Η μεγαλύτερη «επιτυχία» της κυβέρνησης, όσον αφορά την οικονομία, ήταν και είναι ο πληθωρισμός – όπου ο εναρμονισμένος δείκτης τιμών καταναλωτή, ο συγκρίσιμος δηλαδή με τις άλλες χώρες της ΕΕ, αυξήθηκε στις 118,17 μονάδες τον Οκτώβρη του 2023, από περίπου 100 στις αρχές του 2021, οπότε κατά 18,17%! (στα τρόφιμα πάνω από 30%, ενώ ακολουθούν τα ενοίκια, το ηλεκτρικό ρεύμα κλπ.).
«Επιτυχία», επειδή μέσω του πληθωρισμού μειώνεται η σχέση χρέους προς ΑΕΠ, για την οποία χαίρονται οι ιθαγενείς – ενώ αυξάνονται τα φορολογικά έσοδα. Πρόκειται λοιπόν καθαρά για υπερφορολόγηση των Πολιτών – όχι όμως με την αύξηση των συντελεστών, όπως επί μνημονίων και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τη διατήρηση τους στα ίδια επίπεδα, στις αυξημένες τιμές.
Ο πληθωρισμός δεν βοηθάει βέβαια μόνο το κράτος, αλλά και τις τράπεζες – αφού με τη διατήρηση των επιτοκίων καταθέσεων σε χαμηλά, σχεδόν μηδενικά επίπεδα, «ληστεύουν» τους καταθέτες τους. Στα 195 δις € καταθέσεων, το πραγματικό όφελος για τις τράπεζες μέσα σε δύο μόλις χρόνια, οπότε οι απώλειες των καταθετών τους σε όρους αγοραστικής αξίας, είναι της τάξης του 18% – επομένως περί τα 35 δις €. Πώς να μην αυξάνονται λοιπόν οι τιμές των μετοχών τους;
Βοηθάει επίσης τις υπόλοιπες μεγάλες επιχειρήσεις, ειδικά τα καρτέλ που επιτυγχάνουν ρεκόρ ετησίων κερδών – όπως στο παράδειγμα της ΔΕΗ που αύξησε τα περιθώρια κέρδους της (EBIDTA) κατά σχεδόν 400%, χωρίς να αντιδράσει κανένας!
Τα εισαγωγικά στη λέξη «επιτυχία» σημαίνουν λοιπόν πως ο πληθωρισμός ήταν και είναι μεν ο από μηχανής Θεός για την κυβέρνηση, τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά η απόλυτη καταστροφή για τους Πολίτες – οι οποίοι δεν υπερφορολογούνται μόνο από το κράτος και ληστεύονται από τις τράπεζες/επιχειρήσεις αλλά, επί πλέον, καταρρέει η αγοραστική αξία των μισθών και των συντάξεων τους, αφού οι αυξήσεις τους είναι μακράν χαμηλότερες του πληθωρισμού (δεν ισχύει βέβαια σε πολλές άλλες χώρες, όπως στη Γερμανία, όπου οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 6,6% μόνο το 3ο τρίμηνο του 2023 – σε επίπεδα ρεκόρ και υψηλότερα του πληθωρισμού, πηγή).
Είναι ίσως η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ανέκαθεν οι εργαζόμενοι απαιτούσαν ανάλογες αυξήσεις των αμοιβών τους (α) με τον πληθωρισμό και (β) με την άνοδο της ανταγωνιστικότητας τους. Από τις τράπεζες δε, απαιτούσαν επιτόκια τουλάχιστον ίσα με τον πληθωρισμό.
Ο τρόπος που το έχει επιτύχει τώρα η κυβέρνηση, είναι με την παροχή επιδομάτων ελεημοσύνης για να μην υπάρχουν αντιδράσεις – όπου οι εργαζόμενοι δεν καταλαβαίνουν πως είναι εφάπαξ, οπότε δεν μετρούν στις συντάξεις και στις μισθολογικές τους βελτιώσεις, ενώ προέρχονται από τη δική τους ληστεία.
Έτσι δεν αντιδρούν, όπως αντιδρούσαν ανέκαθεν – επειδή έχουν καμφθεί εντελώς οι υγιείς αντιστάσεις τους, μετά τα τρία διαδοχικά μνημόνια και τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας από το ΣΥΡΙΖΑ.
Αποδέχονται λοιπόν πλέον παθητικά την εξαθλίωση τους, την εξαέρωση των καταθέσεων τους, την απώλεια των σπιτιών τους με τους πλειστηριασμούς, τη μετανάστευση των παιδιών τους κοκ. – ενώ χαίρονται όπως οι σκλάβοι για τα επιδόματα ελεημοσύνης, καθώς επίσης για τις θέσεις εργασίας με εξευτελιστικές συνθήκες και αμοιβές.
Κλείνοντας, το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι στην ουσία η ακρίβεια, αλλά οι πολύ χαμηλοί μισθοί – κάτι που θα μπορούσε να επιλυθεί πολύ απλά, με την άνοδο των μισθών, τουλάχιστον ανάλογα με τον πληθωρισμό, έτσι ώστε η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων να παραμείνει η ίδια.
Κάτι τέτοιο δεν θα μείωνε την ανταγωνιστικότητα της χώρας μας, (α) εάν η άνοδος των μισθών ήταν ανάλογη με τις άλλες χώρες της ΕΕ και (β) εάν αυξανόταν οι ανταγωνιστικότητα μας, με τη διεξαγωγή επενδύσεων στην παραγωγική οικονομία
Το κυριότερο τώρα για να αυξηθούν οι επενδύσεις, είναι να λειτουργήσουν σωστά οι ελληνικές τράπεζες μειώνοντας τις ληστρικές προμήθειες και τα επιτόκια δανεισμού τους που σήμερα είναι από τα υψηλότερα στην ΕΕ – με τη διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων σε ακραία ύψη (πλησίον του 6%).
Συμπερασματικά λοιπόν, το πρόβλημα της ακρίβειας είναι στην ουσία πρόβλημα χαμηλών μισθών – ενώ η λύση του προϋποθέτει την αύξηση των επενδύσεων και την παραγωγή πλούτου, με τη σωστή κυβερνητική πολιτική και με τη στήριξη του τραπεζικού τομέα.
Έχουμε ή δεν έχουμε ελεύθερη αγορά;
Τα τεκμήρια διαβίωσης είναι ασφαλώς άδικα και πρέπει να καταργηθούν. Αντί όμως να τα καταργήσει η κυβέρνηση, θέλει να επιβάλει ένα ακόμη χειρότερο τεκμήριο – το τεκμήριο κερδοφορίας! Κάτι που δεν είχε καν στο προεκλογικό της πρόγραμμα, ενώ κατηγορούσε τον κ. Κατρούγκαλο για μία σχετικά ανάλογη κρυφή ατζέντα – σημειώνοντας πως πρόκειται ξεκάθαρα για μία αλαζονική συμπεριφορά, αποτέλεσμα της κυριαρχίας της στις πρόσφατες εκλογές.
Το φορολογικό νομοσχέδιο στην ουσία αυξάνει το τέλος επιτηδεύματος από τα 650 € σε 2.310,62 € για τον επαγγελματία 12ετίας και άνω – ενώ ο φόρος αυτός αντιστοιχεί σε φορολογητέο εισόδημα μισθωτού με δύο παιδιά ύψους 21.180,79 €, είτε εισπράξει αυτά τα χρήματα, είτε όχι! Το σίγουρο είναι λοιπόν πως πολλοί μικροί επαγγελματίες θα αναγκαστούν να κλείσουν τα βιβλία τους και τα καταστήματα τους – αφού δεν θα είναι σε θέση με αυτόν τον αυθαίρετο φόρο να πληρώσουν τα επιδόματα που αναγγέλλει η κυβέρνηση, με τα δικά τους χρήματα.
Στα πλαίσια αυτά, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το παρακάτω σχόλιο μίας αναγνώστριας που απλά αναδημοσιεύουμε:
Προσπαθώ να καταλάβω αν ζούμε σε ελεύθερη οικονομία ή όχι. Από πότε ορίζει κάποιος πόσα εισοδήματα οφείλει να έχει ένας ελεύθερος επαγγελματίας, αλλιώς καλύτερα να κλείσει; Είναι ή δεν είναι ελεύθερος να επιλέξει πόσες ώρες θα δουλέψει και πόσο κέρδος θα επιδιώξει στη δουλειά του; Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις γυναικών που κρατούν την επιχείρησή τους μόνο για να βγάζουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους, επειδή έχουν υποχρεώσεις με παιδιά, γονείς και σπίτι – ενώ η διαβίωσή τους πληρώνεται από τον σύζυγο ή και τους γονείς. Από πότε αυτό απαγορεύεται; Για να μην αναφέρουμε τα μηδενικά δικαιώματα που έχει μια εγκυμονούσα, θηλάζουσα ή νέα μητέρα αυτοαπασχολούμενη σε σχέση με την αντίστοιχη δημόσια υπάλληλο!
Υπάρχουν άλλοι τόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες της γενιάς μου που έχουν σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, συνεχίζουν να σπουδάζουν και να εξειδικεύονται ενώ διατηρούν ένα χαμηλής δραστηριότητας γραφείο, ιατρείο, επιχείρηση. Αυτοί οι επαγγελματίες ξεκίνησαν την επαγγελματική τους δραστηριότητα μέσα στην κρίση. Επέλεξαν να επενδύσουν τους οικονομικούς πόρους της οικογένειάς τους και την προσωπική τους εργασία στην πατρίδα τους. Δεν έφυγαν στο εξωτερικό ενώ είχαν τα προσόντα. Δούλεψαν μέχρι σήμερα χωρίς κέρδη, βγάζουν τα έξοδα της επιχείρησής τους, πληρώνουν άδικους φόρους, ζουν με τη βοήθεια των γονιών τους και ελπίζουν ότι τώρα που η κατάσταση της οικονομίας βελτιώνεται ίσως να δικαιωθούν για την επιλογή τους να μείνουν και να επενδύσουν στην Ελλάδα. Γιατί μέχρι σήμερα, η προκαταβολή φόρου και το τέλος επιτηδεύματος λειτουργούσε τιμωρητικά και αποτρεπτικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτοί οι σχετικά νέοι αλλά αξιόλογοι και συνεπείς επαγγελματίες θα πληρώσουν τα σπασμένα για τους υπολοίπους που βγάζουν μαύρα υπερκέρδη;
Από πού και ως πού όποιος δεν βγάζει κέρδη μετά από 5 χρόνια, δεν κάνει για τη δουλειά που επέλεξε; Δηλαδή ο συνάδελφός του που προσφέρει χαμηλής ποιότητας προϊόντα και υπηρεσίες, υποτιμά τη δουλειά του με χαμηλές τιμές, κάνει αθέμιτο ανταγωνισμό με δημόσιες σχέσεις και παράνομη διαφήμιση και τελικά έχει περισσότερα κέρδη, κάνει για την ίδια δουλειά;
Στην Ελλάδα ζούμε και όλοι γνωρίζουμε πως το ευρύ κοινό δυσκολεύεται να πειστεί, να επιλέξει σωστά και σύμφωνα με κριτήρια ποιότητας τους επαγγελματίες. Ειδικά στα χρόνια της κρίσης, όλοι έμαθαν να επιλέγουν αποκλειστικά με γνώμονα τη χαμηλή τιμή. Όλοι γνωρίζουμε ότι για να αναγνωριστεί η ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων χρειάζεται πολύς χρόνος, – ειδικά στην Ελλάδα περισσότερος από τον φυσιολογικό. Ένας επαγγελματίας που λειτουργεί με υπομονή και περιμένει να αναγνωριστεί η δουλειά του είναι αποτυχημένος;
Από τη χρεοκοπία του 2010 ξαφνικά έχουμε τόσο ανεπτυγμένη οικονομία ώστε όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες να αναμένεται να έχουν κέρδη; Γιατί εγώ αντιλαμβάνομαι ότι όλοι υφιστάμεθα ακόμα τις συνέπειες της χρεοκοπίας, του Covid, του πολέμου στην Ουκρανία και τώρα στο Ισραήλ. Δεν έχω αντιληφθεί κάποια αλματώδη ανάπτυξη που να δικαιολογεί τέτοιες προσδοκίες.
Όσον αφορά στους υπαλλήλους που απασχολεί ένας επαγγελματίας, θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η αγορά, οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί και ένας επαγγελματίας μπορεί για λόγους ανταγωνισμού, για να μπορεί να υφίσταται ως επαγγελματίας και να εξυπηρετεί τους πελάτες του αποτελεσματικά, θα πρέπει να απασχολεί υπάλληλο και να τον πληρώνει – ακόμη και αν ό ίδιος δεν βγάζει τα αντίστοιχα κέρδη. Δεν θα έπρεπε να κάνει καμιά εντύπωση αν ένας επαγγελματίας έχει μικρότερο μισθό από τον υπάλληλό του, στις σημερινές συνθήκες.
Επειδή δεν μπορούν να κάνουν αποτελεσματικούς ελέγχους και να πιάσουν τους πραγματικούς φοροφυγάδες, επειδή θέλουν να πληρώνουν επιδόματα, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταστρέψουν ολοκληρωτικά ένα αξιόλογο κομμάτι των επαγγελματιών που μέχρι τώρα μόνο αγωνίζεται και μόνο προσφέρει στο κράτος και την ελληνική κοινωνία. Είναι τελείως άδικο και δίνει τελείως λάθος μήνυμα. Αν αυτή η γενιά γίνει το εξιλαστήριο θύμα ακόμα μία φορά το μόνο μήνυμα που στέλνεται είναι ότι όποιος ικανός, εξειδικευμένος, έντιμος επιστήμονας ή επαγγελματίας θέλει να προοδεύσει, πρέπει να φύγει στο εξωτερικό – ή πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μπει στο δημόσιο, έτσι ώστε να έχει ελπίδες να επιβιώσει στην Ελλάδα.
Και ξαναρωτώ, έχουμε ή δεν έχουμε ελεύθερη αγορά;
