Του
«Η αποκάλυψη της αντιμνημονιακής πλάνης» – όπως περιγράφεται στην σημερινή ιστοσελίδα του «Βήματος» από τον κ. Αντώνη Καρακούση – σκιαγραφεί στην ουσία το ιδεολόγημα την μνημονιακής απάτης, που είναι αυτό που οδήγησε στην ψυχρή προεκλογική στάση του ελληνικού λαού, η οποία θα ενισχύσει την συμπεριφορά της «αποχής», καθιστώντας την τον αναμφισβήτητο νικητή των εκλογών!
Ποιο είναι το ιδεολόγημα της μνημονιακής απάτης; Πως ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός με εσωτερική υποτίμηση είναι………
………….μονόδρομος για όσα κράτη της ευρωζώνης δεν μπορούν να δανειστούν ελεύθερα από την χρηματαγορά και πως η ζωή χωρίς μνημόνια και ευρώ είναι αδιανόητη στην Ελλάδα! Ή, όπως σημειώνει θαυμάσια ο κ. Καρακούσης: «ήρκεσαν λίγοι μόνο μήνες για να φανεί το ατελέσφορο της αντιμνημονιακής πολιτικής, να καταγραφούν απίθανες ζημίες και να αναδειχθούν κίνδυνοι ικανοί να σβήσουν στην κυριολεξία το επίπεδο ευημερίας και να ξεθεμελιώσουν τη χώρα ολάκερη»!
Πράγματι αυτό πέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας και η απίθανη κυβέρνησή του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι σαν ναήρθαν στα πράγματα για να (απο)δείξουν εμφατικώς στο εσωτερικό και διεθνώς την αντιμνημονιακή πλάνη, συνθέτοντας το ιδεολόγημα της μνημονιακής απάτης στη θέση του σύγχρονου ιδεολογήματος του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, το οποίο διέκρινε την αναφερόμενη ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις προηγούμενες εκλογές.
Πώς αντιμετωπίζει την ελληνική κρίση ο προοδευτικός ευρωπαϊσμός σε αντίθεση με τους συντηρητικούς και νεοσυντηρητικούς; Ως κρίση της ευρωζώνης, η οποία επιλύεται με καινοτόμα χρηματοπιστωτικά εργαλεία της ίδιας, μηχανισμούς και πολιτικές που καταλήγουν η νομισματική ένωση να μεταμορφωθεί θεσμικά σε οικονομική ένωση με απόλυτο σεβασμό στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, ο οποίος έρχεται να καλύψει εν μέρει την δραματική έλλειψη δημοκρατίας στην ΕΕ.
Πόσους απασχόλησε στα σοβαρά αυτό στην Ελλάδα της πολιτικής ασχήμιας και χυδαιότητας «ευρώ ή δραχμή», «πάση θυσία στο ευρώ» και «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Ελάχιστοι ασχοληθήκαμε με το ζήτημα και σε κάθε περίπτωση προσωπικότητες έξω από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον ρόλο του περφόρμερ ή επελέγη για το ρόλο αυτό – όχι ασφαλώς από τον ελληνικό λαό – και ως τέτοιος έλεγε ό, τι του γράφανε, όπως ακριβώς λέει σήμερα τα αντίθετα από αυτά, αλλάζοντας λογογράφους, δίχως προφανώς να εννοεί βαθύτερα τις ίδιες του τις κουβέντες! Κάπως έτσι η αντιμνημονική ρητορεία αποσυνδέθηκε από την αντιμνημονιακή πρακτική, ο πολιτικός λόγος από την πολιτική στην πράξη, για να καταλήξουμε οι σαχλαμάρες του κ. Καρακούση να φαντάζουν στον κάθε άσχετο με τους θεσμούς, το δίκαιο, την πολιτική επιστήμη και την σύγχρονη οικονομική θεωρία – πόσο μάλλον με την βιοοικονομία – σαν αυτονόητες αλήθειες!
Είναι αυτονόητα τα μνημόνια μεταξύ εταίρων-δανειστών και εταίρου-δανειζόμενου, σου λένε, αλλά όχι οι χρηματοπιστωτικές αναθεωρήσεις που πρότεινα από την αρχή της κρίσης εγώ, μεταξύ αρκετών άλλων από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της διεθνούς διανόησης και ακαδημαϊκής κοινότητας!
Πρόκειται για αντιστροφή της ιστορικής και επιστημονικής εμπειρίας της ανθρωπότητας, που κατασκευάζει σφοδρά αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές δομές ηγεμονίας, αλλά αυτό γιατί να απασχολήσει τον συντηρητικό, τον νεοσυντηρητικό της ξεφτισμένης και εξευτελισμένης σημερινής σοσιαλδημοκρατίας, ή τον διαπλεκόμενο στην Ελλάδα; Όχι το μνημόνιο, ασφαλώς, αλλά η συγκεκριμένη πολιτική του μεθοδολογία.
Λέει σήμερα ο απίθανος πολιτικός περφόρμερ Αλέξης Τσίπρας: Ποιος θα μπορούσε να πετύχει καλύτερη συμφωνία από εμένα; Όσοι έχουν αντιρρήσεις για το Τρίτο Μνημόνιο, προφανώς δεν θέλανε καμία συμφωνία και επιθυμούσαν άτακτη χρεωκοπία. Τι λέει αυτός ο άνθρωπος; Είναι σαν να μην καταλαβαίνει πως ο αγώνας στον οποίο συμμετείχε κατά το πρόσφατο παρελθόν, αφορούσε σε μια διαφορετική, εναλλακτική μεθοδολογία ως προς τα μνημόνια, μια άλλη μορφή δανεισμού, αν θέλεις, που δεν θα απομόνωνε την ελληνική εθνική οικονομία και αγορά και δεν θα οδηγούσε σε εσωτερική υποτίμηση, capital controls, λουκέτα και εξανδραποδισμένους εργαζόμενους εν τω μέσω απελπισμένων συνταξιούχων! Που δεν θα οδηγούσε την δομή της ευρωζώνης να χαρακτηρίζεται από την πολιτικώς διαλυτική σχέση πιστωτής-δανειζόμενος! Έκανε έστω και μια πρόταση προς αυτήν την κατεύθυνση; Μία έστω, για τα μάτια του κόσμου, εξειδικεύοντας έστω την πολιτική θέση του Die Linke; Όχι, τίποτε δεν έκανε, κουβεντούλες στον αέρα πέταγε από εδώ και από εκεί, για να καταλήξει να διαπραγματεύεται στη βάση επιμέρους ρυθμίσεων που αφορούν στο «learning–by–numbers», το οποίο θεσπίζει την πολιτική παιδαγωγική του κυρίου Σόϊμπλε, σε έναν χαοτικό χώρο με όρους θεσμικής δομής και λειτουργίας, αυτόν της Ευρωζώνης!
Η απειλή της οικονομικής κατάρρευσης έφερε, σου λένε, τα μνημόνια για να οδηγηθούμε βήμα-βήμα δια αυτών στην σημερινή συντεταγμένη κατάρρευση όλων των θεμελιωδών οικονομικών μεγεθών. Η απειλή του θανάτου, δηλαδή, της ελληνικής οικονομίας οδήγησε στην δολοφονία της με την απόφαση παράλληλης εξαφάνισης του δημοσιονομικού και εμπορικού ελλείμματος μέσα σε συνθήκες παρατεταμένης και ιστορικώς μοναδικής σε διάρκεια ύφεσης!
Άρα, αν δεν εφαρμόσεις το Τρίτο Μνημόνιο εσωτερικής υποτίμησης με την τρόικα, απλώς η κατάρρευση θα επικυρωθεί θεσμικώς και θα βγει στην επιφάνεια οδηγώντας πιθανότατα σε μια μορφή Grexit, ενώ αν το εφαρμόσεις, η κατάρρευση θα συγκαλυφθεί θεσμικώς και θα διασκεδαστεί λογιστικώς μέχρις ότου η γερμανική κυβέρνηση κρίνει πως ήρθε η ώρα για το Grexit και πως αυτό είναι πλέον η ώριμη λύση που αντιμετωπίζει καλύτερα την απειλή για κρίση υπερπαραγωγής στην «ατμομηχανή της Ευρώπης». Τότε θα είναι χρήσιμη στην Ελλάδα μια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ίσως μερικών μικρών της κεντροαριστεράς), όχι ασφαλώς για να επιβάλει στην πράξη το Τρίτο Μνημόνιο, αλλά για να διαχειριστεί πολιτικώς στο εσωτερικό το Grexit.
Και όταν λέμε Grexit εννοούμε ασφαλώς «διπλό νομισματικό» σύστημα, το οποίο ήταν σαφές πως δεν θα το άντεχε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, προτού λάβει χώρα μια νέα μεγάλη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με πιθανή μια ακόμη διαδικασία συγχωνεύσεων στο πλαίσιο ενός Τρίτου Μνημονίου. Το Τρίτο Μνημόνιο με άλλα λόγια, ήταν απαραίτητο για να αναδιαρθρωθεί πλήρως ο τραπεζικός τομέας στην Ελλάδα και να ισχυροποιηθεί επαρκώς με δημόσια κυρίως κεφάλαια, για να αντέξει τις ρυθμίσεις ενός «διπλού νομισματικού» στη βάση που περιγράφεται από τους συμβούλους του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και όχι για να αντιμετωπίσει την πολυσύνθετη κατάρρευση εσόδων, πληρωμών, εξαγωγών, εισαγωγών.
Αν μελετήσεις τα πραγματικά χαρακτηριστικά και μεγέθη της σημερινής ελληνικής οικονομίας, θα αντιληφθείς πως το Τρίτο Μνημόνιο που «διαφημίζει» τις τελευταίες ημέρες ο κύριος Τσίπρας, δεν απαντά στο ζήτημα της ανάπτυξης, αλλά στο ζήτημα της προσαρμογής με «διπλό νομισματικό», που θα κληθεί να δώσει (προσωρινή) λύση στο ζήτημα της ρευστότητας και των εσωτερικών πληρωμών. Είναι βέβαιο πως το Τρίτο Μνημόνιο θα μπορούσε νε εφαρμοστεί από μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και λίγο πιο δύσκολα από μια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ. Grexit, όμως, χωρίς ένα Μεγάλο Κυβερνητικό Συνασπισμό (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) δεν γίνεται, ασχέτως αν το χυδαίο ερώτημα προς το εκλογικό σώμα «Τσίπρας ή Μεϊμαράκης» δεχόταν μια απάντηση που θα αφορούσε σε έναν άλλον πρωθυπουργό και σε μια κυβέρνηση της διαπλοκής σαν την υπηρεσιακή της συγκυρίας.
Μνημονιακή οικονομία, λοιπόν, είναι η οικονομία του Grexit και όποιος δεν το καταλαβαίνει απλώς είναι ανίκανος να διαβάσει και να παρακολουθήσει την εξέλιξη της «ακτινογραφίας» των μεγεθών της εθνικής μας οικονομίας την τελευταία πενταετία. Αυτό που συμφώνησε στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας με τους εταίρους-δανειστές των λεγόμενων Ελληνικών Αρχών είναι να μην είναι αυτός που θα επιβάλει το «διπλό νομισματικό», βάζοντας ταυτόχρονα τις βάσεις για να εφαρμοστεί αυτό σε μία περίοδο που θα συμπίπτει με την χρονική διάρκεια του Τρίτου Μνημονίου, αντί για μία πενταετία που προέβλεπε το αρχικό σχέδιο Β του κ. Σόιμπλε.
Συνεπώς είναι η μνημονική απάτη που οδηγεί στην προεκλογική παραγωγή του Μεγάλου Συνασπισμού «ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ», για να διαχειριστούν από κοινού όχι την όποια προσαρμογή, αλλά το ειδικό καθεστώς ημιεξόδου από την ευρωζώνη την επόμενη περίοδο με την θέσπιση ενός συστήματος παράλληλων πληρωμών, το οποίο ασφαλώς θα συνοδευτεί με αναδιάρθρωση του λεγόμενου επίσημου χρέους. Έτσι και το «διπλό νομισματικό» που θα ακολουθήσει μετά την ικανοποίηση της διαπλοκής και της ευρωπαϊκής ελίτ με τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ στο πλαίσιο ενός Μεγάλου Κυβερνητικού Συνασπισμού, θα θεωρηθεί μία ακόμη αναγκαία λύση στη συνέχεια τωνsuccess stories του Πρώτου, Δεύτερου και Τρίτου Μνημονίου!
Το χαστούκι προς όσους ψήφισαν και υποστήριξαν το ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα από τον Αλέξη Τσίπρα και τον κυβερνητικό του κύκλο, συνδέεται απολύτως με το ιδεολόγημα της μνημονιακής απάτης και οδηγεί αναπόδραστα στην υπονόμευση της σύγχρονης αριστεράς και του ευρωπαϊκού προοδευτικού κινήματος. Αυτό, αναγνώστη μου, είναι λάθος να το νοιώθεις και να το χαρακτηρίζεις σαν προδοσία. Είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα μίας πολιτικής εξέλιξης που στηρίζεται στο σύγχρονο πολιτικό μάρκετινγκ, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το μαζικό κίνημα της νεωτερικότητας, αλλά με χολιγουντιανής κοπής performers της πολιτικής ρητορείας, τους οποίους μέσα στο σύγχρονο αδιέξοδό της υποστηρίζει, σκεπασμένη από ένα πέπλο αυταπάτης, η διανόηση του καιρού μας.
Το τελευταίο αποτελεί την αυτοκριτική μου και το συγνώμη μου προς τον συνεπή αναγνώστη των διαδικτυακών μου άρθρων. Με εντιμότητα άρθρωσα την γνώμη μου, αλλά ήταν σφάλμα να υποστηρίξω τόσο πολύ την δυναμική της ελπίδας για τους έλληνες και τους ευρωπαίους προοδευτικούς, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
activistis.
