- Μια ολόκληρη κοινωνία εξοντώνεται...
- Η δημόσια περιουσία εκχωρείται αντί «πινακίου φακής»...
- Το κράτος διαλύεται και οι κοινωνικοί θεσμοί και οι κοινωνικές υπηρεσίες θα αποτελούν σε λίγο παρελθόν...
Όμως για όλα αυτά κανένας δεν πρέπει να αντιδρά, να διαμαρτύρεται, να αντιστέκεται, γιατί αυτόματα -σύμφωνα με τη «λογική» του συστημικού / μνημονιακού στρατοπέδου- ανήκει στην επάρατο κατηγορία των «λαϊκιστών»... Αυτών που υπονομεύουν την προσπάθεια «εθνικής σωτηρίας» των κυβερνώντων υποτακτικών του 4ου Ράιχ, αυτών -που όπως και οι Ιταλοί ψηφοφόροι- είναι ανάξιοι, πνευματικά ανεπαρκείς και κατώτεροι των απαιτήσεων της ιστορικής συγκυρίας.
Αφού ευτέλισαν, απαξίωσαν και συκοφάντησαν τον ελληνικό λαό, προκειμένου να τον οδηγήσουν στα δεσμά της τραπεζικής δικτατορίας και του 4ου Ράιχ, αφού τον εκβίασαν, τον τρομοκράτησαν, τον απείλησαν, τώρα θέλουν να του κρεμάσουν και την «ταμπέλα» του λαϊκισμού.
Τι σημαίνει όμως λαϊκισμός; Σύμφωνα με την κλασική εννοιολόγηση, περιγράφει την αγνόηση και υπέρβαση των θεσμικών / δικαιικών κανόνων και περιεχομένων από την πλευρά της εξουσίας, την εξαπάτηση του λαού με ψευδείς υποσχέσεις, την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων. ..
Τέτοιου είδους λαϊκισμό -και μάλιστα στην πλέον ευτελή και κυνική μορφή του- άσκησαν και ασκούν κατ’ εξοχήν οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας, χωρίς βεβαίως να απαλλάσσονται των ευθυνών τους και οι προκάτοχοι τους.
Όμως σήμερα, όπου η εκτελεστική εξουσία, με τη μορφή της υποτελούς μνημονιακής συγκυβέρνησης δεν αισθάνονται καν την ανάγκη να απολογηθεί ή να διαλεχθεί έστω με την κοινωνία, παρατηρούμε μια πλήρη αντιστροφή της «πυραμίδας» των ευθυνών. ..
Ο χυδαίος, ο απροκάλυπτος λαϊκισμός που χαρακτηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές και την ασκούμενη με «ευλάβεια» επί 24ωρου βάσεως προπαγάνδα, θεωρείται από την «τριμερή» του Μνημονίου ως «ιδιότητα» και πρακτική στάση κάθε πολιτικού και κοινωνικού φορέα, κάθε πολίτη που αντιδρά και απορρίπτει την καταστροφική πολιτική που διαλύει τη χώρα και την κοινωνία.
Κάθε αντίδραση προς τα μνημονιακά μέτρα, κάθε κινητοποίηση, κάθε διαμαρτυρία χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση είτε τρομοκρατικής προέλευσης ενέργεια, είτε ευτελής λαϊκισμός , είτε και τα δύο μαζί...
Ο μνημονιακός αντιλαϊκισμός υποκαθιστά την απουσία επιχειρημάτων, το πολιτικό, ιδεολογικό και πνευματικό κενό που χαρακτηρίζει μια εξουσία, ένα πολιτικοκομματικό «συμπίλημα» που προωθήθηκε στην εξουσία επειδή συγκεντρώνει τα απαραίτητα για τους δανειστές και την πολιτικοοικονομική εξουσία του 4ου Ράιχ χαρακτηριστικά: ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ, ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΒΟΥΛΗΣΗ, ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ. Αυτό είναι το περιεχόμενο του πιστοποιητικού «πολιτικής νομιμοφροσύνης» που διαθέτει η σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση.
Με μια σημαντική διαφορά: Όπως ο κλασικός λαϊκισμός. έτσι και ο σύγχρονος μνημονικός λαϊκισμός αγνοεί, ευτελίζει και διαλύει τους δημοκρατικούς και κοινωνικούς θεσμούς και κανόνες. Όπως και εκείνος, καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες για ανάπτυξη, για έξοδο από την κρίση. Όμως ο παραδοσιακός λαϊκισμός κολάκευε τον λαό, ενώ ο σύγχρονος -επειδή δεν ζητά ούτε καν μια τυπική κοινωνική νομιμοποίηση- υβρίζει, τρομοκρατεί, καταδιώκει και απειλεί τους πολίτες, τους εργαζομένους, διαλύοντας ακόμα και τη μεσαία τάξη.
Ο σύγχρονος μνημονιακός λαϊκισμός επιχειρεί να ερμηνεύσει ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο με βάση τα δικά του κριτήρια, τις δικές του ανιστόρητες επιλογές. Επιδιώκει να αποδημήσει και σε θεσμικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο κοινωνικής συνείδησης σημαντικές κατακτήσεις, κοινωνικές και ανθρωπιστικές αρχές και αξίες που έδωσαν το δικό τους νόημα σε μια μακρά περίοδο.
Σ' αυτό το λάθος πέφτουν κάποιες φορές και καλόπιστοι πολίτες ή αναλυτές, υπό το βάρος της σημερινής καταστροφικής εξέλιξης. Χρειάζεται νηφάλια και αντικειμενική κρίση για να μπορέσουμε σήμερα να αξιολογήσουμε τα κοινωνικά θεσμικά δημοκρατικά επιτεύγματα της μεταπολίτευσης και να αποφύγουμε τα λάθη, τις παραλείψεις, αλλά και την ηθική και πολιτική έκπτωση που οδήγησε στη σημερινή πολύπλευρη κρίση.
Πολλές επιλογές και συμπεριφορές της μεταπολιτευτικής περιόδου αποδυνάμωσαν το πολιτικό σύστημα και εδραίωσαν το φαινόμενο της διαπλοκής. Όμως η «μνημονιακή» περίοδος έχει τη δική της καταστροφική «αυτονομία», αποτελεί μια ιστορική τομή που αφορά την ίδια την εθνική μας κυριαρχία και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ορισμένοι, όπως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θέλουν να φέρουν τη μεταπολίτευση και τις ηγεσίες της στα δικά τους μέτρα, να τους χρησιμοποιήσουν ως στοιχεία νομιμοποίησης των δικών τους πολιτικών ανομημάτων... Φθάσαμε στο σημείο ο κ. Σαμαράς να θεωρεί ότι και ο ίδιος ο ιδρυτής της ΝΔ θα συμφωνούσε με τα Μνημόνια, το 4ο Ράιχ και τις επιλογές που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.
«Οι πράξεις των νεκρών τυραννούν τα μυαλά των ζωντανών, που τους επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους» (Κ. Μαρξ, «Γαλλικά Κείμενα»)...Ιδίως όταν οι ζωντανοί δεν αποτελούν παρά πολιτικές σκιές...
