Όταν σε πνίγει το άδικο…

Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου

Το "γράμμα στον πατέρα" που απέστειλε υποτίθεται ένας μικρός ποδοσφαιριστής στον γονιό του, γράφτηκε από τον Paco Merino,έναν Ισπανό δημοσιογράφο και διευθυντή αθλητικού τμήματος στην εφημερίδα El Dia de Cordoba. Είχε μεγάλη απήχηση τόσο στην Ισπανία όσο και στην χώρα μας, ή όπου κι αν προωθήθηκε μεταφρασμένο. 

Για την ιστορία αναφέρω πως πρώτο το acadimies.gr το ανάρτησε πριν από ένα χρόνο σχεδόν (13/11/2011), ως βασικό άρθρο στη θεματολογία του, και μετά από μετάφραση του Μάκη Ταγταλίδη,διευθυντή της ελληνικής έκδοσης mr-football.
*Tο πρωτογενές κείμενο του "γράμματος" θα το βρείτε στο τέλος του άρθρου

Το συγκεκριμένο γράμμα τοιχοκολλήθηκε έξω από πολλά αθλητικά κέντρα, και κάνοντας το κύκλο του στο διαδίκτυο, μου το ξαναστέλνουν φίλοι μου ως νέο, αλλά πλέον με διαφορετική πηγή. Το τελευταίο που με απασχολεί σε αυτή τη φάση, είναι η… πρωτοκαθεδρία και η δημοσιογραφική πρωτιά, ξεκαθαρίζω. Απλά για άλλη μια φορά, στάθηκε εφαλτήριο γνήσιου προσωπικού προβληματισμού για το που πηγαίνει γενικότερα το ζήτημα των ακαδημιών στη προδομένη μας πατρίδα και μαζί τους, τα παιδιά που απασχολούνται σε αυτές.

Η επιστολή που με τόση μαεστρία συνέταξε ο Ισπανός, στέλνει σαφές μήνυμα στους γονείς να μην ξεχνούν το ρόλο τους και να μην καταπιέζουν τα παιδιά τους, κινητοποιώντας το ένστικτο της αυτοκριτικής. Βέβαια, παρέλειψε να αναφέρει και δικαίως καθώς ζει στην Ισπανία, μία μικρή λεπτομέρεια που ίσως κάνει τη διαφορά στις συμπεριφορές των γονιών. Και δεν είναι άλλη από τη χώρα που αναφέρεται…

Ζώντας σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό διαφθοράς από κάθε άλλη ευρωπαϊκή, -σύμφωνα με έναν παγκόσμιο δείκτη της οργάνωσης Διεθνούς Διαφάνειας, ευρισκόμενη μάλιστα χαμηλότερα από την πρώην κομμουνιστική Βουλγαρία, όπως επισημαίνει το πρακτορείο Reuters-, πουθενά δεν νιώθεις και πολύ ασφαλής για το παιδί σου! Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφωνία στην λειτουργία των αμέτρητων (ακόμη) τμημάτων υποδομής, και συνεπώς τηςεθνικής αξιολόγησης των νεαρών παικτών, που πράγματι οι ρόλοι μπερδεύονται και παύουν να είναι διακριτοί, μεταξύ γονιών και προπονητών!

Όταν ένας πατέρας, στον οποίο αναφέρεται το γράμμα του μικρού που καταπιέζει, διακρίνει το ταλέντο του παιδιού τουμέσα από το θολό τζάμι της προπονητικής εκτίμησης, και παρατηρήσει πως ο εκάστοτε προπονητής το «ρίχνει», δεν το «προτιμάει» και γενικά δεν το «προσέχει», δεν γίνεται να μείνει ψύχραιμος για μεγάλο διάστημα…

Αναλαμβάνει δράση και με όχημα την ανάγκη του να προστατέψει το καμάρι του που προσπαθεί, είναι συνεπέστατο στις υποχρεώσεις της ομάδας και είναι κατά τη γνώμη του τουλάχιστον ισάξιο με τα άλλα παιδιά που έχουν… τη φανέλα στο σπίτι, στηρίζει όπως μπορεί το παιδί του το οποίο πλέον υπερεκτιμάει και γίνεται επιθετικός με τους «άλλους», που έχουν αντίθετη άποψη.

Δεκάδες οι επιστολές και τα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινά στο info@acadimies.gr, οι οποίες με κατακεραυνώνουν, γιατί στηρίζω τη προβολή των «κερδοσκοπικών» σωματείων και δεν γράφω για τη διαφθορά και σε αυτά! Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από επιστολή που έλαβα πρόσφατα κατέληγε ως εξής:

«… Με όλα τα παραπάνω προσπάθησα να σου πω, πως καταβάλω κάθε προσπάθεια, ώστε αν ο γιος μου δεν προχωρήσει στο ποδόσφαιρο, να οφείλεται αποκλειστικά στις μειωμένες του ικανότητες και στις επιθυμίες του και όχι στο «ρίξιμο», στα «κόζια» των άλλων ή στην ατυχία…»

Η επιστολή είχε να κάνει με το θέμα της αδικίας που βιώνει ο νεαρός γιος του αποστολέα και ανήκει σε γνωστή ΠΑΕ.

Κάπου εκεί, στο φινάλε του γράμματος, αρχίζει και η κατά βούληση στήριξη στο μικρό ποδοσφαιριστή, ο οποίος δυστυχώςπαίρνει συγκρουόμενα μηνύματα από δυο ή τρεις πλευρές,καθώς του είναι δύσκολο να αξιολογήσει μόνος το ίδιο τον εαυτό,ειδικά όταν δεν έχει κατανοήσει που βρίσκεται!…
Την ώρα που ο πατέρας του λέει πως είναι καταπληκτικός και θα παίξει στη Μπαρσελόνα, ο προπονητής τον έχει εκτός αποστολής…

Σε μια χώρα όπου τα παιδιά ακαδημιών λειτουργούν ως έσοδο μηνιαίας συνδρομής η οποία θα χρησιμοποιηθεί για όλους τους άλλους λόγους εκτός από την βελτίωση των χώρων προπόνησης και την συνεχή εκπαίδευση των προπονητών, πώς να ζητήσεις περισσότερα;

Από ορισμένους προπονητές οι οποίοι ονομάζονται έτσι, απλά επειδή κάποια στιγμή βρέθηκαν να παίζουν ποδόσφαιρο (και δεν εξετάζω σε ποιο επίπεδο), μη έχοντας ανοίξει καν ένα βιβλίο για μεθοδολογία, παιδαγωγική και σωστή μεταφορά δεδομένων σε παιδιά, τι αξιώσεις να έχεις;

Από ερασιτεχνικές ομάδες για τις οποίες η νίκη – διαφήμιση για μια ακόμη συνδρομή –είναι πρωταρχικός στόχος και παιδιά στοιβαγμένα σε επικίνδυνα πλαστικά γήπεδα προπονούνται σε γκρουπ άνω των 20 ατόμων, τι ελπίδες για διάκριση να έχεις;
Aπό γονείς με κανένα αθλητικό επίπεδο (ποιος να τους εκπαιδεύσει άραγε;) οι οποίοι μετατρέπουν τους χώρους άθλησης σε εξέδρα (ελληνικού) γηπέδου, όταν αισθανθούν πως αδικούνται, τι συμπεράσματα να βγάλεις;

Οι γονείς επιτέλους ας καταλάβουν πως ο αθλητισμός είναι χώρος ΚΑΙ επαγγελματικής αποκατάστασης και πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζουν τις «παραδοσιακές» ή συμβατές σπουδές του παιδιού τους, εφόσον δεν αποτελεί απλά το χόμπι του κανακάρη τους.

Αν θέλουν να εξελίξουν τα παιδιά τους σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ας αποφασίσουν συνειδητά και εγκαίρως για το που δαπανούν τον μεγαλύτερο χρόνο της μέρας τους εκτός σχολείου. Αν θέλουν να δουν τα παιδιά τους να αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο, ας πάψουν να ανέχονται αγόγγυστα νοσηρές καταστάσεις και σε περιπτώσεις δόλιου χρηματισμού που δεν τιμά κανέναν, ας προβούν σε δημόσιες καταγγελίες!
Κι αν διαπιστώσουν ότι υποφέρουν, που ο γιος τους δεν γίνεται ο νέος Μέσσι, ενώ κάποια παιδιά φίλων τους τα κατάφεραν, ας καταφύγουν στη βοήθεια ψυχολόγων.

Πρέπει να κατανοήσουν οι πάντες εν έτη 2013 πωςΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ένας παίκτης γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε επαγγελματική ομάδα, ή σε ερασιτεχνική με επαγγελματικούς προσανατολισμούς αφού αποδεδειγμένα τροφοδοτεί με ικανούς παίκτες επαγγελματικά σωματεία μέσω της καλής δουλειάς που κάνει στο άρτιο αθλητικό της κέντρο!

Ούτε σε δίκτυο ξενόφερτων ή εγχώριων ακαδημιών, ούτε σε ερασιτεχνικό σωματείο τοπικής κατηγορίας, ούτε βέβαια σε πανάκριβα καμπ προεπιλογής που στήνονται στις σχολικές άδειεςμε σκοπό το κέρδος, μπορεί κάποιος παίκτης να γίνει επαγγελματίας…

Καλούς προπονητές έχει η πατρίδα μας και βελτιώνονται συνεχώς, αποκτώντας γνώσεις, εμπειρίες και ενίοτε και γήπεδα για να κάνουν την δουλειά τους.
Ας τα αναζητήσουν όποιοι ενδιαφέρονται, όπως θα αναζητούσαν το καλύτερο σχολείο για το βλαστάρι τους. Αλλωστε, θα πληρώσουν για την εκπαίδευσή του και τις έξτρα προπονήσεις ατομικής βελτίωσης, περιμένοντας για χρόνια έξω από τα σύρματα ή τις κερκίδες.

Κι όταν φθάσει η κρίσιμη ηλικία της μετάβασης από το επίπεδο αθλητισμός/αναψυχής σε πρωταθλητισμό/αναψυχή, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι επαγγελματίες χαίρονται το ποδόσφαιρο, τότε ας οπλιστούν με υπομονή και ψυχραιμία και ας φανούν ώριμοι και ρεαλιστές…

Αν το παιδί τους αξίζει, και έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει, θα έχει τις προτάσεις του όπως και τις ευκαιρίες.

Ως τότε όμως ας αφήσουμε το παιδί να το απολαμβάνει...

---

"Αγαπημένε μου πατέρα,

Δεν ξέρω πώς να στο πω. Σίγουρα πιστεύεις ότι το κάνεις για το καλό μου, αλλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι άσχημα, να μην αισθάνομαι παράξενα..
Μου έκανες δώρο μια μπάλα, ενώ καλά καλά δεν είχα αρχίσει να περπατάω. Ακόμα δεν είχα ξεκινήσει το σχολείο και με έγραψες στην ομάδα.
Μου αρέσει να προπονούμαι μέσα στην εβδομάδα, να κάνω πλάκες με τους φίλους μου και να παίζω τις Κυριακές, όπως κάνουν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές.

Αλλά όταν έρχεσαι στο γήπεδο δεν ξέρω… δεν είναι όπως πρώτα.
Πλέον δε με χειροκροτείς όταν τελειώνει ο αγώνας, ούτε μου παίρνεις ένα χυμό και ένα σάντουιτς.
Πηγαίνεις στην κερκίδα και σκέφτεσαι ότι όλοι είναι εχθροί, βρίζεις τους διαιτητές, τους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές, τους γονείς…

Γιατί άλλαξες;
Νομίζω ότι υποφέρεις και δεν καταλαβαίνω το λόγο.

Μου επαναλαμβάνεις ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτα μπροστά μου, και όποιος έχει αντίθετη γνώμη κάνει λάθος, και ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η νίκη.
Αυτός ο προπονητής που λες ότι είναι ανίκανος, είναι φίλος μου, είναι αυτός που μου μαθαίνει να διασκεδάζω παίζοντας.

Το παιδί που μπήκε την περασμένη εβδομάδα στη θέση μου, θυμάσαι; Ναι, αυτός που κριτίκαρες όλο το παιχνίδι, γιατί όπως λες, δεν κάνει ούτε για να μου κουβαλάει τη τσάντα.
Αυτό το παιδί είναι στην τάξη μου. Όταν τον είδα τη Δευτέρα ντράπηκα. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω.
Κάποιες φορές πιστεύω ότι δεν έχω την ποιότητα που χρειάζεται για να γίνω επαγγελματίας και να κερδίσω εκατομμύρια, όπως ονειρεύεσαι.

Με καταπιέζεις.
Έχω σκεφτεί ακόμα και να τα παρατήσω. Αλλά μου αρέσει τόσο το ποδόσφαιρο….

Μπαμπά σε παρακαλώ, μη με αναγκάσεις να σου πω ότι δεν θέλω να έρχεσαι να με βλέπεις να παίζω ποδόσφαιρο".

http://www.acadimies.gr/