* Ξεκινάω με ένα από τα συνθήματα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ,για να μεταφέρω λίγο από το κλίμα της εξέδρας του γήπεδου που έχει εισέλθει στην πολιτική ζωή της χώρας. Ωραία άνοιξε η μεταγραφική περίοδος στη Βουλή. Δεν είναι και λίγο: η ΝΔ παίρνει πίσω τον Κακλαμάνη, μετά από τη μικρή του θητεία εκτός γηπέδου, ενώ αλλάζει και αρχηγό ομάδας, αφού τη θέση του Σαμαρά παίρνει ο παλαίμαχος των τσεκουριών Βορίδης. Τη συμμετοχή του στην 180άδα συζητά και ο Σπύρος Λυκούδης, ενώ από την ίδια ομάδα ο Φώτης Κουβέλης προτιμά τη μεταγραφή στο ΣΥΡΙΖΑ μόλις τα βρουν στο τίμημα. Στη Γ΄ Εθνική, τώρα, οι ΑΝΕΛΛ παίρνουν τον Νικολόπουλο, αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει τίποτα γιατί έχει τον Βενιζέλο και του φτάνει… Και να φανταστείτε ότι είμαστε μόλις στη τρίτη μέρα της «ψήφου εμπιστοσύνης»…
Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για τον γάμο ή την μεταγραφή της χρονιάς, πάντως η είδηση της επιστροφής του Φώτη Κουβέλη στον ΣΥΡΙΖΑ -και μάλιστα στη θέση του επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας- κάθε άλλο παρά διαψεύστηκε. «Πρόκειται για απολύτως θετική εξέλιξη, υπάρχουν και άλλοι από τη ΔΗΜΑΡ που με έχουν γοητεύσει από την... ιδεολογική τους πορεία», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Αθανασίου. Βέβαια, τέτοιες μεταγραφές δεν γίνονται σε μια μέρα! Οι σχετικές συζητήσεις άνοιξαν ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, ότα ο Νίκος Παππάς, ο εξ απορρήτων του A. Τσίπρα, συναντήθηκε με τον Σταμάτη Μαλέλη, που μιλούσε εξ ονόματος του Φώτη Κουβέλη. Η αριθμητική της προεδρικής εκλογής τους έφερε πιο κοντά…
Τώρα θα μου πεις, εκτός από την αριθμητική, υπάρχει και η πολιτική. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την «υπευθυνότητα» του Φ. Κουβέλη που, πριν από τις εκλογές του 2012 δήλωνε προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θα συνεργαζόταν με κυβέρνηση ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, για να προσχωρήσει αμέσως μετά ασμένως στη συγκυβέρνηση και των δύο;
Ότι αποφάσισε να κάνει το «αριστερό άλλοθι» («αρχίδι» πάει εδώ, αλλά ας όψεται το ΕΣΡ!) της μνημονιακής συγκυβέρνησης, ενώ οι συνέταιροι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν χρειάζονταν καν τις ψήφους του για την αυτοδυναμία;
Τις κόκκινες γραμμές που έγιναν κουρέλι – μαζί με τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα;
Ο Κουβέλης, ο Ψαριανός και οι άλλοι αριστεροί της… επόμενης ημέρας μπήκαν σε μια κυβέρνηση -που δεν τους είχε καν ανάγκη- και επιδόθηκαν στο ρόλο του «αριστερού φερετζέ» για την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων της τρόικας. Υπέγραψαν τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, τη διάλυση των νοσοκομείων και των σχολείων. Ο Μανιτάκης και ο Ρουπακιώτης υπέγραψαν όλους τους μνημονιακούς νόμους και η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ τους ψήφιζε πρόθυμα. Οι συνταγματολόγοι και «αριστεροί» της ΔΗΜΑΡ στήριζαν μια κυβέρνηση που είχε ανοιχτές δοσοληψίες με τη Χρυσή Αυγή! Ανέχονταν τον Τάκη Μπαλτάκο και τις μεθόδους του. Δεν ήξεραν; Ακόμη χειρότερα, δεν ήταν δεδομένη υποχρέωσή τους να μάθουν σε ποια κυβέρνηση συμμετέχουν και να την εκθέσουν πριν το κάνει ο ίδιος ο Κασιδιάρης;
Ανέχτηκαν την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού, με αντάλλαγμα την αναλογία 3:2:1 στους διορισμούς στελεχών στα Υπουργεία και στους κρατικούς φορείς. Ποτέ άλλοτε ένα τόσο μικρό κόμμα δεν είχε τόσους εκπροσώπους στα ΔΣ των Οργανισμών του δημοσίου. Ποτέ άλλοτε ένα κόμμα που είχε στον τίτλο του τη λέξη «αριστερά», δεν την έβγαλε έτσι στο σφυρί!
Όπως και να ’χει, το ζήτημα είναι ότι ο Φ. Κουβέλης εξακολουθεί να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Είτε με την επανεκλογή του στη ΔΗΜΑΡ, είτε με τις φήμες που τον θέλουν να βρίσκεται ανάμεσα στους υποψηφίους για την προεδρία της δημοκρατίας, είτε με τη φημολογούμενη επιστροφή του στον ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ φαίνεται διατεθειμένος να πουλήσει ακριβά το πολιτικό του τομάρι.
Όμως, μια στιγμή… Με τι αντάλλαγμα; Τι έχει να προσφέρει; Τι χαρτί κρατάει στα χέρια του για να ζητά εκλόγιμες θέσεις και καρέκλες στον κρατικό μηχανισμό από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Τι έχει να δώσει, ώστε να υποκύψει ο Τσίπρας σε έναν τέτοιο εκβιασμό; Θα ψηφίσει για Πρόεδρο Δημοκρατίας μαζί με τον Σαμαρά; Δεν θα πετύχει τίποτα άλλο από μια μικρή παράταση της θητείας μιας τελειωμένης κυβέρνησης και να εξαφανίσει δια παντός την -ήδη εξαφανισμένη- ΔΗΜΑΡ και την εξαφάνιση του ίδιου για πάντα από το πολιτικό προσκήνιο –ίσως και από τη χώρα.
Όμως το άλλο ζήτημα, άξιο προβληματισμού, είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που, όταν είχε στους κόλπους του τον Κουβέλη ήταν στο 4%, κι όταν απαλλάχθηκε από την «υπεύθυνη αριστερά» εκτινάχτηκε στο 27%, τι έχει να κερδίσει από τα φαντάσματα του παρελθόντος; Γιατί, όταν ανοίγεται μπροστά του το (ιστορικό) ενδεχόμενο της κυβέρνησης της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάει δεξιά κι αριστερά; Γιατί τα ανοίγματα στο πολιτικό σκηνικό που φέρει όλες τις ευθύνες για την προηγούμενη περίοδο μετράνε τόσο στην πολιτική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα μου πείτε, είναι οι βουλευτικές ψήφοι εν όψει εκλογής προέδρου. Απλή αριθμητική, για να μη μας κυβερνάει για πάντα ο Σαμαράς. Όμως, δεν είναι αριθμητική το θέμα των συμμαχιών, είναι πολιτική! Λίγο πριν σφάξουν τον «μόσχο τον σιτευτό» στην Κουμουνδούρου, καλό θα είναι να θυμούνται ότι η παραβολή αυτή αναφερόταν στον άσωτο υιό. Και όχι στον άσωτο σιτεμένο απόμαχο της πολιτικής, του οποίου οι επιλογές καταδικάστηκαν με τον πλέον απερίφραστο τρόπο από το εκλογικό σώμα, σε σημείο που να αγνοείται το πραγματικό ποσοστό της ΔΗΜΑΡ στις δημοσκοπήσεις…
Άλλωστε, μια «υπεύθυνη αριστερά» με συνέχεια, συνέπεια και χωρίς… Ψαριανισμούς θα έπρεπε να ήταν επιτέλους ξεκάθαρη. Θα έπρεπε,όπως υποστηρίζει και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης , να επιστρέψει στις ρίζες της: «Τι καλύτερο, τι εντιμότερο από το να δηλώσει ο Κουβέλης ότι στηρίζει την αριστερά, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς άμεση εμπλοκή στην εκλογική αναμέτρηση. Ας ψηφίσουν ΚΚΕ, ας ψηφίσουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι θέλουν».
Άλλωστε, φαίνεται ότι και ο ίδιος ο Σαμαράς έχει αρχίσει να πετά λευκή πετσέτα. Οι δανειστές δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο. Ο κυβερνητικός του εταίρος, το ΠΑΣΟΚ, σφάζεται μέχρις εσχάτων. Μέχρι και οι διευθυντές των καναλιών έχουν γκώσει με τα success story και τα «έφτασε η ανάπτυξη» – πόσα άλλα «θετικά» της κυβέρνησης να επινοήσουν από το τίποτα; Μπορεί η ψήφος εμπιστοσύνης αρχικά να αναγνώστηκε ως μια προσπάθεια του Σαμαρά να αποδείξει ότι μπορεί να έχει τους 180 και να πάρει μια παράταση κυβερνητικής θητείας ως το Φλεβάρη, όμως τελικά φαίνεται ότι αλλού οδηγεί. Πιο πολύ μοιάζει με μια πρόβα για τη Νέα Δημοκρατία της επόμενης μέρας. Της μέρας που, βγαίνοντας μπροστά με το αντίγραφο του Μουσολίνι στη Βουλή, θα προσπαθήσει να κερδίσει πίσω τις ψήφους –γιατί όχι και του βουλευτές- της Ακροδεξιάς. Ο Μάκης Βορίδης είναι άκρως κατάλληλος για το ρόλο.
Όσο περισσότερο η κυβέρνηση αποσυντίθεται, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται. Σε αυτές τις ιδιότυπες «τελευταίες μέρες της Πομπηίας», θα προσπαθήσουν να ξεπουλήσουν όσο όσο, να κάνουν τα χατίρια στους πάτρωνές τους και να βάλουν τις βάσεις για την επόμενη μέρα, της σύμπραξης με την ακροδεξιά, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τη χώρα. Άλλωστε, τα δείγματα από την αντιπολίτευση είναι πολύ ενθαρρυντικά για το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» που ευαγγελίζονται εδώ και πολύ καιρό. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του έχουν αποφασίσει να κινηθούν μέσα στα στενά πλαίσια που του ορίζουν οι δανειστές –κι αυτό διευκολύνει την επιστροφή όχι μόνο του Κουβέλη αλλά και άλλων… Μόνο που όλα αυτά δεν προμηνύουν τίποτε το διαφορετικό την επόμενη μέρα. Κι ο ίδιος λαός που τώρα βλέπει ως ελπίδα τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να τον αναθεματίσει και να στραφεί σε επικίνδυνες ατραπούς.
Ταυτόχρονα, βέβαια, ίσως μόνο τότε -όταν φτάσουμε ακόμη πιο κοντά στην απόλυτη καταστροφή- να μπορέσουν να γεννηθούν νέα πράγματα και όχι Ποτάμια εκδοτικών συμφερόντων που απειλούν να μας πνίξουν με lifestyle σακίδια και σκισμένα τζιν…
