Το σύνδρομο

Ας το ομολογήσουμε πλέον. Ο Αντώνης Σαμαράς δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικά επιχειρήματα. Είναι τόσο μάταιο να αντιπαρατεθείς πολιτικά μαζί του, όσο το να προσπαθείς να πείσεις με λογικά επιχειρήματα έναν αποδιοργανωμένο ψυχωσικό ότι αυτά που βλέπει και τον αγριεύουν είναι παραισθήσεις.

Η απώλεια επαφής του Σαμαρά με την πραγματικότητα δε συνιστά άλλοθι. Κι ο Χίτλερ ήταν παράφρων και ανισσόροπος, αλλά αν έφτανε σε δίκη δεν υπήρχε περίπτωση να αθωωθεί ή να τιμωρηθεί με εγκλεισμό σε ψυχιατρείο. Πρόκειται για το παράδοξο της συνειδητής παραφροσύνης.

Η περίπτωση του Σαμαρά χρήζει άλλης προσέγγισης. Ξέρει ότι καταστρέφει τη χώρα και το απολαμβάνει. Πρόκειται για το σύνδρομο του Νέρωνα, με τη διαφορά ότι η περίπτωση Σαμαρά εμπεριέχει τα στοιχεία της μανίας καταδίωξης και της εκδικητικότητας.

Δε θα συγχωρήσει ποτέ ο Σαμαράς το γεγονός ότι οι Έλληνες έφτυσαν την ΠΟΛ.ΑΝ. του και δεν ασπάστηκαν τα παραληρηματικά του συνθήματα. Δε θα τους συγχωρήσει ποτέ το γεγονός ότι τον ανάγκασαν να επιστρέψει  ταπεινωμένος στο μαντρί του. Ότι δε δικαίωσαν την προσωπική του «επανάσταση» που την έκανε όταν βαρέθηκε να περιμένει στην κομματική επετηρίδα για να γίνει «σπουδαίος».

Πληρώνουμε απωθημένα μιας προσωπικότητας που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Όπως ο Χίτλερ ήταν γεμάτος με ψυχολογικά τραύματα εξ αιτίας του γεγονότος  ότι ενώ κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου παρασημοφορήθηκε δύο φορές δεν κατάφερε ποτέ να πάρει προαγωγή και παρέμεινε στάσιμος δεκανέας, έτσι και ο Σαμαράς θεωρούσε πάντα ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.

Κι όπως ο Χίτλερ κατάφερε τελικά να εκδικηθεί όσους τον περιγελούσαν, έτσι και οι σύγχρονες συγκυρίες  έδωσαν στον Σαμαρά την ευκαιρία να μας εκδικηθεί. Ο Σαμαράς βλέπει παντού εχθρούς και νιώθει ελάχιστους ως φίλους. Νιώθει ανώτερος. Ευφυής. Και πάντα απορεί γιατί οι υπουργοί του «δεν συμμερίζονται τις αγωνίες του, είναι κατώτεροι των περιστάσεων, δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της στιγμής».

Σε ποια σοβαρή χώρα με σοβαρό πρωθυπουργό θα γινόταν είδηση ότι «ο πρωθυπουργός ξεκινά κύκλο των περιοδειών του σε υπουργεία»; (!!!) Ο Σαμαράς νιώθει ότι βρίσκεται τόσο ψηλά, ώστε έχει τη δυνατότητα να «σκύβει» πάνω από τα προβλήματα των υφισταμένων του και να τους δίνει λύσεις όποτε εκείνοι δεν τα καταφέρνουν μόνοι τους.

Σε ποια σοβαρή χώρα ένας σοβαρός πρωθυπουργός θα δήλωνε μετά από όσα έχουν γίνει και γίνονται στις Σκουριές Χαλκιδικής ότι: «Ειδικά στη Χαλκιδική δεν υπάρχουν αντιρρήσεις ούτε για περιβαλλοντικούς λόγους ούτε για άλλους»;  Σε ποια σοβαρή χώρα, ύστερα απ’ όλα έχουν αποκαλυφθεί, κάποιος σοβαρός πρωθυπουργός θα έλεγε: «Κάποιοι δεν θέλουν στην χώρα να υπάρξουν επενδύσεις. Θέλουν να συνεχιστεί και να μεγαλώσει η ανεργία. Θέλουν να ερημώσει η χώρα. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι».

Ο Χίτλερ είχε τους Εβραίους. Ο Σαμαράς έπρεπε να βρει τους δικούς του Εβραίους για να γαληνέψουν τα συμπτώματα των συνδρόμων που τον κατατρέχουν. Τους βρήκε στα πρόσωπα των αριστερών, των αντεξουσιαστών, των πολιτών που αντιστέκονται, σε όσους τολμούν να ασκούν κριτική στις επιλογές του.

Δήλωσε ο Σαμαράς το εξής εφιαλτικό: « Διότι η εφημερίδα που πρόσκειται στο κόμμα του κ. Τσίπρα μας απειλούσε με “φυλακή”, πρωτοσέλιδα μάλιστα, αν κάνουμε εκείνο που γίνεται παντού αλλού στον υπόλοιπο κόσμο. Του έδειξα το δημοσίευμα αυτό μέσα στη Βουλή. Του έδωσα τη δυνατότητα να το αποκηρύξει. Δεν το έκανε».

Οι λέξεις σε μία χώρα με τόσο δραματικό πολιτικό παρελθόν, όπως η Ελλάδα, έχουν ιδιαίτερη σημασία. Διαθέτουν ειδικό βάρος. Δηλώσεις αποκήρυξης υπέγραφαν όσοι  δεν άντεχαν τα σκληρά βασανιστήρια στη Μακρόνησο και στη Γυάρο. Δεν του αρκεί του Σαμαρά μία δήλωση διαφωνίας. Απαιτεί δήλωση αποκήρυξης! Και μάλιστα αποκήρυξης ενός δημοσιεύματος! Δηλαδή φανταστείτε τι θα απαιτούσε για να κάνει αποδεκτή μία άρνηση ιδεολογίας.

Θα μου πείτε «ήδη το απαιτεί». Τα ΜΑΤ είναι το πρώτο και μοναδικό του επιχείρημα σε κάθε  διαμαρτυρία. Τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής λειτουργούν ανενόχλητα. Έχετε δίκιο, λοιπόν. Όμως, άντε, μια ιδεολογία την κρύβεις. Το χρώμα σου πώς να το κρύψεις; Είναι δυνατόν να γίνει ξανθός ο Πακιστανός όσες μαχαιριές κι αν φάει από χρυσαυγίτες; Μα αυτό είναι το ζητούμενο. Η εξολόθρευση. Με κάθε τρόπο, οι «Εβραίοι» του Σαμαρά πρέπει να εξολοθρευτούν ή να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Διαφορετικά, τους περιμένουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην αρχή των μεταναστών, στη συνέχεια των χρηστών ναρκωτικών, αύριο… ποιος ξέρει; Βέβαια, όποιος θέλει να είναι κοκαϊνομανής στο σαλόνι της έπαυλής του μπορεί να το κάνει και ταυτόχρονα να θεωρείτε «cool», «κύριος», «συνομιλητής», «πολύτιμος επενδυτής». Δεν ενοχλούν τα ναρκωτικά, αλλά η χρήση τους από φτωχοδιάβολους. Άλλωστε και ο Χίτλερ μισούσε τους ναρκομανείς, αλλά δεν τον ενοχλούσε ότι το δεξί του χέρι, ο Γκαίρινγκ, κατάπινε ναρκωτικά σαν καραμέλες.

Και τώρα που είπα «Χίτλερ» θυμήθηκα ότι για την προπαγάνδα του, όχι μόνο δεν του αρκούσε η επίσημη εφημερίδα του «Λαϊκός Παρατηρητής» (Völkischer Beobachter), αλλά σαφέστατα προτιμούσε να διαβάζει την πιο λαϊκίστικου χαρακτήρα εφημερίδα Der Stürmer, η οποία ειδικευόταν στην αντισημιτική προπαγάνδα. Σε αυτά τα καθεστώτα, λοιπόν, αρέσει η εξειδίκευση. Η στοχοποίηση του εχθρού με χαρακτήρα μονομανίας. Ο αρμόδιος επί του Τύπου, δε θα πρέπει να έχει ως προτεραιότητα να εξυμνεί τον Ηγέτη, αλλά να επιτίθεται στον αντίπαλο. Σε όλους μας πιστεύω πως κάτι θυμίζει αυτό.

Κι επειδή τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο, βλέπω ότι μπορεί να παρεξηγηθώ με τις τόσες αναφορές στον Χίτλερ, νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι δεν ταυτίζω τον Σαμαρά με τον Αδόλφο. Άλλωστε, ο Χίτλερ είχε ένα όραμα –φριχτό, απάνθρωπο, σιχαμερό, όμως όραμα – ενώ ο Σαμαράς απλώς καταστρέφει τη χώρα, θυσιάζει τις ημέρες μας και σπαταλά τις ζωές μας. Μια ακόμη σημαντική διαφορά τους είναι ότι ο Χίτλερ ήταν σχετικά κοντός ενώ ο Σαμαράς είναι σχετικά ψηλός. Βέβαια έχουν κοινό το τσουλούφι στα μαλλιά, αλλά πιστέψτε με, σύμπτωση είναι.

Από τον ΚΑΡΤΕΣΙΟ, μοντάζ Γρέκι