ΔΙΟΔΙΑ ΑΙΓΙΝΙΟΥ: ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

  

  Ακόμη μία ειρηνική διαμαρτυρία των κατοίκων του Δήμου Πύδνας Κολινδρού κατέληξε στην βίαιη επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και στη σύλληψη του Δημάρχου Πύδνας Κολινδρού Βαγγέλη Πολύζο και του Δημοτικού Συμβούλου Κώστα Δανιηλίδη.

Η σύλληψη αυτή εξόργισε τον κόσμο και μετά από πιέσεις και με το φόβο να μην γίνουν μεγαλύτερα επεισόδια η αστυνομία σε συνεννόηση με τους ανωτέρους τους, άφησαν ελεύθερους τους συλληφθέντες.   

 Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα διόδια Αιγινίου και η ελεύθερη διέλευση των οδηγών για περίπου μιάμιση ώρα είχαν ολοκληρωθεί, κατά την αποχώρηση των κατοίκων με την συνοδεία των δυνάμεων καταστολής οι άνδρες των ΜΑΤ συνέλαβαν βίαια τον δήμαρχο και τον δημοτικό σύμβουλο με άνωθεν εντολές.

Ειρηνικά ξεκίνησε η διαμαρτυρία ειρηνικά πήγαινε να τελειώσει αλλά για εκφοβισμό έπρεπε να γίνουν και οι συλλήψεις. Ο αγώνας των κατοίκων της Βόρειας Πιερίας έχει διάρκεια εξήντα τρεις μέρες και συνεχίζεται γιατί είναι ορατά τα αποτελέσματα της λειτουργίας των διοδίων Αιγινίου.

 Επαγγελματίες με ψαροταβέρνες στις τουριστικές περιοχές Μεθώνης, Μακρυγιάλου και  Πύδνας  είναι σε απόγνωση ,προσπαθούν να μην κλείσουν οριστικά  τις από χρόνια παραδοσιακές τους οικογενειακές  ταβέρνες.

  Η συντονιστική επιτροπή κατά των διοδίων Αιγινίου του Δήμου Πύδνας Κολινδρού, προανήγγειλε διοργάνωση μεγάλης συναυλίας απελευθέρωσης διοδίων το Σάββατο 13-4-13.

Οι sexy επιλογές της Κυριακής

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΟΧΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΡΟΜΟ ΣΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ

Από τη στιγμή που ο εισαγγελέας Διώτης απασφάλισε, οι εξελίξεις είναι πλέον καταιγιστικές και οι εθνικές τους διαστάσεις απρόβλεπτες. Γι αυτό και ο πολιτικός σεισμός που αρχίζει να διαφαίνεται στο άντρο της συμμορίας του Καστελόριζου, μόνο τυχαίος δεν μπορεί πλέον να θεωρείται…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η λίστα Λαγκάρντ, κρύβει στα σπλάχνα της ένα ένοχο μυστικό, και την αποκάλυψή του την τρέμουν οι ολετήρες του έθνους, γιατί δεν εξαντλείται απλά σε ζητήματα που σχετίζονται με την υστερόβουλη διαχείρισή της εκ μέρους επίορκων πολιτικών από το τρισάθλιο πολιτικό προσωπικό που καταχράστηκε την εξουσία που του ανατέθηκε, αλλά θα καταδείξει με τρόπο αδιαμφισβήτητο τους θλιβερούς πρωταγωνιστές της εσχάτης προδοσίας.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή…

Και ας θυμίσουμε μια αποκάλυψη που πέρασε «στα ψιλά» και κατά παράξενο τρόπο φαίνεται πως κάποιοι διακατέχονται από μια πρεμούρα για να περάσει στη λήθη: Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες... 

Τα 1962 από τα 2069 αρχεία του usb που μετέγραψε ο Γιάννης Διώτης στις 8 Ιουλίου του 2011 (από το usb που του είχε δώσει ο Γ. Παπακωνσταντίνου) φέρεται να είχαν υποστεί τροποποίηση στις 04-08-2010 και στις 05-08-2010. Δηλαδή εντοπίστηκαν ίχνη από τον Αύγουστο του 2010. 

Το στοιχείο αυτό δίνει άλλη διάσταση στο θέμα, καθώς αφορά σε τροποποίηση που αναφέρεται στην περίοδο πριν η λίστα έρθει στην Ελλάδα από τη Γαλλία, κάτι που έγινε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2010.

Δείτε τώρα και τι λέγαμε εμείς όταν όλοι οι υπόλοιποι έκαναν την πάπια...

«Τα πρώτα χέρια λοιπόν που πείραξαν τη λίστα Λαγκάρντ…  Είναι τα χέρια εκείνων που την «παρέδωσαν» στους ορκισμένους δωσίλογους για να την «αξιοποιήσουν». Τα τρανταχτά ονόματα του πραγματικού περιεχομένου της, παραμένουν στα χέρια των συμμοριών των εκβιαστών, και..."

Ιδού και η σχετική μας ανάρτηση με τίτλο:

«Α…ΝΑΙ??? ΤΟ ΠΕΙΡΑΞΑΝ ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ???»

Ας θυμίσουμε τώρα ακόμη μια αποκάλυψη που κατά παράξενο τρόπο κι αυτή επιχειρείται να περάσει στη λήθη της ιστορίας:

«Από τον Απρίλιο του 2009 ξεκίνησαν ουσιαστικά οι αντιγραφές της λίστας Φαλτσιάνι που αναβαθμίστηκε σε λίστα Λαγκάρντ για τις ανάγκες του Σουλτανάτου και προκειμένου να δεθεί χειροπόδαρα το ξεφτιλισμένο πολιτικό σύστημα της χώρας».

Και για του λόγου το αληθές παραπέμπουμε και πάλι στη σχετική μας ανάρτηση με τίτλο:

«ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣΠΟΥ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ».

Διακρίνοντας τότε τη διστακτική ίσως και λογικά όσο και ανθρώπινα αναμενόμενη φοβική στάση του εισαγγελέα Διώτη στην αποκάλυψη της αλήθειας, τον καλέσαμε κατ επανάληψη να μη διστάσει να σηκώσει στην πλάτη του την εθνική αξιοπρέπεια της χώρας γιατί το έγκλημα που συντελέστηκε ήταν ΕΘΝΙΚΟ και η αποκάλυψη του πρέπει να οδηγήσει τους πρωταίτιους στην παραδειγματική τιμωρία γιατί όχι ακόμη και με την ΕΣΧΑΤΗ των ΠΟΙΝΩΝ.

Δείτε τι λέγαμε χαρακτηριστικά στις ακόλουθες δυο αναρτήσεις μας:

«ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΘΑΦΡΟΝΤΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ»

«ΝΥΧΤΑ ΚΟΤΖΑΜΑΝΗΔΩΝ – ΞΕΒΡΑΚΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝΦΡΟΝΤΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΙΩΠΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ»

Ας έρθουμε τώρα και στα πρόσφατα γεγονότα…

Μόλις ο Διώτης κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική, και από τη στιγμή που φάνηκε αποφασισμένος να αποκαλύψει επιτέλους το πολύ χαρακτηριστικό παρασκήνιο αυτής της κατάπτυστης για το έθνος υπόθεσης, που τη διαχειρίστηκε με τρόπο αδίστακτο μια συμμορία εθνικής μειοδοσίας, δείτε ποιο ήταν το αποτέλεσμα:

Ο Βενιζέλος επιδίδεται σε αγχώδη αγώνα δρόμου προκειμένου να μην μπει στο κάδρο των και ποινικών ευθυνών. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και το επιτελείο του αντιλαμβάνονται, πως η νέα κατάθεση Διώτη δημιουργεί νέα δεδομένα και βάζει ντε φάκτο στο κάδρο των (και ποινικών) ευθυνών τόσο τον Βενιζέλο, όσο και τον ΓΑΠ…

Πραγματοποιήθηκε ειδική σύσκεψη στην Ιπποκράτους με τους στενούς επιτελείς του, ενώ αναμένεται και τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά! Επίσης έχουν ενεργοποιηθεί όλα τα φίλια ΜΜΕ και ελεγχόμενοι δημοσιογράφοι, με «υποδείξεις» να απαξιώσουν την κατάθεση Διώτη και γενικότερα τον πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ…

Και φυσικά τρομαγμένος πλέον από τις εξελίξεις που ενδέχεται να καταστούν ανεξέλεγκτες, ο Βενιζέλος βάζει σε δεύτερη μοίρα την κάλυψη του ΓΑΠ (όπως έχει δεσμευτεί σε κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχαν πριν την ψηφοφορία στη Βουλή για την εξεταστική), προκειμένου να διασφαλίσει τη δικιά του απεμπλοκή απ’ αυτή την όζουσα υπόθεση.

Αρχίζει πιά να καθίσταται ολοφάνερη και η συνενοχή Σαμαρά σ αυτή την άθλια υπόθεση αφού με τη στάση του (και με τις υπογραφές του) είναι πλέον συνεργός στη συγκάλυψη μιας πράξης που οσονούπω θα αποκαλυφθεί πως ταυτίζεται με εσχάτη προδοσία σε βάρος της χώρας.

Δείτε περισσότερα στη σχετική μας ανάρτηση:

«ΤΡΕΜΕΙ ΟΣΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΩΤΗ –ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ»

Και τώρα όλοι τρέμουν για τον πραγματικό ρόλο της ΕΥΠ…

Και ο λόγος δεν είναι οι όποιες αποκαλύψεις αφορούν στο διαχειριστικό της ρόλο για το delivery της λίστας Λαγκάρντ.

Τρέμουν την πιθανότητα αποκάλυψης πως ο ρόλος αυτός επεκτείνεται σε μεθοδεύσεις συγκάλυψης ή πολύ περισσότερο διευκόλυνσης μιας ολέθριας εθνικής προδοσίας.

Ο ρόλος του Μπίκα είναι πράγματι σκοτεινός, και θα αποδειχτεί ολέθριος στο βαθμό που εκ των πραγμάτων προκύψει συνενοχή του σε όλα τα παραπάνω.

Ποιο είναι το ένοχο μυστικό της λίστας Λαγκάρντ…

Και γιατί οι ολετήρες του έθνους έχουν χάσει τον ύπνο τους μπροστά στον κίνδυνο να καταστούν ανεξέλεγκτες οι αποκαλύψεις???

Το αναδείξαμε σε χρόνο ανύποπτο, όταν οι «κυνηγοί» των αποκαλύψεων καταγίνονταν και εξαντλούσαν το όλο θέμα στα ξαδερφάκια του Παπακωνσταντίνου. Λέγαμε λοιπόν τότε χαρακτηριστικά πως:

Τα πρώτα χέρια που πείραξαν τη λίστα Λαγκάρντ…

Είναι τα χέρια εκείνων που την «παρέδωσαν» στους ορκισμένους δωσίλογους για να την «αξιοποιήσουν». Τα τρανταχτά ονόματα του πραγματικού περιεχομένου της, παραμένουν στα χέρια των συμμοριών των εκβιαστών, και συναποτελούν μαζί με άλλες πολιτικές τους αθλιότητες (βλ. Ζήμενς κλπ), χρήσιμο εργαλείο προσωπικού και πολιτικού εκβιασμού προκειμένου να υποτάσσονται αναντίρρητα και χωρίς πολλά τσαλίμια, τα ντόπια πολιτικά ανθρωπάκια.

Με λόγια απλά…

Τους τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί…

Τους εκβίασαν…

Τους ανάγκασαν να πουν το ταπεινωτικό «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ»…

Και αφού παρέδωσαν τη χώρα αμαχητί στα νύχια της Γκεστάπο, προσπάθησαν να αποπλανήσουν το πόπολο κυνηγώντας δήθεν μάγισσες και καταθέτες από τη λίστα.

Η εθνική προδοσία λοιπόν που συντελέστηκε ήταν προϊόν και συμμοριακού εκβιασμού στον οποίο υπέκυψαν ολίγιστοι πολιτικοί και παρέδωσαν αμαχητί τη χώρα. Και το πραγματικό παρασκήνιο αυτής της πράξης ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ είναι το ένοχο μυστικό που κρύβει μέσα της η λίστα Λαγκάρντ...

Αυτή την πράξη ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ επιχειρούν να συγκαλύψουν με νύχια και με δόντια και η αποκάλυψη της με κάθε λεπτομέρεια πρέπει να ανοίξει άμεσα το δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα.

Γι αυτή την πράξη ντροπής και αίσχους από τους ολετήρες του έθνους, δείτε περισσότερα στη σχετική μας ανάρτηση με τίτλο:

«ΟΧΗΜΑ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝΑΝΔΡΕΙΚΕΛΩΝ – Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΛΛΟΥ»

Και μετά βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας…

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»

Η Καγκελαρία του Αίσχους

  seisaxthiablog

Κάποτε η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε κράτη-μέλη. Δεν ήταν ποτέ τα κράτη-μέλη της, αλλά τουλάχιστον αποτελείτο από κράτη-μέλη.

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε ένα βήμα μπροστά και χίλια πίσω:έγινε το Διευθυντήριό της (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) – άτυπο Διευθυντήριο, αλλά αυτό διηύθυνε τα πράγματα, διότι οι ενωσιακοί θεσμοί, πλην των Συνόδων Κορυφής και της (σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατίας, ήταν απλώς μπουρδίτσες.

Στη συνέχεια η Ενωση έκανε ακόμα ένα (νεοφιλελεύθερο) βήμα μπροστά και δέκα χιλιάδες βήματα πίσω (προς την κοινωνική αναλγησία) κι έγινεΓαλλογερμανικός Αξων.

Μετ’ ου πολύ η Γαλλία (Σαρκοζί, Ολάντ) πήγε για τυρί και στον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους απέμεινε μόνη η φύρερ φονφράου Μέρκελ.

Βεβαίως, τα όρια της νέας Αγίας (Καλβινιστικής, Καθολικής και πολιτικώς ορθής) Γερμανικής Αυτοκρατορίας είναι κατά πολύ ευρύτερα της παλαιότερης Αγίας (επίσης) Ρωμαϊκής τοιαύτης, του Α’ Ράιχ, του Β’ Ράιχ - εις ό,τι δε αφορά το Γ’ Ράιχ, υπολείπεται μόνον κατά τα ρωσικά εδάφη, δυο-τρεις γενοκτονίες και τα ευαγή ιδρύματα καταναγκαστικής εργασίας.

Εγινε λοιπόν η Ευρώπη Γερμανική; – όχι ακόμα, αλλά ο αγώνας για ένα Δ’ Ράιχ συνεχίζεται. Αλλωστε, η υπόθεση ενός Δ’ Ράιχ

δεν είναι μόνον γερμανική. Οπως τα Βάφεν Ες Ες έδειξαν στο παρελθόν με τις Μεραρχίες των Ευρωπαίων Εθελοντών (Γάλλων, Βέλγων, Ισπανών, Ουκρανών, Κροατών, Ολλανδών, Λιθουανοεσθονολεττονών, Βοσνίων, Σλοβένων κι άλλων) η υπόθεση

αυτή συγκινεί μέγα μέρος της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης κι όχι μόνον τη γερμανική.

Η συγκίνηση των κηνσόρων του Νόμου (του κέρδους) και της Τάξης(για να βγαίνει) βρίσκεται στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει ένα καλόπροηγούμενο (και ως Ράιχ και ως Ο.Δ.Γ.) στην εμπέδωση (κατ’ αρχήν εναντίον του λαού της) της Νέας Τάξης σε όποια της μορφή, πολεμική, ψυχροπολεμική, παγκοσμιοποιημένη. Με έναν λόγο, όταν

η ευρωπαϊκή αστική τάξη (η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει εθνικούς φραγμούς) ποντάρει,

(δηλαδή, επενδύει, ληστεύει, συσσωρεύει, πολιτεύεται) ο καλύτεροςπαίχτης είναι η Γερμανία. Το πιο σίγουρο όχημα. Πάντσερ-μερσέντες!

Τι έχει να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία προκειμένου να παίξει παιχνίδι μόνη της (δηλαδή δημιουργώντας συμμάχους, όπως παλιότερα το Γ’ Ράιχ είχε την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Ισπανία, τη Ρουμανοβουλγαρία, τη Φινλανδία, ήχώρες-δορυφόρους, χώρες μισές [όπως η Γαλλία του Βισύ], χώρες-προτεκτοράτα); Τι έχει

να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία; Τη Βρετανία; Οχι! Το «νησί» λείπει απ’ την Ευρώπη για δουλειές (και στον φαντασιακό του κόσμο -ότι κυβερνάει ακόμα τα κύματα μέσω των ΗΠΑ- και στον πραγματικό του κόσμο – την πιο κολασμένη ταξική κοινωνία της Ευρώπης). Μήπως η Γερμανία φοβάται κάποια άλλη χώρα; Μήπως

τη Γαλλία; Σας παρακαλώ! Η Λεγεώνα των Ξένων έχει ξεπέσει να φυλάει κάτι τύπους σαν τον Μπερεζόφσκυ, ενώ κάτι τύποι σαν τον Ολάντ είναι ικανοί μόνον να νοικιάζουν φρεγάτες σε κάτι χώρες όπως το Μαυροβούνιο ή ηΕλλάδα.

Μήπως, λοιπόν, η Γερμανία φοβάται την Κύπρο ή τη Μάλτα, το Λουξεμβούργο ή την Πορτογαλία; – δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Μήπως πάλι

η χώρα της Ζήμενς φοβάται το αγγλοσαξωνικό προγεφύρωμα στη Γηραιά Ηπειρο, την Ολλανδία, ή μήπως χάνει τον ύπνο της από τις έριδες των Βαλώνων με τους Φλαμανδούς;

Τι φοβάται η Γερμανία; Τον φόβο της Ισπανίας απέναντί της; τονΜπέπε Γκρίλο κι όλες τις άλλες καρικατούρες που δημιούργησε (και) η κατάρρευση της Αριστεράς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες;

Ποιο είναι το αντίπαλο δέος της Γερμανίας; οι επωφελέστατες σχέσεις που έχει με την Τουρκία; Οι σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης με τη Μόσχα; Οι αγωγοί, τα καύσιμα, η ενέργεια, οι υποδομές, τα ύδατα; – τι απ’ αυτά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μπορεί να ξεφύγει (ίσως κάποια σήμερα, αλλά κανένα αύριο) απ’ τομακρύ χέρι της Γερμανίας; Ενα χέρι οπλισμένο με τράπεζες, κεφάλαια, επιρροή, ένα χέρι ικανό

να στραγγαλίζει, να εκμαυλίζει, να εξαγοράζει, να φιμώνει, ναρίχνει σφαλιάρες.

Μόνον manu militari υστερεί ακόμα η Γερμανία, αλλά γιατί να υστερεί σε αυτό και στο εγγύς μέλλον; Και πάντως, αυτή η υστέρηση δείχνει να μην τρομάζει αυτήν τη χώρα, τουλάχιστον όχι για την ώρα, όχι όσον οι τόκοιαποδίδουν περισσότερο από τα τανκς,

όχι όσον τα ανδρείκελα που τοποθετούνται ή δουλεύουν για τους Γερμανούς σε κάθε χώρα είναι ξεφτέρια στα «ναι» και τα «γιαβόλ», έκπαλαι συνηθισμένα στα «γιες».

Αλλά, αν ουδέν φοβάται η Γερμανία, εκείνο που κυρίως δεν φοβάται είναι η ιστορία της, το παρελθόν της.

Τούτο δε είναι το πιο φρικτό. Κι αλίμονο στους Γερμανούς και σε μας, ανζήσουμε ξανά αυτό το παρελθόν. Διότι όποιος δεν μαθαίνει απ’ τα λάθη τουείναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει.

Κι αν είναι λάθος της Γερμανίας να μη φοβάται το παρελθόν της, είναι και δικό μας λάθος, όλων των Ευρωπαίων, να μην το φοβόμαστε ούτε εμείς.

Η σημερινή Γερμανία απολαμβάνει τη σχετική χειραφέτησή της απ’ τις Η.Π.Α. Οσον οι τελευταίες θα ’ναι απασχολημένες με άλλα εγκλήματα αλλούστην υδρόγειο, η Γερμανία θα χειραφετείται και θα ετοιμάζεται για έναν κόσμο που αλλάζει τη μεταπολεμική του δομή με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου.

Ηδη Κίνα και Βραζιλία συμφώνησαν οι ανταλλαγές μεταξύ τους να γίνονται σε δικό τους νόμισμα, κάνοντας έτσι ένα βήμα έξω από τη ζώνη του δολαρίου. (Ας θυμηθούμε ότι, για την εξαγγελία και μόνον ενός τέτοιου βήματος, έγινε η εισβολή στο Ιράκ.)

Τέλος, ας σημειώσουμε και το εξής: οι προβλέψεις ολίγων μεν, αλλά προβλέψεις, ότι η Γερμανία μπαίνει εκ νέου στον πειρασμό να πάρει τον δρόμοτου κακού, αφορίζονταν επί μακρόν κι αποδίδονταν σε αριστερούς ή υπερβολικά καχύποπτους, όταν δεν στιγματίζονταν ως κολλημένοι, γραφικοί και αντιευρωπαίοι. Αν η Γερμανία

κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια να τους επιβεβαιώσει με τον πιοδραματικό τρόπο, τι είναι δυνατόν να καταφέρει τα επόμενα δέκα;

Αν κάτι δεν αλλάξει στην Ευρώπη,

τα καθημερινά «Βερντέν» των οικογενειών μέσα στην «οικονομική φρίκη» της ανεργίας, των αυτοκτονιών και της απελπισίας θα λάβουν τη μορφήγενοκτονίας κατά του στοιχειωδώς ανθρώπινου τρόπου ζωής των λαών,των εργαζομένων. Ηδη

στη χώρα μας η εργατική δύναμη πωλείται στα δουλοπάζαρα για πέντε κατοστάρικα τον μήνα και πάει για τρία.

Το παρήγορον είναι ότι πλέον η κριτική στη Γερμανία, ως κράτος-όχημα επιβολής παντού ενός ακόμα πιο απάνθρωπου καπιταλισμού, διευρύνεται. Και διευρύνεται γρήγορα. Και εις βάθος. Και εις πλάτος. Σήμερα, όχι μόνον αριστεροί, αλλά πολιτικοί και πολίτες απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα βλέπουν τι γίνεται και αντιδρούν.

Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον πρέπει να φοβηθεί η Γερμανία - κι όσοι τη βάζουν μπροστά! Την οργή των λαών…

ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εντελώς απομονωμένη έχει βρεθεί η Κύπρος σε διεθνές επίπεδο μετά την εσκεμμένη υπονόμευση από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη των σχέσεών της με τη Ρωσία μέσω της αρπαγής10 (!) ή και περισσότερων δισεκατομμυρίων ευρώ από τις καταθέσεις Ρώσων στις κυπριακές τράπεζες. Στην ειδική περίπτωση μάλιστα της Κύπρου, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ένθερμα την καταστροφική για την οικονομία του νησιού πολιτική της κατάσχεσης τμήματος των καταθέσεων που επέβαλε το Βερολίνο με τη σύμφωνη γνώμη του Κύπριου Προέδρου στο νησί.
Αν και η αμερικανική πολιτική γενικά στοχεύει στη διακριτική υπονόμευση της γερμανικής ηγεμονίας και του ευρώ, στηνΚύπρο η Ουάσιγκτον έχει ακόμη μεγαλύτερο συμφέρον από το Βερολίνο να τιναχτούν στον αέρα οι σχέσεις της Λευκωσίας με τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί αδιαφορούν παντελώς για την κατάσταση της οικονομίας ή των τραπεζών της Κύπρου. Δεν θα ήθελαν όμως κατά κανέναν τρόπο να έβλεπαν την κυπριακή κυβέρνηση να στρέφεται προς τη Ρωσία για να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα και η Μόσχα να ανταποκρίνεται στην έκκληση για βοήθεια τηςΛευκωσίας. Κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ την Ουάσιγκτον.
Οχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για πολύ σοβαρότερους γεωπολιτικούς. Η εξήγηση είναι απλή. Αν το Κρεμλίνο διέσωζε το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και την ίδια την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γερμανική «πανούκλα» του μνημονίου, λογικό είναι να ζητούσε ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή ρωσικών ενεργειακών εταιρειών στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του νησιού.
Αυτό θα σηματοδοτούσε μια σοβαρή διατάραξη της κρατούσας μέχρι σήμερα κατάστασης, όπου τα πάντα που αφορούν το κυπριακό φυσικό αέριο βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών και των Αμερικανών. Η αναταραχή που θα ερχόταν όμως δεν θα περιοριζόταν στον ούτως ή άλλως άκρως ευαίσθητο για τις ΗΠΑ ενεργειακό τομέα. Αν οι Ρώσοι ανακατεύονταν στο φυσικό αέριο της Κύπρου, θα ήταν απολύτως εύλογο η Λευκωσία να συναινούσε στην παροχή διευκολύνσεων στον πολεμικό στόλο τηςΡωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν μάλιστα πιθανότατο να μην περιοριζόταν η Κύπρος στην παροχή απλών διευκολύνσεων, αλλά να συναινούσε ακόμη και στην παραχώρηση στρατιωτικής βάσης στους Ρώσους, ιδίως αν η Μόσχα χάσει τη ναυτική βάση που έχει στη Συρία, μόλις ανατραπεί τοκαθεστώς Ασαντ στη Δαμασκό.
Οσο λοιπόν κι αν η κατάσχεση καταθέσεων θίγει τα «άγια των αγίων» του αμερικανικού καπιταλισμού ως κοσμοαντίληψης και πρακτικής, η Ουάσιγκτον είναι κατενθουσιασμένη με την καταλήστευση των Ρώσων καταθετών στην Κύπρο κατ’ εντολήν της Γερμανίας και δια χειρός Αναστασιάδη. Εκμηδενίζονται έτσι οι πιθανότητες εμπλοκής των Ρώσων στο κυπριακό φυσικό αέριο και φυσικά ούτε κατά διάνοια πλέον τίθεται θέμα ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Ολα πάνε κατ’ ευχήν για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή χάρη στη Γερμανία και τον Αναστασιάδη.
Το ότι οι ΗΠΑ ωφελούνται τα μέγιστα από τη ρήξη στις σχέσεις Λευκωσίας – Μόσχας είναι πασιφανές. Η Κύπρος όμως κερδίζει τίποτα; Σε καμιά απολύτως περίπτωση. Δεν είναι μόνο η τεράστιας πολιτικής σημασίας απώλεια του μοναδικού συμμάχου της Λευκωσίας επί δεκαετίες, της Ρωσίας. Με την Κύπρο διεθνώς απομονωμένη και οικονομικά πλήρως εξουθενωμένη, υπό γερμανικό ζυγό, οι Αμερικανοίμπορούν πλέον να παίξουν τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια τους στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, χωρίς να φοβούνται πλέον καθόλου την εμφάνιση κάποιου προβλήματος από την Κύπρο.
Μόνο που τα σχέδια των ΗΠΑ (οργάνωση της τελικής φάσης της εισβολής Αράβων για την ανατροπή του Ασαντ και κάλυψη του Ισραήλ για να καταφέρει αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ιράν) έχουν απόλυτη ανάγκη από τη συμμετοχή της Τουρκίας. Με μεγάλη προθυμία ο Λευκός Οίκος θα πετάξει τηνΚύπρο βορά στις ορέξεις της Αγκυρας, αν το ζητήσουν αυτό οι Τούρκοι ως ένα από τα ανταλλάγματα! Απολύτως κανένας δεν θα συμπαρασταθεί στους Κύπριους στην περίπτωση αυτή, γιατί καμιά μεγάλη δύναμη δεν έχει πλέον συμφέρον από τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως έχει.
Τηρουμένων των αναλογιών και προφανώς μη συγχέοντας τα εντελώς διαφορετικής ποιότητας ιστορικά γεγονότα, όπως η οργάνωση από τις ΗΠΑ του χουντικού πραξικοπήματος στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974 εξουδετέρωσε κάθε συμφέρον της Σοβιετικής Ενωσης να αντιταχθεί στην τουρκική στρατιωτική εισβολή της 20ής Ιουλίου, έτσι και σήμερα η υπονόμευση των σχέσεων Κύπρου – Ρωσίας από τον Ν. Αναστασιάδη κάνει τη Μόσχα αδιάφορη για το αν η Κύπρος πέσει στα νύχια της Τουρκίας.

*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Share this:

Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση 

Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ' το "ΟΧΙ" της κυπριακής βουλής, η Βελγική L'Echo, κάτω απ' τον τίτλο "Σε αναζήτηση των υπευθύνων" έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.

Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο "Αττίλα". Από κει και το απόσπασμα: "Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;

Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών.(...)

Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγηση των καταθέσεων».

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις "ένοχες" χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».

Μανιασμένο θηρίο...

Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ' ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!

Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.

Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλάζει ο χάρτης

Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερη και περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού.
Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα"
Από tsak-giorgis