Κόρη: Το όνομά της είναι Μίλι. Είναι μια κοπέλα 23 ετών από τη Μελβούρνη που μεγάλωσε με δύο ομοφυλόφιλες γυναίκες ως γονείς της, και η σύλληψή της έγινε από δωρητή σπέρματος. Η Μίλι βγήκε μπροστά για να μιλήσει για τη σκοτεινή πλευρά του «ουράνιου τόξου». Να αποκαλύψει τι κρύβεται πίσω από τα «πολύχρωμα» αφηγήματα περί «αγάπης», «ισότητας» και «φυσιολογικότητας» των γκέι γονιών. Όχι με πληροφορίες τρίτων, ούτε με στημένες επιστημονικές έρευνες, αλλά με το ίδιο το βίωμά της.
Ας δούμε λοιπόν πού οδηγούν τα κοινωνικά πειράματα που πριν λίγες μέρες νομοθέτησε η πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής, καταδικάζοντας παιδιά να ζουν σε παρά φύσιν συνθήκες. Από μία νέα που βρίσκεται 23 χρόνια μπροστά στο «μέλλον», από αυτό το εκτρωματικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε σήμερα στην Ελλάδα.
Να ακούσουμε τη φωνή απόγνωσης μιας κοπέλας, πού σε κάμποσα χρόνια θα ακούγεται και από παιδιά στην Ελλάδα. Παιδιά που θα ζουν μια ανισόρροπη εφηβική ζωή και θα μεγαλώνουν με ψυχοσυναισθηματικές διαταραχές, επειδή θα τους λείπει η πατρική αγάπη ή η μητρική φροντίδα και στοργή.
«Καθώς μεγάλωνα, ήθελα έναν πατέρα. Το ένιωθα μέσα μου ότι μου έλειπε ένας πατέρας πριν ακόμα διατυπώσω τι είναι πατέρας. Ήξερα ότι αγαπούσα και τις δύο μητέρες μου, αλλά δεν μπορούσα να κατανοήσω τι μου έλειπε από μέσα μου. Όταν πήγα σχολεία άρχισα να το συνειδητοποιώ, παρατηρώντας τα άλλα παιδιά και τον σύνδεσμο αγάπης με τους πατέρες τους, ότι πραγματικά έχανα κάτι πολύ ξεχωριστό. Μου έλεγαν συνεχώς ψέματα, σε όλο το Δημοτικό μου έλεγαν ότι δεν είχα πατέρα ή πως δεν ήξεραν ποιος είναι», εξομολογείται η Μίλι στη συγκλονιστική μαρτυρία της.
«Με μεγάλωσαν άθεη και δεν έχω καθόλου σχέσεις με τη θρησκεία. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τα παιδιά των ομοφυλόφιλων, αμέσως έχουν τη λανθασμένη αντίληψη ότι εκείνοι μας αγαπούν πολύ και ότι πρέπει να αισθανόμαστε σταθεροί και χαρούμενοι. Και ο λόγος για αυτό είναι ότι οι ομοφυλόφιλοι προωθούν αυτή την ιδεολογία ότι ‘’αγάπη είναι πάντα αγάπη’’ και ότι δεν χρειαζόμαστε στ΄ αλήθεια καθόλου βιολογικές ρίζες για να ανατραφούμε σωστά και να είμαστε καλά προσαρμοσμένοι και ευτυχισμένοι», λέει η Μίλι.
Μεγαλώνοντας η κοπέλα ως έφηβη με υπαρξιακές ανησυχίες, άρχισε να αναρωτιέται από πού «πήρε» τα πράσινα μάτια της. Από πού κληρονόμησε στοιχεία της προσωπικότητάς της που δεν είχαν οι μητέρες της. Πίσω από αυτό το μυστήριο ήταν ένας «άγνωστος χ», ένας αρσενικός «δότης» που δεν γνώρισε ως παιδί. Μαζί με τον πατέρα της, της στέρησαν και την αγάπη μιας γιαγιάς, μιας θείας και ξαδερφιών, όλοι συγγενείς από τη μεριά του πατέρα. Της στέρησαν μια ολόκληρη οικογένεια δηλαδή, για να την «φυλακίσουν» στην αφύσικη ζωή των δύο μαμάδων.
«Η συνάντησή μου με τον πατέρα μου, στα 11 μου χρόνια, ίσως ήταν η μόνη στιγμή που ένιωσα ισορροπημένη ως παιδί. Κατάλαβα για πρώτη φορά ποια πραγματικά ήμουν. Κοίταξα τα μάτια του και σκέφτηκα: ‘’αυτό είναι το κομμάτι που μου λείπει’’. Όχι γιατί είχα τη φαντασίωση πως είχα έναν πατέρα, αλλά επειδή τώρα μπορούσα να τοποθετήσω ένα πρόσωπο σε αυτό που εγώ ήμουν. Τώρα μπορούσα να κοιτάξω κάποιον πού ήταν εξίσου υπεύθυνος για την ύπαρξή μου. Μπορούσα να επιβεβαιώσω τη δική μου ταυτότητα, βασιζόμενη σε αυτόν τον άντρα».
«Κανένας από το Lobby των ΛΟΑΤΚΙ δεν θέλει να ακούει ιστορίες όπως η δική μου. Εμείς είμαστε σαν να μην υπάρχουμε», εξομολογείται η Μίλι. Οι ΛΟΑΤΚΙ μιλάνε για «ισότητα», ενώ τα παιδιά που θέλουν να κηδεμονεύουν δεν αντιμετωπίζονται ως ίσα, διότι τους αποκρύπτεται η αλήθεια για τη βιολογική ταυτότητά τους και διότι τους στερούνται τα ψυχικά εφόδια που θα τους παρείχε η φυσική οικογένειά τους. «Ισότητα θα ήταν να γνωρίζω και τις 2 πλευρές της γενετικής μου οικογένειας και να γνωρίζω ποια είμαι», λέει αφοπλιστικά η Μίλι.
Η 23χρονη καταγγέλλει ακόμα τις έρευνες παιδοψυχολογίας που γίνονται κατά παραγγελία του LGBTQ+ lobby, με μικρό αριθμό «στοχευμένων» οικογενειών που εξάγουν ένα προαποφασισμένο αποτέλεσμα. «Η επιστήμη αντικαθίσταται από την επιθυμία των ενηλίκων», παρατηρεί πολύ εύστοχα η Μίλι.
«Η προώθηση αυτής της ιδεολογίας έχει κάνει δύσκολο για τους ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση μου να βγουν προς τα έξω, και να πουν τι πραγματικά μας συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Το ψέμα μας επηρεάζει με τόσο πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι να προχωρήσουμε και – κατά ειρωνεία της τύχης, να κάνουμε και εμείς το δικό μας ‘’coming out’’, να πούμε ποιοι είμαστε, και να δηλώσουμε ότι δεν υποστηρίζουμε αυτήν την ‘’ισότητα γάμου’’.
Αντιμετωπίζουμε την απόρριψη. Αντιμετωπίζουμε – θα έφτανα να πω μέχρι και αυτό – τη δαιμονοποίηση, όσον αφορά ορισμένους από εμάς, και είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι αυτή η ομάδα των λίγων έφτασε στο σημείο να μας προσβάλλει τόσο, ώστε να μας θεωρούν ως την ανερχόμενη μειονότητα μιας νέας εποχής…».
