Η κυβέρνηση αποφάσισε να επιστρατεύσει τους καθηγητές. Είναι μία πράξη ακατανόητη. Κανονικά θα έπρεπε να τους αφήσει να απεργήσουν και να μην τους δώσει άλλοθι. Να μην γίνουν οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια. Έτσι κι αλλιώς όλο το σύστημα βρίσκεται σε απαξία εδώ και καιρό. Η Παιδεία έχει χρεοκοπήσει σε αυτή την χώρα πριν την Οικονομία.
Οι εκπαιδευτικοί επιτελούν ένα από τα πιο σημαντικά έργα στην κοινωνία μας. Είναι η αλήθεια, ανεξάρτητα από το αν το συνδικαλιστικό τους κίνημα έχει φροντίσει να ξεχάσουμε αυτή την παράμετρο τα τελευταία χρόνια.
Όχι ότι οι κυβερνήσεις και τα κόμματα δεν έχουν μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο της ελληνικής Παιδείας. Κάθε άλλο! Η κομματοκρατία σκότωσε κάθε ίχνος ελεύθερου πνεύματος κι όλοι παγιδεύτηκαν (παγιδευτήκαμε) μέσα σε στερεότυπα που ελάχιστη σχέση έχουν με την πρόοδο, με την έρευνα, με την εκπαίδευση.
Οι καταλήψεις στα σχολεία έγιναν σύμβολο «κοινωνικών αγώνων». Η μάχη ενάντια στην «εντατικοποίηση» ήταν ο οδηγός για ένα σχολείο που έχει πάψει εδώ και καιρό να εξυπηρετεί τις ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας.
Πολλοί μιλούν για τις λίγες ώρες που διδάσκουν οι καθηγητές σε σχέση με τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό. Άλλοι θα πουν ότι οι Έλληνες καθηγητές πληρώνονται πολύ λιγότερο απ’ ό,τι οι συνάδελφοί τους στην Ευρώπη. Και κάποιος τρίτος θα μας θυμίσει ότι βρισκόμαστε στην εποχή της κρίσης και του μνημονίου.
Για όλα αυτά μπορούμε να μιλάμε για ώρες και να μην βγάζουμε άκρη. Είναι επιχειρήματα που στηρίζουν στην παρούσα φάση τις θέσεις των μεν ή των δε, αλλά επί της ουσίας δεν απαντούν σε ένα βασικό ερώτημα: Τι είδους εκπαίδευση έχουμε, τι εκπαίδευση θέλουμε να έχουμε και πως θα το πετύχουμε;
Το τι συμβαίνει το γνωρίζουμε. Το τι θέλουμε πρέπει να συζητήσουμε. Όχι για να επιβάλλει ο ένας την άποψή του στον άλλον, αλλά για να οργανώσουμε, επιτέλους, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του λαού και να αντέχει στο πέρασμα του χρόνου.
Μπορεί τα κόμματα να μην μπορούν να συνεννοηθούν για το αν πρέπει να πουληθεί η ΕΥΔΑΠ κι αυτό είναι φυσικό. Αλλά για την Παιδεία πρέπει να αναζητήσουν τα κοινά στοιχεία, με την βοήθεια (πάντοτε) των ανθρώπων του πνεύματος. Είναι εθνική υπόθεση η Παιδεία. Εκτός κι αν θεωρούμε φυσιολογικό να έρχεται κάθε δύο – τρία χρόνια και μία νέα «μεταρρύθμιση», που στην πράξη δεν είναι κάτι άλλο από εκείνο που κουβαλάει στο κεφάλι του ο κάθε νέος υπουργός. Κάθε υπουργός, λοιπόν, κι ένα νέο σχέδιο ή αλλιώς «μαθαίνοντας πολιτική στην πλάτη των παιδιών μας».
Ήταν λάθος η επιστράτευση. Ήταν προτιμότερο να ζήσουμε μία κατάσταση στα άκρα κι αυτό να οδηγήσει στο τέλος σε έναν διάλογο ουσίας από το να σβήσουμε πρόχειρα την φωτιά κι αυτή να συνεχίσει να σιγοκαίει αθέατη κάτω από τα χόρτα. Ακόμη κι αν ολοκληρωθούν με ομαλότητα οι εξετάσεις, το σχολείο δεν θα είναι καλύτερο από αυτό που ήταν μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα.
