Καμμένος -> Το ελληνικό κράτος επιχορήγησε με 238.000 € το συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Αθήνα το 2008 - «Πολιτικός απατεώνας ο Σαμαράς»

Αυτά είναι τα έγγραφα που αποκάλυψε ο Καμμένος 

Έγγραφα που, όπως κατήγγειλε, δείχνουν ότι το ελληνικό κράτος έδωσε επιχορήγηση 238.000 ευρώ για το συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Αθήνα το 2008, αποκάλυψε ο Πάνος Καμμένος.

Στο πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στη Ρόδο, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων έδωσε στη δημοσιότητα απόφαση του ΕΟΤ, όταν υπουργός Τουρισμού ήταν ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, με την οποία διατέθηκαν 238.000 ευρώ για την πραγματοποίηση του συνεδρίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπου και είχε εκλεγεί πρόεδρος της ο Γιώργος Παπανδρέου.

Όπως βλέπετε από τα έγγραφα που παρουσίασε ο Πάνος Καμμένος, τα χρήματα προορίζονταν για...

την κάλυψη των εξόδων φιλοξενίας των αποστολών που συμμετείχαν στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που έγινε στην Αθήνα από τις 26 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου του 2008.

Από enikos

Καμμένος: «πολιτικός απατεώνας ο Σαμαράς» 

Περιοδεία στη Ρόδο πραγματοποίησε σήμερα ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, ο οποίος σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, έκανε λόγο για σχέση διαπλοκής μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατήγγειλε χορηγία του ΕΟΤ στη Σοσιαλιστική Διεθνή και χαρακτήρισε  «πολιτικό απατεώνα» τον Α. Σαμαρά...

Πιο συγκεκριμένα, επιτέθηκε εναντίον της κυβέρνησης και προσωπικά εναντίον του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, κατηγορώντας τον ότι «έχει παραδώσει την Ελλάδα στην Α. Μέρκελ και στους δανειστές της».

Τόνισε επίσης ότι η κυβέρνηση «δεν υπηρετεί το συμφέρον του τόπου», ενώ, θέλοντας να παρουσιάσει τις σχέσεις διαπλοκής μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατήγγειλε (και έδωσε στη δημοσιότητα σχετική απόφαση επί υπουργίας του Άρη Σπηλιωτόπουλου) ότι ο ΕΟΤ το 2008 επιχορήγησε με 238.000 ευρώ τη Σοσιαλιστική Διεθνή για το συνέδριο το οποίο είχε πραγματοποιήσει στην Αθήνα και στο οποίο είχε εκλεγεί πρόεδρός της ο Γιώργος Παπανδρέου.

Στο πλαίσιο της ίδιας συνέντευξης, αποκάλεσε «πολιτικό απατεώνα» τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά γιατί, όπως είπε, «άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα κάνει ως πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης», ενώ επανάλαβε τις θέσεις του ότι θα πρέπει η Ελλάδα να αξιοποιήσει τα κοιτάσματα πετρελαίου που υπάρχουν στις θάλασσές της. Παράλληλα χαρακτήρισε πυλώνες ανάπτυξης τον τουρισμό και τη ναυτιλία.

Το μεσημέρι ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, συνοδευόμενος από τη βουλευτή Δωδεκανήσου, Μίκα Ιατρίδη, και τοπικά στελέχη του κόμματος, επισκέφθηκε το λιμεναρχείο της Ρόδου και την περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου όπου είχε συνάντηση με τον περιφερειάρχη, Γιάννη Μαχαιρίδη με τον οποίο συζήτησε θέματα τοπικού ενδιαφέροντος.

Από enikos

Βαξεβάνης: Καρε-καρέ η κατάθεση στην προανακριτική επιτροπή

Στην προανακριτική επιτροπή της βουλής κατέθεσε χθες ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης ο οποίος είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό του HotDoc την αρχική λίστα Λαγκάρντ. 

Ο δημοσιογράφος ξεκίνησε ο ίδιος την αφήγηση για το πότε ήρθε η περίφημή λίστα στην κατοχή του και πότε άρχισε εκείνος και η δημοσιογραφική του ομάδα τα τηλεφωνήματα για την διασταύρωση των στοιχείων.

Όπως είπε στις αρχές Οκτώβρη του 2012 κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια του τη λίστα ,δηλαδή δεκαπέντε με είκοσι ημέρες πριν τη δημοσιοποίηση της. Μέσα στα ονόματα όπως είπε ήταν και αυτό της συζύγου του Άδωνι Γεωργιάδη με την οποία επικοινώνησαν. Αυτό ήταν που προκάλεσε την αντίδραση του βουλευτή ο οποίος είπε ότι έχει κρατήσει το μήνυμα από το συγκεκριμένο τηλεφώνημα το οποίο έγινε ανάμεσα στις δύο δημοσιεύσεις της λίστας και όχι πριν δει το φως της δημοσιότητας.

Τι είπε για τα ονόματα της λίστας

Ο Κ.Βαξεβάνης μίλησε συνολικά για τη λίστα και είπε ότι περιέχει εκδότες, επιχειρηματίες αλλά και πολιτικούς με τους οποίους και επικοινώνησαν. Μάλιστα θυμήθηκε ότι όταν πήρανε τηλέφωνο τον κ.Βουλγαράκη είχαν μπροστά τους όλα τα στοιχεία με off shore εταιρία στη διεύθυνση του πεθερού του και λογαριασμό στο όνομα της γυναίκας του και το δικό του.

Ο πρώην υπουργός τους αποκάλεσε ψεύτες και ότι θα χρησιμοποιούσε όλα τα ένδικα μέσα για να προστατευτεί. Ο δημοσιογράφος συμπλήρωσε ότι τώρα ο Κ.Βουλγαράκης παραπέμπεται για το πόθεν έσχες.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ρώτησε αν το όνομα του κ. Παπαστάυρου, σύμβουλου του πρωθυπουργού, υπάρχει στη λίστα, για να λάβει την απάντηση από το δημοσιογράφο ότι απ ότι θυμάται είναι μαζί με δύο συγγενείς του με λογαριασμό 5.000.000 δολαρίων.

Μάλιστα ο Κ.Βαξεβάνης συμπλήρωσε ότι είχε επικοινωνήσει με τον Κ.Παπαστάυρο ο οποίος επιβεβαίωσε το λογαριασμό αλλά όπως είπε αυτά τα χρήματα δεν ήταν δικά του αλλά τα διαχειριζόταν ως δικηγόρος εκʼ μέρους πελάτη του.

Η Κ. Κωνσταντοπούλου συνέχισε τις ερωτήσεις αυτή τη φορά για τον προφυλακισμένο Λαυρέντη Λαυρεντιάδη ο οποίος τον Οκτώβρη που είχε στα χέρια του ο δημοσιογράφος τη λίστα δεν είχε καν απολογηθεί.

Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι ο επιχειρηματίας έχει ένα μεγάλο ποσό στην Ελβετική τράπεζα το οποίο όμως δεν έχει εντοπίσει ακόμα η έρευνα. Μάλιστα συμπλήρωσε ότι ήταν ευνοούμενος αφού τον Ιούνιο του 2011 ο κ. Βενιζέλος είχε κάνει μία ρύθμιση υπέρ της Proton Bank με την οποία έδινε 100.000.000 ευρώ στην Proton Bank, που ήταν υπό δικαστική διερεύνηση εκείνη την περίοδο και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους του είχε αποστείλει έγγραφο με το οποίο του σημείωνε ότι αυτή η πράξη με βάση το νόμο του 1995 είναι παράνομη. Ο κ. Βενιζέλος το έκανε είπε ο δημοσιογράφος και στη συνέχεια ψήφισε ένα άρθρο σε ένα νόμο που έλεγε ότι όποιος έχει λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό για τη συστημική ευστάθεια των τραπεζών δεν έχει ποινική ευθύνη.

Πόσοι άνοιξαν τελικά τη λίστα;

Η Κ.Κωνσταντοπούλου ζήτησε από το δημοσιογράφο να πεί αν έχει βγάλει συμπέρασμα σχετικά με το πόσοι άνοιξαν τη λίστα, για να λάβει την απάντηση ότι κάποιος έψαχνε εναγωνίως τα ονόματα Παπακωνσταντίνου, Παπανδρέου. Μάλιστα όπως θυμήθηκε ο Κ.Βαξεβάνης, το αρχείο Παπανδρέου είχε ανοιχτεί πέντε φορές, ό,τι Παπανδρέου υπήρχε,όπως είπε χαρακτηριστικά.

Την σκυτάλη των ερωτήσεων πήρε ο βουλευτής Παναγιώτης Ρήγας ο οποίος αναφέρθηκε σε συνέντευξη που είχε δώσει ο δημοσιογράφος στο γερμανικό περιοδικό DIE ZEIT στο οποίο είχε πει ότι η ύπαρξη της λίστας είχε χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς. Ρώτησε λοιπόν ποιοί εκβίασαν και ποιούς.

Και σε αυτή την ερώτηση ο Κ.Βαξεβάνης απάντησε επικαλούμενος όσα είπαν από το βήμα της βουλής οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος και συμπλήρωσε ότι ο Κ.Βενιζέλος επί επτά μήνες χωρίς να είναι Υπουργός, και χωρίς να κατέχει κάποια δημόσια θέση, είχε στην κατοχή του δημόσιο έγγραφο.

Μέσα στη λίστα υπάρχει λογαριασμός 550 εκατομμυρίων

Τα ποσά που περιέχονται στη λίστα προκαλούν ίλιγγο. Ο Κ. Βαξεβάνης αναφέρθηκε και σε λογαριασμό ο οποίος εμφανίζει να έχει 550.000.000 ευρώ ο οποίος όμως είναι όπως είπε ένας λογαριασμός στον οποίο ένας χειριστής οικονομικός επενδυτής, παίρνει ποσά από κάποιους για να τα επενδύσει και συμπλήρωσε ότι το ερώτημα που γεννάται δεν είναι ποιος είναι αυτός που χειρίζεται τον λογαριασμό των 550 εκατομμυρίων αλλά ποιοι είναι οι επενδυτές και σε τι έγιναν οι επενδύσεις.

Πόσες είναι τελικά οι λίστες;

Στην ερώτηση του Βασίλη Οικονόμου για το πότε ήρθε η λίστα αυτή στη χώρα μας ο δημοσιογράφος λέει ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για δύο λίστες. Δηλαδή μία που έφτασε στη χώρα μας από τους Γαλλους το Δεκέμβρη του 2012, η οποία έχει ονοματοδοσία, αρχείο, «BUP» και δεκαψήφιο αριθμό. Η λίστα όμως που έχει εκείνος στην κατοχή του αλλά και ο κ. Βενιζέλος, έχει «Β» και δεκαψήφιο αριθμό. Περιέχει δηλαδη όπως είπε τα ίδια ονόματα, με εξαίρεση τα τρία, ίδια στοιχεία λογαριασμών κ.λπ., αλλά κάποιος έχει αλλάξει την ονοματοδοσία συμπληρώνει και αποκλείει το ενδεχόμενο ύπαρξης τρίτης .

 http://leaks.gr/

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2NglT10Dp

ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΑΠΑ ΟΙ ΗΠΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Οκτάστηλος -πράγμα αρκετά ασυνήθιστο- ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στο χθεσινό τους φύλλο: «Το κονκλάβιο εξέλεξε Αργεντίνο». «Ο πρώτος πάπας από την Αμερική» αναγραφόταν σε κίτρινο φόντο πάνω από τον τίτλο. Πρόδηλος ο ενθουσιασμός των ΗΠΑ για την εκλογή του προερχόμενου από την Αργεντινή Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο ως πάπα που έλαβε το όνομα Φραγκίσκος ο Α’.

Ακόμη πιο ενθουσιασμένος ήταν ο καθολικός αρχιεπίσκοπος της Νέας Υόρκης Τίμοθι Ντόλαν, ο οποίος αισθάνθηκε τόσο έντονα θριαμβευτής που δεν κρατήθηκε και έσπασε παμπάλαια ταμπού του Βατικανού.
Ως καρδινάλιος και δη ηλικίας κάτω των 80 ετών, πάνω από την οποία οι καρδινάλιοι χάνουν το δικαίωμα ψήφου, ο Ντόλαν ήταν μέσα στο κονκλάβιο. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο ώρες από την εκλογή του νέου πάπα και ο Αμερικανός καρδινάλιος έδωσε… συνέντευξη Τύπου! Ακρως παράδοξο για το Βατικανό! «Θα κοιμηθώ καλά απόψε. Και ο πάπας Φραγκίσκος θα κοιμηθεί καλά. Η Εκκλησία είναι σε καλά χέρια, το ξέρουμε όλοι» δήλωσε θριαμβευτικά. «Είμαστε πανευτυχείς με το αποτέλεσμα» πρόσθεσε.
Οι Αμερικανοί, πιστοί και πολιτικοί, μπορεί να είναι όντως ευτυχείς και σίγουρα αυτοί ξέρουν το γιατί. Οιταλικός μηχανισμός του Βατικανού όμως, η Κουρία όπως είναι γνωστός με το λατινικό του όνομα, πλέει σε πελάγη μαύρης δυστυχίας. Η ήττα του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ιταλικού «αυλικού» μηχανισμού της γραφειοκρατίας της Αγίας Εδρας προσλαμβάνει συντριπτικές διαστάσεις, κυριολεκτικά κοσμοϊστορικές για τον κόσμο της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1978, με την εκλογή τουΠολωνού Κάρολ Βοϊτίλα ως πάπα, είχαμε την πρώτη εκλογή μη Ιταλού πάπα μετά από… 450 (!) χρόνια – συγκεκριμένα από το 1522, όταν είχε εκλεγεί πάπας ο Ολλανδός Ανδριανός ο 6ος.
Το 2005, όταν τον Πολωνό Βοϊτίλα διαδέχθηκε στον παπικό θρόνο ο Γερμανός Γιόζεφ Ράτσινγκερ, είχαμε τον πρώτο Γερμανό πάπα μετά από… 950 (!) χρόνια – για την ακρίβεια από το 1055, όταν είχε εκλεγεί πάπας ο Γερμανός Βίκτωρας ο Β’. Τότε μάλιστα και για 12 χρόνια είχαν επιβληθεί διά της βίας πέντε Γερμανοί πάπες στο Βατικανό διαδοχικά, κατόπιν εντολής του Γερμανού βασιλιά Ερρίκου του Γ’. Με την τρίτη συνεχή εκλογή μη Ιταλού πάπα, αυτή του Αργεντίνου Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, έσπασε ένα ακόμη ρεκόρ. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν… 1.300 (!) χρόνια εξελέγη μη Ευρωπαίος πάπας. Τότε μάλιστα, στο μακρινό 731 για την ακρίβεια, ο πάπας Γρηγόριος ο Γ’ προερχόταν από πολύ πιο κοντινή προς την Ευρώπη χώρα, τη Συρία.
Η ουσία είναι πως τα πλήγματα για τους Ιταλούς του Βατικανού είναι αλλεπάλληλα. Ολοι ανεξαιρέτως πλέον οι καρδινάλιοι έχουν διοριστεί από τον Βοϊτίλα και τον Ράτσινγκερ και η απώλεια της εξουσίας της Αγίας Εδρας για 35 ήδη χρόνια αργά, αλλά σταθερά αποσαθρώνει τις δυνατότητες των Ιταλών να την ανακτήσουν. Γερμανοί και Αμερικανοί, οι οποίοι συμπαρατάσσονται για την ώρα στα θέματα του Βατικανού, το οποίο πρέπει να σημειωθεί ότι διατηρούσε τον προηγούμενο αιώνα στενές σχέσεις με τιςΗΠΑ, βάζουν τώρα σοβαρότερους και υψηλότερους στόχους: Θέλουν να καταστρέψουν την οικονομική βάση της ισχύος της Καθολικής Εκκλησίας! «Γιατί να μη διαλυθεί η Τράπεζα του Βατικανού;» ήταν ο αποκαλυπτικός τίτλος μεγάλου άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδα «Ντι Βελτ» στο ίδιο φύλλο που ανήγγειλε την εκλογή του νέου πάπα.
Οι αμερικανικοί «Τάιμς της Νέας Υόρκης» χτυπούσαν και αυτοί από χθες προς την ίδια κατεύθυνση: «Ο νέος πάπας θα κληρονομήσει επίσης τη μάχη για την εξουσία της διοίκησης της Τράπεζας του Βατικανού» έγραφαν μεταξύ άλλων. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι λίγο πριν παραιτηθεί ο Γερμανός πάπας Βενέδικτος ο 16ος διόρισε ως νέο πρόεδρο της Τράπεζας του Βατικανού έναν -φυσικά!- Γερμανό, τον αριστοκράτη Ερνστ φον Φράιμπεργκ, προκειμένου να διευκολύνει την υλοποίηση αυτών των σχεδίων.
Από πολιτική σκοπιά, ο νέος πάπας Φραγκίσκος είναι πολύ δεξιός. Τόσο δεξιός που ανέχθηκε πλήρως την αιμοσταγή δικτατορία του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή από το 1976 ως το 1983. Τον αντιπαθούν σφοδρότατα οι πασίγνωστες ανά τον κόσμο Μητέρες της Πλατείας του Μάη - των χιλιάδων θυμάτων δηλαδή τη αργεντίνικης χούντας. Ο πάπας Φραγκίσκος έχει ήδη καταγγελθεί στην Αργεντινήότι άφησε αβοήθητους στα νύχια της δικτατορίας που τους βασάνισε άγρια δύο Ιησουίτες ιερείς το 1976, τον Ορλάντο Γιόριο και τον Φρανσίσκο Χάλιξ. Ενώ ήταν τόσο «βολικός» για τους δικτάτορες, ο νέος πάπας υπήρξε λυσσώδης αντίπαλος ως καρδινάλιος του Μπουένος Αϊρες της σημερινής κεντροαριστερής προέδρου της Αργεντινής Κριστίνας Κίρχνερ και του προκατόχου της στο προεδρικό αξίωμα Νέστορ Κίρχνερ.

*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Ευρώ και ΕΕ καταρρέουν στη συνείδηση των Ευρωπαίων

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μεγάλες αλλαγές κυοφορούνται στην Ευρώπη, όπως όλα δείχνουν. Η αποκάλυψη του αποκρουστικού προσώπου της Γερμανίας και της ΕΕ με την πολιτική που επέβαλαν για τη διάσωση του ευρώ και η οποία οδηγεί σε πρωτοφανή για καιρό ειρήνης οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των λαών της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, απειλώντας να κάνει το ίδιο στην Ιταλία και την Κύπρο, έχει επιφέρει ριζικές ανατροπές στις συνειδήσεις των λαών της Γηραιάς Ηπείρου. Η εμπιστοσύνη τους προς την ΕΕ και το ευρώ έχει καταρρεύσει παντού. Οι ενθουσιώδεις και θετικές διαθέσεις έχουν πλέον μεταστραφεί σε αρνητικές ή και εχθρικές.

Ο Γερμανός πρώην επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση της ΕΕ, Γκίντερ Φερχόιγκεν, αποτυπώνει το νέο κλίμα: «Η ΕΕ δεν εκλαμβάνεται από μεγάλο αριθμό πολιτών ως χρήσιμος και καλοπροαίρετος εταίρος, αλλά ως άπληστο τέρας ανάληψης όλο και περισσότερων αρμοδιοτήτων… Οποιος επιθυμεί με μια εν μέρει επιθετική ρητορική “περισσότερη Ευρώπη” πρέπει να γνωρίζει ότι από ένα ευρύ τμήμα της κοινής γνώμης αυτή η επιθυμία για “περισσότερη Ευρώπη” δεν εκλαμβάνεται ως υπόσχεση, αλλά ως απειλή!» υπογράμμισε προειδοποιώντας πρωτίστως τους πολιτικούς της χώρας του.

«Το ευρώ φέρνει καταστροφή»

Ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ είναι οξύτερος:
«Η επιβίωση του ευρώ γίνεται με κόστος την καταστροφή των κοινωνικών θεσμών και με τεράστιο ποσοστό ανεργίας στην περιφέρεια. Μιλάμε για καταστροφή», δήλωσε.

Πολύ πιο ζοφερές είναι οι εκτιμήσεις του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, του μέχρι προσφάτως προέδρου του Eurogroup, ο οποίος σε συνέντευξη του που δημοσιεύεται στο τεύχος αυτής της εβδομάδας του γερμανικού περιοδικού Der Spigel αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο τρόπος με τον οποίο Γερμανοί πολιτικοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα όταν αυτή μπήκε στην κρίση έχει αφήσει βαθιές πληγές στη χώρα. Με τρόμαξαν επίσης τα πανό στην Αθήνα που δείχνουν την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να φορά ναζιστική στολή. Ξαφνικά ήρθαν στην επιφάνεια εχθρικά συναισθήματα που νόμιζε κανείς ότι είχαν εκλείψει αμετάκλητα».

Ο από πολλών ετών πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ομολογεί ότι αντιμετωπίζει πολύ δυσοίωνα το μέλλον της ηπείρου μας: «Όποιος πιστεύει ότι το αέναο δίλημμα πολέμου και ειρήνης δεν θα τεθεί εκ νέου στην Ευρώπη πλανάται. Οι δαίμονες δεν έχουν εξαφανιστεί, βρίσκονται απλώς εν υπνώσει», υπογράμμισε ο Γιουνκέρ, συγκρίνοντας, μάλιστα, τις σημερινές συνθήκες με εκείνες που επικρατούσαν στην Ευρώπη τις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου!

«Καφκαϊκό οικοδόμημα η ΕΕ»

Σφοδρότατα επικριτικός για το πώς εξελίσσεται η πορεία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι σε άρθρο του στη γαλλικής εφημερίδας Le Monde ο Αντρέ Γκρεμπίι διευθυντής ερευνών στο γαλλικό Κέντρ Σπουδών και Διεθνών Μελετών Πολιτικών  Επιστημών.

«Καφκαϊκό ευρωπαϊκό οικοδόμημα» αποκαλεί την ΕΕ από τον τίτλο ήδη της πολύ ενδιαφέρουσας παρέμβασης του στο δημόσιο διάλογο. Επισημαίνει τεράστια προ βλήματα δημοκρατικής λειτουργίας της ΕΕ και αναλύει πώς η ΕΕ διαστρεβλώνει με  τραγικές συνέπειες το δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας των χωρών-μελών της.

«Είναι αλήθεια ότι στο σύστημα της ΕΕ οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις θεωρούνται ως δημαγωγικοί θεσμοί, για να μην πούμε ως ζιζάνια, που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της ΕΕ», επισημαίνει και συνεχίζει: «Έχει συγκροτηθεί ένας παράξενος αστερισμός, ο οποίος αποτελείται από αμέτρητους μη εκλεγμένους κοινοτικούς θεσμούς και από τις εθνικές κυβερνήσεις.  Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς,  οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν απογυμνωθεί από τις εξουσίες τους, αλλά δεν μπορούν να τις ασκήσουν παρά μόνο υπό τον όρο ότι ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό», υπογραμμίζει ο Γάλλος αναλυτής.

Ο Αντρέ Γκρεμπίν εμφανίζεται απαισιόδοξος ως προς τις δυνατότητες δημοκρατικής αναμόρφωσης του οικοδομήματος της ΕΕ. «Σε ένα δημοκρατικό σύστημα ακόμη και σε ένα αυταρχικό, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να κατευθυνθεί προς ένα στόχο:   εναντίον   μιας  πλειοψηφίας μου μπορεί κανείς να ελπίσει ότι θα αντισταθεί, εναντίον ενός δικτάτορα που αναμένει κανείς ότι θα ανατραπεί. Σε ένα ολιγαρχικό σύστημα όμως όπως αυτό που επικρατεί στην ΕΕ, η εξουσία είναι επαρκώς διάχυτη ώστε να μην μπορεί να πληγεί τονίζει.

 Αποχωρήσεις;

Η κρίση απονομιμοποίησης του Ευρώ αλλά και της ίδιας της ΕΕ αποτυπώνεται πολλαπλά. Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών οι αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις εναντίον της πολιτικής για την διάσωση του ευρώ στην Ισπανία, την Πορτογαλία,  την Ελλάδα, η καταβαράθρωση  των ευρωπαϊκών θεσμών στη συνείδηση  των Ευρωπαίων πολιτών…

Σοβαρότατη εκδήλωση της κρίσης που σοβεί στην Ευρώπη είναι και η δέσμευση  του δεξιού πρωθυπουργού της Βρετανίας,  Ντέιβιντ Κάμερον, ότι το 2017 θα διενεργήσει δημοψήφισμα για να αποφανθεί ο βρετανικός λαός αν θέλει να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ ή να αποχωρήσει εντελώς απ’ αυτή.

«Οδηγεί την Ευρώπη σε νέο έδαφος» η υπόσχεση του Βρετανού πρωθυπουργού για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ομολογεί σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine.  «Μέχρι τώρα ποτέ δεν έχει λάβει χώρα στην Ε.Ε  δημοψήφισμα αποχώρησης και επίσης καμιά  χώρα δεν έχει εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το παράδειγμα [Σ.Σ.: της Βρετανίας] θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στη δημόσια συζήτηση και σε άλλα κράτη-μέλη – και μάλιστα όχι μόνο στις χώρες-πληρωτές του Βορρά.

Στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου επίσης αναρωτιούνται οι άνθρωποι αν διαφυλάσσονται καλώς τα συμφέροντα τους μέσα στην ΕΕ», παραδέχεται ο αρθρογράφος, πριν οδηγηθεί στο τελικό του συμπέρασμα, που αποτελεί και την ουσία του άρθρου. «Υπάρχει και σε άλλα κράτη της ΕΕ, μεταξύ αυτών και στη Γερμανία, συμπάθεια προς την ιδέα να επιστραφεί προς τα κράτη-μέλη η μία ή η άλλη αρμοδιότητα… Οι Βρετανοί είναι ο πρώτος λαός ο οποίος επανακαθορίζει τη θέση του στην Ευρώπη. Δεν θα είναι ο τελευταίος», καταλήγει το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας, αφήνοντας ανοιχτό το ζήτημα αποχωρήσεων όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από την ίδια την ΕΕ.

Αν διαλυθεί το ευρώ

Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία συζητείται ανοιχτά το θέμα της κατάρρευσης του ευρώ και της διάλυσης της Ευρωζώνης και τι ενδέχεται να επακολουθήσει μετά από ένα τέτοιο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός.

«Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι θα αποτύχει το ευρώ γιατί δεν είναι έτοιμες ούτε οι χώρες που χρωστούν για ηρωικές μεταρρυθμίσεις ούτε οι χώρες που πληρώνουν για ηρωικές μεταφορές πόρων», γράφει η σοσιαλδημοκρατική εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα Die Zeit στο τελευταίο φύλλο της και συνεχίζει επισημαίνοντας τι κατά τη γνώμη του αρθρογράφου θα συμβεί αν όντως το ευρώ εξαφανιστεί: «Προκαλεί υπερβολικά μεγάλο φόβο στην επίσημη πολιτική της Ευρώπης, ένα σχεδόν μαγικά παράλογο τρόμο, ακόμη και μόνο το να σκεφτεί κανείς εναλλακτικές επιλογές αντί της διαρκούς προώθησης της ολοκλήρωσης. Κανείς δεν μπορεί επιπόλαια να επιθυμεί κατάρρευση του κοινού νομίσματος ή δραματική οπισθοχώρηση της συνολικής διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης ή να τα θεωρήσει αυτά ακίνδυνα. Θα επέφεραν αξιοσημείωτες ζημιές στο διεθνές κύρος και τη σημασία της ηπείρου», εκτιμά.

Ζούμε και χωρίς ευρώ!

Η γερμανική εφημερίδα δεν αγωνιά καθόλου για το μέλλον της Ευρώπης μετά την ενδεχόμενη διάλυση του ευρώ.

«Δεν πρόκειται όμως να βυθιστεί η Ευρώπη εξαιτίας αυτού του γεγονότος και οι λαοί της δεν θα βρίσκονταν στο κατώφλι νέων πολέμων από αυτή την αιτία», γράφει κατηγορηματικά η Die Zeit. «Θα κατακερματίζονταν πολλαπλά, πολυποίκιλα και θα παρέμεναν συγγενείς μεταξύ τους. Πραγματικοί Ευρωπαίοι δηλαδή!» πρόσθετε ήρεμα και καθησυχαστικά.

Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν θα καταρρεύσει το ευρώ ούτε κάτω από ποιους όρους θα καταρρεύσει, πράγμα που έχει ζωτική σημασία για τις εξελίξεις που θα επακολουθήσουν. Άλλο πράγμα να το διαλύσουν οι ελίτ της Ευρώπης λόγω αποκλινόντων συμφερόντων τους και εντελώς άλλο πράγμα να ανατραπούν οι ευρώδουλες κυβερνήσεις από λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες που δυστυχούν και εξανδραποδίζονται μέσω του ευρώ.

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ακόμη και στην ίδια την ηγεμονική χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία, έχει ήδη αρχίσει η δημόσια συζήτηση για την επόμενη ημέρα μετά το τέλος του ευρώ, ανεξαρτήτως του αν, πότε και πώς θα έρθει αυτό.

«Επίκαιρα»

Βαθύ Κόκκινο

Κρίση, δημοκρατία, ευρώ

 seisaxthiablog

του Σπύρου Μαρκέτου

Στα τρία χρόνια μνημονιακής πολιτικής η χώρα έχει καταρρεύσει. Το εγχώριο προϊόν μειώθηκε παραπάνω από 21% σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, και αναμένεται να μειωθεί άλλο 6% φέτος. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, αφότου άρχισαν να τηρούνται οικονομικές στατιστικές, δεν σημειώθηκε τέτοια πτώση της παραγωγής χωρίς πόλεμο ή εμφύλιο. Σε δυο προηγούμενες συγκυρίες η Ελλάδα πλήγηκε από οικονομική κρίση ενώ βρισκόταν δεμένη σε μια νομισματική ένωση ή σε ένα σκληρό νόμισμα. Ανάμεσα στον πόλεμο του 1897 και τους Βαλκανικούς, οπότε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος τήν κρατούσε στη Λατινική Ένωση, δηλαδή το ευρώ εκείνης της εποχής. Και το 1929-1932, όταν διατηρούσε σταθερή ισοτιμία με τη στερλίνα. Και τις δυο φορές διαλύθηκε το πολιτικό σύστημα. Η πορεία είναι σαφής: ή εμείς ή αυτοί. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ αυτοί ετοιμάζονται συστηματικά για μια σύγκρουση που μπορεί να μετατρέψουν σε εμφύλιο, η αριστερά σφυρίζει αμέριμνα.

Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής που εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010, στο μέτρο βέβαια που κάμπτουν την αντίσταση του λαού, η οποία ωστόσο παραμένει ακλονητη. Πρώτος, η αναγνώριση του δημόσιου χρέους, μολονότι αυτό έχει καταγγελθεί ως απεχθές, αθέμιτο, ή ακόμη και παράνομο, όπως για παράδειγμα αποδείχθηκε στην περίπτωση του μεγάλου δανείου που συνήψε ο δήμος Ζωγράφου και το οποίο φορτώθηκε στον κρατικό προϋπολογισμό κατ’ απαίτηση της Τρόικας. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, ο οποίος θα ήταν αυτονόητος αν το δημόσιο λειτουργούσε με κριτήρια ιδιωτικού τομέα, δεν συζητιέται καν, μολονότι τόν αξιώνουν με πειστικά επιχειρήματα φορείς όπως η Πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου ή το Χωρίς Χρέος Χωρίς Ευρώ. Παρά την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε τούτη η πολιτική, και η οποία από μόνη της συνιστά λόγο έγκυρο κατά το διεθνές δίκαιο για να ανασταλούν οι πληρωμές στους πιστωτές, δηλαδή κατάστασης ανάγκης, η Τρόικα και οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν ότι οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους τραπεζίτες είναι ιερές, ενώ προς τους πολίτες ανύπαρκτες. Επιστρέψαμε σε αντιλήψεις περί κράτους χειρότερες ακόμη και από εκείνες τις οποίες κατάργησε η Γαλλική Επανάσταση.

Δεύτερος πυλώνας, η διάσωση των τραπεζιτών με τίμημα την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας. Οι νέες ρυθμίσεις υπέρ των τραπεζών στο τελευταίο νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, και γενικά η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου το οποίο ευνοεί σκανδαλωδώς τους τραπεζίτες εις βάρος οικογενειών και επιχειρήσεων, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Από το 2010 το κράτος ενίσχυσε τις τράπεζες με τουλάχιστον 168 δις σε ρευστό και εγγυήσεις, εκτοξεύοντας έτσι στα ύψη το δημόσιο χρέος. Για την εξυπηρέτηση του οποίου, με επιτόκια πιστωτικών καρτών πλέον, δαπανούνται ασύλληπτα ποσά, τα οποία επίσης καταλήγουν στα θησαυροφυλάκια των … τραπεζιτών. Εννοείται ότι από κανέναν δεν ζητούνται ευθύνες για τη χρεωκοπία του συστήματος, η οποία θα είχε αποφευχθεί αν οι τράπεζες τηρούσαν τις νόμιμες προβλέψεις περί ρευστότητας. Ευθύνες όχι μόνον αστικές, αλλά και ποινικές. Οι πολιτικοί έχουν πλέον γίνει αναλώσιμοι, αλλά οι τραπεζίτες εξακολουθούν να μη μπαίνουν φυλακή.

Ο τρίτος πυλώνας, ο οποίος ελάχιστα απασχόλησε τη δημόσια συζήτηση, ήταν η παραμονή στην ευρωζώνη. Οι λιγοστές φωνές που ακούστηκαν υπέρ του εθνικού νομίσματος περιθωριοποιήθηκαν συστηματικά. Για παράδειγμα, όσοι κόπτονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ, και ιδίως πολλοί λεγόμενοι αριστεροί οικονομολογοι, άφησαν ασχολίαστα τα τεκμηριωμένα αντίθετα επιχειρήματα του διεθνούς ερευνητικού φορέα Repοrt On Mοney and Finance που παρουσιάστηκαν στη μελέτη Ρήξη. Μια διέξοδος από την κρίση της ευρωζώνης. Όλοι εκείνοι που καταστροφολόγησαν για τη δήθεν φρίκη της εξόδου από το ευρώ είναι άφαντοι τώρα που οι συνέπειες της παραμονής σ’ αυτό αποδεικνύονται ακόμη χειρότερες. Και κανείς τους δεν προτείνει μια στρατηγική για να ξεπεραστεί η κρίση εντός της ευρωζώνης. Ξέρουν οτι δεν υπάρχει.

Κανείς τους δεν λέει με ποιόν τρόπο θα ανακάμψει η παραγωγή, ή ακόμη και πώς θα σωθεί το τραπεζικό σύστημα όταν η παροχή χρήματος ρυθμίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι επιλογές της οποίας αποδείχθηκαν διαλυτικές για τις οικονομίες της ευρωπαίκής περιφέρειας. Και η οποία, επικεφαλής της Τρόικας, μας ποδηγετεί στην τωρινή συμφορά. Κανείς τους δεν παραδέχεται ότι το ίδιο το ευρώ γίνεται καθημερινά πιο εύθραυστο, ενώ εξελίξεις σε χώρες όπως η Ιταλία ή η Ισπανία μπορούν ανά πάσα στιγμή να το βυθίσουν. Ή ότι μπορεί απλούστατα να μας εκπαραθυρώσει όποτε θέλει η Γερμανία, ίσως μόλις οι επιχειρηματίες της ολοκληρώσουν την καταλήστευση του εθνικού μας πλούτου. Προκαλεί πανικό η ιδέα ότι ίσως σύντομα αποδειχτούν μάταιες όλες οι θυσίες που έγιναν για να μείνουμε στο κοινό νόμισμα. Ποιός θα εισπράξει τότε τη λαϊκή οργή;

Ορθά τονίζουν πολλοί οικονομολόγοι, αριστεροί και δεξιοί, έλληνες και ξένοι, ότι η έξοδος από την ευρωζώνη είναι μονόδρομος για τις περιφερειακές οικονομίες. Ένα απλό παράδειγμα μας δείχνει πόσο περισσότερές επιλογές έχουμε αν ελέγχουμε το νομισμά μας απ’ ό,τι αν το ελέγχουν άλλοι. Πως δηλαδή η εξασφάλιση εθνικού νομίσματος δεν είναι καμιά εθνικιστική εμμονή, ούτε επουσιώδης λεπτομέρεια, αλλά αντίθετα συνιστά στοιχειώδες ζήτημα δημοκρατίας· ακόμη περισσότερο, ζήτημα πλέον επιβίωσης. Δεν αρκεί για μια φιλολαϊκή οικονομική πολιτική, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεσή της.

Οι δημοσκοπήσεις που δίνουν παράσταση νίκης στον Σύριζα αποτυπώνουν τις ελπίδες που γεννά η ιδέα μιας αριστερής κυβέρνησης. Όταν η λαϊκή αντίσταση επιβάλει να προκηρυχθούν εκλογές, ελπίζεται να βγει νικήτρια η αριστερά. Η ηγεσία του Σύριζα δείχνει ωστόσο με τις πράξεις της πως περιμένει να πάρει την κυβέρνηση όχι με μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά σαν ‘ώριμο φρούτο’. Για να κερδίσει το πολυθρύλητο ‘κέντρο’ ο Αλέξης Τσίπρας υμνεί το χρεωκοπημένο αμερικανικό όνειρο, δοξολογεί τον Καραμανλή και χαριεντίζεται με τον Μητσοτάκη. Εκτιμά ότι ο κόσμος μέσα στην απόγνωσή του θα ψηφίσει Σύριζα όταν έρθει η ώρα, άρα καλύτερα να μην κουνήσει τη βάρκα. Και κυρίως να μη συγκρουστεί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβέρνήσεις που στηρίζουν το ευρώ. Είναι όμως έτσι;

Στις τελευταίες εκλογές πλησιάσαμε τα όρια της τραπεζικής κρίσης όταν η ενδεχόμενη νίκη του Σύριζα έκανε τους αποταμιευτές ν’ αποσύρουν από τις τράπεζες δεκαπέντε δισεκατομμύρια, ρίχνοντας τις καταθέσεις κάτω από τα δυο τρίτα του ύψους που είχαν αρχές του 2010. Πιστεύει κανείς ότι το ίδιο φαινόμενο δεν θα επαναληφθεί στις ερχόμενες εκλογές; Στην κυβέρνηση της αριστεράς ίσως να μη δοθούν όχι οι εκατό ημέρες που φαντάζεται ότι θα έχει για να επιβάλει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, αλλά ούτε καν εκατό δευτερόλεπτα.

Και αν η τραπεζική κρίση ξεσπάσει προτού καν σχηματιστεί νέα κυβέρνηση; Αν ο κόσμος πάει τη δευτέρα μετά τις εκλογές να πάρει τα ευρώ του από τις τράπεζες, αυτές θα έχουν άραγε να τού τα δώσουν; Ο ιρλανδός τραπεζίτης Τζόναθαν Σούγκαρμαν αποκάλυψε πρόσφατα ότι η τράπεζα στην οποία εργαζόταν, θυγατρική της ιταλικής Unicredit, πέμπτης μεγαλύτερης τράπεζας στην Ευρώπη, διατηρούσε διαθέσιμα πολύ λιγότερα από εκείνα που πρόβλεπε ο νόμος, αλλά η ρυθμιστική αρχή παρά τις καταγγελίες ‘έκανε τα στραβά μάτια’. Γιατί να πιστέψουμε ότι έχουμε σήμερα αυστηρότερη εποπτεία των τραπεζών στην Ελλάδα; Αλλά ακόμη και αν τηρούνται τα νόμιμα διαθέσιμα, οι τράπεζες θα έχουν επαρκή ρευστότητα;

Οπότε ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να σπεύσει στο Βερολίνο εκλιπαρώντας έκτακτη χρηματοδότηση ώστε να αποφευχθεί η τραπεζική κρίση και η επακολουθη κοινωνική αναταραχή. Με τίμημα την υποταγή του στη μνημονιακή πολιτική, να γίνει δηλαδή δεύτερος Σαμαράς. Την περασμένη άνοιξη είχαν συζητηθεί προεκλογικά, ως αντάλλαγμα για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση, δεσμεύσεις του Σύριζα ότι θα σεβόταν το Μνημόνιο. Γιατί να μην απαιτηθούν τώρα;

Η δεύτερη επιλογή είναι άμεσος δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, ακαριαία παύση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και διαγραφή του, και έξοδος από το ευρώ για να αποτραπεί η τραπεζική κρίση. Όταν πληρώνεις σε εθνικό νόμισμα έχεις όσο θέλεις, ενώ οι επικυρίαρχοι χάνουν τα περιθώρια εκβιασμών που διαθέτουν σήμερα. Δεν μπορούν πια να σου κλείσουν τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης.

Αν τυχόν βλέπει κανείς τρίτη επιλογή, ας την καταθέσει. Αν δεν βλέπει, τότε η αριστερά επείγει να εξηγήσει καθαρά στον λαό ότι η έξοδος από το Μνημόνιο προϋποθέτει έξοδο από το ευρώ. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι ένα άλλο ενδεχόμενο. Η τραπεζική κρίση να απειληθεί νωρίτερα, και εγγυήσεις από την αντιπολίτευση να ζητηθούν προεκλογικά, ανατρέποντας τη μεγαλοφυή στρατηγική του Σύριζα, που είναι να αποσυνδέει Μνημόνιο από ευρώ.

Δημοκρατία σημαίνει ότι οι πολίτες αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική, και μάλιστα γνωρίζοντας τις εναλλακτικές λύσεις. Έχουμε αλήθεια δημοκρατία όταν τις βασικές αποφάσεις τις παίρνει η ανεξέλεγκτη από το λαό ΕΚΤ, ενώ ο λαός δεν πληροφορείται καν την αμφισβήτηση του ευρώ από τους ειδικούς;

 Δημοσιεύτηκε με επουσιώδεις τροποποιήσεις στα Επίκαιρα, τεύχος της 14 Μάρτη 2013

η Λέσχη

Προχωρούν 12 ΣΔΙΤ. Έρχονται νέες "Κερατέες";

Του Δημήτρη Δελεβέγκου 

Πακέτο συνολικά 12 έργων ΣΔΙΤ -από τα οποία δύο σε Κέρκυρα και Ήπειρο είναι καινούργια- στον κλάδο διαχείρισης απορριμμάτων προωθεί σε όλη την Ελλάδα η κυβέρνηση. Τα χρονοδιαγράμματα είναι ασφυκτικά, καθώς η χώρα, για μία ακόμη φορά, απειλείται με την επιβολή ημερήσιου προστίμου άνω των 70 χιλιάδων ευρώ, έως ότου κλείσει ή αποκαταστήσει τις περίπου 400 ανεξέλεγκτες χωματερές σε όλη την Ελλάδα. 

Ωστόσο, πολλά από τα συγκεκριμένα έργα αναμένεται να βρεθούν αντιμέτωπα με σφοδρές αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, όπου αυτά πραγματοποιούνται. 

Ήδη, στην Αττική, σε Γραμματικό, Φυλή, Κερατέα και Άνω Λιόσια, όπου δρομολογούνται τέσσερις μονάδες που θα επεξεργάζονται (για χρονικό διάστημα έως 27 έτη) περίπου 1,3 τόνους σύμμεικτων αστικών στερεών αποβλήτων, ανά έτος, οι αντιδράσεις είναι οξύτατες. 

Οι κάτοικοι της Κερατέας, τέλη Ιανουαρίου, κατέθεσαν αίτηση αναστολής των δημοπρατήσεων των τεσσάρων έργων. Όπως υποστηρίζουν, τα συγκεκριμένα έργα θα προκαλέσουν μη αναστρέψιμες περιβαλλοντικές επιπτώσεις και θα οδηγήσουν στην ιδιωτικοποίηση θέσεων εργασίας στην καθαριότητα. 

Όλα αυτά, βέβαια, τη στιγμή που αντίστοιχες μονάδες επεξεργασίας λειτουργούν, εδώ και πολλά χρόνια, «στην καρδιά» πολυάριθμων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. 

Σε επιχειρησιακό επίπεδο, πάντως, τα τέσσερα projects της Αττικής, συνολικής συμβατικής αξίας (συμπεριλαμβανομένης της λειτουργίας), 1-1,5 δισ. ευρώ βρίσκονται στο στάδιο της προεπιλογής των υποψηφίων. 

Στόχος είναι τα τέσσερα έργα να συμβασιοποιηθούν, μέχρι το τέλος της χρονιάς, ώστε να ξεκινήσει άμεσα η κατασκευή τους. Την υλοποίηση των τεσσάρων μονάδων διεκδικούν όλες οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, οι όμιλοι Ελλάκτωρ, J&P Άβαξ, ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, ΜΕΤΚΑ, Archirodon, Intrakat, αλλά και μικρότερες εταιρείες, όπως η Τοξότης. 

Στην υπόλοιπη Ελλάδα 

Χθες, η Διυπουργική Επιτροπή ΣΔΙΤ ενέκρινε δύο νέα έργα στην Κέρκυρα και την Ήπειρο, των οποίων ο διαγωνισμός αναμένεται να ξεκινήσει μέσα στον Απρίλιο. Η μονάδα της Κέρκυρας θα διαχειρίζεται, ετησίως, περίπου 87 χιλ. τόνους, όσο, δηλαδή, το σύνολο των παραγόμενων απορριμμάτων του νησιού. 

Ταυτόχρονα, οι εγκαταστάσεις της Ηπείρου θα επεξεργάζονται το σύνολο των απορριμμάτων της περιφέρειας Ηπείρου, ήτοι περίπου150 χιλ. τόνους. 

Τα δύο νέα έργα, προϋπολογισμού 210 εκατ. ευρώ, προστίθενται στα 10 projects που βρίσκονται σε εξέλιξη, ανεβάζοντας το συνολικό προϋπολογισμό στα 1,2 δισ. ευρώ. 

Οι αντιδράσεις είναι παρούσες και στα δύο αυτά έργα: στην Ήπειρο οι αντιδρώντες διαφωνούν με την «παράδοση της διαχείρισης των απορριμμάτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, εγκυμονώντας κινδύνους για το περιβάλλον, την οικονομική επιβάρυνση των πολιτών και τις εργασιακές σχέσεις». 

Αλλά και η Κέρκυρα έχει «σημαδευτεί» στο παρελθόν από σοβαρά επεισόδια κατοίκων που αντιτίθεται με την χωροθέτηση στην Λευκίμη μονάδας επεξεργασίας απορριμμάτων. 

Το πιο προχωρημένο έργο βρίσκεται στη Δυτική Μακεδονία, με την επιλογή του προσωρινού αναδόχου να βρίσκεται σε εξέλιξη. 

Στην Πελοπόννησο, ολοκληρώνεται η διαδικασία ανταγωνιστικού διαλόγου, στις Σέρρες ξεκινά, μέσα στον Μάρτιο, ο ανταγωνιστικός διάλογος, ενώ, σε εξέλιξη βρίσκεται ο ανταγωνιστικός διάλογος σε Ηλεία και Αιτωλοακαρνανία. 

Πηγή: Κεφάλαιο 

O νόμος του Lipset

Συχνά οι οικονομικά αναπτυγμένες παγιωμένες δημοκρατίες επαινούνται για το υψηλό επίπεδο ευημερίας τους. Κάποιοι δε με τον όρο δημοκρατία συνδέουν σχεδόν μόνο ένα υψηλό επίπεδο ευημερίας. Ωστόσο η ευημερία και το συνήθως υψηλότερο επίπεδο ασφάλειας των πολιτών αυτών των κρατών επίσης δεν είναι άμεσα αποτελέσματα του δημοκρατικού συντάγματος αλλά του υψηλότερου επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης, το οποίο διαθέτουν οι περισσότερες παγιωμένες δημοκρατίες, και των δομών κράτους πρόνοιας.

Αμφίβολο είναι επίσης εάν η οικονομία στις δημοκρατίες αναπτύσσεται γρηγορότερα απ’ οπουδήποτε αλλού. Σημαντικότερες προϋποθέσεις ανάπτυξης φαίνεται πως είναι η νομική ασφάλεια, η οικονομία της αγοράς, το ισχνό κράτος και οι υψηλές επενδύσεις στην εκπαίδευση (Schmidt, θεωρίες της δημοκρατίας).
Ο παραπάνω ισχυρισμός συμφωνεί απόλυτα με τον περίφημο νόμο του Lipset, ο οποίος λέει ότι « όσο περισσότερο ευημερεί ένα έθνος τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να διατηρήσει τη δημοκρατία» (the more well-to-do a nation, the greater the chances that it will sustain democracy).

Ο Lipset σαφώς και δεν υπονοεί πως η δημοκρατία δημιουργεί το υψηλό οικονομικό επίπεδο, αλλά πως το υψηλό οικονομικό επίπεδο είναι μια ευνοϊκή προϋπόθεση για τη διατήρηση της δημοκρατίας. 

Και στην Ελλάδα του Μνημονίου και της Διεφθαρμένης Πολιτικής Εξουσίας(εκτελεστική και νομοθετική), έχουν δημιουργηθεί και παγιωθεί όλοι εκείνοι οι παράγοντες στο οικονομικό επίπεδο(ύφεση, γιγάντια ανεργία, ανισότητα, φτωχοποίηση, μετανάστευση υψηλού επιπέδου επιστημονικού δυναμικού, διάλυση ενόπλων δυνάμεων), όπου επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι εξαφανισμένη.

Ακρίτας