Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Οκτάστηλος -πράγμα αρκετά ασυνήθιστο- ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στο χθεσινό τους φύλλο: «Το κονκλάβιο εξέλεξε Αργεντίνο». «Ο πρώτος πάπας από την Αμερική» αναγραφόταν σε κίτρινο φόντο πάνω από τον τίτλο. Πρόδηλος ο ενθουσιασμός των ΗΠΑ για την εκλογή του προερχόμενου από την Αργεντινή Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο ως πάπα που έλαβε το όνομα Φραγκίσκος ο Α’.
Ακόμη πιο ενθουσιασμένος ήταν ο καθολικός αρχιεπίσκοπος της Νέας Υόρκης Τίμοθι Ντόλαν, ο οποίος αισθάνθηκε τόσο έντονα θριαμβευτής που δεν κρατήθηκε και έσπασε παμπάλαια ταμπού του Βατικανού.
Ως καρδινάλιος και δη ηλικίας κάτω των 80 ετών, πάνω από την οποία οι καρδινάλιοι χάνουν το δικαίωμα ψήφου, ο Ντόλαν ήταν μέσα στο κονκλάβιο. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο ώρες από την εκλογή του νέου πάπα και ο Αμερικανός καρδινάλιος έδωσε… συνέντευξη Τύπου! Ακρως παράδοξο για το Βατικανό! «Θα κοιμηθώ καλά απόψε. Και ο πάπας Φραγκίσκος θα κοιμηθεί καλά. Η Εκκλησία είναι σε καλά χέρια, το ξέρουμε όλοι» δήλωσε θριαμβευτικά. «Είμαστε πανευτυχείς με το αποτέλεσμα» πρόσθεσε.
Οι Αμερικανοί, πιστοί και πολιτικοί, μπορεί να είναι όντως ευτυχείς και σίγουρα αυτοί ξέρουν το γιατί. Οιταλικός μηχανισμός του Βατικανού όμως, η Κουρία όπως είναι γνωστός με το λατινικό του όνομα, πλέει σε πελάγη μαύρης δυστυχίας. Η ήττα του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ιταλικού «αυλικού» μηχανισμού της γραφειοκρατίας της Αγίας Εδρας προσλαμβάνει συντριπτικές διαστάσεις, κυριολεκτικά κοσμοϊστορικές για τον κόσμο της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1978, με την εκλογή τουΠολωνού Κάρολ Βοϊτίλα ως πάπα, είχαμε την πρώτη εκλογή μη Ιταλού πάπα μετά από… 450 (!) χρόνια – συγκεκριμένα από το 1522, όταν είχε εκλεγεί πάπας ο Ολλανδός Ανδριανός ο 6ος.
Το 2005, όταν τον Πολωνό Βοϊτίλα διαδέχθηκε στον παπικό θρόνο ο Γερμανός Γιόζεφ Ράτσινγκερ, είχαμε τον πρώτο Γερμανό πάπα μετά από… 950 (!) χρόνια – για την ακρίβεια από το 1055, όταν είχε εκλεγεί πάπας ο Γερμανός Βίκτωρας ο Β’. Τότε μάλιστα και για 12 χρόνια είχαν επιβληθεί διά της βίας πέντε Γερμανοί πάπες στο Βατικανό διαδοχικά, κατόπιν εντολής του Γερμανού βασιλιά Ερρίκου του Γ’. Με την τρίτη συνεχή εκλογή μη Ιταλού πάπα, αυτή του Αργεντίνου Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, έσπασε ένα ακόμη ρεκόρ. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν… 1.300 (!) χρόνια εξελέγη μη Ευρωπαίος πάπας. Τότε μάλιστα, στο μακρινό 731 για την ακρίβεια, ο πάπας Γρηγόριος ο Γ’ προερχόταν από πολύ πιο κοντινή προς την Ευρώπη χώρα, τη Συρία.
Η ουσία είναι πως τα πλήγματα για τους Ιταλούς του Βατικανού είναι αλλεπάλληλα. Ολοι ανεξαιρέτως πλέον οι καρδινάλιοι έχουν διοριστεί από τον Βοϊτίλα και τον Ράτσινγκερ και η απώλεια της εξουσίας της Αγίας Εδρας για 35 ήδη χρόνια αργά, αλλά σταθερά αποσαθρώνει τις δυνατότητες των Ιταλών να την ανακτήσουν. Γερμανοί και Αμερικανοί, οι οποίοι συμπαρατάσσονται για την ώρα στα θέματα του Βατικανού, το οποίο πρέπει να σημειωθεί ότι διατηρούσε τον προηγούμενο αιώνα στενές σχέσεις με τιςΗΠΑ, βάζουν τώρα σοβαρότερους και υψηλότερους στόχους: Θέλουν να καταστρέψουν την οικονομική βάση της ισχύος της Καθολικής Εκκλησίας! «Γιατί να μη διαλυθεί η Τράπεζα του Βατικανού;» ήταν ο αποκαλυπτικός τίτλος μεγάλου άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδα «Ντι Βελτ» στο ίδιο φύλλο που ανήγγειλε την εκλογή του νέου πάπα.
Οι αμερικανικοί «Τάιμς της Νέας Υόρκης» χτυπούσαν και αυτοί από χθες προς την ίδια κατεύθυνση: «Ο νέος πάπας θα κληρονομήσει επίσης τη μάχη για την εξουσία της διοίκησης της Τράπεζας του Βατικανού» έγραφαν μεταξύ άλλων. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι λίγο πριν παραιτηθεί ο Γερμανός πάπας Βενέδικτος ο 16ος διόρισε ως νέο πρόεδρο της Τράπεζας του Βατικανού έναν -φυσικά!- Γερμανό, τον αριστοκράτη Ερνστ φον Φράιμπεργκ, προκειμένου να διευκολύνει την υλοποίηση αυτών των σχεδίων.
Από πολιτική σκοπιά, ο νέος πάπας Φραγκίσκος είναι πολύ δεξιός. Τόσο δεξιός που ανέχθηκε πλήρως την αιμοσταγή δικτατορία του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή από το 1976 ως το 1983. Τον αντιπαθούν σφοδρότατα οι πασίγνωστες ανά τον κόσμο Μητέρες της Πλατείας του Μάη - των χιλιάδων θυμάτων δηλαδή τη αργεντίνικης χούντας. Ο πάπας Φραγκίσκος έχει ήδη καταγγελθεί στην Αργεντινήότι άφησε αβοήθητους στα νύχια της δικτατορίας που τους βασάνισε άγρια δύο Ιησουίτες ιερείς το 1976, τον Ορλάντο Γιόριο και τον Φρανσίσκο Χάλιξ. Ενώ ήταν τόσο «βολικός» για τους δικτάτορες, ο νέος πάπας υπήρξε λυσσώδης αντίπαλος ως καρδινάλιος του Μπουένος Αϊρες της σημερινής κεντροαριστερής προέδρου της Αργεντινής Κριστίνας Κίρχνερ και του προκατόχου της στο προεδρικό αξίωμα Νέστορ Κίρχνερ.
Ως καρδινάλιος και δη ηλικίας κάτω των 80 ετών, πάνω από την οποία οι καρδινάλιοι χάνουν το δικαίωμα ψήφου, ο Ντόλαν ήταν μέσα στο κονκλάβιο. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο ώρες από την εκλογή του νέου πάπα και ο Αμερικανός καρδινάλιος έδωσε… συνέντευξη Τύπου! Ακρως παράδοξο για το Βατικανό! «Θα κοιμηθώ καλά απόψε. Και ο πάπας Φραγκίσκος θα κοιμηθεί καλά. Η Εκκλησία είναι σε καλά χέρια, το ξέρουμε όλοι» δήλωσε θριαμβευτικά. «Είμαστε πανευτυχείς με το αποτέλεσμα» πρόσθεσε.
Οι Αμερικανοί, πιστοί και πολιτικοί, μπορεί να είναι όντως ευτυχείς και σίγουρα αυτοί ξέρουν το γιατί. Οιταλικός μηχανισμός του Βατικανού όμως, η Κουρία όπως είναι γνωστός με το λατινικό του όνομα, πλέει σε πελάγη μαύρης δυστυχίας. Η ήττα του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ιταλικού «αυλικού» μηχανισμού της γραφειοκρατίας της Αγίας Εδρας προσλαμβάνει συντριπτικές διαστάσεις, κυριολεκτικά κοσμοϊστορικές για τον κόσμο της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1978, με την εκλογή τουΠολωνού Κάρολ Βοϊτίλα ως πάπα, είχαμε την πρώτη εκλογή μη Ιταλού πάπα μετά από… 450 (!) χρόνια – συγκεκριμένα από το 1522, όταν είχε εκλεγεί πάπας ο Ολλανδός Ανδριανός ο 6ος.
Το 2005, όταν τον Πολωνό Βοϊτίλα διαδέχθηκε στον παπικό θρόνο ο Γερμανός Γιόζεφ Ράτσινγκερ, είχαμε τον πρώτο Γερμανό πάπα μετά από… 950 (!) χρόνια – για την ακρίβεια από το 1055, όταν είχε εκλεγεί πάπας ο Γερμανός Βίκτωρας ο Β’. Τότε μάλιστα και για 12 χρόνια είχαν επιβληθεί διά της βίας πέντε Γερμανοί πάπες στο Βατικανό διαδοχικά, κατόπιν εντολής του Γερμανού βασιλιά Ερρίκου του Γ’. Με την τρίτη συνεχή εκλογή μη Ιταλού πάπα, αυτή του Αργεντίνου Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, έσπασε ένα ακόμη ρεκόρ. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν… 1.300 (!) χρόνια εξελέγη μη Ευρωπαίος πάπας. Τότε μάλιστα, στο μακρινό 731 για την ακρίβεια, ο πάπας Γρηγόριος ο Γ’ προερχόταν από πολύ πιο κοντινή προς την Ευρώπη χώρα, τη Συρία.
Η ουσία είναι πως τα πλήγματα για τους Ιταλούς του Βατικανού είναι αλλεπάλληλα. Ολοι ανεξαιρέτως πλέον οι καρδινάλιοι έχουν διοριστεί από τον Βοϊτίλα και τον Ράτσινγκερ και η απώλεια της εξουσίας της Αγίας Εδρας για 35 ήδη χρόνια αργά, αλλά σταθερά αποσαθρώνει τις δυνατότητες των Ιταλών να την ανακτήσουν. Γερμανοί και Αμερικανοί, οι οποίοι συμπαρατάσσονται για την ώρα στα θέματα του Βατικανού, το οποίο πρέπει να σημειωθεί ότι διατηρούσε τον προηγούμενο αιώνα στενές σχέσεις με τιςΗΠΑ, βάζουν τώρα σοβαρότερους και υψηλότερους στόχους: Θέλουν να καταστρέψουν την οικονομική βάση της ισχύος της Καθολικής Εκκλησίας! «Γιατί να μη διαλυθεί η Τράπεζα του Βατικανού;» ήταν ο αποκαλυπτικός τίτλος μεγάλου άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδα «Ντι Βελτ» στο ίδιο φύλλο που ανήγγειλε την εκλογή του νέου πάπα.
Οι αμερικανικοί «Τάιμς της Νέας Υόρκης» χτυπούσαν και αυτοί από χθες προς την ίδια κατεύθυνση: «Ο νέος πάπας θα κληρονομήσει επίσης τη μάχη για την εξουσία της διοίκησης της Τράπεζας του Βατικανού» έγραφαν μεταξύ άλλων. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι λίγο πριν παραιτηθεί ο Γερμανός πάπας Βενέδικτος ο 16ος διόρισε ως νέο πρόεδρο της Τράπεζας του Βατικανού έναν -φυσικά!- Γερμανό, τον αριστοκράτη Ερνστ φον Φράιμπεργκ, προκειμένου να διευκολύνει την υλοποίηση αυτών των σχεδίων.
Από πολιτική σκοπιά, ο νέος πάπας Φραγκίσκος είναι πολύ δεξιός. Τόσο δεξιός που ανέχθηκε πλήρως την αιμοσταγή δικτατορία του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή από το 1976 ως το 1983. Τον αντιπαθούν σφοδρότατα οι πασίγνωστες ανά τον κόσμο Μητέρες της Πλατείας του Μάη - των χιλιάδων θυμάτων δηλαδή τη αργεντίνικης χούντας. Ο πάπας Φραγκίσκος έχει ήδη καταγγελθεί στην Αργεντινήότι άφησε αβοήθητους στα νύχια της δικτατορίας που τους βασάνισε άγρια δύο Ιησουίτες ιερείς το 1976, τον Ορλάντο Γιόριο και τον Φρανσίσκο Χάλιξ. Ενώ ήταν τόσο «βολικός» για τους δικτάτορες, ο νέος πάπας υπήρξε λυσσώδης αντίπαλος ως καρδινάλιος του Μπουένος Αϊρες της σημερινής κεντροαριστερής προέδρου της Αργεντινής Κριστίνας Κίρχνερ και του προκατόχου της στο προεδρικό αξίωμα Νέστορ Κίρχνερ.
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
