Επιδημία: Ο Μπίλι ήταν ένα έξυπνο 10χρονο αγόρι με δύο γονείς σπουδαγμένους στα καλύτερα αθλητικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Ήταν έξυπνος – έπαιρνε συνέχεια άριστα στα μαθήματα του, αλλά του του έλειπαν οι διέξοδοι που θέλει να έχει ένα παιδί.
Επίσης δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τα αθλήματα. Ο Μπίλι έλεγε συχνά ψέματα και απατούσε όταν έπαιζε επιτραπέζια παιχνίδια ή συμμετείχε σε ομαδικές δραστηριότητες και όταν έχανε, έχανε και την ψυχραιμία του. Οι φίλοι του, που ήταν μαζί του από το νηπιαγωγείο, άρχισαν να χάνουν την υπομονή τους. Οι γονείς του αναγνώρισαν ότι κάτι έπρεπε να γίνει.
Έτσι, οι γονείς του Billy τον έφεραν στην Dr Victoria Dunckley, μια παιδοψυχίατρο που ειδικεύεται στη συνεχόμενη χρήση οθόνης.
Μετά από ένα «screen fast» τεσσάρων εβδομάδων που συνταγογραφήθηκε από την Dr. Dunckley, το οποίο εξάλειψε όλες τις τηλεοράσεις, τα τηλέφωνα και τα βιντεοπαιχνίδια, τα προβλήματα του Billy ως εκ θαύματος εξαφανίστηκαν. Οι γονείς του ήταν τόσο ευχαριστημένοι που αποφάσισαν να διατηρήσουν αυτή την πρακτική.
Πέρασαν έξι μήνες και οι φίλοι του Μπίλι δεν τον απέφευγαν πλέον και η αθλητική του συμπεριφορά είχε βελτιωθεί αισθητά. Ο Μπίλι αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της τάξης και εκφώνησε μια ομιλία, κάτι που προηγουμένως θα τον είχε τρομοκρατήσει.
Ο Billy είναι ένας από τους πολλούς ασθενείς της Dr. Dunckley των οποίων τα ψυχικά προβλήματα και τα προβλήματα συμπεριφοράς εξαφανίστηκαν μόλις εξάλειψαν ή μείωσαν σημαντικά τον χρόνο που περνούσαν μπροστά από μια οθόνη. Η υπερβολική χρήση οθονών έχει γίνει μια επιδημία που διαβρώνει σιωπηλά τις ζωές με μικρή αντίσταση.
Η έρευνα της Gallup το 2012 διαπίστωσε ότι περίπου το 60 τοις εκατό των νεαρών ενηλίκων παραδέχονται ότι περνούν πάρα πολύ χρόνο στο Διαδίκτυο. Μια μεταγενέστερη έρευνα υπολόγισε ότι το 83 τοις εκατό των χρηστών smartphone λένε ότι κρατούν το τηλέφωνό τους κοντά τους «σχεδόν όλη την ώρα κατά τις ώρες που είναι ξύπνιοι». Οι οθόνες μπορεί να υπερδιεγείρουν τον εγκέφαλό μας, με αποτέλεσμα το διαρκές, έντονο στρες, και μια κατάσταση μάχης ή φυγής. Αυτό στη συνέχεια μας κάνει επιρρεπείς στην κατάρρευση, την κατάθλιψη και το άγχος όταν συμβαίνουν ακόμη και μικρές αλλαγές στο περιβάλλον.