Οι υποθέσεις που φτάνουν σε δίκη, οι αποζημιώσεις, η «αμυντική ιατρική»
Στην «άμυνα»οι γιατροί υπό τον φόβο σφάλματος
Της Πέννυς Μπουλούτζα
Ο ανήλικος εμφάνισε υψηλό πυρετό, είχε εμέτους, πονοκέφαλο και μεγάλη εξάντληση, όταν πήγε στο νοσοκομείο. Ενώ υπήρξε υποψία μηνιγγίτιδας, το παιδί ποτέ δεν ελέγχθηκε γι’ αυτό. Η διάγνωση που έλαβε ήταν εαρινή λοίμωξη. Δόθηκε εντολή το παιδί να επιστρέψει σπίτι του. Η μη αποτελεσματική αντιμετώπιση επέφερε τον θάνατο λόγω μηνιγγίτιδας. Ασθενής 32 ετών με βεβαρημένο ιστορικό πνευμονοπάθειας απευθύνθηκε σε νοσοκομείο με σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και σε πολύ κακή κατάσταση. Αδυνατούσε να περπατήσει. Στο νοσοκομείο έλαβε οδηγίες για αντιβίωση και του είπαν να επιστρέψει σπίτι του. Επειτα από λίγες ώρες η κατάσταση της υγείας του επιβαρύνθηκε, επέστρεψε στο νοσοκομείο όπου διασωληνώθηκε και κατέληξε από καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια λόγω λοίμωξης. Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη νομολογία γι’ αυτό που ονομάζεται ιατρικό σφάλμα και ιατρική ευθύνη. Και στις δύο περιπτώσεις στις οποίες αναφέρθηκε ο επίτιμος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αθανάσιος Κατσιρώδης, στην ημερίδα του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου «Ιατρική Ευθύνη: “Από τη νομική θεωρία στην ιατρική πρακτική”», υπήρξαν εσφαλμένες διαγνώσεις και παραλείψεις, και καταδικαστικές αποφάσεις γι’ αυτές. Τα ιατρικά σφάλματα, οι μηνύσεις και αγωγές που δέχονται οι γιατροί έχουν λάβει μεγάλες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια διεθνώς και οδηγούν συχνά σε αυτό που λέμε «αμυντική ιατρική».
Ειδικότητες υψηλού κινδύνου για ιατρικά σφάλματα θεωρούνται η γυναικολογία, η γενική χειρουργική, η αναισθησιολογία, η επείγουσα ιατρική και η ακτινολογία. Το πόσα ιατρικά σφάλματα γίνονται στη χώρα μας δεν έχει μετρηθεί. Οι αιτίες τους –εκτός από την προφανή όταν πρόκειται για επιστημονική ανεπάρκεια του γιατρού– μπορεί να σχετίζονται με τις ελλείψεις του συστήματος υγείας αλλά και την ελλιπή ενημέρωση των ασθενών και των συγγενών τους από τον γιατρό.
Στην Ελλάδα περίπου το 65% των προσφυγών για ιατρικά λάθη αφορούν αγωγές κατά δημόσιων νοσοκομείων και το 20% κατά ιδιωτικών κλινικών και ιατρικών κέντρων. Το μέσο ύψος αποζημίωσης είναι περίπου 300.000 ευρώ. Οταν το σφάλμα-αμέλεια αφορά νοσοκομειακό γιατρό ή άλλον επαγγελματία υγείας, η αγωγή ασκείται στο νοσοκομείο. Εάν αυτό κρίνει ότι υπάρχει δόλος ή βαριά αμέλεια, μπορεί να διεκδικήσει (με βάση την «εγκύκλιο Χουλιαράκη» του 2018) αποζημίωση από τον γιατρό. Το 2019, νοσοκομείο απαίτησε μέσω του Ελεγκτικού Συνεδρίου ποσό ύψους 850.000 ευρώ από γιατρό για επιπλοκή σε ασθενή.
Εκτιμάται ότι εννέα στους δέκα γιατρούς ασκούν αμυντική ιατρική, υπό τον φόβο να κατηγορηθούν για ιατρική αμέλεια. Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Επιστημονικών Ερευνών, μέλος της Δ.Σ. του ΠΙΣ, Χάρης Βαβουρανάκης, επισήμανε ότι «πολλές φορές ο γιατρός αισθάνεται φόβο ακόμη και χωρίς να κάνει λάθος. Είναι σε μια ιδιότυπη “λοταρία”, όπου η κάθε ιατρική πράξη μπορεί να του στοιχίσει ακριβά. Και η απάντησή του είναι να περνάει από την τεκμηριωμένη ιατρική στην αμυντική ιατρική. Να διασφαλιστεί από πιθανό ιατρικό σφάλμα και όχι να εξασφαλίσει την υγεία του ασθενούς. Παραγγέλνει εξετάσεις που δεν είναι ιατρικά απαραίτητες, παραπέμπει σε άλλους γιατρούς, συνιστά εισαγωγή στο νοσοκομείο για να αποφύγει τη δικαστική εμπλοκή και περιττές επεμβάσεις, όπως π.χ. η αφαίρεση ενός λιπώματος που δεν ήταν απαραίτητη. Υπάρχει και η συμπεριφορά γιατρών που προσπαθούν να αποφεύγουν τους ασθενείς υψηλού κινδύνου».
Περισσότερα :
https://www.kathimerini.gr/society/562327579/to-kostos-toy-iatrikoy-lathoys/
