Βουλή: Οι επικείμενες ευρωεκλογές αποτελούν μία μοναδική ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να στείλει το κατάλληλο μήνυμα σε μία κυβέρνηση που ασελγεί έναντι του κράτους δικαίου, αδυνατώντας παράλληλα να αντιμετωπίσει τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν τον ελληνικό λαό, από την ακρίβεια, μέχρι την ασφάλεια.
Αν και, όπως έχω ξαναγράψει, χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να καταδειχθεί η πολιτική γύμνια της πλειοψηφίας, με το νόμο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, έστω τώρα η παρούσα πρόταση δυσπιστίας, ίσως αποτελέσει αφορμή να ακουστούν από την Βουλή όλα όσα έχουν επικοινωνιακά υποβαθμιστεί την τελευταία πενταετία και αποτελούν δείγματα κακής και επικίνδυνης (όπως τα Τέμπη) διακυβέρνησης από το παρόν καθεστώς.
Φυσικές καταστροφές (Ρόδος, Ηλεία, Εύβοια, Θεσσαλία κ.α.), κατάρρευση του ΕΣΥ, δυσβάστακτη και δυσανάλογη ακρίβεια, πληθωρισμός, υψηλά επιτόκια και συνακόλουθα νέα γενιά κόκκινων δανείων, δυσοίωνα οικονομικά δεδομένα (χρέος, ισοζύγιο, ανάπτυξη) διαπιστωμένα και από διεθνείς οικονομικούς οίκους, παιδεία, εξωτερικά θέματα (εξοπλισμοί, Ουκρανία, Κυπριακό, Αιγαίο, ΑΟΖ, ναυτικά μίλια κ.α.), τραγωδίες (Τέμπη), Κράτος Δικαίου, παρακολουθήσεις κλπ), Δικαιοσύνη, εγκληματικότητα και ανασφάλεια, μη διασφάλιση προσωπικών δεδομένων, διαρροή mail), είναι κάποια από αυτά που δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν κάτω από το χαλί των ελεγχόμενων ΜΜΕ και μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Διακόσια τρία χρόνια μετά την επανάσταση, πενήντα χρόνια Μεταπολίτευσης και σαράντα δύο χρόνια στην ΕΕ, η χώρα δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζει αυτή την εικόνα. Την ίδια ώρα κάποιοι επαναπαυμένοι στις δάφνες της (επίπλαστης και εύθραυστης) μονοκρατορίας τους, αλλά και οι εθελοτυφλούντες υποστηρικτές τους, διατείνονται ότι η χώρα είναι σε καλό δρόμο. Οι ελπίδες όμως που γεννιούνται μετά από ταραγμένες περιόδους, εύκολα και άμεσα διαψεύδονται από το διαχρονικό κυβερνητικο-διοικητικό χάος και την γενικευμένη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, που οδηγεί στην περιθωριοποίηση και την αποθέωση των άκρων και της ανελευθερίας.
Τραυματισμένη Βουλή και Δημοκρατία
Είναι μεγάλο το βάρος που σηκώνει ο κάθε κυβερνήτης αυτού εδώ του τόπου κι αυτό οφείλει να το γνωρίζει, τόσο ο ίδιος όσο και οι πολίτες που πιστεύουν με ευκολία τα μεγάλα λόγια και δίνουν λευκές επιταγές. Έχει τραυματιστεί η Ελληνική Δημοκρατία, (και κοινωνία) κυρίως από την αναξιοπιστία των ηγετών της εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό το βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα τείνει να γίνει πανεθνικό κι έχει να κάνει πια με την «συνειδητοποίηση ότι η διαβίωση, η συμβίωση και η επιβίωση στη σημερινή Ελλάδα είναι σχεδόν αβίωτες», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει κι ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης.
Πόσες φορές και για πόσες τραγωδίες έχουμε ανακοινώσει με πομπώδες στόμφο “ποτέ ξανά” και πόσες φορές έχουμε ξαναζήσει ακριβώς τα ίδιες συμφορές; Όσοι προσπαθούν εδώ και χρόνια να μας πείσουν για το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών και πλασάρουν μετανεωτερικότητες και μεταπολιτικές για αποπροσανατολισμό, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η συμμετοχή των πολιτών στη δημοκρατική διαδικασία συνυφαίνεται με την ίδια την ύπαρξη της Δημοκρατίας (Αριστοτέλης). Σήμερα απέχουμε πολύ από την επιθυμητή λειτουργία των θεσμών και ο σύγχρονος προοδευτισμός, ως και ο υγιής πατριωτισμός μπορούν να συμβάλλουν στην άρση των αδιεξόδων.
Σε όσους δε πιστεύουν στην ισόβια και μη αναστρέψιμη εξουσία τους, η ιστορία έχει πολλαπλώς απαντήσει με “αναπάντεχες” ανατροπές και παταγώδεις ήττες των “άχαστων”. Η μάχη στη Βουλή το προσεχές τριήμερο είναι κρίσιμη για την ενημέρωση του λαού. Οι επικείμενες ευρωεκλογές όμως είναι αυτές που μπορούν να δώσουν ελπίδα, για απαλλαγή από αυτό το αναχρονιστικό και τριτοκοσμικό καθεστώς, ψηφίζοντας προοδευτικά και στηρίζοντας την μόνη παράταξη που μπορεί να το ανατρέψει, όχι με lifestyle και επικοινωνιακές λογικές, αλλά με σοβαρότητα, πολιτικές θέσεις, προτάσεις και ικανά πρόσωπα.
Η κατάρρευση στο τέλος θα είναι παταγώδης…
Όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες -και εντός της Βουλής- με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης για τη συγκάλυψη της τραγωδίας των Τεμπών θυμίζουν όλο και πιο έντονα τι έχει συμβεί όταν, σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, άρχιζε το ξήλωμα του πουλόβερ…
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στην αποψινή ψηφοφορία η πρόταση θα απορριφθεί, ως φαίνεται, και με επιπλέον μία (πέραν των 158 «γαλάζιων») ψήφο, μετά τη δήλωση του πρώην «Σπαρτιάτη» Χ. Κατσιβαρδά ότι θα την καταψηφίσει. Η κυβέρνηση θα έχει επικρατήσει σε μια (σχετικής αξίας) αριθμητική μάχη, αλλά τον πόλεμο (με το εκλογικό σώμα και την κοινωνία) ήδη τον χάνει.
Η Ιστορία είναι αμείλικτη και οι εμπειρίες που έχουν συσσωρευθεί -και στις οποίες ανατρέχουν οι παλαιότεροι αυτά τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα- καταλυτικές. Κάθε φορά που «έσκαγε» στον δημόσιο βίο της χώρας ένα τεράστιο θέμα ή σκάνδαλο, με την ίδια συνταγή άρχιζε η αντιμετώπισή του από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, αλλά προδιαγεγραμμένο ήταν και το φινάλε…
Σε πρώτη φάση ήταν πάντα «αυτονόητη» η προσπάθεια υποβάθμισης ή και συγκάλυψης, με αποσιώπηση των ευθυνών ή μετακύλισης αυτών σε υποδεέστερης σημασίας πρόσωπα, υπηρεσιακούς παράγοντες κ.λπ.
Όταν αυτός ο κύκλος έκλεινε ανεπιτυχώς και η κοινή γνώμη έδειχνε την ενόχληση και την αντίδρασή της, είχε σειρά η δεύτερη φάση, κατά την οποία άρχιζε η αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου μεταξύ των πολιτικών προσώπων, με την ελπίδα ότι η θυσία του θα φέρει την εκτόνωση. Παρά τη μεγάλη καθυστέρηση και την ενδιάμεση κωλυσιεργία…
Λόγω αυτών των καθυστερημένων ανακλαστικών και της υπερεκτίμησης περί ελέγχου της κατάστασης, η πρώτη αυτή «θυσία» αποδεικνυόταν συχνά ημιτελής. Και τότε ακολουθούσε ένα ντόμινο, συμπαρασύροντας και άλλους υπευθύνους ή ενεχομένους που αρχικά είχαν διατηρηθεί στο απυρόβλητο και υπό προστασία.
Τελικά, όμως, σε όλες αυτές τις υποθέσεις που ταλάνισαν τον δημόσιο βίο της χώρας, το πεπρωμένο αποδείχθηκε φυγείν αδύνατο. Η άρνηση της εκτελεστικής εξουσίας και των επικεφαλής της να προχωρήσουν, από την πρώτη κιόλας στιγμή, στο πλήρες ξεκαθάρισμα και στην απόλυτη διαλεύκανση οδηγούσε σταδιακά στο να σφίγγει ολοένα και περισσότερο ο κλοιός γύρω και από την ίδια.
Νομοτελειακά διαπιστώθηκε ότι μετά τους «στρατιώτες» και τους «αξιωματικούς» που θυσιάζονταν σε αυτό το σκάκι, έμενε αργά ή γρήγορα απροστάτευτος και ο ίδιος ο «βασιλιάς». Και στο τέλος έπεφτε ντροπιαστικά…
Εικόνες ανάλογες ξαναζωντανεύουν τώρα με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Όσους και να θυσιάσει -αν θυσιάσει- από εδώ και πέρα ο κ. Μητσοτάκης, για να γλιτώσει ο ίδιος, το μόνο που ίσως καταφέρει είναι να κερδίσει κάποια παράταση. Αλλά κι αυτό, από τη στιγμή που άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ, είναι δίκοπο μαχαίρι. Προϊόντος του χρόνου, η φθορά θα μεγαλώνει, η κατάσταση θα αποδεικνύεται καθημερινά μη ανατάξιμη και η κατάρρευση στο τέλος θα είναι παταγώδης…
