Αργός θάνατος

Λένε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από το να βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει. Δεν ξέρω αν ισχύει. Και μάλλον δε θα το μάθω ποτέ, γιατί δε νομίζω ότι θα μπορέσω να κάνω ποτέ παιδιά. Όμως οι γονείς μου το ξέρουν καλά. Βλέπουν το παιδί τους να πεθαίνει. Και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. 

Ξαπλωμένος εδώ, στο νεκροκρέβατό μου, μόνος μου, σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω έναν απολογισμό της σύντομης ζωής μου. Αλήθεια, πόσων χρονών είμαι; Τα τελευταία γενέθλια που γιόρτασα πρέπει να ήταν όταν ήμουν φοιτητής. Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα όταν είσαι σε αυτήν την κατάσταση, ούτε που καταλαβαίνεις πότε τελειώνει η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος, τα χρόνια. Πάντως πρέπει να είμαι κάτω από τριάντα. Και σίγουρα είμαι σε ηλικία που δε θα έπρεπε να μου έχει συμβεί αυτό. 

Έτσι το λέω. “Αυτό”. Δε μου αρέσει να το λέω με το όνομά του. Απο τότε που το συνειδητοποίησα, ποτέ δεν το είπα με το όνομά του. Και σε όσους με ρωτούσαν έλεγα ψέματα. Κι ας ήξερα καλά πως δεν ήμουν ο μόνος. Θες από ντροπή, θες από φόβο, δεν είμαι σίγουρος. Ίσως κατά βάθος πίστευα ότι έφταιγα εγώ.

Και ναι, μπορεί να φταίω κι εγώ. Ίσως θα μπορούσα να είχα επιλέξει άλλο τρόπο ζωής, άλλες συνήθειες, να είχα πάρει διαφορετικές αποφάσεις, να είχα διαφορετική ζωή. Καλύτερη. Και πιο μεγάλη. Να άφηνα πισω μου φεύγοντας κάτι παραπάνω από ένα άψυχο σώμα σε αποσύνθεση και μία απροσδιόριστα μελαγχολική μνήμη σε όσους με ξέρουν. 

Οργή. Στην αρχή ένιωθα μέσα μου τρομερή οργή. Μου έφταιγαν όλοι. Ήθελα να βγω έξω και να κάψω όλο τον κόσμο, να τον εκδικηθώ για την αδικία του. Αλλά δεν το έκανα. Δεν είχα τη δύναμη πια. Ποτέ δεν την είχα. 

Πέρασα μέρες ατελείωτες ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Προσπάθησα να το δω σαν παιχνίδι. Παιδί ήμουν ακόμα. Παιδί είμαι ακόμα. Τι κακό είχε το να είμαι όλη μέρα ξαπλωμένος; Ξεκούραση. Πολλοί θα με ζήλευαν, έλεγα. Αλλά δεν κράτησε πολύ. Κάποια στιγμή λες μέσα σου ότι πρέπει κάτι να κάνεις, κάτι σημαντικό, για να μην πάει χαμένη η ζωή σου, όπως τόσων εκατομμυρίων άλλων ασήμαντων που τα ονόματά τους ξέπεσαν στη λήθη. Όμως εγώ δεν μπορούσα να κάνω ούτε τα βασικά. Και ήθελα και μεγαλεία ο μαλάκας. 

Είχα αρχίσει όμως έναν απολογισμό της ζωής μου, και τον άφησα στη μέση. Αλλά εδώ που τα λέμε, δεν έχω και πολλά να θυμηθώ. Γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα, πεθαίνω. Σχεδόν η φυσιολογική πορεία της ζωής. Απλά αυτό το “πεθαίνω” έρχεται κάπως νωρίτερα. Και ίσως λίγο πιο επώδυνα. 

Και το χειρότερο είναι η εξάρτηση. Να μην μπορείς να κάνεις τίποτα από μόνος σου. Ούτε καν να φας. Είναι ωραίο να σε φροντίζουν όταν είσαι πέντε ή δέκα χρονών, αλλά όταν φτάνεις τα τριάντα και χρειάζεσαι πάλι βοήθεια από τους δικούς σου για να επιβιώσεις νιώθεις άσχημα. Νιώθεις άχρηστος, ανήμπορος, ένα παράσιτο που ζει εις βάρος των άλλων. Και βλέπεις την αγάπη στα μάτια τους όταν σε βοηθάνε, αλλά δε σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Αντίθετα, νιώθεις χειρότερα, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τους ανταποδώσεις αυτή την αγάπη. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι σε ένα κρεβάτι και να περιμένεις το τέλος, που θα είναι η λύτρωση για όλους. 

Κι όμως, είναι μερικά πρωινά που ξυπνάω με τόση όρεξη για ζωή, που λέω στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρει, και όχι μόνο θα επιβιώσει, αλλά τελικά θα κάνει και αυτό το μεγάλο κατόρθωμα που πάντα ονειρευόταν. Δεν ξέρω από πού αντλώ αυτή την αισιοδοξία. Ξέρω βέβαια ότι υπάρχουν και κάποιοι που το ξεπέρασαν αυτό, και τώρα ζουν μία κανονική ζωή. Αλλά συνήθως δεν πιστεύω ότι μπορεί να είμαι ένας από αυτούς. Είναι φαύλος κύκλος: Πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου για να το ξεπεράσεις, αλλά αυτή η κατάσταση καταστρέφει την αυτοεκτίμησή σου. 

Κι όμως, κάποια πρωινά ξυπνάω γεμάτος ελπίδα. Αδικαιολόγητη, ανεξήγητη, αναπάντεχη ελπίδα. Αλλά και πολύτιμη ελπίδα. Ότι μπορώ να βγω νικητής από αυτήν την ιστορία. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω τίποτα. Αλλά εκείνα τα πρωινά νιώθω σαν κάποιος να μου φόρτισε τις μπαταρίες. Παίρνω μπρος, διαβάζω, μαθαίνω, ενημερώνομαι, ψάχνομαι. Ζω. Και όσο πάει. 

Ένα τέτοιο πρωί είναι και το σημερινό. Σήμερα σηκώθηκα από το κρεβάτι. Περπάτησα. Βγήκα έξω. Κανείς δε με κοιταζε περίεργα. Είμαι κι εγώ φυσιολογικός, σαν αυτούς, σκέφτηκα. Πήρα τη γνωστή εφημερίδα και άρχισα να ψάχνω. 

“Θα σε νικήσω πουτάνα ανεργία”, φώναξα από μέσα μου. Και για πρώτη φορά μίλησα στο τέρας με το όνομά του. Έτσι όπως είμαι, ανάπηρος, χωρίς πανοπλία, χωρίς σπαθί, χωρίς καν άλογο, το κοίταξα στα μάτια και του είπα ότι θα το κατατροπώσω. Δεν ξέρω αν τρόμαξε καθόλου. Ούτε ξέρω αν το πιστεύω αυτό που είπα. Αλλά σήμερα νιώθω πως ίσως να είναι η τυχερή μου μέρα. Ίσως. 

Πηγή: The Stranger

«Οταν ο Διάβολος απαγγέλλει την Αγία Γραφή»!

Γράφει:

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ας δούμε κατ’ αρχάς τα στοιχεία:

• Στο Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ, προέδρου του Γιούρογκρουπ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι 7 φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της χώρας όπως στην Κύπρο, αλλά 20 φορές μεγαλύτερος…
• Στην Ελβετία, το μέγεθος δύο μόνο τραπεζών, της UBS και της Credit Suisse, είναι σχεδόν 7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλης της χώρας…
• Στο Βέλγιο, δύο τράπεζες, η Dexia και η Fortis έχουν μέγεθος σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας…
• Στη Βρετανία, τρεις τράπεζες, οι RBS, Barclays, HSBC, έχουν μέγεθος 4 φορές μεταλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας…
• Στη Γερμανία, μια μόνο τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει μέγεθος που ανέρχεται σχεδόν στο ΑΕΠ όλης της χώρας…
• Στη Γαλλία, μια μόνο τράπεζα, η BNP Paribas, έχει μέγεθος που ξεπερνά όλο το ΑΕΠ της χώρας…
• Στην Ισπανία, μια μόνο τράπεζα, η Santander, έχει μέγεθος όσο και το ΑΕΠ της χώρας…
• Σε Σουηδία και Ολλανδία το μέγεθος του τραπεζικού τομέα ξεπερνά κατά 3,5 φορές το ΑΕΠ των δύο χωρών…
• Σύμφωνα με την «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» για το έτος 2010 το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα όσον αφορά μόνο τους «άυλους τίτλους» ξεπέρασε τα 1.030 δισ. δολάρια, όταν την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 δισ. δολάρια. Δηλαδή, ήταν μεγαλύτερος κατά 16 τουλάχιστον φορές…
• Στην Αμερική, εν μέσω κρίσης, στο τρίτο τρίμηνο του 2009, το 80% της αύξησης των συνολικών κερδών προερχόταν από το χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος, όμως, αντιπροσωπεύει μόνο το 25% της αμερικανικής οικονομίας.
• Στην Ευρώπη το 2007 – 2008, ενώ το σύνολο της οικονομίας παρουσίαζε ρυθμούς μεγέθυνσης 3%, οι τράπεζες εμφάνιζαν ρυθμούς επέκτασης των κερδοσκοπικών τους κεφαλαίων από 40% μέχρι και 80% το χρόνο. Ταυτόχρονα, ενώ το εθνικό προϊόν αύξανε με ετήσιο ρυθμό 4%, ο δανεισμός της οικονομίας αύξανε με ρυθμό ανώτερο του 8%.

Ολα αυτά μάς οδηγούν στον Χριστόφορο Κολόμβο, τον ήρωα της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ο οποίος το έθετε ως εξής:

«Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία αλλά πιο σπουδαίο απ’ όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»…

*

Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»¹ παρατηρεί ότι στην επιδίωξή του για ένα κέρδος της τάξης του 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι έτοιμος να διαπράξει ο καπιταλιστής, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και να οδηγηθεί στην κρεμάλα.

Εκείνο το 300% για το οποίο μιλούσε ο Μαρξ, και για το οποίο ο καπιταλιστής είναι έτοιμος να διαπράξει κάθε έγκλημα, αποτελεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και την τυπική λειτουργία του ιμπεριαλισμού, από την εποχή που ο Λένιν έκανε λόγο για τον «τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό». Φάση κατά την οποία «οι τράπεζες μετεξελίσσονται από το μετριόφρονα ρόλο των μεσολαβητών σε πανίσχυρους μονοπωλητές, που διαθέτουν σχεδόν όλο το χρηματικό κεφάλαιο του συνόλου των καπιταλιστών και των μικρονοικοκυραίων…».²

Ιδού πώς στο παραπάνω πλαίσιο προκύπτει η «φούσκα» ως αποτέλεσμα της έμφυτης ροπής του χρηματιστικού κεφαλαίου (δηλαδή της σύμφυσης βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου) στην αναζήτηση κέρδους:

• Το 1980, η αξία των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ήταν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
• Το 1995 είχε ήδη φτάσει στα 64 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
• Το 2005 είχε εκτιναχτεί στα 140 τρισεκατομμύρια δολάρια ή πάνω από 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 2007 στο 350% του παγκόσμιου ΑΕΠ!

Σε διάστημα λιγότερο της τριακονταετίας, δηλαδή, τα περιουσιακά στοιχεία που με τη μορφή μετοχών, ομολόγων κ.λπ. κατείχαν στα χέρια τους τραπεζίτες και κάθε λογής κεφαλαιούχοι και ιδιώτες αυξήθηκαν κατά 1.500%!

*

Ανακεφαλαιώνουμε:

1. Ο όγκος των συναλλαγών που αφορά την πραγματική οικονομία δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του συνόλου των χρηματικών συναλλαγών.

2. Το Ενεργητικό των τραπεζών τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης ήταν τριπλάσιο από το παγκόσμιο ΑΕΠ και η αξία των παραγώγων 16 φορές (!) μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ.

3. Ενώ το 2006 το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν 47 τρισ. δολάρια, η αξία των μετοχών ήταν 51 τρισ. δολάρια, των ομολόγων 68 τρισ. δολάρια και των παραγώγων… 473 τρισεκατομμύρια. Το 2009, το μέγεθος των παραγώγων είχε ανέλθει στα 900 τρισ. δολάρια!

4. Σε κάθε κράτος της Ευρώπης ο κύκλος εργασιών των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στο έδαφός του υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ της χώρας. Μεσούσης της κρίσης, ο κύκλος εργασιών των τραπεζών στην Ιρλανδία ανήρχετο στο 700% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελβετία στο 650%, στη Γαλλία 320%, στη Γερμανία στο 280%.³

5. Στην Ευρωζώνη, όπου το ΑΕΠ των χωρών που την απαρτίζουν κινείται στα 10 τρισ. ευρώ, το Ενεργητικό των τραπεζών ήταν το 2010 πάνω από 43 τρισ. ευρώ, δηλαδή 4 και πλέον φορές μεγαλύτερο.

6.Κάθε δευτερόλεπτο, στο σύγχρονο κόσμο διακινούνται με ηλεκτρονική μορφή στην παγκόσμια αγορά χρήματος περί τα 320 δισ. δολάρια.

7.Το 2008, τα παράγωγα διεθνώς αναλογούσαν στο 976% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος!⁴

*

Τι σημαίνουν τα παραπάνω:

α) Οτι η χρηματοπιστωτική «φούσκα» και η υπερεπέκταση του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν συνιστά παρά μια τυπική λειτουργία του καπιταλισμού από συστάσεώς του και ειδικά στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

β) Ο «καπιταλισμός – καζίνο», που εντελώς πρόσφατα ανακάλυψε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών κ. Μοσκοβισί, είναι ο μόνος μονοπωλιακός καπιταλισμός που υπήρξε, υπάρχει και που μπορεί να υπάρξει. Ηδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όπως τονίζει ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», το 40% του συνολικού πλούτου της Βρετανίας προερχόταν από τόκους κεφαλαίων που ήταν τοποθετημένα στο εξωτερικό.

Ως εκ τούτου, μετά μάλιστα τις τοποθετήσεις του κ. Σόιμπλε, της κυρίας Λαγκάρντ, του κ. Μοσκοβισί, της Αγίας Οικογένειας των Βρυξελλών εν συνόλω, που δικαιολόγησαν τις αποφάσεις τους για την Κύπρο στο όνομα της ανάγκης, όπως είπαν, να μειωθεί το μέγεθος του τραπεζικού τομέα του νησιού

- παρουσιάζοντας δηλαδή σαν «δικαιολογητική βάση» για τα ενδοϊμπεριαλιστικά τους παιχνίδια το ίδιο το έγκλημα του συστήματος που υπηρετούν -

δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε όπως ο Σαίξπηρ στον «Εμπορο της Βενετίας»:

«Για τους σκοπούς του ο Διάβολος μπορεί να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή»!

*

1. Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος Γ’ , εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 594: «Με την ανάπτυξη του τοκοφόρου κεφαλαίου και του πιστωτικού συστήματος φαίνεται σα να διπλασιάζεται όλο το κεφάλαιο και, που και που, να τριπλασιάζεται από τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο κεφάλαιο ή ακόμα η ίδια μόνο χρεωστική απαίτηση εμφανίζεται σε διάφορα χέρια με διάφορες μορφές. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του “χρηματικού κεφαλαίου” είναι καθαρά πλασματικό».

2. Λένιν, «Απαντα», τόμος 27, σελ. 332, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

[3] Εθνος, 2.12.2010.

[4] Η διεθνής οικονομική κρίση, η θέση της Ελλάδας και οι θέσεις του ΚΚΕ – Υλικά της ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ (14.5.2009), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

Κύπρος: Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

Δεύτερη επίθεση δέχεται τώρα η Κύπρος, λίγες ώρες μόνο μετά το ιστορικό ‘Όχι της. Η προσπάθεια είναι διπλή:
Πρώτον, να υπονομευθεί εκ των ένδον η αντίστασή της και να συγκατατεθεί τελικά σε μια παραλλαγή κουρέματος και τρόικας, με το επιχείρημα «δεν πάει άλλο, πρέπει να ανοίξουν οι τράπεζες».
Η Κύπρος δεν έχει κανένα λόγο να ανοίξει τις τράπεζες ούτε την επόμενη Δευτέρα, ούτε τον επόμενο μήνα, αν δεν έχει στα χέρια της βιώσιμο σχέδιο για τις τράπεζές της και το κράτος της. Αν τις ανοίξει με αυτές τις παραλλαγές που συζητώνται στη Λευκωσία, το κυπριακό κράτος θα καταστραφεί και προοπτικά το αυτό θα συμβεί με τον ελληνισμό του νησιού.
Δεύτερον, γίνεται τεράστια προσπάθεια να τορπιλισθεί η προσπάθεια λύσης μέσω Ρωσίας του προβλήματος, αλλά και να διαρραγούν οριστικά οι σχέσεις της Ρωσίας με την Κύπρο και, ευρύτερα, τον ελληνικό χώρο. Για το σκοπό αυτό έχουν τώρα κινητοποιηθεί ισχυρότατες δυνάμεις στην Κύπρο, την Ευρώπη και την ίδια τη Ρωσία. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, ο οξυδερκής παρατηρητής έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει την πραγματική ατζέντα των κινητοποιούμενων προσώπων και δυνάμεων, ποιος είναι τι, γιατί το μέγεθος του διακυβεύματος δεν επιτρέπει πολλά παιχνίδια

Στο σημείο που πήγαν τα πράγματα, η Κύπρος χρειάζεται οπωσδήποτε τη Ρωσία και δύσκολα μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη Ρωσία, όχι μόνο για τα πέντε ή δέκα δις που χρειάζεται, αλλά και για την πολιτική και στρατηγική στήριξή της. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος δρόμος. Αλλά και για τα ύψιστα στρατηγικά συμφέροντα της ίδιας της Ρωσίας έχει σημασία να μην οδηγηθεί στην πλήρη καταστροφή και εξανδραποδισμό ολόκληρος τελικά ο ελληνικός χώρος.

Οι πιθανές συνέπειες μιας συνθηκολόγησης, ειρήσθω εν παρόδω, θα είναι τεράστιες, δεν θα αφορούν μόνο την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά θα είναι α) ευρωπαϊκές, γιατί αυτό που θα γίνει στην Κύπρο θα σφραγίσει το μέλλον της ΕΕ, β) γεωπολιτικές, λόγω της τεράστιας στρατηγικής σημασίας του νησιού και γ) παγκόσμιες.

Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο με το «κούρεμα» των καταθέσεων, είναι το τρίτο πραξικόπημα της Αυτοκρατορίας του Χρήματος εναντίον του «κανονικού» καπιταλισμού, αντανάκλαση της μετάβασης από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, από τον ίδιο τον καπιταλισμό στη φεουδαρχία του χρήματος, από την αστική δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό. (Τα προηγούμενα ήταν η απόφαση να μη χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, το 2008 και η συνταγή Μνημόνια-Τρόικες που εφαρμόζεται από το 2010, αρχής γενομένης από την Ελλάδα).

Πέμπτη Φάλαγγα

Το μεγαλύτερο όπλο του «διεθνούς συστήματος» παραμένει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και η άρχουσα ελίτ του νησιού. Αυτό συνέβη άλλωστε συχνότατα στην ιστορία της Κύπρου και της Ελλάδας. Εκ των ένδον υπονομεύτηκε το έθνος και οι καταπληκτικοί αγώνες του κυπριακού και του ελληνικού λαού. Αυτό συνέβη τον καιρό της ΕΟΚΑ οδηγώντας στην αποδοχή της ανεξαρτησίας, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Συνέβη μετά το 1963, με την εξαπόλυση ενός «εμφυλίου» πολέμου, που κατέληξε στο 1974. Συνέβη με την αποδοχή του σχεδίου Ανάν προτού το εισάγει ο ΓΓ του ΟΗΕ. Συνέβη με την υπονόμευση του Παπαδόπουλου και του ‘Όχι του από τους ‘Αγγλους με τη σύμπραξη του κυπριακού πολιτικού κόσμου. Συμβαίνει τώρα με τον Νίκο Αναστασιάδη.

Απορεί βέβαια κανείς πως, ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, και οι συν αυτώ, ελπίζουν σε οποιοδήποτε προσωπικό μέλλον, αν ολοκληρώσουν την καταστροφή που δρομολόγησαν, και μάλιστα σε μια χώρα με τη μοναδική παράδοση της ΕΟΚΑ. Είναι και προς το δικό τους ύψιστο προσωπικό συμφέρον να αντιληφθούν άμεσα που οδηγούνται και οι ίδιοι, συνεχίζοντας ένα τέτοιο παιχνίδι.

Αλλά το θέμα μας δεν είναι η ψυχολογία των χαρακτήρων σε μια ιστορική τραγωδία χωρίς προηγούμενο. Είναι, όσο υπάρχει χρόνος, να αποτραπεί η τελική καταστροφή. Τις προϋποθέσεις δημιούργησε η απόφαση της Βουλής, ισοδυνάμου αξίας με την απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι τον Οκτώβριο του 1940. Τότε ήταν ο ολοκληρωτισμός του ‘Αξονα. Τώρα είναι ο ολοκληρωτισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου, της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»

Στον ψυχρό και ενημερωμένο παρατηρητή, είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο κ. Αναστασιάδης βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του Προέδρου και τον Υπουργό Οικονομικών του να διαπραγματεύεται με τη Ρωσία.

Δείτε προσεκτικά το διάγγελμα Αναστασιάδη την Κυριακή και συγκρίνετέ το με το διάγγελμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Το μήνυμα είναι σαφές και πάει κατευθείαν στα πιο τραυματισμένα τμήματα του ασυνείδητου: 1974, χρεοκοπήσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κανένας διαφημιστής ή επικοινωνιολόγος στην Ελλάδα ή την Κύπρο δεν μπορεί να φτιάξει αυτό το πράγμα. Τα διαγγέλματα αυτά έχουν γίνει από υψηλού επιπέδου ειδικούς του ψυχολογικού πολέμου, με βαθιά γνώση της ελληνικής ιστορίας και ψυχολογίας, και αποσκοπούν στην τρομοκράτηση και παράλυση του υποκειμένου που δέχεται την επίθεση.

Περιττό επίσης να σημειώσουμε ότι δεν είναι δυνατόν μια απόφαση όπως αυτή που πήρε το Eurogroup να μην έχει προετοιμαστεί ικανό χρόνο προηγουμένως. Ο δε κ. Αναστασιάδης, πολύ προτού εκλεγεί, έκανε σαφή προς την εφημερίδα Μοντ, την απέχθειά του προς τον ρωσικό παράγοντα.

Δεν θα χρονοτριβήσουμε για να αποδείξουμε αυτό το σημείο, γιατί, ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, είναι φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί τις τύχες της Δημοκρατίας.

Η συνέχεια του ‘Οχι

Αυτή τη στιγμή, η Βουλή των Αντιπροσώπων με τον Πρόεδρό της και οι δύο ανθυποψήφιοι του κ. Αναστασιάδη στις εκλογές, αν προτιμάτε το Εθνικό Συμβούλιο στο σύνολό του έχουν τα τεκμήρια νομιμοποίησης και εκπροσώπησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού που δεν έχει ο κ. Αναστασιάδης. Πρέπει να απαιτήσουν χωρίς χρονοτριβή την πλήρη συμμετοχή τους στο σύνολο των διαπραγματεύσεων που γίνονται και να στείλουν και δικό τους απεσταλμένο σήμερα κιόλας στη Μόσχα.

Αν δεν γίνουν αυτά, δεν έχει νόημα η ψήφος του ‘Όχι, γιατί πλέον το ‘Όχι πρέπει να γίνει Ναι σε κάτι και γρήγορα.

Στην Κύπρο επικρατεί συχνά μια κουλτούρα «καλών τρόπων». Εκτός άλλων παραγόντων, λιγότερο «αγνών», αντανακλά και τη βαθιά συνείδηση αλληλεγγύης μιας εθνικής ομάδας που επιβίωσε τόσων κατακτητών αγκιστρωμένη στο νησί της. Αντανακλά την τραγική εμπειρία της προδοσίας από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, την εξίσου τραγική εμπειρία της περιόδου που κατέληξε στο 1974, τα βιώματα μιας κοινωνίας που έχασε την ψυχή της με το εύκολο χρήμα.

Μπορεί κανείς, ακόμα κι αν δεν συμφωνήσει, να καταλάβει τα πλεονεκτήματα ενός ορισμένου «οπορτουνισμού» τόσο εσωτερικά, όσο και διεθνώς.
‘Όταν όμως ο Ιμπραήμ έχει ήδη αποβιβασθεί στην Πελοπόννησο, κάθε δισταγμός και κάθε έλεος θα αποδειχθούν μοιραία. Μόνο η μέθοδος Κολοκοτρώνη μπορεί να έχει αποτελέσματα. «Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο» (A la guerre comme a la guerre) έλεγε ο Ναπολέων. Αύριο θα είναι αργά.

Κύπρος και Ευρώπη

Να σημειώσουμε ότι δεν φτάνει να μένουν οι τράπεζες κλειστές και να διαπραγματευόμαστε με τους Ρώσους. Χρειάζεται ενεργοποίηση στο ευρωπαϊκό μέτωπο. Η Βουλή των Αντιπροσώπων έπρεπε ήδη από την πρώτη μέρα να έχει απευθύνει έκκληση στους ευρωπαϊκούς λαούς και τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, εξηγώντας τι έχει συμβεί στην Κύπρο, εξηγώντας γιατί αυτό συνιστά κατάφωρη παραβίαση των αρχών της δημοκρατίας και της Ευρώπης, εξηγώντας γιατί είναι προς το συμφέρον των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών να συμπαρασταθούν στους Κυπρίους, προβάλλοντας όποιες γενικότερες ιδέες έχουν για το μέλλον της Ευρώπης και την αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι φανατικοί κινδυνεύουν περισσότερο να γίνουν αιρετικοί. Στην πολιτική τάξη της Κύπρου ακούγονται τώρα φωνές υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Ο γράφων έχει επικρίνει σφόδρα την αρχιτεκτονική του ευρώ και του Μάαστριχτ όταν όλοι αυτοί είχαν γίνει ιερείς της νέας θρησκείας του ευρωπαϊσμού. Η Κύπρος όμως, όπως και η Ελλάδα έχει απελπιστικά ανάγκη όχι να φύγει από το ευρώ, αλλά να φύγει από τη νοοτροπία του ραγιά, να συμπεριφερθεί ως ισότιμο μέλος της ΕΕ και όχι να αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή στην ευρωζώνη/ΕΕ ως άσκηση υποταγής σε ότι της λένε. Υπενθυμίζουμε ότι πάνω από τις μισές αποφάσεις στην ‘Ενωση λαμβάνονται υποχρεωτικά δια ομοφωνίας.

Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο η Κύπρος να φύγει με δική της πρωτοβουλία και τώρα από την ευρωζώνη ή την ΕΕ, ούτε φεύγοντας θα λύσει το πρόβλημα ζωής ή θανάτου που αντιμετωπίζει. ‘Ηταν πολύ καλύτερα με τη λίρα, όταν συνέβαινε αυτό όμως το κυπριακό νόμισμα αντανακλούσε ένα ισχυρό κράτος και μια ανθηρή οικονομία. Εδώ μπερδεύουμε αίτια και συμπτώματα.

Το μόνο που θα κάνει φεύγοντας με δική της πρωτοβουλία τώρα είναι να εξυπηρετήσει πρώτον τη Μέρκελ, δεύτερον την Αγγλία, τρίτον, ίσως και την Αμερική. Στην Κύπρο δυστυχώς, όταν εξετάζει κανείς τις φαεινές ιδέες, πρέπει επίσης να διερωτάται για το αν και πόσο μοιάζουν με τα βρετανικά desiderata. Συνήθως, το σωστό για την Κύπρο είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θέλει το Λονδίνο και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι προφανές ότι οι Βρετανοί θα ήταν ευτυχείς με μια αποχώρηση της Κύπρου από το ευρώ ή και την ΕΕ.

Αν θέλει η Μέρκελ να διώξει την Κύπρο από την ευρωζώνη, ας το πράξει με δική της ευθύνη και πρωτοβουλία. Φυσικά, στις σημερινές συνθήκες, η Λευκωσία πρέπει να σχεδιάσει την επείγουσα εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής αν καταστεί αναπόφευκτο. ‘Άλλο όμως αυτό και άλλο να αυτοπυροβοληθεί αποχωρώντας από το ευρώ ή την ΕΕ. ‘Όταν περάσει η κρίση και σταθεροποιηθεί η κατάσταση, όλα αυτά μπορούν να συζητηθούν.

Δεν το γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά είναι πιθανό ότι έχει σχηματισθεί πάλι μια τεράστια παγκόσμια φούσκα χρήματος και ουσιαστικά, ήδη από τώρα, Βερολίνο, Ουάσιγκτον και Goldman Sachs τοποθετούνται στο περιβάλλον μιας μελλοντικής έκρηξης αυτής της φούσκας. Αν είναι έτσι – δεν το γνωρίζουμε, μόνο ενδείξεις έχουμε - η Αμερική και η Γερμανία ενεργούν για να τη σκάσουν η μία στα μούτρα της άλλης. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παίξουμε εμείς ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου». ‘Εχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού τα κράτη μας και τις δυνατότητες και προοπτικές τους. Τοποθετώντας πολιτικά τις προσπάθειές μας στη γενικότερη υπεράσπιση των καλών νοούμενων συμφερόντων των ευρωπαϊκών λαών και αναπτύσσοντας πολύπλευρες σχέσεις. Το κατάλαβαν μόνοι τους οι Ισπανοί διαδηλωτές, αυθόρμητα κινητοποιούμενοι υπέρ των Κυπρίων. Πόσοι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί πήγαν όμως στην Ισπανία να συζητήσουν πως μπορεί να συντονιστούν οι προσπάθειες;

Τραβεστί πολιτική, τραβεστί πολιτικοί... Εσείς πιά δεν τιμάτε ούτε τις φούστες που φοράτε!

Τόση θρασυδειλία, τέτοιος τζαμπαμαγκισμός, τέτοιο ξεβράκωμα πολιτικών ''ανδρών''  δεν έχω ξαναδεί!
     Όχι σε όλη μου τη ζωή, αλλά και σε όλα τα ιστορικά και πολιτικά βιβλία που έχω διαβάσει.
     Καλά, ο προηγούμενος έφτασε μέχρι το Καστελόριζο για να αναγγείλει ΔΝΤ και μνημόνιο! Ετούτος εδώ έπρεπε να φτάσει ως τις Βρυξέλλες για να ανακοινώσει ο τζουτζές του ότι το χαράτσι παραμένει στους λογαριασμούς της ΔΕΗ,  και ότι έχει ''σκύψει'' και σε όλα τα υπόλοιπα;
     Εσείς πιά δεν τιμάτε ούτε τις φούστες που φοράτε!  Ένας ολόκληρος λαός έχει μείνει άφωνος...

απ' την ξεφτίλα σας.  Ρε σας ψεκάζουν  ''κατ' ιδίαν'';

     Ο άλλος, ο Χυδαίος, εφηύρε ξαφνικά επτακόσιες χιλιάδες (!!!) θέσεις εργασίας. Όχι εβδομήντα. Ούτε εκατό. Αλλά επτακόσιες χιλιάδες! Έχει το θράσος, την ιταμότητα ο κοπρόλιθος να εμπαίζει τον λαό.

     Ο τρίτος, ο γελοιοδέστερος, ο εσχατόγερος, που έβαλε λίγο το δαχτυλάκι στην Εξουσία, βάζει συνέχεια ''κόκκινες γραμμές''! Έτσι, απλώς για να καταγράφει την ύπαρξή του! Και για να είναι σίγουρος ότι θα έχει την ίδια τύχη με τους άλλους.

     Το gay parade είναι εδώ!

     Τραβεστί πολιτικοί παράγουν τραβεστί πολιτική.

     Κανένα ίχνος συνέπειας, μπέσας, ''ανδρισμού'', υπερηφάνειας προσωπικής και εθνικής.

     Η απόλυτη αυτοακύρωση της πολιτικής.

     Ο έσχατος προσωπικός διασυρμός.

     Ο τελικός εξευτελισμός του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης που στηρίχτηκε σε τυχοδιώκτες, σε νταβατζήδες, σε φελλούς, σε αμοραλιστές και σε ληστές, σε τυχαίους, σε αγράμματους, σε ανθέλληνες.

     Οι πραγματικοί άντρες είναι εδώ κάτω, στον λαό. Έτοιμοι να ανασκουμπωθούν και να παλέψουν για την ανοικοδόμηση των ερειπίων που οι ολετήρες θα αφήσουν φεύγοντας.

     Γιατί θα φύγουν! Είτε περπατώντας, είτε πετώντας, είτε κολυμπώντας, είτε όρθιοι, είτε ξαπλωτοί. Αλλά θα φύγουν!

     Το πότε, είπαμε: Εξαρτάται από μας..

Από Ουδέν Σχόλιον μοντάζ Γρέκι

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Κύπρος και η μεγάλη αντικαπιταλιστική συνωμοσία

Το νέο σύμβολο αντίστασης των καταθετών όλου του κόσμου είναι ήδη έτοιμο

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Ας μην κοροιδεύομαστε άλλο φίλες και φίλοι και οι υπόλοιποι. Νομίζω πως μετά την απόφαση της 16ης του Μαρτίου τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. To Euro το Group και η Κομισιόν δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα άντρο κομμουνιστών, αναρχικών και γενικότερα φανατικών αντισυστημικών οι οποίοι ύπουλα έχουν δυεισδύσει στα πιο σημαντικά όργανα της Ευρωπαικής της Ένωσης και εδω και χρόνια προετοίμαζαν το σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή το καταραμένο Σάββατο που μας πέρασε. Μιλώ φυσικά για το κούρεμα των τραπεζικών των καταθέσεων που μοναδικό στόχο έχει να πλήξει ανεπανόρθωτα την αξιοπιστια του τραπεζικού συστήματος στο οποίο βασίζεται το καπιταλιστικό οικοδόμημα. 

Επικεφαλής του εγχειρήματος αυτού δεν είναι άλλος από την Άνγκελα τη Μέρκελ, η οποία, γεννημένη και γαλουχημένη με τις αξίες του Ανατολικογερμανικού Σοσιαλισμού, περίμενε όλα αυτά τα χρόνια προκειμένου να πάρει εκδίκηση για την κατάρρευση του μπλοκ που αντικατέστησε την εκμετάλευση του ανθρώπου από άνθρωπο με το ακριβώς αντίθετο.

Πανοραμική άποψη της αίθουσας συνεδριάσεων του Eurogroup

---

Όμως, η προσπάθεια των κρυφοκομμουνιστοαναρχικών των Βρυξελλών και του Βερολίνου δεν θα είναι εύκολη. Απέναντί τους έχουν εκατονταδες χιλιάδες κρυφοκαπιταλιστές οι οποίοι έχουν βρει καταφύγιο στην αριστερά και καταλαβαίνουν πως αν το τραπεζικό σύστημα και ο καπιταλισμός καταρρεύσουν θα μείνουν χωρίς αντικείμενο εργασίας και –το χειρότερο– χωρίς καταθέσεις. Βασικό τους αίτημα είναι «Να ξεκινήσει ΤΩΡΑ η κατάρρευση του Καπιταλισμού, αλλά όχι από τις τράπεζες που έχουν τα λεφτά μας». Ήδη σε όλες τις ευρωπαικές πρωτεύουσες, προετοιμάζονται μεγάλες συγκεντρώσεις με κεντρικό σύνθημα «Δεν είμαστε τίποτα κορόιδα».

---

Από αυτή τη νέα δοκιμασία της Μαρτυρικής της Μεγάλης της Νήσου φυσικά δεν μπορεί να απουσιάζει ο Γιώργος ο Νταλάρας ο οποίος –σύμφωνα με ένα όραμα που είδα την ώρα που ξαναέπαιζα για 1826η φορά τα Angry τα Birds– έχει ετοιμάσει ήδη τις βαλίτσες του και είναι έτοιμος να κατέβει στην Κύπρο προκειμένου να ξανατραγουδήσει για τα δίκαια του Κυπριακού του Ελληνισμού. Όπως είδα στο απολύτως αξιόπιστο όραμά μου, η συναυλία θα δοθεί μπροστα από τα κεντρικά της Τράπεζας της Κύπρου, όπου ο δημοφιλής ταγουδιστής θα τραγουδήσει μεγάλες του επιτυχίες όπως το Παραπονεμένα Ομόλογα, το Επιτόκιο Μπλουζ και πολλά άλλα.

 

 

 

πηγη

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2OBT7kmGd

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΧΕΙ ΛΥΣΕΙΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Υπερήφανους έκανε όλους τους Ελληνες η κυπριακή Βουλή.Το νέο «Οχι» που είπε στους Γερμανούς πέρασε ήδη στις κορυφαίες στιγμές του ελληνισμού και συγκλόνισε συθέμελα τηνΕυρωζώνη. Φάρος ελπίδας αντίστασης για όλους τους λαούς της Ευρώπης και ιδίως για εκείνους που οι γερμανόδουλες κυβερνήσεις τους τους έχουν παραδώσει στον ανηλεή ζυγό τουΤέταρτου Ράιχ της Γερμανίας. Αφρίζουν από λύσσα εναντίον της Κύπρου, της ασήμαντης «κουκίδας», όπως την αποκάλεσε περιφρονητικά ο Β. Σόιμπλε.
Δεν ξέρουν πού να κρυφτούν από την ντροπή τους οι Ελληνες κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψηφίζουν αγεληδόν τα κάθε είδους μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους, γνωρίζοντας ότι η κατακραυγή του λαού τους περιμένει, αν τολμήσουν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Οι παρ’ ημίν «γερμανοτσολιάδες» εύχονται ενδομύχως να χρεοκοπήσει και να καταστραφεί παντελώς η κυπριακή οικονομία, να βυθιστεί στη δυστυχία ο κυπριακός λαός, νομίζοντας ότι τότε θα «δικαιωθεί» η εθελόδουλη και «σώφρων» δική τους πολιτική στάση.
Πλανώνται πλάνην οικτράν. Δεν υποτιμούμε τους κινδύνους που απειλούν την Κύπρο. Δεν υποβαθμίζουμε την καταστρεπτική δύναμη του γερμανικού ιμπεριαλισμού και την πολιτική σημασία που έχει για το Βερολίνο η συντριβή των Κυπρίων, ώστε να μην τολμήσει άλλος λαός να ακολουθήσει το παράδειγμα της γενναίας στάσης τους.
Η Κύπρος όμως έχει επιλογές λύσεων επιβίωσής της χωρίς την υπαγωγή της στον γερμανικό ζυγό μέσω μνημονίου. Επιπροσθέτως η γεωγραφική της θέση εγγύς της Μέσης Ανατολής και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου τής επιτρέπουν να αναζητήσει τη βοήθεια μεγάλων δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ και πρωτίστως η Ρωσία, μετατρέποντας την επιθετικότητα της Γερμανίας εναντίον της σε παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Το δυστύχημα για την Κύπρο είναι ότι ο λαός της αυτή την κρίσιμη εποχή εξέλεξε Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη, τον μοιραίο άνθρωπο που την Παρασκευή τη νύχτα συμφώνησε με το γερμανικό σχέδιο καταβαράθρωσης της οικονομίας του νησιού μέσω της καταλήστευσης των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η κυπριακή Βουλή απέτρεψε τη διάπραξη του εγκλήματος από τον Αναστασιάδη. Η ζημιά όμως που πρόλαβε αυτός να κάνει είναι τεράστια και ανεπανόρθωτη. Η κατάσταση για την κυπριακή οικονομία είναι ασύγκριτα δυσκολότερη σήμερα από όσο μια βδομάδα νωρίτερα. Παρ’ όλα αυτά, ηΛευκωσία έχει λύσεις.
Θεωρητικά μιλώντας, η πρώτη λύση είναι η εσωτερική. Βάσει των προσωρινών στοιχείων της ΕΕ, το ΑΕΠ της Κύπρου το 2012 ήταν 17,5 δισ. ευρώ και το δημόσιο χρέος 16,3 δισ. ευρώ (93% του ΑΕΠ).
Στις κυπριακές τράπεζες υπάρχουν καταθέσεις Κυπρίων που ανέρχονται στα 32 δισ. ευρώ, σχεδόν διπλάσιες του ΑΕΠ του νησιού. Αν μάλιστα σε αυτά προστεθούν και τα 17 δισ. ευρώ καταθέσεων Ελλήνων σε κυπριακές τράπεζες στο νησί, τότε δημιουργείται μια ισχυρή οικονομική βάση, που μπορεί κατά πολλούς τρόπους να αξιοποιηθεί. Επιπροσθέτως, είναι πολύ ισχυρή η συνεισφορά της κυπριακής Εκκλησίας, η οποία κατά δήλωση του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου είναι πρόθυμη να υποθηκεύσει όλη την υποθηκεύσιμη περιουσία της για να βοηθήσει την εθνική ανόρθωση.
Δεδομένου ότι το κράτος της Κύπρου δεν χρειάζεται περισσότερα από 2-3 δισ. ευρώ όλα κι όλα για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του και η ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών ενδέχεται να μην κοστίσει πάνω από 5 δισ. ευρώ, η κατάσταση είναι χειρίσιμη. Προϋπόθεση είναι βεβαίως η λήψη διοικητικών μέτρων που για ένα χρονικό διάστημα δεν θα επιτρέψουν την απότομη και μαζική φυγή των καταθέσεων. Η δεύτερη λύση, εξωτερικού χαρακτήρα, είναι η ισχυρή στροφή της Λευκωσίας προς τη Ρωσία. Πρακτικά αυτό σημαίνει ένα ευρύ πακέτο μέτρων.
Ενδεικτικά, τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνουν την αγορά μίας ή δύο κυπριακών τραπεζών από Ρώσους επιχειρηματίες ή τη συμμετοχή στην επανακεφαλαιοποίησή τους σε ποσοστό που θα δώσει στους Ρώσους σοβαρά ή και καθοριστικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Την παροχή δανείου από τη Μόσχα στη Λευκωσία ύψους γύρω στα 5 δισ. ευρώ. Σε αντάλλαγμα, την εκχώρηση από τους Κύπριους στη Ρωσία κάποιου θαλάσσιου «οικοπέδου» φυσικού αερίου, με δικαιώματα εκμετάλλευσης. Αν όντως οι ρωσικές εταιρείες -δηλαδή η Gazprom- μπουν στο κυπριακό φυσικό αέριο, αλλάζουν όχι μόνο τα μέχρι τώρα ενεργειακά δεδομένα στην Κύπρο, αλλά και τα γεωπολιτικά. Δεν αποκλείεται π.χ. να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την παροχή διευκολύνσεων στον ρωσικό στόλο της Μεσογείου από την Κύπρο – πάντα θεωρητικά μιλώντας. Οι ΗΠΑ τότε θα είχαν κάθε λόγο να πιέσουν τους Γερμανούς να φανούν πολύ διαλλακτικότεροι απέναντι στην Κύπρο, για να αποτρέψουν αυξημένη ρωσική επιρροή στο νησί. Το παιχνίδι άνοιξε. Πολλά μπορούν να συμβούν. Οψόμεθα…

*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Σκιές εκ φωτός

Ουδεμία σχέση με την εθνική επέτειο της Επανάστασης του 1821 έχει ο φασισμός.

Η Επανάσταση του 1821 θανάτωσε πρωθύστερα κάθε μορφήφασισμού.

Τι σχέση με τον εθνικοαπελευθερωτικό και ταξικόν αγώνα του 1821 μπορούν να έχουν οι επίγονοι των ταγματασφαλιτών που συνεργάσθηκαν με τους ναζί και των δωσιλόγων;

Τηρουμένων των αναλογιών, οι δωσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες της κατοχής την εποχή των Οθωμανών θα ήταν γενίτσαροι ή προσκυνημένοι.

Τι σχέση μπορούν να ’χουν με το «αθάνατο κρασί του ’21» οι λαδέμπορες της κατοχής και οι σταυρωτήδες του λαού τότε, του ξένου καιτου ικέτη σήμερα;

Τι σχέση με την ποίηση ενός επαναστατικού αγώνα που καλούσε, με τονΘούριο του Ρήγα, Σέρβους, Βουλγάρους, Ελληνες, Αλβανούς, ακόμα και Τούρκους να αγωνισθούν στον ίδιο τίμιο αγώνα μπορούν να έχουν οιμελανοχίτωνες της Χρυσής Αυγής που μισούν Βούλγαρους, Αλβανούς και κάθεάλλον ξένο το ίδιο;

Τι δουλειά έχει ο φασισμός που κηρύσσει την υποταγή στις διαταγέςμε την ελευθερία; τι δουλειά έχουν τα «εγέρθητου» με το πνεύμα τουΚαραϊσκάκη; Μόνον ύβριν αποτελούν.

Τι σχέση έχει ο φασιστικός κονφορμισμός των φύρερ με το «περίόλων αμφιβάλλειν» που γέννησε έως τώρα όλες τις επαναστάσεις; Καμμία! Και τούτο

το περιγράφουν έξοχα οι αδελφοί Ταβιάνι, αποτυπώνοντας τον ιταλικό κλασικισμό όσον και το πνεύμα του διαφωτισμού, όταν σε μιαν απ’ τις ταινίες τους δείχνουν κλασικούς Ελληνες οπλίτες να εγείρονται κατάφρακτοι μέσα απ’ τη γη και να κυνηγάνε στα έτοιμα για τον θερισμό χωράφια τους φασίστες, αποκτείνοντας τα κτήνη ένα προς ένα με άδακρυ φάσγανο.

Η Επανάσταση του 1821 (ή 124η εξέγερση του γένους, αυτή που πέτυχε) είναι μια δύσκολη υπόθεση. Περιέχει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνακαι τις ταξικές προσδοκίες, δεν πρόλαβε να ξεσπάσει κι οδηγήθηκε σεεμφυλίους πολέμους, ξεσήκωσε τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό, ήταν υπόθεσηξωμάχων και εμπόρων, στρατιωτικών, αγράμματων και γραμματισμένων,παπάδων κι αλλόθρησκων, στέφθηκε από ήρωες και μαγαρίστηκε απόπροδότες.

Θέλει πολύ διάβασμα (ες αεί) του καθ’ ενός και πολλή δουλειά στα σχολεία για να γίνει κατανοητό το 1821. Μόνον

ημιμαθείς ή πατριδοκάπηλοι εξαερώνουν όλον αυτόν τον θησαυρόστο ερώτημα αν υπήρχε ή δεν υπήρχε το «κρυφό σχολειό» ή αν καλώς ήκακώς ορίσθηκε η 25η Μαρτίου ως συμβολική ημερομηνία της εθνεγερσίας.Tolle lege, πάρε διάβασε, έλεγαν οι Λατίνοι σε αυτές τις περιπτώσεις, και θα ξεστραβωθείς.

Οι φασίστες όμως, κι εν προκειμένω η Χρυσή Αυγή, εμφανίζονται τώρα ως αναστηλωτές μιας ιστορικής «αλήθειας» της οποίας αισθάνονται μέρος. Δηλαδή καθαιρούν την Ιστορία προβάλλοντας πάνω της την ταυτότητά τους.

Αλλά, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ουδέν πιο ανήθικο από τηνηθικοποίηση της Ιστορίας, ας δούμε πόση σχέση έχουν

οι ίδιοι οι φασίστες με την «αλήθεια» που υποστηρίζουν. Θεωρούν την Επανάσταση του 1821 «ελληνοχριστιανικό» γεγονός. Πόση σχέση όμως με τον χριστιανισμό έχουν οι ίδιοι, όταν μισούν τον πλησίον τους αν δεν είναιΕλληνας;

Τι σχέση έχουν με το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην»; Ξέρουν οι κακομοίρηδες ότι για τον Χριστιανισμό ο εθνισμός (πόσω μάλλον ο εθνικισμός) είναι αίρεση;

Αλλά, αν είναι κατά φαντασία χριστιανοί, κατά φαντασίαν επίσης σχέση έχουν και με τα ελληνικά γράμματα. Εκτός κι αν οι φασίστες είναι θαυμαστές του ανθρωπισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, του Γαριβάλδι, του Μπολιβάρ και των διεθνών ταξιαρχών στη Ισπανία το 1936, και δεν το ξέρουμε.

Η Επανάσταση του 1821 ήρθε από πολλά ρυάκια, από τις εξεγέρσεις αμέσως μετά την άλωση της Πόλης, από τους Βενετοτουρκικούς πολέμους, απ’ τα παραμύθια της γιαγιάς και τη βυζαντινή παράδοση, απ’ τα γράμματα που μετανάστευσαν στη Δύση, απ’ την Αναγέννηση, από τον δυτικό ανθρωπισμό, απ’ τα ποιήματα του Γκαίτε και τον Μάξιμο τον Γραικό των Ρώσων, απ’ τους κολίγους και τους ξωμάχους, απ’ τους ναυτικούς και τους πειρατές, από εμπόρους, απ’ τη μισθοφορία στην ξένη, απ’ τους Δεκεμβριστές, απ’ τον Ερασμο και τονΠούσκιν, απ’ τους ρομαντικούς και τη Γαλλική Επανάσταση, απ’ τους παπάδες που μάθαιναν κολλυβογράμματα στα παιδιά, απ’ τους Ρωμιούς αστούς που έστηναν σχολές απ’ την Τεργέστη έως την Καππαδοκία, απ’ τα βιβλία για τονΟμηρο και τις δόξες του προγονικού που κρύβονταν στα μοναστήρια ή τυπώνονταν εκ νέου στη Λειψία και τη Βενετία, από τους κλέφτες και τα αρματολίκια, απ’ τη δημοτική ποίηση, απ’ τη λόγια ποίηση, τον «Ερωτόκριτο» στην Κρήτη και τον «Στάθη» στην Κύπρο, απ’ τους νεομάρτυρες και τους σουβλισμένους, απ’ τον Σκυλόσοφο ως τον Κοσμά τον Αιτωλό, απ’ τονΚατσαντώνη ως τα Ορλοφικά, απ’ τα εγερτήρια ψέματα του Παπαφλέσσα έως

την κρεμάλα για τον Πατριάρχη, από τους ξένους περιηγητές που ανακάλυπταν τα αρχαία ερείπια ως τους χάρτες του Ρήγα, πολλά ρυάκια έφτιαξαν το μεγάλο ποτάμι που οργάνωσαν οι Φιλικοί, το πότισε με το αίμα του ο Διάκος,το φίλησε με δάκρυ σεβαστικό ο Ιμπραήμ, το έστρεψε με φωτιά και τσεκούρι εναντίον των ναιναίκων ο Κολοκοτρώναρος και το έβαλε παντιέρα στον μπούντζον του ο γιος της Καλογριάς.

Η Επανάσταση του 1821, κόρη της Αμερικανικής και της Γαλλικής, κόρη του Πλήθωνα Γεμιστού και του Λόρδου Μπάυρον, όρθωσε το ανάστημα

του κολίγα μπροστά στην ίδια την Ιερή Συμμαχία. Υψώθηκε τογουρνοτσάρουχο κι έγινε αγιασμός για την έξοδο του Μεσολογγίου. Εσμιξε ηΑθηνά Πρόμαχος του γραμματισμένου με τη Μεγαλόχαρη του αγράμματουκι έγιναν Κούγκι. Λίγα χρόνια μετά το 1821, το 1848, όλη η Ευρώπη πήρε φωτιά - τι κι αν η Ελλάδα δεν μπόρεσε

να ακολουθήσει; Τι κι αν η Επανάσταση έμεινε μισή; τι κι αν ημιθανές γεννήθηκε το νέο ελληνικό κράτος  με ένα Πρωτόκολλο στο Λονδίνο; Θνησιγενές το εγχείρημα δεν έμεινε! Αφησε κληρονομιά και παρακαταθήκη «Ακρίτας, Κλέφτης, Παλληκάρι» πάντα ο ίδιος ο λαός, τραγούδησαν οι Αντάρτες στην Κατοχή και το γένος ξαναξεσηκώθηκε.

Τι δουλειά έχουν λοιπόν με τις επαναστάσεις οι φασίστες, αυτοί είναι ηαντεπανάσταση. Είναι ό,τι πρωθύστερα σκότωσε το 1821, είναι η ντροπή του έθνους, οι γενίτσαροι, οι δωσίλογοι και οι γερμανοντυμένοι, οι ξενηλάτες. Οι υπομείονες.

Τώρα μαγαρίζουν την επέτειο με την αμάθεια, τη μισανθρωπία και τιςκαπηλείες τους.  Ε και; Περαστικοί είναι, η Υβρις έχει πάντα τη Νέμεσίν της. Και στους καθαρμούς συνηθισμένοι καθώς είναι οι Ελληνες με οδηγό τα πένθη τους κάθε φορά λυτρώνονται, δεν

έχουν σπείρει άκαρπο σπόρο οι ποιητές, Κάλβος και Σολωμός,Ρίτσος και Σικελιανός, Γκάτσος, Ελύτης, Καρυωτάκης, Καρούζος και Σεφέρης, σαράντα φασισμούς

σαρώνει μόνο με ένα ποίημα του ο Καβάφης. Και μέσα απ’ τα αθέριστα χρυσά στάχυα των χωραφιών της Τοσκάνης, πάλι θα σηκωθούν, πάντα σηκώνονται, πάνοπλες οι αρχαίες σκιές και παίρνουν φαλάγγι τους πεμπτοφαλαγγίτες των τοκογλύφων, αποτείνοντας τα κτήνη κατά το ορθόν και το δίκαιον, κατά το καλόν και το ωραίον…

video ΧΑΤΖΗΜΑΡΚΑΚΗΣ: ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ "ΟΧΙ"