Κείμενο: Θανάσης Διαμαντόπουλος
Από το κατάστρωμα ενός πλοίου για τις Κυκλάδες μέχρι τα παραδοσιακά καφενεία και του πιο απομακρυσμένου ελληνικού χωριού μπορεί κάποιος να συναντήσει δύο ανθρώπους, γυναίκες ή άντρες οποιασδήποτε ηλικίας να παίζουν τάβλι. Για αιώνες, στις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου οι άντρες έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι με τις ώρες. Σε ατάκτως τοποθετημένα τραπέζια με τα φλυτζάνια του καφέ να βρίσκονται δίπλα τους, άφηναν τον ήχο της κάθε ζαριάς να ρυθμίζει την κουβέντα τους. Για αυτούς τους «παίκτες» ο ενθουσιασμός ενός παιχνιδιού που σε μερικές περιπτώσεις απαιτεί και στρατηγική, είναι αλληλένδετος με την ευχαρίστηση της κοινωνικής επαφής με κάποιους φίλους. Kάπως έτσι διαδόθηκε το τάβλι που ξεκίνησε στη Συρία, το Ιράν και το Ιράκ, χώρες που αντιστοιχούν στην αρχαία Μεσοποταμία, 5000 χρόνια πριν.
Επεκτάθηκε αρχικά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την Περσία ενώ εν συνεχεία γύρω στον 7ο και 8ο αιώνα μ.Χ. οι Άραβες το μετέφεραν στην Ευρώπη. Το τάβλι έγινε πολύ δημοφιλές στη Βρετανία το 18ο αιώνα, αφού το εισήγαγαν οι ιππότες που επέστρεφαν από τις Σταυροφορίες.Τους κανόνες τους καθιέρωσε ο Edmond Hoyle, γνωστός από την αντίστοιχη δουλειά του για την τράπουλα. Οι κανόνες αυτοί τροποποιήθηκαν από το 1920 και μετά, που οι λέσχες παιχνιδιών του Lower East Side της Νέας Υόρκης εισήγαγαν το παιχνίδι στις ΗΠΑ. Το παιχνίδι με τη διπλή ζαριά είχε και έχει ακόμα, στρατηγική και «τζόγο». Σήμερα υπάρχουν μεγάλες διοργανώσεις όπως το «World Backgammon Championship» στο Μόντε Κάρλο αλλά και online παιχνίδια στα οποία παίζονται σε πραγματικό χρόνο, μεγάλα ποσά. Η επιβίωση του, στο πέρασμα των αιώνων και η παγκόσμια απήχηση αποδεικνύουν ότι οι καλές ιδέες αντέχουν όπου και όποτε γεννήθηκαν.
