Ο Λάκης Λαζόπουλος Ήταν Κάποτε ένας Πολύ Καλός Κωμικός

Γενικά, έχω μεγάλο πρόβλημα με τους opinion leaders της Ελλάδας, όχι τόσο επειδή δεν συμφωνώ με όσα λένε, αλλά κυρίως επειδή δεν πείθομαι για την αγνότητα του ηθικοπλαστικού τους κηρύγματος. Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα να έχεις κάποια άποψη μαζί με τη δυνατότητα να την εκφέρεις δημοσίως, και όλο αυτό να έχει μαζικό αντίκρισμα, και άλλο να στοχεύεις εσκεμμένα στη δημιουργία ορισμένου ρεύματος, μετερχόμενος ψεύτικα μέσα και παραπλανητικές τακτικές. Στην πρώτη περίπτωση είσαι τυχερός και το ηθικό σου πρόσημο είναι μεταβλητό. Μπορεί να είσαι είτε αξιόλογος είτε μ@λάκας. Στην δεύτερη, είσαι οπωσδήποτε ανήθικος. Γιατί δεν αντιπροσωπεύεις έμπρακτα αυτά που λες -απλώς τα χρησιμοποιείς επίτηδες- επειδή ακριβώς ξέρεις ότι...

θα σου αποφέρουν κέρδος.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση, ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Λάκης Λαζόπουλος εξακολουθεί να έχει τόσο μεγάλο έρεισμα στο τηλεοπτικό κοινό. Στα μάτια μου, η καταγγελτική του περσόνα είναι τόσο βολικά δομημένη και ο λόγος του τόσο ανέξοδα ευπώλητος, που δεν μπορώ να φανταστώ γιατί καταφέρνει ακόμα να διαμορφώνει συνειδήσεις ως ατρόμητος επαναστάτης. Ή μάλλον μπορώ.

Η πάγια πρακτική του Λάκη είναι όσο κραυγαλέα πρέπει για να απωθήσει κάθε σκεπτόμενο άτομο, αλλά παράλληλα, όσο κλασικά ελληνική χρειάζεται, για να συντηρήσει ένα ευρύ φάσμα διαρκώς ανανεούμενων αγελών. Οι ακαλλιέργητες μάζες που, ελλείψει σφαιρικής γνώσης και αισθήματος ευθύνης, παρασύρονται απ’ το θυμικό τους όποτε οι συνθήκες είναι ανώμαλες, τείνουν να συσπειρώνονται γύρω από εκείνον που δείχνει πρόθυμος να εκφράσει θεαματικά την αγανάκτησή τους. Ο Λάκης Λαζόπουλος ψοφάει να γίνεται το δοχείο της λαϊκής οργής, γιατί φιλτράροντάς την κατά τον προσφιλή μεροληπτικό του τρόπο, μπορεί μετά να την διοχετεύει πίσω στο κοινό, εμπλουτισμένη με εύπεπτα, κατευναστικά διδάγματα που ενισχύουν αυτή την άνιση και εμπορευματοποιημένη σχέση πομπού-δέκτη.

Με λίγα λόγια, δέχεται και επιβραβεύει όλα τα παράπονα του κόσμου απέναντι στο κράτος άκριτα, χωρίς να τα αξιολογεί και χωρίς να αποδίδει στον κόσμο τις ευθύνες που του αναλογούν, για να δώσει αργότερα στο κοινό του αυτό που θέλει να ακούσει. Την άβολη αλήθεια όμως, εκείνα δηλαδή τα δεδομένα που καθιστούν όσους τον παρακολουθούν, κομμάτι του ευρύτερου προβλήματος, προτιμά να την πλασάρει με χιουμοριστικό τρόπο, σα να σκέφτεται «OK, έχετε κι εσείς τα κουσούρια σας, αλλά θα σας τα παρουσιάσω υπό μορφή πρόχειρου σκετς μαζί με την Ελένη Γερασιμίδου, για να φανώ αστείος και να μην μου γυρίσετε την πλάτη». Αλλά το πράγμα δεν είναι έτσι, στην πραγματικότητα. Ο δογματισμός του Έλληνα, ο μικροαστισμός του, η επιπολαιότητα, ο φανατισμός, ο ωχαδερφισμός και ο άκρατος ατομισμός του, δεν είναι αμελητέα στοιχεία που κοσμούν διακριτικά τον βίο του και προσφέρονται αποκλειστικά για χιουμοριστικές αναπαραστάσεις. Δεν είναι καν συμπτώματα των κοινωνικοπολιτικών πληγών που αναδεικνύει διαρκώς ο Λάκης. Είναι η αιτία και το αποτέλεσμά τους. Γιατί, όμως, δεν το λέει ποτέ αυτό στο κοινό του;

Ένα μεγάλο κρίμα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάποτε ο Λαζόπουλος ήταν ένας πολύ καλός κωμικός. Προτού αποφασίσει να μας σώσει. Είχε αληθινό χιούμορ, απεικόνιζε ανάγλυφα και αποδομούσε ιδανικά τον ελληνικό μικροαστισμό με την τέχνη του, και δεν προσπαθούσε με το ζόρι να γίνει φίλος μας. Όταν αποφάσισε να αναμείξει το ταλέντο του με την ανάγκη του για την δόξα του opinion leader, το αποτέλεσμα ήταν μία άτεχνη πολιτική προπαγάνδα με πολύ πρόχειρο και κακόγουστο εικαστικό context. Ένα μπαρόκ θέαμα που βάζει εύκολους στόχους, κατακεραυνώνει προφανείς παθογένειες και χρησιμοποιεί πεθαμένες μανιέρες για να αναμασήσει κάτι δεδομένο, χωρίς να σε σκουντήξει για να ξεβολευτείς.

 Παράλληλα, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστος ο τρόπος με τον οποίο οι παλιοί ήρωες του Λαζόπουλου ανασταίνονται και “εκπορνεύονται”, για να εξυπηρετήσουν την βεβιασμένη και πραγματικά άστοχη σάτιρά του. Ο ίδιος μοιάζει πρόθυμος να εκμεταλλευτεί κάθε σύμβολο των αλλοτινών του επιτυχιών (από τους υπέροχους χαρακτήρες των Μήτσων, μέχρι τους ηθοποιούς που τον πλαισίωναν εκείνη την εποχή), σε κακοστημένα θεατρικά που σε κάνουν να κοκκινίζεις από ντροπή. Και όλο αυτό είναι τόσο κακό για τον ίδιο, γιατί αλλοιώνει μία όμορφη ανάμνηση από τη δουλειά του, στον βωμό ενός κενόδοξου στόχου, που κανείς δεν χρειάζεται. Ούτε εμείς, ούτε αυτός. Γιατί πρέπει να είναι αυτός που θα μας υποδείξει τους κακούς και τους καλούς, τους αξιογέλαστους και τους εμβληματικούς της χώρας; OK, ξέρουμε πια τη γνώμη του – ας κρίνουμε τώρα μόνοι μας.

Μια βόλτα στους λογαριασμούς των πλέον δημοφιλών προσωπικοτήτων του facebook και του twitter αποδεικνύει ότι η πατέντα του Λαζόπουλου επιστρατεύεται κατά κόρον από τα άτομα που έχουν αντίστοιχες βλέψεις, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Συγγραφείς, δημοσιογράφοι, bloggers και καλλιτέχνες που για τους δικούς τους λόγους έχουν στραφεί στα social media για να πραγματοποιήσουν το εμμονικό όνειρο του opinion leader, προσπαθούν να φανατίσουν το κοινό ποντάροντας σε έναν κεντρικό ιδεολογικό άξονα και διαιωνίζοντας μία επιτηδευμένη κόντρα μεταξύ των οπαδών του τελευταίου και των αντιφρονούντων. Δεν έχει σημασία αν αυτοί είναι όντως όσο πωρωμένοι εμφανίζονται – εγώ πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα (όπως, αντίστοιχα, ο Λαζόπουλος, που δε νομίζω ότι κόπτεται ιδιαίτερα για τα δεινά των χαμηλόμισθων). Αυτό που τους απασχολεί, είναι να βρεθούν στο επίκεντρο μίας ευρείας ιδεολογικής διαμάχης (συνήθως με πολιτική χροιά), για να την πυροδοτούν, να τη διευθύνουν και να την κάνουν χάζι, ανάλογα με το κατά πόσο πιστεύουν ότι θα τους προωθήσει ως προσωπικότητες. Είναι απίστευτες οι ορέξεις που έχει ξυπνήσει ο κοινωνικοπολιτικός αναβρασμός της Ελλάδας – αλλά και η βασική πηγή απ’ την οποία οι τελευταίες αναβλύζουν: η ματαιοδοξία.

Στο τέλος της ημέρας, πάντως, τα πάντα έχουν να κάνουν με την ανεξήγητη ανάγκη μας να περιστρεφόμαστε γύρω από αυτές τις τρανές μονάδες διαφώτισης, αναζητώντας ψίχουλα σοφίας, συμπόνιας και καθοδήγησης. Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουν όντως κάτι να μας δώσουν; Ειδικά από τη στιγμή που τα μέχρι τώρα δείγματα της πνευματικής τους προσφοράς είναι απλώς κάποιοι καλλιγραφικοί ακκισμοί, με άφθονη πάντοτε θεατρικότητα. Θα παραδεχτώ το δημόσιο πρόσωπο που θα αναδειχθεί όχι απλώς χωρίς να ενσαρκώνει όλα τα παραπάνω, αλλά ακριβώς επειδή δεν τα ενσαρκώνει. Η κοινή γνώμη της χώρας δεν χρειάζεται άλλο κανάκεμα, αλλά κάμποσες σφαλιάρες.

Άρης Αλεξανδρής από vice

Ο Άδωνις Γεωργιάδης στο London School of Economics

Στο London School of Economics θα μιλήσει σήμερα ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μετά από το Χάρβαρντ, ο Άδωνις Γεωργιάδης προσεκλήθη και από το London School of Economics, για να μιλήσει σε συνέδριο που έχει τίτλο «Αν αγοράσετε τους 7 τόμους του Ισοκράτους, σας δίνω κι ένα βιβλίο του Πλεύρη δώρο».

Απαντώντας σε ειρωνικά σχόλια στα social media για το ποιος τον προσκάλεσε, ο Άδωνις Γεωργιάδης απάντησε πως τον κάλεσε ο ίδιος ο London School of Economics που είναι λόρδος.

Μετά την ομιλία του στο London School of Economics, ο Άδωνις Γεωργιάδης θα κάνει ξαφνικές εφόδους στα νοσοκομεία του Λονδίνου, για...

να διαπιστώσει αν το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας δουλεύει σωστά σαν το ελληνικό.

Το London School of Economics επρόκειτο να παραχωρήσει στον Άδωνι Γεωργιάδη –για την διαμονή του- τη σουίτα στην οποία διέμενε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ αλλά, τελικά, για να τον τιμήσουν ακόμα περισσότερο, του έδωσαν το δωμάτιο του Τζακ του Αντεροβγάλτη.

Την επόμενη εβδομάδα, ο Άδωνις Γεωργιάδης θα μιλήσει σε συνέδριο της NASA στην Ουάσιγκτον.

Εγραψε ο Pitsirikos, μοντάζ Γρέκι

Το ότι πτωχεύσαμε ως χώρα τελικά είναι το λιγότερο ...

Της παράκρουσης γίνεται. Όλη μέρα ακούω για τις αποκαλύψεις των συγκλονισμένων Γερμανών γιατρών που δήλωσαν ότι «θυμίζουμε Ιράκ». Κι άντε, η «Εφημερίδα των Συντακτών» καλά έκανε και δημοσίευσε το θέμα. Οι υπόλοιποι γιατί συγκλονιστήκαμε;

Ρε οι άνθρωποι δεν περιέγραφαν τι είδαν στην Αιθιοπία ή στο Σουδάν ώστε να δικαιολογείται ένας … συγκλονισμός. 

Τη δική μας ζωή περιγράφουν. 
Δηλαδή αδυνατούμε να συγκλονιστούμε με ό,τι βιώνουμε και περιμένουμε να το μάθουμε από Γερμανούς γιατρούς σήμερα ή Άγγλους πυροσβέστες αύριο;
 
Πάμε καλά;

Είναι σαν να μην αντιλαμβάνεται την πείνα του το σκελετωμένο παιδί στη Σομαλία, αλλά να συγκλονίζεται ξαφνικά αν διαβάσει άρθρο για την πείνα του στους New York Times. Δηλαδή για πόσο καιρό ακόμη θα αποφεύγουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο ένστικτο επιβίωσης που το προδίδουμε καθημερινά;

Δε βλέπουμε κάποιο έργο στον κινηματογράφο και όταν τελειώσει θα βγούμε με βουρκωμένα μάτια. ΕΜΕΙΣ παίζουμε στο έργο αυτό που συγκλονίζει τους άλλους. Το δικό μας σενάριο είναι το θρίλερ των υπόλοιπων. Τι κατάντια είναι αυτή που μας δέρνει;

Ανεχόμαστε τον Άδωνη Γεωργιάδη να ζητά «συγνώμη από τους πολίτες για την ταλαιπωρία, λόγω του κλεισίματος του ΕΟΠΥΥ» ρίχνοντας όμως τις ευθύνες για αυτή την ταλαιπωρία στους γιατρούς επειδή σύμφωνα με τον υπουργό «οι γιατροί που απεργούν κατέστησαν αυτή τη διαδικασία αναπόφευκτη».

Ο υπουργός δε φταίει ποτέ και για τίποτα. 
Κι όταν το διάστημα του μήνα, μέσα στο οποίο υποσχέθηκε ότι θα λυθούν τα προβλήματα, θα κυλήσει σαν νεράκι δίχως να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο και το θέμα του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας θα ξεχαστεί όπως τόσα και τόσα άλλα, απλώς επειδή ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ να ξεχνάμε, θα βρει νέους «εχθρούς των πολιτών».

Κι αυτοί οι νέοι «εχθροί» που θα ανακαλύψει ο Άδωνις Γεωργιάδης, μπορεί να είναι το ΕΚΑΒ, για παράδειγμα. Και θα το κλείσει για ένα μήνα. Και θα πει «Τι να το κάνετε το ασθενοφόρο; Πάρτε ταξί να ενισχυθεί κι αυτός ο κλάδος που τόσο δοκιμάζεται από την κρίση». Κι εμείς θα το δεχτούμε. Εκτός κι αν μας ενημερώσουν τίποτα Γερμανοί γιατροί ότι αυτό είναι τραγικό, οπότε θα συγκλονιστούμε για ένα 12ωρο, πριν ξαναπέσουμε στο λήθαργο, τη μοιρολατρία και την αυτοενοχοποίηση.

Το ότι πτωχεύσαμε ως χώρα τελικά είναι το λιγότερο. Το ότι μάλλον έχουμε σταματήσει να αναπνέουμε ως άνθρωποι είναι το χειρότερο. Ελπίζω κάποιοι Γερμανοί ιατροδικαστές να μας το ανακοινώσουν για να συγκλονιστούμε.

Καρτέσιος

Βαγγέλη, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες στη ΜΚΟ του αδερφού του Σαμαρά;

Το 2011, ο αδελφός του πρωθυπουργού Αλέξανδρος Σαμαράς, , ανέλαβε καθήκοντα πρόεδρου στο Δ.Σ του ΜΦΙ. Το 2012, μόλις ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς, εγκρίθηκε από την Περιφέρεια Αττικής κονδύλι ύψους 11,5 εκ € για την επισκευή του ΜΦΙ, στα πλαίσια του επιχειρησιακού προγράμματος «ανταγωνιστικότητας, καινοτομίας και ψηφιακής σύγκλισης»...

Tο θέμα των επισκοπήσεων ανατέθηκε στο ΜΦΙ για πρώτη φορά το 2012 έναντι ποσού 365.000€ και αυξήθηκε φέτος κατά 9.000€ - προφανώς η χώρα χρήζει καλύτερης προστασίας.

Μια δεύτερη πρόσθετη επιχορήγηση που λαμβάνει το ΜΦΙ είναι για τα «Φυτοφάρμακα Υπολείμματα», η οποία το 2012 ήταν ύψους 450.000€ και για φέτος ανήλθε στα 520.000€. 

Ακόμη, υπενθυμίζουμε ότι το ΜΦΙ συντηρείται και λειτουργεί από το ελληνικό κράτος, παρότι δωρεά Μπενάκη, με ετήσια τακτική επιχορήγηση για τα λειτουργικά του έξοδα και επιπλέον επιχορηγήσεις για τη μισθοδοσία του.

Το 2013 η τακτική επιχορήγησή του αυξήθηκε σε 1.690.000€ (69%). Μια γενναία αύξηση τη στιγμή που οι προϋπολογισμοί όλων των υπουργείων και νομικών προσώπων μειώνονται δραματικά και οι φορείς φτάνουν τα όρια λειτουργίας τους.

Μια προσεκτική ματιά στον προϋπολογισμό του ΜΦΙ το 2013, του οποίου οι δαπάνες ανέρχονται στα 2.852.346,01€, παρατηρεί ότι η μισθοδοσία των μονίμων είναι 600.000€ ενώ των εκτάκτων 760.000€. Εξηγείται, λοιπόν, περίτρανα ο ρόλος και του ΜΦΙ στις πελατειακές σχέσεις της Κυβέρνησης Σαμαρά με τους πολίτες- ψηφοφόρους [...] via attikanea

Epikairo: Δεν έχουμε καμία διάθεση να ποινικοποιήσουμε τη συγγένεια. Άλλωστε, το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο (ΜΦΙ) είναι το πρώτο ιδρυθέν ερευνητικό Ινστιτούτο της χώρας (1929). Πρόκειται για Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), του εθνικού ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη, εποπτεύεται από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥπΑΑΤ). Εντούτοις, η χρηματοδότηση προκύπτει από πολιτικές αποφάσεις και όταν αυτές οι αποφάσεις επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό [δηλαδή χρήματα του ελληνικού λαού] σε μία χώρα που τελεί υπό χρεοκοπία, θα πρέπει να ερευνήσουμε τυχόν πολιτικές ευθύνες. Έτσι δεν είναι, Βαγγέλη;

Τελευταία τροποποίηση στις Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου 2014 11:57
epikairo

Ανίκανη ή εξαρτημένη Δικαιοσύνη;

Ενώ όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, η ελληνική Δικαιοσύνη δεν καταδίκασε στην ουσία, ούτε ένα λαμόγιο από αυτά που καταλήστευαν το δημόσιο χρήμα, ξαφνικά τώρα, στην εποχή της κοινωνικής οργής, κάθε μέρα βλέπουμε να σκάει και από ένα σκάνδαλο. Προς το παρόν το βλέπουμε βέβαια, γιατί το αν θα υπάρξει τελικά ή όχι καταδίκη, αυτό θα το μάθουμε έπειτα από πολλά χρόνια, όταν όλα θα έχουν ξεχαστεί.

Που ήταν λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική Δικαιοσύνη; Ήταν ανίκανη και ξαφνικά έγινε ικανή; Την απάντηση την δίνει το καλοπληρωμένο παπαγαλάκι, στο πάνω δεξιό παράθυρο της τηλεοπτικής οθόνης. «Γιατί τώρα υπάρχει πολιτική βούληση», μας λέει. Εφόσον όμως ισχύει αυτό, τότε δεν έχουμε ανεξάρτητη, αλλά απόλυτα εξαρτώμενη από την πολιτική βούληση Δικαιοσύνη. Θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι Δικαιοσύνη έχουμε. Ανίκανη, εξαρτημένη ή ανεξάρτητη;

Εντάξει, βλέπουμε λοιπόν να σκάνε διάφορα σκάνδαλα. Αλλά βλέπουμε να πιάνεται «μαρίδα», τα τελευταία δηλαδή εξαρτήματα του συστήματος. Δεν βλέπουμε όμως να πιάνεται το ίδιο το σύστημα. Δεν βλέπουμε να κατηγορείται κανένας από αυτούς που στέκονται πάνω από το πολιτικό σύστημα και το ελέγχουν. Δεν βλέπουμε να καλείται ως μάρτυς ούτε ένας πολιτικός, ούτε ένας πρώην πρωθυπουργός, να εξηγήσει τι γνώριζε για όλα αυτά που συνέβαιναν στους τομείς της αρμοδιότητάς του. Γνώριζε ή ήταν ανίκανος να γνωρίζει; Έφταιγε αυτός ή φταίνε οι θεσμοί που δεν του επέτρεπαν να γνωρίζει; Αυτό θα πρέπει να το μάθει ο ελληνικός λαός. Πρέπει να διορθώσουμε αυτό που έφταιγε. Απλές κινήσεις εκτόνωσης της λαϊκής οργής δεν οδηγούν πουθενά. Είναι πρόσκαιρες και δεν επιφέρουν την κάθαρση που έχει ανάγκη το Έθνος για να βγει από την κρίση.

Θα πρέπει λοιπόν η Δικαιοσύνη, να προσχωρήσει σε βάθος. «Αναζητήσατε τη γυναίκα» έλεγε ένας Γάλλος δικαστής για την εξιχνίαση κάθε εγκλήματος. Στην εξιχνίαση των εγκλημάτων διαφθοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος στην  Ελλάδα ο Έλληνας δικαστής θα έπρεπε να λέει: «Αναζητήσατε τον πολιτικό».

Πέτρος  Χασάπης

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2u4CIKMOY

Αθώος δηλώνει ο Σπανός της ΕΤΕΚΑ

Αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες ο πρόεδρος της ΕΤΕΚΑ, ο οποίος ολοκλήρωσε μετά από τρεις ώρες την κατάθεσή του στον 7ο ανακριτή Πειραιά, ενώ συνεχίζεται η απολογία των υπολοίπων 5 συλληφθέντων, από τους 15 συνολικά.

Αφού ολοκληρωθούν οι απολογίες τους στον ανακριτή θα παρουσιαστούν και στον εισαγγελέα. Στη συνεχεία αναμένεται να συνεδριάσουν ανακριτής και εισαγγελέας, προκειμένου να αποφασίσουν αν θα προφυλακιστούν ή όχι.

Υπενθυμίζεται ότι στην εισαγγελία Πειραιά οδηγήθηκαν σήμερα έξι άτομα από τους 15 συλληφθέντες, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της ΕΤΕΚΑ, ο συνδικαλιστής και τμηματάρχης της διεύθυνσης Περιβάλλοντος, ο υπάλληλος του Α' Τελωνείου Πειραιά καθώς και τρία ακόμα άτομα.

Έξω από τα δικαστήρια παραμένουν για συμπαράσταση συγγενείς των συλληφθέντων, εργαζόμενοι της ΕΤΕΚΑ και οπαδοί του Ατρομήτου.

Οι υπόλοιποι συλληφθέντες, που κρατούνται στη ΓΑΔΑ, θα απολογηθούν αύριο και τη Δευτέρα.

Η Δέσποινα Κορομήλη στον «Συνδυασμό Ευθύνης»

Η εκπαιδευτικός από το Λιτόχωρο υποψήφια στο Τοπικό Συμβούλιο Λιτοχώρου με τον «Συνδυασμό Ευθύνης» του Γιώργου Φαρμάκη

Η Δέσποινα Κορομήλη αποδέχθηκε την πρόταση του Γιώργου Φαρμάκη και θα είναι υποψήφια με το «Συνδυασμό Ευθύνης» στις ερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές στο τοπικό συμβούλιο Λιτοχώρου

«Αποδέχθηκα με χαρά την πρόταση του Γιώργου Φαρμάκη να συμμετέχω ως υποψήφια στο “Συνδυασμό Ευθύνης” καθώς πρόκειται για μια πρόταση που με τιμά. Με την συμμετοχή περισσοτέρων γυναικών στο συνδυασμό αναδεικνύεται ο οργανωτικός, δυναμικός και κοινωνικός ρόλος της γυναίκας στην σημερινή  εποχή. Η διορατικότητα και η προοδευτική σκέψη της γυναίκας του σήμερα είναι χαρακτηριστικά τα οποία ο Γιώργος Φαρμάκης εμπιστεύεται και αναδεικνύει μέσα από τον συνδυασμό του.

Με την συμμετοχή μου στην τοπική αυτοδιοίκηση στο πλάι του Γιώργου Φαρμάκη θέλω να συνδράμω κι εγώ από την πλευρά μου στην βελτίωση της καθημερινότητας κάθε δημότη, αλλά κυρίως στην ανάδειξη και αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι του τόπου μας. Η προσπάθειά μας πρέπει να έχει επίκεντρο την δημιουργία κατάλληλων συνθηκών ώστε οι νέοι μας να αγαπήσουν αυτό τον τόπο και να δημιουργήσουν σε αυτόν.

Βασικά μας κίνητρα στην νέα μας προσπάθεια είναι η θέληση για προσφορά και η αισιοδοξία για το καλύτερο»