Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μεγάλη Εργατοχώρα, υπήρχε ένας Σύλλογος Εργαζομένων. Και όπως όλοι οι Σύλλογοι, είχε και Πρόεδρο. Το όνομά του ήταν… Κρατηθείτε (γιατί κρατιόταν με νύχια και με δόντια στην καρέκλα).
Ο Κρατηθείτε ήταν αρχικά αγαπητός. Έλεγε μεγάλα λόγια, χτυπούσε χέρια σε τραπέζια, και υπέγραφε επιστολές με ύφος αυστηρό. Μα όταν ήρθε το τέλος της θητείας του, κάτι περίεργο συνέβη:
Δεν ξεπροεδρεύτηκε ποτέ.
Έκανε πως δεν άκουσε.
Έκανε πως δεν είδε.
Και κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να του πει:
— Πρόεδρε, τελείωσε η θητεία σου, μήπως να…;
Αυτός φώναζε:
— ΠΡΟΔΟΤΗ! ΥΠΑΛΛΗΛΑΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!
Έφτιαξε και μια «Προεδρική Επιτροπή Ελέγχου της Αντιπολίτευσης» (δηλαδή τον εαυτό του και τον κουμπάρο του), και συνέχιζε να υπογράφει, να βγάζει ανακοινώσεις και να μιλάει εξ ονόματος όλων.
Οι εργαζόμενοι άρχισαν να μουρμουρίζουν.
— Μα δεν είναι πια πρόεδρος.
— Δεν έγιναν εκλογές.
— Τι κάνει ακόμα εδώ;
— Γιατί μας μαλώνει όποτε μιλάμε;
Ο Κρατηθείτε, όμως, είχε τη δική του θεωρία:
— Εγώ είμαι ο Σύλλογος! Αν φύγω εγώ, θα πέσει η εργατική τάξη!
Μέχρι που ήρθε η μέρα που οι εργαζόμενοι μαζεύτηκαν όλοι μαζί, και του είπαν:
— Δεν είσαι πια πρόεδρος. Και ο Σύλλογος δεν είναι προσωπικό σου καφενείο.
Κι εκείνος τι έκανε;
Έβγαλε ανακοίνωση καταγγέλλοντας τους πάντες ως “εσωτερικούς εχθρούς”.
Τους είπε «υπονομευτές», «διασπαστές», και άλλες λέξεις που είχε μάθει από κάτι παλιά πρακτικά συνεδρίων του ’80.
Αλλά το κακό είχε γίνει:
Δεν τον άκουγε πια κανείς.
Μόνο αυτός μιλούσε, μόνος του, σε έναν καθρέφτη, φορώντας ακόμα το προεδρικό του κονκάρδο.
Ηθικό δίδαγμα:
Η καρέκλα δεν κάνει τον πρόεδρο — οι άνθρωποι τον κάνουν.
Και όταν τελειώσει η θητεία, καλύτερα να σηκωθείς με αξιοπρέπεια…
…παρά να βγεις σηκωτός με γραφικότητα…..
