Η γλυκοπατάτα είναι η κλασική περίπτωση όπου η εξωτερική εμφάνισή της δεν σε προϊδεάζει για το γευστικό θησαυρό που κρύβει μέσα της και μιλώ για τις κόκκινες γλυκοπατάτες που σχεδόν αποκλειστικά επιλέγω. Έτσι λοιπόν ξεκινά η έκπληξη με αυτό το υπέροχο λαχανικό που καταφέρνει να σε γεμίσει ισορροπημένη γλύκα και πληθωρικό χρώμα, χωρίς να έχει υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και άρα να είναι απ’ τις καλύτερες επιλογές για συνοδευτικό υλικό μιας πρωτεΐνης για ένα διαβητικό.
Ένα ακόμη παράξενο με τη γλυκοπατάτα, είναι το πως όταν είναι νωπή είναι ιδιαίτερα σκληρό και δύσκολο υλικό στο κόψιμο και στο καθάρισμα, και απαιτεί το πιο κοφτερό και δυνατό μαχαίρι σεφ. Όταν όμως μαγειρευτεί αποκτά ιδιαίτερα μαλακή και ζουμερή υφή με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να ξεροψηθεί. Βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να καταφέρει κανείς να τηγανίσει γλυκοπατάτα, ακριβώς γιατί είναι δύσκολο να αφυγρανθεί χωρίς να καεί.