Εδώ και αρκετό καιρό παρατηρούμε (μπορεί να κάνουμε και λάθος) μια μείωση του ενδιαφέροντος των χρηστών του διαδικτύου για πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα. Τόσο η επισκεψιμότητα στις σελίδες πολιτικού περιεχομένου έχει μειωθεί όσο κυρίως και τα σχόλια σε ανάλογες αναρτήσεις. Το ίδιο παρατηρείται και στη συμμετοχή των χρηστών σε σχετικές διαδικτυακές ψηφοφορίες. Ακόμα και όταν γίνονται αποκαλύψεις σκανδάλων που σε άλλες περιόδους θα… ερέθιζαν έντονα τον κόσμο, τελευταία τα σχόλια είναι περιορισμένα.
Αυτό τρία πράγματα μπορεί να σημαίνει:
Είτε ότι οι πολίτες έχουν απογοητευτεί από τον πληθωρισμό καυτών άρθρων και γνωμών χωρίς να βλέπουν κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα, είτε ότι οι πολίτες έχουν αποδεχτεί την ήττα τους απέναντι στο πολιτικό σύστημα και παραδίνονται σιγά σιγά, είτε τέλος ότι απογοητεύτηκαν από την εικονική πραγματικότητα στο διαδίκτυο και αποφάσισαν να περάσουν στην πραγματική δράση. Την ιδέα για αυτές τις σκέψεις μας την έδωσε ένα email ενός φίλου του blog από τη Μυτιλήνη ο οποίος έγραψε:
«Υπάρχει μια ακαταμάχητη και ύπουλη παγίδα στο ίντερνετ: Παθητική αντίσταση. Πόσοι από μας δεν έχουν νιώσει ότι κάτι προσφέρουν όταν προωθούν ένα μήνυμα σημαντικό; Πόσοι δεν έχουμε αισθανθεί ότι μετέχουμε σε μια “αφύπνιση” όταν αναρτούμε κάτι ευφάνταστο και εμπνευσμένο στο fb; Αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι ότι ασυναίσθητα πολλές φορές υποκαθίσταται η ανάγκη μας για δράση, από την πληθωρική αλλά παθητική συμμετοχή μας σε άκακες για το σύστημα δραστηριότητες. Σε παλιότερους καιρούς, χωρίς τέτοιο “πλουραλισμό”, η ανάγκη αυτή δεν ικανοποιούταν εύκολα, και γι’ αυτό έφτανε κατευθείαν στη δράση. Στη Μυτιλήνη το 1936, πήραν τους δρόμους εκατοντάδες άνεργοι της εποχής και έκαναν εξέγερση. Σήμερα, αρκετοί απ’ αυτούς πίνουν φραπεδιά στις καφετέριες της προκυμαίας διηγούμενοι τον πόνο τους και την “ανησυχία” τους για το αύριο, κλαίνε τη μοίρα τους στο fb, αναρωτώμενοι κιόλας “τι περιμένει ο κόσμος για να ξεσηκωθεί”; (;! ).
Έχουμε εισέλθει σε μία εντελώς νέα και πρωτοφανή φάση της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι δύσκολο να σταθμίσουμε όλες τις παραμέτρους όσο ακόμη γίνονται δυναμικές ζυμώσεις. Σε αλλοτινούς καιρούς, θα ξεκινούσαν, για παράδειγμα, διπλανά χωριά να συρρέουν στην Ιερισσό, μετά κωμοπόλεις, ύστερα, μέχρι κι η Λάρισα κι ο Βόλος, κι η Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας. Τώρα, χαζεύουμε τα βιντεάκια στο fb και στα μπλογκ, τα προωθούμε, τα σχολιάζουμε, και κατά κάποιον τρόπο εκτονωνόμαστε. Δεν εξαιρώ φυσικά τον εαυτό μου απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο….δυστυχώς!».
Παρόλα αυτά όμως, παρ’ όλη τη μεγάλη δόση εικονικής πραγματικότητας, το ενδιαφέρον για ενασχόληση με πολιτικά θέματα στο διαδίκτυο πέφτει συνεχώς. Είναι αυτό άραγε δείγμα οριστικής παραδοχής της ήττας του λαού και παράδοσης άνευ όρων στο πολιτικό σύστημα και τους ξένους κατακτητές ή δείχνει αφύπνιση, συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και αναζήτηση στο εγγύς μέλλον πραγματικής δράσης έξω στον πραγματικό κόσμο;
Πέτρος Χασάπης
