“ Τι στάση τήρησε η Αθήνα στην περίπτωση του κουρέματος των Κυπριακών καταθέσεων: Για ποιον λόγο τηρεί ένοχη σιωπή; ”
Πολύ λίγες ημέρες πέρασαν από τότε, που στο πλαίσιο του προεκλογικού του αγώνα ο Πρόεδρος, πλέον, της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Ανασταδιάδης, διαβεβαίωνε ότι δεν επρόκειτο ο ίδιος, ουδέποτε, να συναινούσε σε απόφαση, η οποία θα αφορούσε σε κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων.
Δεν χρειάστηκε να παραμείνει για πολύ καιρό στο Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου, ώστε η ίδια η ζωή, όχι να τον διαψεύσει, αλλά να αποκαλύψει τον ρόλο του. Μέσα σε λίγες ημέρες, το Eurogroup προχώρησε στην πρωτοφανή απόφαση του κουρέματος των καταθέσεων σε κυπριακές τράπεζες, κλονίζοντας...
τον πυλώνα της κυπριακής οικονομίας και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας.
Όσα είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι εξόχως αποκαλυπτικά για τον ρόλο της δεξιάς κυπριακής κυβέρνησης: Αυτοί που δεν ήθελαν να προστατευθούν οι καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ ήταν η κυπριακή κυβέρνηση και, επίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αποκαλυπτικές υπήρξαν και οι καταγγελίες του αντιπροέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού Αβέρωφ Νεοφύτου, ότι κάποιοι καταθέτες, πολιτικοί, τραπεζίτες και επόπτες, λίγα 24ωρα πριν από την απόφαση του Eurogroup είχαν ήδη αποσύρει τις καταθέσεις τους από τις κυπριακές τράπεζες.
Είχαν πληροφόρηση εκ των έσω; Από κυβερνητικούς αξιωματούχους και από τραπεζίτες; Το πιθανότερο.
Οι ενδείξεις πάντως οδηγούν στο συμπέρασμα ότι άλλη μια υποταγμένη και υποτελής κυβέρνηση στον γερμανικό πολιτικό και οικονομικό παράγοντα, στο Βερολίνο και στην Φρανκφούρτη, προέταξε το συμφέρον των «μεγάλων ψαριών», φυσικά τα συμφέροντα των δανειστών, και όχι εκείνα του λαού.
Αν ισχύουν οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, αλλά και οι καταγγελίες του Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος δήθεν θέλησε να ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα των Κυπρίων απαιτώντας τη δημοσιοποίηση των ονομάτων όσων έβγαλαν τα λεφτά τους από την Κύπρο, τότε είναι βέβαιο ότι κάποιοι συμμετείχαν συνειδητά στο σχέδιο της διάλυσης μιας οικονομίας, η οποία χρειαζόταν μόλις 5,8 δισ. ευρώ, ποσό ελάχιστο για τα δεδομένα της Γερμανίας. Είναι πλέον σαφές ότι ο Βορράς "κατασπαράσσει" τον ευρωπαϊκό Νότο και κυρίως την Ελλάδα και την Κύπρο, χώρες οι οποίες έχουν παραδοθεί από γερμανόφιλες πολιτικές ηγεσίες, όπως εκείνες του Αντώνη Σαμαρά και του Νίκου Αναστασιάδη, βορά στα αρπακτικά του Βερολίνου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της γραφειοκρατικής ελίτ των Βρυξελλών.
Και φυσικά δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι η πρωτοφανής απόφαση του Eurogroup για κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων, η οποία πλήττει την εμπιστοσύνη των καταθετών προς την Ε.Ε., αποτελεί «κακό προηγούμενο» και προδιαγράφει την εξέλιξη ενός καταστροφικού ντόμινο στους κόλπους της ευρωζώνης, συμπίπτει με την διαπίστωση της ύπαρξης βεβαιωμένων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Κύπρο.
Οι προεκλογικές δηλώσεις, δε του Νίκου Αναστασιάδη, θύμισαν εκείνες του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν τήρησε ποτέ τίποτα από όσα υποσχέθηκε ή εξήγγειλε, θέτοντας απευθείας μετά την εκλογή του τον εαυτό του στην υπηρεσία του Βερολίνου και των δανειστών, διαδραματίζοντας τον ρόλο εκτελεστικού οργάνου των αποφάσεων των υπερεθνικών κέντρων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Και υπάρχει και ένα ακόμη ερώτημα: Τι έκανε η Αθήνα για να προστατεύσει την Κύπρο στο Eurogroup; Απολύτως τίποτα. Η Αθήνα άφησε τη Λευκωσία απροστάτευτη. Για ποιον λόγο τηρεί σιγή ιχθύος; Για ποιον λόγο τηρεί ένοχη σιωπή; Μήπως συμφώνησε και η ελληνική κυβέρνηση στην εγκληματική απόφαση για κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων; Οι δηλώσεις Σαμαρά, ο οποίος δεν άσκησε βέτο στο Eurogroup, αυτό δείχνουν. Ο Έλληνας πρωθυπουργός περιορίστηκε στο να εκδηλώσει τη συμπαράστασή του προς τους Κυπρίους, συμβουλεύοντάς τους ουσιαστικά να αποδεχθούν με παθητικό τρόπο τις αποφάσεις του Eurogroup, να δεχθούν απαθείς το μέλλον που τους επιβάλλει η ληστρική συμμορία της Ευρωζώνης.
Αλλά μήπως η ελληνική κυβέρνηση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας δεν ξεπέρασαν σε ζήλο την τρόικα. Δεν ήταν εκείνοι που εισηγήθηκαν, σε αρκετές περιπτώσεις, σκληρότερα μέτρα σε μία τρόικα, την οποία ενδιέφερε το αποτέλεσμα και όχι τόσο η μεθοδολογία; Δεν επιβάρυναν τον ελληνικό λαό, τα χαμηλότερα και μεσαία οικονομικά στρώματα, προστατεύοντας το μεγάλο Κεφάλαιο, την τραπεζοκρατία, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τη διαπλοκή; Δεν παρέδωσαν γη και ύδωρ; Ή μήπως στην Ελλάδα δεν καταληστέφθηκαν, ως θύματα κουρέματος, οι ομολογιούχοι με προσωπική ευθύνη του Σαμαρά και του Βενιζέλου;
Η προδοσία είναι μεγάλη.
Η Ελλάδα περνάει δεύτερη Κατοχή και η Κύπρος νέο Αττίλα.
Ένα είναι το σίγουρο: Άλλη μια προδοσία της Κύπρου συντελείται με μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση στην Ελλάδα. Τυχαίο;
Από Periodista, μοντάζ Γρέκι
