Η γλυκοπατάτα είναι η κλασική περίπτωση όπου η εξωτερική εμφάνισή της δεν σε προϊδεάζει για το γευστικό θησαυρό που κρύβει μέσα της και μιλώ για τις κόκκινες γλυκοπατάτες που σχεδόν αποκλειστικά επιλέγω. Έτσι λοιπόν ξεκινά η έκπληξη με αυτό το υπέροχο λαχανικό που καταφέρνει να σε γεμίσει ισορροπημένη γλύκα και πληθωρικό χρώμα, χωρίς να έχει υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και άρα να είναι απ’ τις καλύτερες επιλογές για συνοδευτικό υλικό μιας πρωτεΐνης για ένα διαβητικό.
Ένα ακόμη παράξενο με τη γλυκοπατάτα, είναι το πως όταν είναι νωπή είναι ιδιαίτερα σκληρό και δύσκολο υλικό στο κόψιμο και στο καθάρισμα, και απαιτεί το πιο κοφτερό και δυνατό μαχαίρι σεφ. Όταν όμως μαγειρευτεί αποκτά ιδιαίτερα μαλακή και ζουμερή υφή με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να ξεροψηθεί. Βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να καταφέρει κανείς να τηγανίσει γλυκοπατάτα, ακριβώς γιατί είναι δύσκολο να αφυγρανθεί χωρίς να καεί.
Όμως, η γλυκοπατάτα μπορεί να λάμψει μαγειρικά στο φούρνο. Κομμένη σε μικρά ή και σε μεγάλα κομμάτια, μόνη της ή με άλλα λαχανικά παρέα και με λίγο ελαιόλαδο και αλατοπίπερο γίνεται πεντανόστιμη σε λιγότερο από μια ώρα. Το ενδιαφέρον είναι πως αν έχετε βάλει και κανονικές πατάτες μαζί στο ταψί , που είναι πολύ πιο μαλακές στο κόψιμο νωπές, οι γλυκοπατάτες θα είναι έτοιμες και μαλακές περίπου μισή ώρα πριν τις απλές πατάτες.
Εγώ συχνά κόβω σε κυβάκια γλυκοπατάτες, σελινόριζα αλλά και κανονικές πατάτες και τα ανακατεύω σε ένα ταψί με λίγο σκόρδο, δεντρολίβανο, θυμάρι, ένα σφηνάκι λευκό κρασί, ελαιόλαδο και αλατοπίπερο και τα ψήνω για περίπου 1:15’ στους 200°C σε αέρα στο φούρνο. Για ανθρώπους σαν και μένα που προσέχουμε τη γλυκόζη στο αίμα, είναι ένα ιδανικό συνοδευτικό για κάθε είδους ψητό κρέας ή ψάρι καθώς η μίξη των γεύσεων είναι εξαιρετικά νόστιμη. Και είναι πανεύκολο ως διαδικασία, ακόμη και όταν κανείς έρθει κουρασμένος απ’ τη δουλειά.
Μια άλλη, ακόμη πιο εύκολη διαδικασία για να εκμεταλλευτεί κανείς μια γλυκοπατάτα, είναι να τη ψήσει στο φούρνο όπως είναι, αφού την πλύνει απ’ έξω και ξεφλουδίσει τη πάνω πλευρά της, ίσα-ίσα για να πάρει ελάχιστο ελαιόλαδο και αλατοπίπερο. Μετά, σε ένα ταψάκι στο φούρνο, θα χρειαστεί περί τη 1:15’ μέχρι να μαλακώσει εσωτερικά παντού και να γίνει ένας φυσικός πουρές που θα βγάλετε με το κουτάλι, και θα του προσθέσετε λίγο ελαιόλαδο ή βούτυρο για να τον απολαύσετε και πάλι ως συνοδευτικό πρωτεΐνης. Το ίδιο μπορεί να γίνει και στη χόβολη του τζακιού, αν την τυλίξετε σε αλουμινόχαρτο, αφού την πλύνετε καλά και την χαράξετε κατά μήκος σε μια πλευρά.
Οι περισσότεροι όμως βλέπουν στη γλυκοπατάτα ένα πολύ νόστιμο πουρέ με ξεχωριστό πορτοκαλοκόκκινο χρώμα, εφόσον μιλάμε πάντα για τις κόκκινες. Η ιδανική διαδικασία εδώ δεν είναι το βράσιμο πριν την πολτοποίηση, αλλά και πάλι το να ψηθεί η γλυκοπατάτα στο φούρνο. Αφού μαλακώσει και νοστιμίσει στο φούρνο μπορείτε χωρίς βράσιμο να την περάσετε από μύλο του πουρέ και να αναμειχθεί με μπόλικο βούτυρο και κρέμα γάλακτος, αν αναζητούμε πραγματικά πληθωρική γεύση. Η ισορροπία της γλύκας του πουρέ θα έρθει με την ιδανική ποσότητα αλατοπίπερου.
Στη διαδικασία του να κάνετε πουρέ, μπορείτε αν θέλετε, να παίξετε και με καρυκεύματα όπως μοσχοκάρυδο, τζίντζερ, κύμινο, κάρδαμο, πιπέρι καγιέν ή πάπρικα κάθε είδους, μέχρι και κάρι. Η γλυκιά γεύση και φιλόξενη υφή της γλυκοπατάτας, επιτρέπει τη ανάμιξη με έντονες γεύσεις, κάνοντας την να ξεφεύγει απ’ τη προβλέψιμη οικεία νοστιμιά της.
Μια εναλλακτική λογική στον πουρέ γλυκοπατάτας είναι και η ανάμιξη με λευκό τυρί κρέμας αντί του βούτυρου και του γάλακτος, ως τα κλασικά συμπληρωματικά συστατικά της συνταγής, που δίνει μια πιο κρεμώδη αίσθηση. Πάντως είναι ενδιαφέρον ότι ενώ στη κανονική πατάτα η χρήση μίξερ στη διαδικασία να κάνει κανείς πουρέ είναι αδόκιμη καθώς δημιουργεί μαστιγωτή υφή, η γλυκοπατάτα δεν επηρεάζεται και έτσι όλα είναι πιο εύκολα.
