Του Κώστα Βαξεβάνη
Πριν από δύο χρόνια νομίζω, ανακάλυψα τον κόσμο του τουίτερ. Τον μεγάλο κόσμο των λίγων λέξεων. Μεγάλη πρόκληση. Να πεις ό,τι θέλεις στον άλλο, με 140 μόνο χαρακτήρες. Σχεδόν σαν να παίζεις Sudoku. Δεν τρελαινόμουν ποτέ με τα social media γιατί θεωρούσα πως η εικονικότητα στην οποία στηρίζονται δεν ταιριάζει σε έναν ορθολογιστή. Όταν μιλάς με κάποιον στο ίντερνετ, δεν ξέρεις αν είναι σκύλος ή άνθρωπος είχε πει κάποιος και για μένα ήταν όσο έπρεπε αποτρεπτικό. Δοκίμασα όμως και κατέληξα πως είχε ενδιαφέρον ακόμη και αυτό. Να μιλάς με έναν άνθρωπο με νοημοσύνη σκύλου ή που γαβγίζει σαν σκύλος, ή που είναι ένα σκυλί του συστήματος που έχει βάλει ως φωτογραφία του στο άβαταρ δυο μεγάλα βυζιά.
Ναι, ήταν μια εμπειρία. «Συνάντησα» έξυπνους ανθρώπους,είχα την ευκαιρία να γνωρίσω απόψεις και οξυδέρκεια που ήταν μεγάλη πρόκληση, βρήκα ποιητές και κάποιες στιγμές έγινα ίσως και εγώ λίγο. Χρειάστηκε πάνω από χρόνο για να καταλάβω πως το τουίτερ είναι ένας μεγεθυντικός φακός. Μεγεθύνει το καλό ή το κακό που είναι ο καθένας.
Μπήκα στο τουίτερ επώνυμα, γιατί έτσι μπαίνω παντού. Εννοώ δεν κρύβομαι, δεν έχω λόγο να κρύβομαι, διατυπώνω έτσι την άποψή μου και κυρίως τη λέω. Είχα την ευκαιρία αν ήθελα να είμαι ένας «αγαπητός καληνυχτάκιας» ένας επώνυμος που γράφει «καληνύχτα σας αγαπώ», «καλημέρα σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια», «να είσαστε όλοι καλά», «σας στέλνω τη θετική μου ενέργεια» και πολλά τέτοια αξιαγάπητα. Να είμαι δηλαδή ένας επώνυμος, αγαπητός που τα έχει καλά με όλους και δίνει την ευκαιρία να τον ακουμπάνε λίγο στο διαδίκτυο για να πάρουν λίγο από τη δόξα της γνωριμίας.
Δεν μπορούσα να το κάνω γιατί δεν είμαι αυτό. Διατυπώνω πάντα άποψη, την υπογράφω και κυρίως την υπερασπίζομαι. Έτσι στο τουίτερ ήμουνα απλώς «ο Βαξεβάνης», γιατί δεν θεωρώ πως πρέπει να είμαι κάτι άλλο όπως ο «καλός Βαξεβάνης» ή ο «αγαπητός Βαξεβάνης». Πιστεύω άλλωστε πως οι άνθρωποι που τα έχουν καλά με όλους,δεν είναι καλοί άνθρωποι. Είναι υποκριτές, φοβισμένα όντα που βγάζουν την εικόνα του καλούλη από ανασφάλεια ή σκοπιμότητα. Δεν τα είχα καλά με όλους.
Το τουίτερ συνέβαλε στο μεγάλο εγχείρημα για τη δημιουργία του HOT DOC. Αν δεν υπήρχε τουίτερ, δεν θα υπήρχε το περιοδικό. Δεν είχαμε λεφτά για διαφήμιση, ακόμη και όταν είχαμε πολλές φορές δεν έπαιζαν τα σποτς μας. Έτσι το HOT DOC έφτασε σχεδόν παντού γιατί οι άνθρωποι στο τουίτερ το διέδιδαν.
Μετά την έκδοση του περιοδικού τα πράγματα άλλαξαν. Το περιοδικό ενοχλούσε όπως και εγώ. Φαινόταν στο τουίτερ. Μεγάλες ομάδες ψευδώνυμων του τουίτερ ανέλαβαν το ρόλο της συκοφάντησης ή της παρενόχλησης.Πέρυσι το Δεκέμβριο μία κυρία, πληρωμένη σύμβουλος του Παπακωνσταντίνου, εμφανιζόμενη ως αθώα πολίτης, άρχισε να με «τρολάρει» στο τουίτερ. Έγραφε πως είμαι αισχρός δημοσιογράφος, πως κάνω στοχευμένη δημοσιογραφία κλπ. Κάποιος μου έστειλε ένα μήνυμα λέγοντας πως είναι πληρωμένη σύμβουλος υπουργού. Τσεκάροντας τα στοιχεία των δημοσιεύσεων που έκανε, κατάλαβα πως ήταν αλήθεια. Της είπα λοιπόν δημόσια πως ήταν τουλάχιστον ανέντιμο να εμφανίζεται ως απλή πολίτης και να με κατηγορεί, ενώ πληρώνεται ως σύμβουλος. Τότε γνώρισα τα τρολς. Μερικές δεκάδες τύποι, άρχισαν να με βρίζουν ότι αποκάλυψα την ταυτότητα χρήστη στο τουίτερ, πράγμα αδιανόητο. Την επόμενη μέρα ανέβασε το προφίλ της με τα πραγματικά στοιχεία της. Πρώτη φορά έβλεπα οργανωμένη επίθεση από πολλούς μαζί (οι περισσότεροι επίσης σύμβουλοι υπουργών και στην επικοινωνιακκή ομάδα του ΓΑΠ απ ό,τι διαπίστωσα μετά) και ήταν το πρώτο μάθημα.
Όσο το περιοδικό ανέβαινε τόσο ανέβαιναν και οι επιθέσεις. Ο βασικός στόχος ήταν να αποδομηθεί το προφίλ μου στο τουίτερ και στην κοινωνία βέβαια. Να δημιουργηθεί σύγχυση. Έγραφε κάποιος «και εσύ ίδιος είσαι» και το έκαναν ριτουίτ κι άλλοι. Δεν ήταν μόνο οι ομάδες της Συγγρού που το έκαναν. Ήταν και άσχετοι άνθρωποι. Έβγαλε ο Άδωνις Γεωργιάδης πως πήρα 2 εκατομμύρια από την ΕΡΤ και είδα ανθρώπους άσχετους ιδεολογικά με αυτόν να το ασπάζονται. Χωρίς να το εξετάζουν. Χωρίς να έχουν κάνει τον κόπο να εξετάσουν τα στοιχεία που τους έδινα.
Κάπως έτσι ανακάλυψα τον κανιβαλισμό. Πως οι μικροί θέλουν να βλέπουν και τους άλλους μικρούς και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να τους κατεβάσουν στο ύψος τους. Άνθρωποι χωρίς λόγο, ίσως μόνο με απωθημένα ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν τις σάρκες του «επώνυμου» για να πουν «έφαγα κι εγώ από αυτόν». Άλλοι που ιδεολογικοποιούσαν την αντικοινωνικότητα,την προσωπική αποτυχία και τη εχθρότητα και την έκαναν όπλο.
Το τουίτερ ήταν τελικώς η Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα στα χειρότερά της. Έβρισκες την διαδικτυακή Κατίνα που έβγαινε για να κράξει και μόνο, τον θρασύδειλο που κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία αντρειευόταν σαν τους τύπους στα καφενεία που περίμεναν να φύγεις για να τα πουν πίσω από την πλάτη τους. Αλλά αυτά το 2013, σε ένα μέσο που μπορείς ευτυχώς να πεις την άποψή σου,όταν όλα στεγανοποιούνται γύρω και η Ελλάδα αποκόβεται απ την πληροφόρηση. Το τουίτερ δεν ήταν μόνο η ελευθερία που είχα στο μυαλό μου,αλλά ένας απέραντος βόθρος που επέπλεαν πολλά σκατά.
Μου είχε κάνει εντύπωση που διάφοροι ψευδεπώνυμοι, με αποκλειστικό ρόλο να παρενοχλούν κόσμο, να βρίζουν και να συκοφαντούν, είχαν τόσους πολλούς followers. Ο κόσμος διψά τελικώς για ξεκατίνιασμα. Έλεγα σε φίλους πως όλοι αυτοί,οι προαγωγοί της ιντερνετικής επιπολαιότητας,της άποψης «τους γαμάω όλους»,της προβοκατόρικης χαριτωμενιάς, είναι οι Κωστόπουλοι του τουίτερ. Μετατρέπουν ένα χώρο σκληρής σύγκρουσης και αλήθειας,σταδιακά σε τραλαλάδικο όπου όλοι μπερδεύονται.Το έλεγα γιατί έβλεπα πως με χτυπούσαν με ιδιαίτερη επιμέλεια,περισσότερο κι απ τα αγαπημένα παιδιά του Μουρούτη. «Μην ασχολείσαι» έλεγαν οι φίλοι «έχουν απλώς πλάκα».
Την κακοφορμισμένη πλευρά του ίντερνετ ανακάλυψα το τελευταίο 48ωρο. Έκανα το «λάθος» να γράψω ένα άρθρο στο οποίο έλεγα πως πρέπει να απελευθερωθούν ο Σακκάς αλλά και η Σταμάτη. Δεν συνέκρινα τις δύο προσωπικότητες, αλλά έλεγα το πού απλό πως όταν η Δικαιοσύνη δεν εφαρμόζεται, δεν έχει σημασία αν είναι ο Σακκάς, η Σταμάτη ή ο πρεζάκιας, γιατί το σημαντικό είναι πως νομιμοποιούνται να αποδίδουν την Δικαιοσύνη όπως τη θέλουν. Αυτή ήταν η άποψή μου. Αυτή παραμένει.
Έγινε αυτό που δεν φανταζόμουν. Άνθρωποι που δεν είχαν διαβάσει καν το άρθρο άρχισαν να με χαρακτηρίζουν ύποπτο, πλυντήριο της Σταμάτη (παρά όσα έχω αποκαλύψει για την οικογένεια τα οποία προφανώς αγνοούν) διασπαστή ενός κινήματος και πολλά άλλα. Οι άνθρωποι που πάλευαν για την ελευθερία, δεν επέτρεπαν την ελευθερία σου να πεις την άποψή σου. Αυτοί ήξεραν, αυτοί έδιναν πιστοποίηση αλήθειας, αυτή κατείχαν την ορθή γνώση. Κύριοι και κυρίες που είχαν φορέσει τη φωτογραφία του Σακκά για άβαταρ, αν και πριν από λίγο δεν τον γνώριζαν, με στόλιζαν με όλα τα επίθετα. Κι εγώ πατριωτικά να επαναλαμβάνω πως αν χτυπιέται το δικαίωμα κάποιου τώρα, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του, θα χτυπηθεί το δικό σου δικαίωμα στο μέλλον.
Το αποκορύφωμα ήταν πως βαφτίστηκα ρουφιάνος, όχι για τον Σακκά, αλλά από δυσφορία για όσα έλεγα για την υπόθεση. Συνέβη λοιπόν το εξής απλό πριν γίνει σύνθετο. Ένας χρήστης του τουίτερ με το όνομα εκδοροσφαγέας (τον οποίο ξέρω) ανέβασε από το youtube ένα βίντεο με ιντερνετική εκπομπή την οποία έκανε ο γνωστός Κοκομπίλι, άλλος χρήστης του τουίτερ. Σε αυτό το βίντεο ο Κοκομπίλι μιλάει φάτσα κάρτα και σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής υπάρχει το τουιτερικό του όνομα πάνω (μπορείτε να το δείτε εδώ). Δηλαδή ο Κοκομπίλι του τουίτερ κάνει, όπως ο ίδιος παραδέχεται, εκπομπή. Μετά το ανέβασμα του βίντεο στο τουίτερ (προφανώς για να δειχθεί το μέγεθος της σοφίας του καλλιτέχνη) ο Εκδοροσφαγέας αποκαλέστηκε από κάποιους ρουφιάνος. Είναι γελοίο γιατί ανέβασε κάτι που ο Κοκομπίλι είχε ανεβάσει αλλά έτσι έγινε. Και τότε επιλήφθηκε η Ομάδα Δέλτα του τουίτερ. Η αστυνόμευση του διαδικτύου, που επιτρέπει ή απαγορεύει πράγματα σε ένα χώρο ελευθερίας ανάλογα με τα γούστα της. Μόνο αυτή. Οι αντιμπάτσοι μπάτσοι, που μπορεί να είναι και ψευδεπώνυμοι μπάτσοι.
Και τότε εμφανίστηκε η ομάδα Μουρούτη για βοήθεια.Η ομάδα της ΝΔ στο τουίτερ που τρολάρει και συκοφαντεί όποιον τα βάζει με το κόμμα και το Σαμαρά. Η ομάδα αυτή εμφάνισε μια φωτογραφία που είχε ανεβάσει στο παρελθόν ο εκδοροσφαγέας από print screen σε οθόνη υπολογιστή. Στη συνέχεια εμφάνισε μια άλλη που είχα ανεβάσει εγώ πάλι με print screen. Το συμπέρασμα έλεγε πως αφού τα δύο print screen δείχνουν ίδια διάταξη υπολογιστή ο Βαξεβάνης, είναι ο Εκδοροσφαγέας άρα ο ρουφιάνος. Έχει δεύτερο λογαριασμό στο τουίτερ, είναι ανέντιμο κλπ. Δηλαδή οι ψευδεπώνυμοι κατηγορούσαν έναν ψευδεπώνυμο ότι ήμουν εγώ και μάλιστα ρουφιάνος. Με ρουφιάνευαν δηλαδή για να δείξουν ότι είμαι ρουφιάνος.
Οι ομάδες με τις οποίες κοντραρίστηκα στο τουίτερ πήραν φωτιά. Τα παιδιά της Συγγρού και του Βενιζέλου έκαναν υπερωρίες. Να λοιπόν και ο Βαξεβάνης τα κάνει αυτά. Ο Βαξεβάνης έχει χιλιάδες followers και γράφει πάντα επώνυμα, αλλά αυτό δεν μετρούσε.
Κανένας δεν αναρωτήθηκε αν οι δύο χρήστες 1. χρησιμοποιούσαν το ίδιο εταιρικό κομπιούτερ, 2.ο ένας είχε στείλε τη φωτογραφία με mail στον άλλο ή 3. (που είναι η αλήθεια) ο εκδοροσφαγέας χρησιμοποίησε μια φωτογραφία που είχα ανεβάσει ήδη στο τουίτερ προηγουμένως.
Η αντανακλαστική ανάγκη αποκαθήλωσης ξεκίνησε αμέσως. Ρε το Βαξεβάνη, είναι ίδιος με όλους, είναι ρουφιάνος, σκίστε τον. Κάποιος χθες βράδυ με ρωτούσε επίμονα στο τουίτερ αν μπορώ να αποδείξω πως δεν είναι δικό μου το δεύτερο ακάουντ. Και με μεγάλη φυσικότητα τον ρώτησα αν μπορεί να αποδείξει ότι δεν είναι αυτός.
Οι κανίβαλοι ξεκίνησαν. Χωρίς σκέψη ή αναζήτηση και μαζί τους απλοί άνθρωποι. Που αναρωτιούνται επειδή αλλιώς έχουν μάθει, πώς είναι δυνατόν μια ομάδα, αυτή του Βαξεβάνη, να μην είναι όπως οι άλλοι. Άρα κάτι τρέχει. Αντί να εκτιμήσουμε το διαφορετικό πρέπει να αναζητήσουμε στοιχεία ταύτισης. Όπως στο γνωστό ανέκδοτο που ο ναυαγός μόνος με μια κατσίκα, μετά από μέρες προσπαθεί να την πηδήξει, αλλα αυτή συνεχώς φεύγει. Και όταν ναυαγεί στο νησί η Μόνικα Μπελούτσι και τη σώζει, της ζητά ως χάρη να κρατήσει την κατσίκα να την πηδήξει. Κάπως έτσι η δύναμη της συνήθειας, έγινε η αισχρή αμφισβήτηση. Μπορώ να γράψω πολλά αλλά δεν χρειάζεται. Είμαι μεγάλο παιδί και έπρεπε να τα ξέρω αυτά. Σε όσους με ρωτάνε πονηρά ή με πραγματικό ενδιαφέρον αν είναι υπέρ της ανωνυμίας στο τουίτερ απαντώ ναι. Γιατί η ανωνυμία δίνει δυνατότητες στην ελευθερία. Εξίσου δικαίωμα με την ανωνυμία είναι η μη παρενόχληση. Την ανωνυμία πρέπει να την υπερασπίζεται η αξιοπρέπεια και όχι η αλητεία. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο επιλέγει την άμυνά του όταν δει ότι θίγεται. Και ο καθένας θίγεται διαφορετικά. Η αλητεία πίσω από την ανωνυμία, ανοίγει την πόρτα στην καταστολή και την αστυνόμευση.
Όσο γράφω όλα αυτά θεωρώ πως δίνω εξηγήσεις που χρειάζονται, αλλά μπορεί τελικώς να λειτουργώ με την ψυχολογία του τουίτερ. Να απαντάω δηλαδή σε έναν εικονικό κόσμο, όπου ο καθένας εμφανίζεται ή πιστεύει πως είναι βασιλιάς, επαναστάτης, τιμωρός και βέβαια ο καλύτερος. Ναι μάλλον με αυτή την ψυχολογία εξάρτησης γράφω. Διαφορετικά θα έλεγα απλώς «το ποιός είμαι είναι γνωστό και αποδεικνύεται κάθε μέρα σκουληκάκι που θες ένα πτώμα για να έχεις τροφή».
Δεν ξέρω τι χρήση ίντερνετ θα κάνω στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από όλα αυτά, οι πιο υγιείς χρήστες του τουίτερ, είναι μάλλον αυτοί που τα βράδια βγαίνουν για να χτυπήσουν καμιά γκόμενα ή κανένα γκόμενο.
Θέλω επίσης να προσθέσω πως δεν είμαι ελέφαντας, αλλά ο Βαξεβάνης.
Ιδού οι φωτογραφίες από το video του youtube, όπου ο κοκομπίλι παρουσιάζει εκπομπή, δείχνει το πρόσωπό του και δηλώνει μόνος του την ταυτότητά του.
ΥΓ: Διαβάστε αύριο στο HOT DOC τι ενοχλητικό βγάζουμε πάλι.
