δεύτερον, δεν θέλουν ν’ απεμπολήσουν το know how της αλά τούρκα διευθέτησης των εθνοτικών ζητημάτων.
Αλλωστε, και το Ισλάμ εν γένει το 'χει εύκολο το λεπίδι.

Ο ισλαμοφασίστας πρωθυπουργός κρατά γερά στα χέρια του τη σκυτάλη της γενοκτονίας, της καταστολής, της ταύτισης του κράτους με το παρακράτος. Βαδίζει στα ίδια ματωμένα χνάρια με τον Ενβέρ, τον Ταλαάτ, τον Μπεχαεντίν Σακίρ, τον Τοπάλ Οσμάν, αλλά και τον Ετζεβίτ. Είναι κι αυτός χρισμένος με το αίμα Ελλήνων, Αρμενίων και Κούρδων. Με των τελευταίων πλένει το πρόσωπό του κάθε μέρα πια.

Η Τουρκία ανέκαμψε οικονομικά, βασισμένη σε σουνίτικο χρήμα από τον Κόλπο, στις κλεμμένες πατέντες, στην ανασφάλιστη εργασία, στα φτηνά, κακής ποιότητας προϊόντα και στη μειωμένη φορολογία των επενδύσεων. Ολο όμως το υπόστρωμα είναι σαθρό, η κοινωνική ειρήνη κρέμεται από μια τρίχα. Διότι εμείς έχουμε Μνημόνιο κι αφραγκία, προσωρινά, όμως ο Ερντογάν έχει δεκάδες εκατομμύρια οργισμένους Κούρδους και δεν έχει έθνος!

Κι όσο κι αν κάποιοι φοβούνται, ένεκα «πολιτικής ορθότητας», να το πουν, η απλή αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει «μετριοπαθές» ισλάμ κι είναι ασύμβατη με αυτό η έννοια της Δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών, όπως τα εννοούμε στη Δύση. Βρείτε μου μια αληθινά αναπτυγμένη, δημοκρατική, ανεκτική ισλαμική χώρα, στην οποία ζουν ισότιμα κι ελεύθερα οι πολίτες της, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, φύλου και θρησκεύματος, και σας χαρίζω μια φωτογραφία του Πενταδάχτυλου, για να μην ξεχνάμε τις άλλες Θερμοπύλες μας, κι ένα αντίτυπο του «Mein Kampf» στην τουρκική έκδοση. Αν δεν το ξέρετε, είναι από τα πιο δημοφιλή βιβλία στην Τουρκία. Αν δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε…