Εισαγωγή ιστολογίου: Η πολυδιαφημισμένη συνάντηση Ομπάμα - Ερντογάν, από αρκετούς δημοσιογράφους χαρακτηρίστηκε ως "φιάσκο", το οποίο άγγιξε και ίσως προσπέρασε και τα όρια των καλών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Τόσο δυτικές, όσο και τουρκικές εφημερίδες "διαφήμισαν" την συνάντηση του πλανητάρχη με τον τούρκο πρωθυπουργό ως "αποτυχημένη", προσθέτοντας επιπλέον πως ο Ταγίπ Ερντογάν δεν μπόρεσε να πάρει τίποτε από όσα ζήτησε.
Ενδεχομένως αυτή είναι η μία πλευρά του "νομίσματος", αφού υπάρχουν δύο αδιαμφισβήτητα και σαφέστατα δεδομένα:
- Πρώτον, το ότι ο Ομπάμα είναι ο "πλανητάρχης" και ο Ερντογάν ένα πειθήνιο (τοποθετημένο) όργανο των ΗΠΑ και
- δεύτερον, ότι η συνάντηση διήρκεσε 6 ολόκληρες ώρες!
Έτσι, με βάση αυτούς τους δύο αδιαμφισβήτητους "παράγοντες", είναι σαφές πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ζήτησε κάτι ο αμερικανός πρόεδρος και ο κ. Ερντογάν να αρνήθηκε να το υλοποιήσει.
Συρία και Ιράν, καθώς και ανατολική Μεσόγειος, αποτελούν τα κορυφαία θέματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία επιθυμεί να γίνει ο απόλυτος γεωπολιτικός και γεω-οικονομικός κυρίαρχος, ικανοποιώντας στον απόλυτο βαθμό τις στοχεύσεις της στα δύο συγκεκριμένα θέματα. Καιο τοποθετημένος στην πολιτική ζωή της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν (μία "φυσική" συνέχεια των κεμαλιστών, με φιλοδυτικό πρόσωπο και με το ισλάμ ως "όπλο" επιρροής σε μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας), φυσικά δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτε από όσα του απαίτησε ο κ. Ομπάμα. Τα φληναφήματα περί "διαφωνίας" των δύο αντρών και "αποτυχίας" της συνάντησής τους, απευθύνονται προς εκείνους που δεν γνωρίζουν την πραγματική σχέση (αφεντικού και υποτακτικού) που υπάρχει μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας.
Η κοινή λογική υποδεικνύει πως στην περίπτωση που υπήρχε "διαφωνία", τότε ο αμερικανός πρόεδρος δεν θα ξόδευε 6 ολόκληρες ώρες για να "πείσει" τον "κυρίαρχο άντρα" της Τουρκίας. Θα του έδειχνε την έξοδο και θα ακολουθούσε σειρά διπλωματικών και "άλλων" ενεργειών, προκειμένου να επανέλθει ο κ. Ερντογάν στην "κανονική πορεία".
Γιατί, όμως, χρειάστηκαν έξι ολόκληρες ώρες για να συζητήσουν οι δύο άντρες;
Κατ' αρχήν θα πρέπει να ξεκαθαριστεί πως η συνάντηση έγινε για να δοθούν εντολές που δεν δίνονται ούτε μέσω διπλωματών, ούτε -φυσικά- δια τηλεφώνου. Και προφανέστατα, δεν μίλησαν μόνο οι δύο άντρες, αλλά ομάδα ειδικών αμερικανών συμβούλων ενημέρωσε τον τούρκο πρωθυπουργό και την συνοδεία του, για το τι πρέπει να κάνει και πως πρέπει να κινηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα η Τουρκία.
Σε αυτή την περίπτωση και με δεδομένη την "διπλωματική τουρκική κουλτούρα" (βλ. παζάρεμα), η οποία έχει ως βάση τα ανταλλάγματα, το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να εστιάσουμε είναι ακριβώς αυτό. Δηλαδή, τι ακριβώς ζήτησε και τι τελικά κατόρθωσε να πάρει ο κ. Ερντογάν για την Τουρκία, προκειμένου να μπορέσει να γίνει πειστικότερος στους τούρκους πολίτες.
Συγκεκριμένα, η Ελλάδα θα πρέπει να ανησυχεί πολύ σοβαρά για το ενδεχόμενο κάποιας συμφωνίας μεταξύ Ομπάμα και Ερντογάν, η οποία έχει δυσμενείς εξελίξεις - αποτελέσματα για τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σχετικά με το Αιγαίο, την ΑΟΖ και την Ελληνική Θράκη.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το δεδομένο της μη ικανοποίησης του αιτήματος για συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον αμερικανό πρόεδρο, τότε οι ανησυχίες θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερο από ισχυρές.
Αφήνοντας στην άκρη τις γελοιότητες περί "διαφωνίας", ίσως θα πρέπει να επικεντρωθούμε όχι μόνο στο τι συζήτησαν οι δύο "αρχηγοί", αλλά κυρίως στο τι ανέλαβε να υλοποιήσει ο Ερντογάν και με ποιά ανταλλάγματα. Έτσι, με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε πως η συνάντηση Ομπάμα - Ερντογάν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη και -έστω και μερικώς- κατέστη δυνατό το να μην ανακοινωθούν το περιεχόμενο και τα αποτελέσματά της, αφού το γνωστό πολιτικό ρητό είναι σαφές: "γίνονται πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και γίνονται πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται"... Και η επιτυχία της συνάντησης αυτής, είναι -δυστυχώς- μία τεράστια αποτυχία της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει απωλέσει την θέση και του θεατή, αφού στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτη στις ό,ποιες εξελίξεις, συναντήσεις και συμφωνίες γίνονται για την περιοχή και πιθανότατα εις βάρος της Ελλάδας.
Ο Ερντογάν, ο Ομπάμα και η… «πόρτα» Σαμαρά
Η σιωπή της Ελλάδας αποθρασύνει τον "βρώμικο" Ερντογάν
Οι τουρκικές προκλήσεις χωρίς όριο συνεχίζονται. Γιατί κύριοι;
Η Τουρκία είναι η ηγέτιδα δύναμη -και με τη βούλα Ομπάμα- της ευρύτερης περιοχής μας. Έντεκα χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία ο Ερντογάν απάλλαξε τη χώρα του από τη «θανάσιμη αγκαλιά» του ΔΝΤ και την αναγορεύει πλέον στην κυρίαρχη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη σε μια τεράστια περιοχή. Από τα Βαλκάνια μέχρι τον Καύκασο, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπου εξελίσσονται ή παραμονεύουν σχεδόν όλες οι σημαντικές σύγχρονες εστίες κρίσεων.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα «τρώει πόρτα». Στα ίδια χρόνια της παντοδυναμίας του Ερντογάν,
πέρασαν πέντε πρωθυπουργοί. Σημίτης, Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου φρόντισαν να «βουλιάξουν» τη χώρα, με το μερίδιο ευθύνης του ο καθένας. Παπαδήμος ο μεταβατικός διαχειριστής. Και σήμερα Σαμαράς, με μια ξεκάθαρη εμμονή στην ταύτιση με το Βερολίνο, γεγονός που αναγκάζει της ΗΠΑ να βγάλουν την Ελλάδα από το χάρτη των προτεραιοτήτων τους.
Σημειωτέον, ότι όλοι τους κορόιδευαν τον Ερντογάν για το ότι δεν ξέρει αγγλικά. Ούτε να προφέρει το «yes». Όμως εκείνος κατάφερε να «τουμπάρει» Μπους και Ομπάμα, να «βάλει από κάτω» όλους τους γείτονες και να αντιμετωπίζει τη Μέρκελ ως ίσος προς ίση, αποδεικνύοντας ότι γνωρίζει πολύ καλά το «no».
Το διπλό φιάσκο
Κάπως έτσι εξηγείται το διπλό φιάσκο της περασμένης εβδομάδας για την ελληνική κυβέρνηση και η βαριά προσωπική ήττα που υπέστη ο Έλληνας πρωθυπουργός. Καθώς ο Ομπάμα υποδεχόταν τον Ερντογάν στο Λευκό Οίκο με τιμές… Σουλτάνου, βρήκε χρόνο και εκτός πρωτοκόλλου για να συζητήσει μαζί του για πάνω από έξι ώρες, δέχτηκε στην ατζέντα θέματα που δεν ήθελε να συζητηθούν και τον ανακήρυξε «μέγα φίλο της Αμερικής». Και την ίδια ώρα, οι υπηρεσίες του έστελναν το μήνυμα στην Αθήνα ότι δεν βρίσκει δυστυχώς χρόνο να δει τον Σαμαρά, τις ημέρες που θα βρισκόταν στις ΗΠΑ, μεταξύ 2-6 Ιουνίου.
Το δε πιο εκκωφαντικό είναι ότι ο Ερντογάν πήγε στην Ουάσιγκτον για να δει τον Ομπάμα έχοντας ξεκάθαρη στρατηγική και ατζέντα, που «οπλίζει» τη στρατηγική συνεργασία της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, αλλά και η οποία του επέτρεψε «να βάλει από κάτω» ακόμα και τους Ισραηλινούς. Δέχτηκε την κατόπιν διαταγής Ομπάμα συγνώμη Νετανιάχου για τα γεγονότα «με τα πλοία της ειρήνης», αλλά μέχρι εκεί. Δεν παζαρεύει την πρωτοκαθεδρία του στην περιοχή. Έτσι, επιβεβαίωσε στον… εμβρόντητο Ομπάμα, ότι ετοιμάζεται να επισκεφθεί τη Γάζα, γεγονός που προκαλεί… ανατριχίλα στο άλλοτε ανίκητο Τελ Αβίβ. Που «έβηχε» και η Ουάσιγκτον πάθαινε «πνευμονία».
Παρασκήνιο και εξηγήσεις
Στο πρωθυπουργικό επιτελείο περίμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ο Ομπάμα θα άλλαζε στάση. Έδιναν μάχη γι’ αυτό πολλοί. Σύσσωμο το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ, αλλά και το πανίσχυρο εβραϊκό. Η συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ ενδιαφέρει τους Αμερικανούς, αλλά, όπως αποδείχτηκε, όχι και μέχρι… τρέλας. Προσπάθησαν και οι ελληνικής καταγωγής γερουσιαστές και βουλευτές, οι διπλωμάτες, οι πάντες. Όλοι τους όμως «έπεσαν σε τοίχο».
Οι εξηγήσεις είναι απλές: Οι Αμερικανοί ανέκαθεν «ανεβάζουν» ό,ποια χώρα και ηγέτη θεωρούν χρήσιμους. Ή όποιον έχει τα φόντα να τους αποδείξει, ότι με την ισχύ του δεν μπορούν να παίξουν. Με τον Ερντογάν και την Τουρκία ισχύουν όλα. Η γεωπολιτική και γεωενεργειακή στρατηγική τους, με πρώτο φόντο τις κρίσεις σε Συρία και Ιράν, αλλά και την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και την ασφάλεια των ενεργειακών αγωγών, εξυπηρετείται μέσα από μια στενή συμμαχία μαζί τους σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που η σχέση τους με την Ελλάδα να παίρνει εντελώς συμπληρωματικό χαρακτήρα.
Ποιο είναι το ανησυχητικό; Τα άγνωστα ανταλλάγματα, που έχει ήδη εξασφαλίσει ο Ερντογάν για αυτή τη συμμαχία με τις ΗΠΑ. Κυρίως αυτά, που σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές διαφορές και τη στάση των Αμερικανών πάνω στα δικά μας ανοικτά εθνικά θέματα.
Από την Presstime
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
