Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Δεν είναι το επιθετικό άρθρο της εφημερίδας «Αυγή» εις βάρος των διοικήσεων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με αφορμή τα τεκταινόμενα με την απεργία των εκπαιδευτικών, που σηματοδοτεί το τέλος των συνδικάτων στην Ελλάδα. Οι περισπούδαστοι αυτοί «θεσμοί», συνέχεια των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ, μόνιμο «στήριγμα» της εκάστοτε διακυβέρνησης, ευθύνονται για την άθλια κατάσταση στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, τόσο όσο και τα κόμματα. Τα συνδικάτα την τελευταία τριετία απέτυχαν παταγωδώς να προστατέψουν από την «τρόικα» και τις ντιρεκτίβες της κατοχής τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Πριν όμως από αυτή την τριετία δεν θέλησαν να συνειδητοποιήσουν και να υπερασπιστούν τα πραγματικά δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούσαν. Γιατί τα συνδικάτα τελικά δεν εκπροσωπούσαν και δεν αγωνιούσαν για τους εργαζομένους ή τις εταιρίες, ειδικά αυτές του δημόσιου συμφέροντος, ή τα πανεπιστήμια που αποτελούσαν μέρος τους. Εργάζονταν και αγωνιούσαν μόνο για τον εαυτό τους• τα συμφέροντα των συνδικαλιστών, που ζούσαν με προνόμια και ασυλίες που το ίδιο το σύστημα κομματικής διακυβέρνησης και οι δομές της κρατικοδίαιτης διαπλοκής παραχωρούσαν, χρησιμοποιώντας τους ως «μοχλούς χειραγώγησης» στους μαζικούς εργασιακούς, και όχι μόνον, χώρους. Θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες πριν από την οικονομική κατάρρευση της χώρας, το 2009-2010, οι συνδικαλιστές δεν εργάζονταν, είχαν διπλούς μισθούς, έβγαιναν πιο γρήγορα στη σύνταξη από τους εργαζομένους που εκπροσωπούσαν. Συμμετείχαν στις επιτροπές προμηθειών και στις επιτροπές για τις προαγωγές και τις μεταθέσεις των εργαζομένων, αυτοί δηλαδή αξιολογούσαν τους υπαλλήλους, με κομματικά και προσωπικά κριτήρια και όχι αντικειμενικά. Παράλληλα, ήταν μόνιμοι συνομιλητές των κομματικών επιτελείων, ειδικά αυτών της εξουσίας, ενεπλάκησαν στα ευρωπαϊκά συνδικάτα, είχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία για την αξιοποίηση κοινοτικών προγραμμάτων κατάρτισης και άλλων, οργάνωναν τους νόμους με τη διαπλοκή και συμμετείχαν με θεσμικό τρόπο στις συζητήσεις με την εργοδοσία.
Ολα αυτά τα χρόνια τα συνδικάτα μονίμως πλειοδοτούσαν σε διεκδικήσεις, μη λαμβάνοντας υπόψη το συμφέρον του Δημοσίου ή την οικονομική κατάσταση των ΔΕΚΟ. Αντί να λειτουργούν με ορθολογισμό και συγκρότηση, ήταν αυτά που επέβαλλαν στις κυβερνήσεις την εύκολη λύση των επιδομάτων για την κάθε ειδική κατηγορία. Θεοποίησαν την κακοδιαχείριση. Η πρακτική της νομιμοποίησής τους ήταν, από τη μία, να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς τη συγκρότηση γενικών συνελεύσεων, άρα με τον καιρό απομαζικοποιούνταν στην πράξη τα συνδικάτα, και, από την άλλη, με όρους «επανάστασης των μπολσεβίκων» προκήρυσσαν απεργίες και καταλάμβαναν τα κέντρα των πόλεων και ειδικά της Αθήνας, δημιουργώντας κομφούζιο και μην επιτρέποντας στους άλλους εργαζομένους να πάνε στη δουλειά τους. Ταυτόχρονα, φυσικά, είχαν φροντίσει οι απεργούντες να πληρώνονται κανονικά σαν να εργάζονταν, αφαιρώντας κάθε ηρωική εκδοχή στην απεργιακή κινητοποίηση. Τα συνδικάτα με τις κομματικά ή επιχειρηματικά εγκάθετες ηγεσίες τους είχαν οργανώσει και το δίκτυο της διαφθοράς σε κομματική βάση και ποσοστά, όπως για παράδειγμα στις εφορίες, ή κάλυπταν τους επίορκους και ευνοούμενους εργαζομένους εις βάρος των υπολοίπων.
Τα συνδικάτα κατέρρευσαν με θόρυβο, μόλις η χώρα μπήκε στα Μνημόνια. Εδειξαν παντελή αδυναμία να υπερασπιστούν έστω μέρος του πλαισίου των εργασιακών δικαιωμάτων. Το πλέον χαρακτηριστικό, γνωστοί συνδικαλιστές, με πλέον επώνυμο τον Γ. Κουτρουμάνη, ανέλαβαν θέσεις-κλειδιά, ακόμη και το υπουργείο Εργασίας, κονιορτοποιώντας επί των ημερών τους τα δίκαια των εργαζομένων, που όλα τα προηγούμενα χρόνια φέρεται ότι προστάτευαν και διεκδικούσαν. Είναι ευτύχημα πλέον ότι οι εργαζόμενοι, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, έχουν απαλλαγεί επί της ουσίας από τα συνδικάτα. Τουλάχιστον δεν προδίδονται εκ των έσω και δεν καρπώνονται ωφελήματα, προσωπικά και πολιτικά, «συνάδελφοί» τους που στην καλύτερη των περιπτώσεων έπαιζαν και παίζουν τον ρόλο του Πήλιου Γούση…
Πηγή: Δημοκρατία
