Η θεσσαλική πόλη έχει βαθιά χαραγμένο στο DNA της τον σιδηρόδρομο. Μέχρι και η πλατεία απέναντι από τον σταθμό, κοντά στο κέντρο, έχει το όνομά του: πλατεία ΟΣΕ. Στη μέση αυτής υπάρχει πλέον μια στoίβα από λευκά λουλούδια, ενώ κεράκια σχηματίζουν την ημερομηνία 1.3.2023.
Στα καφέ και τους δρόμους της Λάρισας, το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι το σιδηροδρομικό δυστύχημα στον Ευαγγελισμό. «Πώς μπορεί να συνέβη αυτό;», είναι η ερώτηση στα στόματα όλων. Στο τραπέζι εστιατορίου, ένας πατέρας μακαρίζει την τύχη του που αποφάσισε τελευταία στιγμή να μεταφέρει ο ίδιος με αυτοκίνητο την κόρη του, ενώ όλοι έχουν να πουν από μια ιστορία για ένα σιδηροδρομικό ταξίδι.
Η θεσσαλική πόλη έχει βαθιά χαραγμένο στο DNA της τον σιδηρόδρομο. Μέχρι και η πλατεία απέναντι από τον σταθμό, κοντά στο κέντρο, έχει το όνομά του: πλατεία ΟΣΕ. Στη μέση αυτής υπάρχει πλέον μια στoίβα από λευκά λουλούδια, ενώ κεράκια σχηματίζουν την ημερομηνία 1.3.2023.
«Στην πόλη περίπου 700 άτομα εργάζονταν στον σιδηρόδρομο», μας περιγράφει ο Γιάνης Μάνθος, πρώην μηχανοδηγός που συνταξιοδοτήθηκε και πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου σιδηροδρομικών στη Λάρισα. Στο μουσείο που έχει στηθεί από τον σύλλογο, οι τοίχοι είναι γεμάτοι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που απεικονίζουν τις γενιές Λαρισαίων που εργάστηκαν ως σταθμάρχες, μηχανοδηγοί και επιθεωρητές. Αυτά όλα πριν από την απαξίωση του σιδηροδρόμου, όπως σημειώνει ο κ. Μάνθος. Μέχρι και σήμερα όμως οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν έναν φίλο ή γνωστό που εργάζεται στον σιδηρόδρομο.
Οι σιδηροδρομικές γραμμές περνούν σε πολλά σημεία κοντά στα σπίτια της Λάρισας. «Παλιά που ήμασταν πιτσιρικάδες 6-7 ετών, στο δημοτικό, είχαμε ένα παιχνίδι: μπαίναμε μέσα στον σταθμό και πειράζαμε τα πάντα. Βγάζαμε ανακοινώσεις από τα μικρόφωνα, πατούσαμε κουμπιά, πειράζαμε μοχλούς. Δεν υπήρχε έλεγχος. Αυτά όμως 20 χρόνια πριν. Μετά πιστεύαμε ότι είχαν αλλάξει τα πράγματα», λέει στην «Κ» ο Κώστας, που έμενε και συνεχίζει να μένει απέναντι από τον σταθμό.
Ανοίγοντας την τηλεόραση για να δει ειδήσεις, έπεσε πάνω σε μια γνώριμη εικόνα. «Οταν βλέπω τη φωτογραφία με τον πίνακα ελέγχου, τον ίδιο που έβλεπα πριν από τόσα χρόνια, είπα “ε, εντάξει!”…! Και να φανταστείς χρησιμοποιούσα συχνά το τρένο».
«Ταξιδεύαμε συχνά»
«Η κοινωνία της Λάρισας έπεσε από τα σύννεφα. Τόσα χρόνια ταξιδεύαμε πολύ συχνά από Λάρισα προς Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ηταν σοκ», περιγράφει ο Ντίνος Κοντοκώστας, δημοσιογράφος σε τοπικό μέσο της Λάρισας. Η σχέση αυτή των κατοίκων με τα τρένα φάνηκε και στην ανταπόκριση του κόσμου στην τραγωδία αυτή. Ουρές ανθρώπων σχηματίστηκαν για να δώσουν αίμα, ξενοδόχοι προσέφεραν δωρεάν δωμάτια, ενώ επαγγελματίες στην εστίαση έστελναν δωρεάν φαγητό σε όσους επιχειρούσαν στο σημείο του δυστυχήματος.
Την Παρασκευή ο σιδηρόδρομος γέμισε από μαθητές που έκαναν πορεία διαμαρτυρόμενοι για το «έγκλημα», όπως έγραψαν, που συντελέστηκε. Βλέποντάς τους από το μπαλκόνι, μια γυναίκα συγκινείται: «Δες τι κάνουν τα παιδιά μας». «Πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη μαθητική πορεία που έχει γίνει στη Λάρισα», τόνισε ο κ. Κοντοκώστας.
Τα τελευταία χρόνια υπήρχαν σύννεφα στη σχέση του σιδηροδρόμου με τους κατοίκους. Οι συχνές καθυστερήσεις δημιούργησαν γκρίνια. «Η αίσθηση ήταν πως το τρένο είναι ένα μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιούμε, αλλά εξελίσσεται σε προβληματικό πια», παρατήρησε ο δημοσιογράφος.
«Ζούμε από τύχη;»
Κανείς ωστόσο δεν είχε αντιληφθεί την πραγματική έκταση του προβλήματος, που συνδυάζεται με χρόνια προβλήματα και ελλείψεις που επηρεάζουν την ίδια την ασφάλεια που παρέχει το σιδηροδρομικό ταξίδι. Η 32χρονη Εύη μεγάλωσε βλέποντας και ακούγοντας τα τρένα να περνούν. «Μένω στο κέντρο. Το τρένο περνάει ανάμεσα στα σπίτια μας. Το παίρναμε πολύ συχνά. Τώρα έχουμε όλοι σοκαριστεί με αυτά που ακούμε και διαβάζουμε. Θέμα τύχης ήταν που ζούμε τόσα χρόνια;», λέει…
