Ενώ ο κυβερνητικός σχηματισμός κυριολεκτικά τρίζει, με τη ΔΗ.ΜΑΡ, να κρατάει αποστάσεις επιβίωσης, από το πακέτο των μέτρων ύψους 13, 9 δισ. ευρώ τελικά, ήδη στον διεθνή περίγυρο έχει αρχίσει η συζήτηση και η ανταλλαγή πυρών, για την αναγκαία επιμήκυνση στο ελληνικό πρόγραμμα.
Η αρχική προσέγγιση σχετικά ήταν να υπάρξει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, μέσα από την επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης. Τα ομόλογα αυτά έχουν αγορασθεί σε τιμές πολύ χαμηλότερες, από την ονομαστική τους αξία και σήμερα ή πολύ περισσότερο χθες, διαπραγματεύονταν κάτω από το 25% της αξίας τους στην δευτερογενή αγορά. Σύμφωνα με εκτίμηση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών με 10 δισ. ευρώ, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξαγοράσει 40 δισ. ευρώ χρέος, ούτως ώστε με το μικρότερο κόστος, το χρέος της όχι μόνον να γίνει βιώσιμο αλλά και απολύτως αντιμετωπίσιμο.
Ενώ στην Ελλάδα η τρόικα δημιούργησε αναταραχή, απαιτώντας στο δημοσιονομικό πακέτο για την εκταμίευση της δόσης των 31, 5 δισ. ευρώ, να συμπεριληφθούν και όλες οι αλλαγές στο καθεστώς των εργασιακών, που πέρα από τις τριετίες και την μείωση των αποζημιώσεων, ουσιαστικά σημαίνουν, την κατάργηση των διαπραγματεύσεων για τις συλλογικές συμβάσεις, εξελίχθηκαν συζητήσεις μεταξύ της Καγκελαρίας και της ηγεσίας του ΔΝΤ, προκειμένου να βρεθεί λύση για την συνέχιση της συμμετοχής του ταμείου, στην δανειοδότηση της Ελλάδας.
Η πρόταση της Γερμανίας για τον τρόπο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, την οποία αντιμετώπισε σε συναινετικό κλίμα η Κριστίν Λαγκάρντ, εξέλισσε την επαναγορά ομολόγων του δημόσιου ή επίσημου χρέους, σε δεύτερο, συμπληρωματικό στο πρώτο PSI, σε βάρος των ιδιωτών ομολογιούχων, που θα κυμαινόταν σε haircut της τάξης του 25%, σε σχέση με τη σημερινή τους αξία.
Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία για μια ακόμη φορά «χτυπά» τα συμφέροντα των ιδιωτών , θέλοντας να επιβεβαιώσει την αντίληψη ότι ο δρόμος των αγορών δεν είναι ασφαλές να περνά μέσα από ελεύθερες διαπραγματεύσεις με τις κυβερνήσεις των κρατών –μελών , αλλά μόνον θεσμικά σε κεντρικό επίπεδο, άρα σε συνεννόηση με την Γερμανία.
Όπως ήταν φυσικό μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η διεθνής των τραπεζών, εξέφρασε τις αντιρρήσεις της με δηλώσεις του Τσαρλς Νταλάρα.
Η Γερμανία στη συνέχεια ή σχεδόν παράλληλα άνοιξε από μόνη της μια συζήτηση, με δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου και διαρροές, για επιμήκυνση στη βάση ενόςΜνημονίου 3 για την Ελλάδα, ύψους 14-20 δισ. ευρώ, όσο τάχα του κόστους που θα είχε μια διεύρυνση του χρονοδιαγράμματος στο ελληνικό πρόγραμμα, κατά μία διετία. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι στην Ελλάδα και εντελώς αυθαίρετα, στο σχέδιο προϋπολογισμού για το εφιαλτικό 2013 για την πραγματική οικονομία και όχι το χρηματιστήριο ή την διεθνή εικόνα της χώρας, όλα τα μεγέθη έχουν προεξοφλήσει την διετή επιμήκυνση, προκειμένου να τύχουν έστω του ελάχιστου κύρους, ως προς τις προβλέψεις τους. Πάρα ταύτα ο προϋπολογισμός και πάλι στερείται ρεαλισμού.
Το χειρότερο για να υπάρξει βιωσιμότητα στο ελληνικό χρέος και στην αντιμετώπιση του, στη βάση του στόχου, του 120% το 2020, θα πρέπει να υπάρξει διπλή διετία στην επιμήκυνση, που σε καμία των περιπτώσεων , δεν τίθεται ούτε καν σαν θέμα συζήτησης, με την ευρωζώνη.
Στη διαδικασία αυτή είναι ήδη προβλεπτός ο εκβιασμός που στήνεται σε βάρος της Ελλάδας, από τα κεντρικά όργανα της ζώνης του ευρώ, που βρίσκονται υπό τον γερμανικό έλεγχο. Θα χαρακτηρισθεί αναγκαιότητα το Μνημόνιο 3, προκειμένου να συνεχίσει το ΔΝΤ να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα δανειοδότησης και χώρα να μην οδηγηθεί στην οριστική χρεοκοπία.
Προϋποθέσεις που τίθενται, με απολύτως προκλητικό τρόπο, ήδη από το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών είναι να υπάρξει ένας αυτόματος μηχανισμός οριζόντιων περικοπών σε βάρος των εισοδημάτων των Ελλήνων, σε περίπτωση απόκλισης των στόχων του Μνημονίου 2, που αποτελούν ως γνωστόν παραλογισμό εξαιτίας της συνεχιζόμενης ύφεσης, που δεν επιτρέπει ανάκαμψη στην εσωτερική αγορά. Αλλά στην εξέλιξη θα προκαλέσει και την αναγκαιότητα νέων διορθωτικών και όχι διαρθρωτικών μέτρων.
Πέρα από αυτόν τον μηχανισμό το Βερολίνο διακηρύσσει ως προαπαιτούμενο για ένα Μνημόνιο 3, τον έλεγχο διαχείρισης των προϋπολογισμών της χώρας με ξένους τεχνοκράτες, καταργώντας με τον τρόπο αυτό το Ελληνικό υπουργείο Οικονομικών και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και περνώντας σε ξένη διοίκηση, Γερμανική και τα τελευταία υπολείμματα εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιοίκητου. Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία θέλει να εμπεδώσει σε μια προβληματική από πλευράς χρέους και ελλειμμάτων χώρα της ευρωζώνης, το νέο περιβάλλον που οραματίζεται για το σύνολο της Ευρώπης, μέσα από την αναθεώρηση των συνθηκών του ευρώ, που επιδιώκει.
Απέναντι στις δραματικές αυτές εξελίξεις το πολιτικό σύστημα, όχι μόνον σε επίπεδο συγκυβέρνησης, αλλά και αντιπολίτευσης , δεξιάς και αριστεράς, να αναλάβει τις ευθύνες του και να διαπραγματευθεί επιτέλους με την ζώνη του ευρώ, μέτοχος της οποίας παραμένει η Ελλάδα.
Ο τρόπος είναι σχετικά απλός. Από το Μνημόνιο 1 η Ελλάδα , βάση των συμφωνιών έχει λαμβάνειν περίπου άλλα 5 δις ευρώ, πέραν των 31, 5 δισ. ευρώ. Από το Μνημόνιο 2 και τη δανειακή σύμβαση που το συνοδεύει η Ελλάδα έχει λαμβάνειν το σύνολο των δανειακών κεφαλαίων που προβλέπονται και είναι περίπου 127 δις ευρώ, μαζί με τηνανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Σύνολο λοιπόν έχουμε λαμβάνειν 132 δισ. ευρώ , με τα μέτρα που αντιστοιχούν σε αυτά μετά την ψήφιση του πακέτου των 13, 9 δις ευρώ, να έχουν ολοκληρωθεί, χωρίς να υπολογίζουμε τυχόν αποκρατικοποιήσεις που θα προκύψουν.
Αλήθεια, ποιος κοροϊδεύει ποιόν ; Και τέλος πάντων κανείς δεν θυμάται ότι από τα 11 δισ. ευρώ , του Νοεμβρίου του 2011, η Ελλάδα αυτοχρηματοδοτείται, με έντοκα και τώρα πλέον έχει φθάσει στο όριο των πρωτογενών πλεονασμάτων, παρά τα επαίσχυντα επιτόκια που της έχουν επιβληθεί από τους τάχα ευρωπαίους εταίρους της.
Προσοχή η καλύτερη πρόταση για το ελληνικό ζήτημα, που αποδέχεται ως λύση και το ΔΝΤ, είναι της διεθνούς των τραπεζών, μέσω των δημόσιων δηλώσεων του Νταλάρα. Η λύση βρίσκεται στην μείωση των επιτοκίων και τίποτα άλλο. Φθάνει πια η οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων. Μας χρωστούν οι πιστωτές τα υπεσχημένα και όχι εμείς στους πιστωτές, επίσης τα υπεσχημένα...
