Την περασμένη εβδομάδα, και μετά από μια… μικρή καθυστέρηση οκτώ μηνών, παρουσιάστηκε το κράτος στη Χαλυβουργία. Μη ρωτήσετε που ήταν κρυμμένο αυτούς τους...
μήνες, γιατί ούτε και το ίδιο γνωρίζει. Που ήταν, όταν μερικές δεκάδες άτομα εμπόδιζαν μερικές εκατοντάδες να πάνε στη δουλειά τους.
Αυτό στην Ελλάδα ονομάζεται «συνδικαλισμός». Στις σοβαρές χώρες, όπου το κράτος κάνει σοβαρά τη δουλειά του, αυτό το λένε καταπάτηση ξένης περιουσίας. Κι αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο, δεν θα χρειαζόντουσαν οκτώ μήνες για να εμφανισθεί το κράτος. Η υπόθεση θα είχε λήξει στις πρώτες οκτώ ώρες, με τη σύλληψη όλων όσοι παρανόμως εμπόδιζαν το δικαίωμα στην εργασία. Επειδή όμως είμαστε στην Ελλάδα, στη τελευταία χώρα της Ευρώπης όπου ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός είναι υπαρκτός, όλα επιτρέπονται αρκεί να έχουν την άδεια των συνδικαλιστών της Αριστεράς.
Σύμφωνα με το νόμο, Σωματείο είναι η ένωση 20 τουλάχιστον εργαζομένων που απασχολούνται στον ίδιο κλάδο της οικονομίας ή εργάζονται στον ίδιο εργοδότη. Είναι προφανές ότι στην Ελλάδα το μόνο πρωτογενές πλεόνασμα που έχει, εδώ και μερικές δεκαετίες, είναι τα σωματεία. Τα σωματεία είναι αριθμητικά περισσότερα απ’ τις επιχειρήσεις, ενώ οι συνδικαλιστές είναι κατά πολύ περισσότεροι των εργαζομένων. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο κατά συνδικαλιστική κεφαλή μέσο όρο απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εν ολίγοις μπορεί να μην έχουμε παραγωγή, αλλά έχουμε άφθονο συνδικαλιστικό πλεόνασμα. Γεμίσαμε από «Σιφονιούς» και «μορφονιούς».
Και αφού ως χώρα περνάμε ωραία, κλείνοντας δρόμους και εργοστάσια ενώ την ίδια στιγμή κλαίμε με μαύρο δάκρυ για την αύξηση της ανεργίας, προτείνουμε ως στήλη στην κυρία Κεφαλογιάννη, να αξιοποιήσει τον παραγωγικό σωματειακό πλούτο προκειμένου να διαφημίσει την Ελλάδα. Πολύ απλά υιοθετώντας το σύνθημα: «Όλη η Ελλάδα μια χαλυβουργία, κάθε εργάτης κι ένας χαλυβουργός». Μήπως έτσι δεν ξεκίνησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση;
μήνες, γιατί ούτε και το ίδιο γνωρίζει. Που ήταν, όταν μερικές δεκάδες άτομα εμπόδιζαν μερικές εκατοντάδες να πάνε στη δουλειά τους.
Αυτό στην Ελλάδα ονομάζεται «συνδικαλισμός». Στις σοβαρές χώρες, όπου το κράτος κάνει σοβαρά τη δουλειά του, αυτό το λένε καταπάτηση ξένης περιουσίας. Κι αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο, δεν θα χρειαζόντουσαν οκτώ μήνες για να εμφανισθεί το κράτος. Η υπόθεση θα είχε λήξει στις πρώτες οκτώ ώρες, με τη σύλληψη όλων όσοι παρανόμως εμπόδιζαν το δικαίωμα στην εργασία. Επειδή όμως είμαστε στην Ελλάδα, στη τελευταία χώρα της Ευρώπης όπου ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός είναι υπαρκτός, όλα επιτρέπονται αρκεί να έχουν την άδεια των συνδικαλιστών της Αριστεράς.
Σύμφωνα με το νόμο, Σωματείο είναι η ένωση 20 τουλάχιστον εργαζομένων που απασχολούνται στον ίδιο κλάδο της οικονομίας ή εργάζονται στον ίδιο εργοδότη. Είναι προφανές ότι στην Ελλάδα το μόνο πρωτογενές πλεόνασμα που έχει, εδώ και μερικές δεκαετίες, είναι τα σωματεία. Τα σωματεία είναι αριθμητικά περισσότερα απ’ τις επιχειρήσεις, ενώ οι συνδικαλιστές είναι κατά πολύ περισσότεροι των εργαζομένων. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο κατά συνδικαλιστική κεφαλή μέσο όρο απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εν ολίγοις μπορεί να μην έχουμε παραγωγή, αλλά έχουμε άφθονο συνδικαλιστικό πλεόνασμα. Γεμίσαμε από «Σιφονιούς» και «μορφονιούς».
Και αφού ως χώρα περνάμε ωραία, κλείνοντας δρόμους και εργοστάσια ενώ την ίδια στιγμή κλαίμε με μαύρο δάκρυ για την αύξηση της ανεργίας, προτείνουμε ως στήλη στην κυρία Κεφαλογιάννη, να αξιοποιήσει τον παραγωγικό σωματειακό πλούτο προκειμένου να διαφημίσει την Ελλάδα. Πολύ απλά υιοθετώντας το σύνθημα: «Όλη η Ελλάδα μια χαλυβουργία, κάθε εργάτης κι ένας χαλυβουργός». Μήπως έτσι δεν ξεκίνησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση;
statesmen.gr
