Ο λαός της ΑΟΖ Ν. Λυγερός

Όταν δεν πιστεύεις πια σε τίποτα, όταν οι πολιτικοί δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματά σου όταν δεν βλέπεις πια το μέλλον, είναι δύσκολο να σε πείσουν ότι υπάρχει ένα όραμα ικανό ν’ αλλάξει τη γενική κατάσταση. Ακούς συνεχώς αντιδράσεις και σου δείχνουν όλοι τις καθημερινές δυσκολίες. Αναγκάζεσαι να κοιτάζεις τα προβλήματα δίχως να ερευνάς την επίλυσή τους. Κάθε άσχετος σου λέει τα παράπονά του για να εκτονωθεί. Κανένας δεν σου προσφέρει τίποτα κι εσύ αναρωτιέσαι πώς θα τα βγάλουμε πέρα, λες και δεν υπάρχει καμιά στρατηγική για την πατρίδα μας. Αν όμως παραμερίσεις όλη αυτή τη σαβούρα και εξετάσεις ορθολογικά το πλαίσιο, ύστερα το πεδίο, μετά το πεδίο δράσης και τελικά το πεδίο μάχης, τότε θα αντιληφθείς ότι όλα τα προηγούμενα ήταν ανοησία. Ανίκανες προσπάθειες ασχετοσύνης που θα υπάρχουν πάντα σε κάθε χώρο όπου υπάρχουν άτομα που δεν ξέρουν τι να κάνουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι το όραμα της ΑΟΖ θα υλοποιηθεί ακόμα και για αυτούς. Συνεπώς, μάθε περισσότερες επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις για να αντισταθείς στους άλλους που δεν θέλουν την εξέλιξη, αλλά μόνο τη συντήρηση τοπικιστικών συμφερόντων. Αυτοί θέλουν δεν θέλουν, δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου, ούτε ότι η Ανατολική Μεσόγειος έχει από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου του κόσμου. Επιπλέον, τώρα πια υπάρχει πολιτική βούληση για τη θέσπιση της ΑΟΖ. Ο ελληνικός λαός είναι σε φάση να γίνει ο λαός της ΑΟΖ κι ας μην το θέλουν οι ραγιάδες και τα τοπικά μονοπώλια. Η ΑΟΖ δεν προσφέρει τίποτα στα κομματόσκυλα και στις φιδίσιες γλώσσες, τουλάχιστον αυτό πιστεύουν, διότι η αλήθεια είναι ότι θα τους αλλάξει τα φώτα, με την επόμενη πραγματικότητα. Και τότε θα πρέπει να καταπιούν όλα όσα είπαν ενάντια στην ΑΟΖ, στον Τάσσο Παπαδόπουλο, στον Σόλωνα Κασσίνη, στον Θεόδωρο Καρυώτη, στον Βασίλη Μαρκεζίνη, στον Ηλία Κονοφάγο, στον Αντώνη Φώσκολο και γενικότερα στους μαχητές της ΑΟΖ, διότι μόνο αυτοί προσπάθησαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του ελληνισμού. Είναι εύκολη η εκτόνωση κι είναι σπάνια η επανάσταση. Η πρώτη είναι σχολαστική, ενώ η δεύτερη αλλάζει τον κόσμο. Η μια ασχολείται με τις ανάγκες της καθημερινότητας και η άλλη με την ανάγκη του ελληνικού λαού. Αν είχες αυτό στο νου, κανείς δεν θα σου αλλάξει το πνεύμα σου και το ύφος σου. Η ΑΟΖ δεν είναι πια πρόβλημα. Η ΑΟΖ είναι πλέον θέμα χρόνου. Και το 2012 θα είναι το έτος της θέσπισής της στην Ελλάδα. Σημασία έχει να προετοιμαστείς για την αλλαγή. Εκεί θα φανεί η στρατηγική συμπεριφορά σου. Άσε λοιπόν τις αντιδράσεις και κοίτα ν’ αντισταθείς, όπως το έκαναν και οι πρόγονοί σου. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μαχητές και τίποτα άλλο, για να αλλάξει το μέλλον της. Η οικονομική κατάσταση δεν αλλάζει με οικονομίες και σχόλια αλλά μόνο με έργα. Για να υπάρξουν αυτά πρέπει να αξιοποιήσουμε μαζί το πλαίσιο της ΑΟΖ.