Το τελευταίο διάστημα επιχειρείται εξωραϊσμού του
καθεστώτος της «21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ», της φασιστικής δικτατορίας των
συνταγματαρχών. Ενδεικτικά η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» ανέφερε στη μαύρη επέτειο της χούντας και πρόβαλε
δημοσκόπηση όπου το 30% των ερωτηθέντων φαίνεται να θεωρεί πως στην δικτατορία
ήταν καλύτερα τα πράγματα από ότι σήμερα.
Ανεξάρτητα από το πόσο αξιόπιστη μπορεί να
είναι η δημοσκόπηση, έχει αξία να προσεγγίσουμε το ζήτημα από την σκοπιά των
εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, εξετάζοντας το ταξικό υπόβαθρο της χούντας, την
σχέση της με τα αστικά κόμματα, το ΝΑΤΟ, τους αμερικάνους και τα οικονομικά
συμφέροντα που προώθησε και υπηρέτησε. Είναι ζητήματα που εσκεμμένα
προσπερνιούνται κυρίως από τους αστούς ιστοριολόγους και αρθρογράφους για να συσκοτίσουν
την αλήθεια και την πραγματικότητα για το ρόλο και τον χαρακτήρα της
δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Πριν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών του
Απρίλη του 1967, οι ενδοαστικές αντιθέσεις της αστικής τάξης της χώρας μας, χαρακτηριζόταν
από όξυνση και ένταση για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα προωθηθεί περισσότερο,
πιο λιγότερο, με ποιόν ιμπεριαλιστή έπρεπε η χώρα να συμμαχήσει, έχοντας πάντα
ανοιχτή την γραμμή με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να
μην προχωράει ο εκσυγχρονισμός του ελληνικού καπιταλισμού που είχε ανάγκη το
εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα μετά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και
του εμφυλίου στην Ελλάδα.
Το πολιτικό σύστημα χαρακτηριζόταν από
αστάθεια. Οι κοινωνικές συμμαχίες που είχε ανάγκη ο ελληνικός καπιταλισμός δεν
είχαν ακόμη καταλήξει. Το 1965-67 σχηματίστηκαν 5 αστικές κυβερνήσεις με
κύριους κορμούς την ΕΡΕ και την Ένωση Κέντρου, που αντανακλά και τις αντιθέσεις
μεταξύ των αστικών δυνάμεων για το ποια από αυτές θα υπερισχύσει.
Αυτές οι εξελίξεις είχαν στρώσει το δρόμο
ώστε το τμήμα της άρχουσας τάξης (εφοπλιστές κυρίως), που είχε δύναμη στο ποιο
ισχυρό τμήμα του αστικού κράτους, το στρατό, να δώσει μέσω των συνταγματαρχών
και την δικτατορία που επιβλήθηκε, με την βία των όπλων την 21η
Απριλίου, αστική λύση προλαβαίνοντας τους στρατηγούς του βασιλιά.
Η δικτατορία έγινε στο όνομα αντιμετώπισης
του «κομμουνιστικού κινδύνου», παρότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε, για την
αστική τάξη και τους συμμάχους της. Επιβεβαιώνεται πως ο αντικομμουνισμός
αποτελεί τον προπομπό γενικότερων αντιδραστικών, αντιλαϊκών σχεδιασμών που πλήττουν
συνολικά το λαό.
Η δικτατορία στηρίχτηκε από όλα τα τμήματα
του κεφαλαίου. Ενώ ήταν και η ίδια υπέρ της σύνδεσης στην Ελλάδα με το υπό
διαμόρφωση ιμπεριαλιστικό μπλοκ της τότε ΕΟΚ. Ήταν χαρακτηριστική η δήλωση του πρωτεργάτη
της χούντας Γεώργιου Παπαδόπουλου: «Είναι φυσικόν η επιδίωξης της να είναι
οικονομική ανάπτυξης της χώρας εντός του πλησίου της οικονομικής κοινότητας εις
την οποίαν ανήκωμεν»
Η δικτατορία των συνταγματαρχών επιζητούσε
λαϊκή υποστήριξη για να σταθεροποιήσει το αντιδραστικό καθεστώς της. Απευθύνθηκε
σε φτωχά τμήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων «Φτωχοί αγρότες, αυτοκινητιστές,
οδηγοί κ.α.» και κυρίως σε εκείνο το τμήμα που δεν είχε συμμετοχή και εμπειρίες
από τους αγώνες του οργανωμένου λαϊκού κινήματος της εποχής. Εξαγόρασε τμήματα
τέτοιων λαϊκών στρωμάτων μέσα από το χάρισμα δανείων κυρίως αγροτικών, έκδοση
αδειών για ταξί, φορτηγών, Δ.Χ. κ.α.
Αυτές οι επιλεκτικές
πρακτικές δεν είχαν να κάνουν με πολιτική φιλολαϊκού προσανατολισμού αλλά ήταν στοχευόμενες
για να αποσπάσει η χούντα λαϊκή στήριξη.
Η στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών
ανεξάρτητα από τις προθέσεις των δικτατόρων είχε εξ αντικειμένου αποτέλεσμα να
επέλθει ο εκσυγχρονισμός του αστικού πολιτικού συστήματος. Το οποίο θωράκισε περισσότερο
την σταθερότητα της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Τμήματα του κεφαλαίου, όπως οι
εφοπλιστές, μεγαλοκατασκευαστές, βιομήχανοι, δυνάμωσαν εκείνη την περίοδο. Τους
χαρίστηκε κρατικό χρήμα, είχαν φοροαπαλλαγές, επιδοτήθηκαν ποικιλόμορφα. Δεν
είναι τυχαίο πως ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ζούσε σε βίλα του Ωνάση στο
Λαγονίση αντί «συμβολικού ενοικίου». Οι σχέσεις του καθεστώτος με τους
κεφαλαιοκράτες εγχώριους και ξένους όπως τον Αμερικανό Τομ Πάπας, ήταν άριστες.
Όσοι σήμερα εξωραΐζουν την χούντα των συνταγματαρχών
δεν το κάνουν επειδή τους έπιασε ο πόνος και η νοσταλγία του καθεστώτος της
επταετίας. Αλλού στοχεύουν. Στις
σημερινές συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, απαξίωσης
των αστικών κομμάτων από τον λαό, προσπαθούν να χειραγωγήσουν την λαϊκή οργή
και αντίδραση στα δικά τους κανάλια και εντός πλαισίου του συστήματος. Πριν 2
χρόνια ήταν οι πλατείες, στην πορεία ήρθε η δήθεν αντισυστημική ναζιστική
οργάνωση «Χρυσή Αυγή», τώρα εκθειάζουν την χούντα. Πάντα με έναν στόχο. Να μην
δράσει ο λαός οργανωμένα, ταξικά και μέσα από το δικό του πολιτικοποιημένο
λαϊκό κίνημα να αμφισβητήσει σε επίπεδο τάξης τους καπιταλιστές και την
καπιταλιστική οργάνωση οικονομίας που γεννά τις κρίσεις, την φτώχεια, την
ανασφάλεια για το λαό για να οικοδομήσει την δική του εργατική λαϊκή εξουσία,
που είναι η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος, από την καπιταλιστική οικονομική
κρίση.
Οργανωμένος λαός και μνήμη έχει και δύναμη
και θέληση και σχέδιο και στόχο να τους προσπεράσει όλους αυτούς, ανοίγοντας
δρόμο για την δική του εξουσία, με το λαό μοναδικό αφέντη στον τόπο του,
ιδιοκτήτη όλου του πλούτο που με το μόχθο του παράγει.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ Τ.Ε. ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
