Έχετε συνειδητοποιήσει ποτέ πόσο προσκολλημένοι είμαστε στην ύλη; Πόσο η ύλη είναι εκείνη η οποία μας ελέγχει, ψυχή και σώματι; Αν παρατηρήσετε λίγο την καθημερινότητα την οποία βιώνετε θα διαπιστώσετε το ίδιο πράγμα, μπορεί σε μικρό βαθμό, αλλά και σε μεγαλύτερο. Από την λεπτομέρεια που λέγεται διατροφή έως τον ελεύθερο χρόνο μας.
Ξυπνάτε το πρωί και πρέπει να φάτε το πρωινό σας, το οποίο είναι κάτι του γούστου σας, κάτι που συνήθως εσείς έχετε διαλέξει. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα γεύματα της ημέρας. Πάντα διαλέγουμε τροφές τις οποίες δέχεται ο ουρανίσκος μας, αλλά ποιος είναι αυτός που δίνει την εντολή στον ουρανίσκο μας;
Έπειτα, αφού πάρουμε το πρωινό μας πρέπει να διαλέξουμε τι ρούχα θα φορέσουμε (αν δεν το έχουμε κάνει ήδη από το προηγούμενο βράδυ), και εκεί ανοίγουμε την ντουλάπα μας και σκεφτόμαστε, ποιο θα μου ταίριαζε καλύτερα, ποιο θα δείχνει πιο όμορφο, πιο σέξυ κλπ.
Όμως, ποιος είναι αυτός που θα σου πει τι σου πάει και τι όχι, ποιο είναι όμορφο πάνω σου και ποιο όχι;
Στην συνέχεια, αφού έχουμε ετοιμαστεί, έρχεται η ώρα να πάμε στην δουλειά μας, στο σχολείο μας, στο πανεπιστήμιο μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, άψογοι, ανταγωνιστικοί, σκληροί, κυρίως όμως εγωιστές...
Ναι, λοιπόν, για όλα τα παραπάνω πρέπει να είμαστε εγωιστές, το μόνο που μας νοιάζει είναι τα θέλω μας, το εγώ μας, που όμως όλα αυτά μας οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο προσκολλήσεων και δυστυχίας.
Φυσικά, όλον αυτό τον εγωισμό και όλα αυτά τα θέλω δεν τα έχουμε από την στιγμή της γέννησης μας (τουλάχιστον όχι όλοι), όμως εμποτιζόμαστε με όλα αυτά καθώς μεγαλώνουμε - από την τηλεόραση, από τον οικογενειακό μας περίγυρο, από την κοινωνία. Και μπορώ να σας πω ότι είναι πολύ εύκολο να πέσουμε σε αυτή την παγίδα, ακόμα και αν είμαστε αρκετά συνειδητοποιημένοι για το τι και ποιοι είμαστε.
Και φτάνουμε, λοιπόν, να έχουμε μια δουλειά, να είμαστε σε ένα πανεπιστήμιο και να αναζητάμε λίγη Ευτυχία. το βάζω με κεφαλαίο γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά από ευτυχία σε Ευτυχία και θα εξηγήσω.
Μπορεί για κάποιον άνεργο το «θέλω» του να είναι να βρει μια δουλειά, όμως αν την βρει, δεν σημαίνει πως θα είναι ευτυχισμένος. Ίσως βιώσει μια μικρή χαρά αλλά όχι ευτυχία. Για κάποιον που ήδη έχει δουλειά, ευτυχία μπορεί να είναι να παίρνει πολλά χρήματα αλλά αυτά, συνήθως, δεν είναι ποτέ αρκετά, οπότε ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένος.
Μπορεί για κάποιον άνεργο το «θέλω» του να είναι να βρει μια δουλειά, όμως αν την βρει, δεν σημαίνει πως θα είναι ευτυχισμένος. Ίσως βιώσει μια μικρή χαρά αλλά όχι ευτυχία. Για κάποιον που ήδη έχει δουλειά, ευτυχία μπορεί να είναι να παίρνει πολλά χρήματα αλλά αυτά, συνήθως, δεν είναι ποτέ αρκετά, οπότε ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένος.
Μπορούμε πολύ εύκολα να πέσουμε στην παγίδα της προσκόλλησης. Ένας φοιτητής τελειώνει το πανεπιστήμιο του και πηγαίνει να κάνει την πρακτική του, είναι η πρώτη φορά στην ζωή του που μετά από τόσα χρόνια σε θρανία, επιτέλους θα δουλέψει κάπου και θα αμειφθεί για τον κόπο του! Αφού πάρει τον πρώτο του μισθό σκέφτεται “τέλεια, τώρα μπορώ να πάρω αυτό το καταπληκτικό κινητό που είδα”, με τον δεύτερο μισθό σκέφτεται “τέλεια, μπορώ να βγάλω μια πιστωτική και να βάλω δόσεις να πάρω και αυτό το φοβερό laptop που είδα”, και τελικά έχει μια πιστωτική, δηλαδή εύκολο χρήμα που φυσικά δεν είναι δικό του, αλλά αυτό δεν το σκέφτεται εκείνη την στιγμή, το μόνο που σκέφτεται είναι “θέλω, θέλω, θέλω”, και εδώ πλέον έχουμε προσκόλληση. Στην συνέχεια, ο φοιτητής θα είναι μέσα στην θλίψη γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τους τόκους κοκ.
Η προσκόλληση μάς οδηγεί στην δυστυχία ενώ, σύμφωνα με τον βουδισμό, η φώτιση προέρχεται από την μη-προσκόλληση. Οπότε καταλαβαίνεται πόσο σημαντική είναι η μη-προσκόλληση. Για να καταφέρουμε να έχουμε μη-προσκόλληση πρέπει να μην έχουμε “θέλω”, αλλά να έχουμε μόνο “χρειάζομαι για να επιβιώσω”. Μπορεί να πει κάποιος πως αυτό είναι απλά παιχνίδι με τις λέξεις αλλά δεν είναι. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.
Ξυπνάτε το πρωί, χρειάζεται να φάτε πρωινό για να συνεχίσετε την ημέρα σας χωρίς να λιποθυμήσετε, κοιτάτε τι υπάρχει διαθέσιμο, π.χ. τοστ, και αποφασίζετε ότι δεν σας αρέσει το τοστ και θα αγοράσετε μια τυρόπιτα από έξω. Εδώ συναντάμε το πρώτο “θέλω”.
Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεστε την τυρόπιτα και το τοστ μια χαρά είναι, αλλά το εγώ σας, σας λέει άλλα. Μέτα, πάτε να βρείτε ρούχα, ανοίγετε την ντουλάπα και διαπιστώνετε -όπως κάθε πρωί- ότι τίποτα δεν σας αρέσει και τίποτα δεν σας πηγαίνει, γιατί τα αγοράσατε τότε; Πόσο συχνά αγοράζετε ρούχα και αξεσουάρ για τον εαυτό σας;
Στην συνέχεια, πηγαίνετε στην δουλειά σας που τόσο πολύ μισείτε ή δεν σας αρέσει και αναγκάζεστε να δουλέψετε και οκτώ ώρες το λιγότερο. Αφού σχολάσετε, πάτε σπίτι και εκεί αρχίζει ένας κύκλος προσκολλήσεων. Τηλεόραση, internet, χαζολόγημα από εδώ και από εκεί. Και τελικά, έρχεται η ώρα να πέσετε για ύπνο και αισθανόσαστε εξουθενωμένοι και δυστυχισμένοι, ευχόμενοι να μην ξημερώσει η επόμενη μέρα…
Γιατί, τι μας φταίει η μέρα όταν απλώς στραβά αρμενίζουμε;
Το να απαλλαγούμε από τις προσκολλήσεις και τα «θέλω» μας, δεν είναι εύκολη υπόθεση, θέλει αγώνα και δουλειά κάθε μέρα. Πρέπει να αλλάξουμε την προοπτική που βλέπουμε τον κόσμο και την ζωή γύρω μας. Έχετε δοκιμάσει ποτέ να μην αγοράσετε πάνω από ένα αντικείμενο τον χρόνο για τον εαυτό σας; Δεν αναφέρομαι σε κάτι το οποίο μπορεί να προκύψει και χρειάζεται να το αγοράσετε, αλλά σε κάτι το οποίο είδατε, σας άρεσε και είπατε θα το αγοράσω!
Έχετε σκεφτεί ποτέ, τα χρήματα τα οποία θα ξοδεύατε για να αγοράσετε ένα κόσμημα, φόρεμα, άλλο κινητό, να τα δώσετε σε κάποιον που πραγματικά τα χρειάζεται για να επιβιώσει; Ακόμα και όταν η εργασία σας δεν σας αρέσει, για τον άλφα ή βήτα λόγο, να σκεφτείτε ότι μέσα από την εργασία σας προσφέρετε, βοηθάτε;
Προσωπικά αυτά μου φαίνονται απλά πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο απλά όσο φαίνονται. Ο εγωισμός μας και τα θέλω μας, τα οποία κουβαλάμε χρόνια στην καμπούρα μας, μας έχουν γίνει πλέον συνήθεια, τρόπος ζωής, δεν είναι εύκολο να τα αφήσουμε στην άκρη. Έτσι είναι ο τρόπος με τον οποίο μας έμαθαν (και τον δεχτήκαμε) από την κοινωνία, από τα πρότυπα, θέλουμε όλοι να γίνουμε πλούσιοι, με κορμιά σαν τους ‘αγγέλους’ της Victoria ή σαν τον Beckham.
Για να είμαστε όμως πραγματικά ευτυχισμένοι το μόνο που χρειάζεται είναι να αντιληφθούμε το τι είμαστε, και που πάμε.
Δεν χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο από όλα όσα έχουμε, για να ζήσουμε και να είμαστε Ευτυχισμένοι.
Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρουμε.
Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρουμε.
via http://www.kala-nea.gr/
Πηγή: http://www.aprovlepto.com/2012/07/blog-post_11.html#ixzz22kT4Pm10
