του Στέλιου Συρμόγλου
Η πολιτική που ασκήθηκε σ’ αυτόν τον τόπο, ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, υπήρξε ένα είδος διαδοχικών θεομηνιών. Το σύνδρομο του ατελούς και της βεβιασμένης επωάσεως, οφειλομένης στην...αυθαιρεσία των πολιτικών, αλλά και μελών της κοινωνίας, οδήγησε σε μια σύγχυση γύρω από τα θέματα της παιδείας. Και η σύγχυση αυτή εκφράζεται δια του “κατά προσέγγιση” και δημιουργεί την ανάγκη μιας ψευδούς σιγουριάς, η οποία εκφέρεται με το αντισταθμιστικό εκείνο ” δεν βαριέσαι”, που ακολουθεί στα νεοελληνικά χείλη, κάθε σχεδόν έννοια, κάθε κρίση, κάθε αντίδραση…
Η σκόπιμη, επίσης, καταστροφή της γλώσσας που οδήγησε στην πολυσημία των λέξεων άνοιξε το δρόμο του πολιτικού βερμπαλισμού. Ετσι νικάνε οι λέξεις τις έννοιες τους, νικιέται του λαού η νοημοσύνη, μας νικάει όλους η πραγματικότητα και νικημένη κατά κράτος η ζωή μας, κρατάει την πολυτέλεια να τραγουδάει “νίκες” πολλές, των μεν κατά των δε, και σε τελευταία ανάλυση να βγαίνουμε όλοι νικητές, δηλαδή ηττημένοι. Αυτή είναι στην πράξη η πολιτική και η κοινωνική γύμνια! Ανίκανοι οι λίγοι να λογοδοτήσουν, επιδίδονται σε αμετροέπεια και ενέργειες απογυμνωμένες κάθε ηθικής λογικής, κάθε ελευθερίας εκ του ήθους, γιατί η ελευθερία εκ του νόμου είναι αφηρημένη. Ετσι, νικάνε και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων.
Το “μέγα” θέμα των ημερών: Η “κυοφορούμενη” απεργία των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης εν μέσω πανελληνίων εξετάσεων και η…αποφασιστική αντίδραση της κυβέρνησης, στο πλαίσο της επίδειξης μιας σατραπικής και αυταρχικής λογικής, με τη σπασμωδική πρωθυπουργική απόφαση της επιστράτευσης των καθηγητών. Η εν χορδαίς και οργάνοις “αποφασιτικότητα” του πρωθυπουργού, ικανοποιεί τους κυβερνητικούς “δικτάτορες” των αριθμών και της παραγωγής πολιτικής βλακείας, που πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων την αναπηρία τους.
Η αντιμετώπιση δε του “ευαίσθητου” θέματος από τα ΜΜΕ των συγκροτημένων επιχειρηματικών συμφερόντων, που με εργώδη προσπάθεια συμβάλλουν εν πολλοίς στην αποκοπή της σκέψης των πολιτών, καταδείχνει για μια ακόμη φορά ένα μεσσιανισμό στην πληροφόρηση, μια πτώχευση της δημοσιογραφίας και μια υποβάθμιση της κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας.
Το όλο θέμα της “σύγκρουσης” κυβέρνησης-καθηγητών όζει ανοησίας και επιπολαιότητας με “μπόλικο” καρύκευμα πολιτικής αυθαιρεσίας, στα όρια της περιχαρακωμένης νοοτροπίας μιας κοινωνίας ευαίσθητης στο επιδερμικό. Μιας κοινωνίας που δεν έχει αποκτήσει ευρύτερα διαδεδομένο και συνειδητοποιημένο σοφικό δυναμισμό, οπότε και δεν έχει τη δυνατότητα από ένα υψηλού επιπέδου καλλιεργημένο περιβάλλον, να εκπαιδεύσει τη διάνοια εκείνη που ώριμη, θα επιβάλει σ’ όλους τη σφραγίδα της μεγαλοφυίας της, δίχως πολιτικά παιχνίδια και ακκισμούς, με συναίσθηση της βαρύτητας της προσφοράς της.
Η σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν η κυβέρνηση επιδείκνυε ευελιξία λόγω των περιστάσεων ή αν οι καθηγητές δεν είχαν εγκλωβιστεί στην πολιτική “παγίδα” της κυβέρνησης και δεν είχαν ολισθήσει στον αβδηριτισμό τους…Οι εξετάσεις, όπως διατρανώνουν κυβερνητικά χείλη και τα διάφορα “παπαγαλάκια” της προπαγανδιστικής λογικής, θα διεξαχθούν ανυπερθέτως και ομαλώς. Ολα καλά, λοιπόν!..
Η ουσία του θέματος, ωστόσο, είναι το συμπέρασμα που εξάγεται από την εξέλιξη αυτής τραγελαφικής κατάστασης. Και ναι μεν μαθητές και γονείς νιώθουν “ανακουφισμένοι”, για την απαρέγκλιτη τήρηση του χρονοδιαγράμματος των εξετάσεων, οπότε δεν ανατρέπεται και το όποιο οικογενειακό πρόγραμμα ενώπιον διακοπών ή άλλων κοινωνικών υποχρεώσεων, αλλά τι παιδαγωγικό χαρακτήρα έχει η απόφαση και η ενέργεια της “απογυμνωμένης” από κάθε ηθική υπόσταση και σοβαρότητα κυβέρνησης;
Τι θα “εισπράξει” η ευαίσθητη ψυχή και η αδιαμόρφωτη εν πολλοίς συνείδηση των μαθητών; Αρκεί η “διευκόλυνση” που τους παρείχε η κυβερνητική απόφαση με την επιστράτευση των καθηγητών τους; Τι “μάθημα” κοινωνικής δικαιοσύνης και ελευθερίας διδάσκει η κυβερνηση στους μαθητές και αυριανούς πολίτες; Γιατί ο όρος “ελευθερία¨δεν είναι μονοσήμαντος. Αποτελεί δε κάκιστη πράξη η παρανόηση της κυβερνητικής ελευθερίας, η οποία επηρεάζει την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και την αξιοπρέπεια του πολίτη.
Τι διδάσκεται ο μαθητής από τους κυβερνητικούς χειρισμούς; Την πράξη της ασχίστης ανελευθερίας; Τον απεχθή γύψο των ολιγοφρενών, οι οποίοι επικαλούνται την εκ του νόμου ελευθερία, αλλά δεν διαθέτουν το ήθος της ελευθερίας και περιελίσσονται αθόρυβα ή και θορυβοδώς, με σχετική πάντα ασφάλεια, γύρω από το φρόνημα και την ψυχή των ανύποπτων πολιτών;
Αυτή η πίεση της αυταρχικής κυβερνητικής πλημμυρίδας εν ονόματι της “σωτηρίας” της χώρας και της τήρησης των όρων των μνημονίων, ώστε να ευημερούν πρόσκαιρα οι αριθμοί, αλλά να αυξάνονται οι ζωντανοί-νεκροί αναμεσά μας, να αποσαθρώνεται η κοινωνία και να οδηγείται ο Ελληνισμός στη φελλαχοποίηση, με άνευρους και απαθείς πολίτες επιρρεπείς στις ευκαιριακές πολιτικές “διευκολύνσεις”, είναι ένα ακόμη μάθημα προς τους διαγωνιζόμενους εντός των ημερών μαθητές;
Τόσον η απόλυτη ελευθερία, όσον και ο απόλυτος περιορισμός, αποτελούν ασθένεια του Πολιτεύματος, η οποία οφείλεται στην κακή παιδεία, με κύρια χαρακτηριατικά της την ασυδοσία, την αυταρχικότητα και την αναρχία. και στη μία μορφή και στην άλλη απουσιάζουν ο σεβασμός και η εντροπή, το μέτρον και η αναλογία μεταξύ ανάγκης και ελευθερίας, υποχρεώσεων και δικαιωμάτων. Και η κακή παιδεία εκτρέφει “κηφήνες”, συκοφάντες, απατεώνες, λωποδύτες, καταχρηστές και προδότες.
Οι “κηφήνες” μάλιστα στο χώρο της πολιτικής συνιστούν μικρόβιο της πλέον επικίνδυνης κοινωνικής ασθένειας. Και δεν είναι άλλοι από τους δημαγωγούς. Το μέλι, που αποτελεί την κατ’ εξοχήν τροφή των κηφήνων, χρησιμοποιούν οι πολιτικοί “κηφήνες” για να αλείφουν με ελάχιστη ποσότητα το δάκτυλο της κοινωνίας, ώστε να αδρανεί ή να δέχεται την όποια αυταρχική κυβερνητική πολιτική.
Ετσι στην ελληνική κοινωνία συμβαίνουν σημαντικές μεταστοιχειώσεις, με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, οι οποίες ξεκινούν από την αλλοίωση του ήθους και της παιδείας, προς το χειρότερο. Και επικρατεί η μυθολογία της ανάγκης, η μονοκαλλιέργεια της κονωνιστικής ιδεολογίας. Με την ελληνική γλώσσα να έχει καταντήσει απλώς συνθηματολογική και με τους ακαλλιέργητους, ψευτοενημερωμένους ψευδοαστούς, γοητευμένους από τους τεχνίτες των “πολιτικών και στοχαστικών προσαρμογών” να νομίζουν ότι υπηρετούν κλίμακα αξιών, αλλά επί της ουσίας σε μια αξία είναι προσδεμένοι: Την κοινωνική μελλοντολογία. Χωρίς πρότυπο ζωής. Παθητικοί θεατές εκτροπών και προκλήσεων.
