Τις τελευταίες μέρες ο Αντώνης Σαμαράς και οι υπουργοί του, ειδικά αυτοί των «παραγωγικών υπουργείων» όπως του Ανάπτυξης, συμπεριφέρονται περισσότερο ως ντίλερ ή μάνατζερ παρά ως πολιτικά στελέχη. Η κυβέρνηση επιχειρεί να φτιάξει κλίμα ερχομού επενδύσεων και να δημιουργήσει προσδοκίες που προσομοιάζουν με το κλίμα στην Τρούμπα του Πειραιά σε παλιότερες δεκαετίες όπου ο κόσμος περίμενε το στόλο, τα ναυτάκια και το δολάριο για να δουλέψουν τα κακόφημα μπαρ και τα μπορντέλα.
Το γνωστό τροπάρι της κυβέρνησης είναι ότι ο ερχομός επενδύσεων θα φέρει...
Το γνωστό τροπάρι της κυβέρνησης είναι ότι ο ερχομός επενδύσεων θα φέρει...
νέες θέσεις εργασίας και θα δώσει δουλειές στους ανέργους. Μάλιστα συνδυάζει αυτή την προπαγάνδα και με την «επιβολή του νόμου και της τάξης» για να πέσει σιγή νεκροταφείου στο κίνημα. Η αντιμετώπιση του πιο πρόσφατου περιστατικού με την προβοκάτσια στις Σκουριές της Χαλκιδικής για το πώς πολιτεύεται η κυβέρνηση είναι πολύ χαρακτηριστικό. Δε μιλάμε για μορφές πάλης όπως η απεργία ή οι καταλήψεις όπου η κυβέρνηση στο όνομα της προσέλκυσης επενδύσεων ετοιμάζεται περίπου να τις απαγορεύσει (Βλέπε Βρούτση για αλλαγή συνδικαλιστικού νόμου και τις σχετικές δηλώσεις Σαμαρά) μετά και την, με τη τόση ευκολία χρήση, της πολιτικής επιστράτευσης και της επίταξης.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση θέλει να κρύψει ότι ξεπουλάει κυρίως στο ξένο κεφάλαιο, αλλά και σε όσους απ’ τους ντόπιους νταβατζήδες συνεργάζονται μαζί του, τον πλούτο της χώρας. Είναι αμφίβολο αν υπάρχει έστω και ένα επενδυτικό πλάνο που να υποχρεώνει τον υποψήφιο επενδυτή να δημιουργήσει υποδομή ο ίδιος με δικά του έξοδα και κεφάλαια και να αναπτύξει κατά αυτό τον τρόπο τη συρρικνωμένη παραγωγική βάση της χώρας. Η κυβέρνηση θέλει απλά να συγκαλύψει το γεγονός ότι αυτό που θα συμβεί είναι το γνωστό πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία με συνέπειες όχι μόνο οικονομικές και κοινωνικές αλλά και σοβαρές πολιτικές, διπλωματικές και εθνικές. Τα όσα συμβαίνουν στο κλάδο της ενέργειας με τη ΔΕΠΑ είναι απλά ενδεικτικά. Ξαναγυρνάμε στην εποχή της Ούλεν και της Πάουερ.
Δεν είναι μόνο όμως πως η κυβέρνηση συγκαλύπτει αυτή την διαχρονική αλήθεια. Είναι πως συμπεριφέρεται ως κοινός απατεώνας όταν μιλάει για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και μάλιστα για τη δημιουργία τόσων θέσεων εργασίας που δίνει την αίσθηση ότι θα υπάρξει σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας.
Ας δώσουμε λοιπόν το λόγο στους αριθμούς: Καταρχήν η ίδια η Κομισιόν αναθεώρησε επί τα χείρω τις εκτιμήσεις για την ύφεση και από 4,2% που υπολογιζόταν αρχικά για το 2013 τώρα την οποία υπολογίζει στο 4,4%! Η ανεργία το Νοέμβριο του 2012 βρισκόταν στο 27% και 1,35 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν χωρίς δουλειά. Σύμφωνα με τους επιστημονικούς συνεργάτες του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ η ανεργία το 2013 θα κυμανθεί περίπου στο 30% (πραγματική ανεργία 34-35%) και αντιστοιχεί σε περίπου 1,8 εκατομμύρια ανέργους! Ενώ αυξητικές είναι οι τάσεις και για το 2014 όπου κατά πως δείχνουν τα πράγματα η ανεργία θα έχει φτάσει τα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι εκτιμήσεις αυτές ως τάσεις επιβεβαιώνεται και από κρατικούς οργανισμούς όπως το ΚΕΠΕ!
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει: Εντάξει, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν ενώ τώρα αρχίζει και σταθεροποιείται η κατάσταση και να δημιουργείται ένα σταθερό περιβάλλον με την Ελλάδα εντός του ευρώ οπότε ευνοείται ένα φιλικό ως προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις περιβάλλον που θα αντιστρέψει την κατάσταση. Άλλωστε όπως είπε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν βγάλουμε το καλοκαίρι απ’ το Φθινόπωρο και μετά θα απογειωθούμε!
Αντί άλλης απάντησης αντιγράφουμε τα όσα διαβάζουμε απ’ την ιστοσελίδα protothema και τα οποία λέει ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης: «Το 2015-2016 οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι εντάσεως εργασίας και δε θα μπορέσουν να απορροφήσουν τους χιλιάδες ανέργους. Για να απορροφηθούν 50000 άνεργοι πρέπει το ΑΕΠ να σημειώνει αύξηση κατά 3,5-4% το χρόνο κάτι που είναι αμφίβολο να θα μπορέσει να επιτευχθεί ως το 2020».
Σκεφτείτε ότι θα υπάρχουν τότε περίπου 2000000 άνεργοι και υπολογίστε τι ρυθμός ανάπτυξης χρειάζεται για να βρουν δουλειά οι μισοί έστω. Αναλογιστείτε τώρα πόσα χρόνια χρειάζονται για να βρουν δουλειά όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι στα 3,5-4% μετά απ’ το 2014.
Ευτυχώς δηλαδή που μείναμε στο ευρώ και τώρα θα έχουμε τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα. Και προπαντός δουλειές…
