Η
ειδησεογραφία, η οποία είναι μια καλή ημέρα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,
κυριαρχείται από τρια γεγονότα: Α) Την αποκάλυψη Δραγασάκη ότι είναι..
στα σκαριά μια
πολιτική συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και κυβέρνησης για παροχή ρευστότητας (βλ.
εδώ), β) η ηχηρή παρέμβαση Ομπάμα υπέρ της ανάπτυξης και κατά της
λιτότητας (βλ. δηλώσεις του αμερικανού Προέδρου εδώ) και γ) η πρόθεση
του Γιούνκερ να υποκαταστήσει την Τρόικα υπέρ ενός σχεδίου
μεταρρυθμίσεων (βλ. εδώ, όπως και την διάψευση του ίδιου του προέδρου
της Κομισιόν αργότερα το βράδυ εδώ). Έχοντας μπροστά αυτή την "παλέττα"
των σημερινών εξελίξεων, πάμε να δούμε τον πίνακα των εξελίξεων που
προμηνύονται το επόμενο διάστημα:
Απ'
αυτές τις παραπάνω τρεις ειιδήσεις, προκύπτει μια τέταρτη, ακόμα
μεγαλύτερη, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις Παπαδημούλη, το περίφημο σχέδιο
"Made in Greece", όπου ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδώσει τα δέοντα πνευματικά
δικαιώματα στον Παπανδρέου.
Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα, που έχουν να κάνουν με το ποιοι έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το διάστημα που έχει στη διάθεσή της η συγκυβέρνηση για να κυβερνήσει. Καταρχάς πρέπει να ειπωθεί ότι το τέλος των μνημονίων και της Τρόικα όπως το ξέραμε θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς, αν οι Σαμαράς-Βενιζέλος δεν πήγαιναν για διακοπές από τον Μάιο του 2014 και έπειτα.
Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι το "τέλος" της Τρόικα είχε καταστεί πλέον ένα ώριμο αίτημα, μιας και όλες οι χώρες που βρίσκονταν σε καθεστώς μνημονίου (Ιρλανδία-Πορτογαλία-Κύπρος), είχαν αρχίσει να βγαίνουν σιγά σιγά στο ξέφωτο, με εξαίρεση την Ελλάδα, που ήταν και η μόνη που συζητούσε στα σοβαρά την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, ως η πλέον δύσκολη περίπτωση.
Δεν θέλουμε να είμαστε μικρόψυχοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν έχει ξεκαθαρίσει αν όντως αυτή η ροπή των πραγμάτων είναι αποτέλεσμα του Βαρουφάκη, πόσο μάλλον δεν μπορεί μια διαπραγμάτευση που κρατά μερικές μέρες, να επιλύσει προβλήματα 5 σχεδόν χρόνων. Προφανώς και η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα είναι μια νέα πραγματικότητα που λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη, αλλά δεν πιστεύουμε ότι ξαφνικά οι εταίροι μας "ερωτεύτηκαν" την κυβέρνηση.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει πιο στρωμένο δρόμο σε σχέση με τον Παπανδρέου πέντε χρόνια πριν. Ο Παπανδρέου δεν είχε μηχανισμό στήριξης και οι συσχετισμοί ήταν εντελώς σε βάρος του, όχι μόνο λόγω του ελλείμματος αξιοπιστίας λόγω των "Greek Statistics", αλλά και της επέλασης της συντηρητικής Ευρώπης. Μην πάμε μακριά, Τρισέ αντί Ντράγκι, Σαρκοζί αντί Ολάντ, Γιούνκερ αντί Μπαρόζο, Ρέντσι αντί Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, σοσιαλδημοκράτες στην Γερμανία στο πλευρό της Μέρκελ έναντι των Φιλελευθέρων και μια Αμερική που τότε προσπαθούσε να πατήσει στα πόδια της από την σοβαρότερη μετά το 1929 οικονομική κρίση.
Δεν θα σταθούμε στην ευνοϊκότερη συγκυρία για τον Τσίπρα, αλλά για το τι πραγματικά έχει μπροστά του κι αυτό είναι οι προγραμματικές δηλώσεις. Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει ακόμα ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή και οι "μεταρρυθμίσεις" που έχουν ανακοινώσει οι υπουργοί της την πρώτη εβδομάδα δεν πρέπει να ηχούν και πολύ καλά στα αυτιά των εταίρων μας. Και επιπλέον ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κάτι το απτό, μια συμφωνία, ένα κείμενο, το οποίο μάλιστα μπορεί να κληθεί να λάβει μιας κοινοβουλευτικής επικύρωσης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πείσει έναν ολόκληρο λαό ότι διώξιμο Τρόικας=κούρεμα χρέους. Φαίνεται ότι κερδίζει την πρώτη παράμετρο της εξίσωσης και όχι το δεύτερο, κάτι για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσει στο εκλογικό σώμα. Αυτό όμως μπορεί να μην είναι και το μεγαλύτερο κακό. Ίσως ωριμάζει η πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός δεν εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει τον τραμπούκο στην Ευρώπη, αλλά για να αποκαταστήσει το βιωτικό επίπεδο και απωλεσθέντα κεκτημένα.
Και εδώ έρχεται μια δεύτερη εξίσωση: πολιτική συμφωνία=αυτόματη βελτίωση της εσωτερικής κατάστασης. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει τον "μήνα του μέλιτος", που στην τελική απολαμβάνει κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κυβερνήσει και να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που και τους ευρωπαίους θα πείθει, αλλά και τους έλληνες ψηφοφόρους θα ικανοποιεί. Ωστόσο, τα έως τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης καταμαρτυρούν το αντίθετο, εξασφαλίζοντας την ανοχή και την επιδοκιμασία του εκλογικού σώματος.
Εκεί όμως θα κριθεί και η επιτυχία ή όχι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Αν μπορέσει να πείσει τον εαυτό της ότι η διακυβέρνηση δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά μαραθώνιος, με πολλές στάσεις και φυσικά πολλά εμπόδια. Και δεν είμαστε σίγουροι το κατά πόσο έχει χωνευτεί αυτό, ειδικά για ένα κόμμα που έρχεται για πρώτη φορά στην εξουσία. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο νέος Πρωθυπουργός πρέπει να παρουσιάσει τολμηρές μεταρρυθμίσεις, συνέχεια των μεγάλων τομών που ξεκίνησαν το 2009-2011.
Στην περίπτωση που ο Τσίπρας βρει μια ευνοϊκή διευθέτηση στο εξωτερικό ως νομιμοποιητική βάση οπισθοδρόμησης στο παρελθόν και αποκατάστασης οχι μονάχα των αδικιών, αλλά και της εκ νέου εννόησης μιας κατά ΣΥΡΙΖΑ "κανονικότητας", τότε τα πράγματα θα γίνουν εκ νέου δύσκολα για τη νέα κυβέρνηση. Και ίσως η "αριστερή παρένθεση" να μην αποτελεί μονάχα επιδίωξη της Δεξιάς, αλλά και του ίδιου του Τσίπρα, προσφεύγοντας εκ νέου σε εκλογές, με τις δάφνες μιας ευνοϊκής διευθέτησης..
http://www.epikairo.gr/
Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα, που έχουν να κάνουν με το ποιοι έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το διάστημα που έχει στη διάθεσή της η συγκυβέρνηση για να κυβερνήσει. Καταρχάς πρέπει να ειπωθεί ότι το τέλος των μνημονίων και της Τρόικα όπως το ξέραμε θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς, αν οι Σαμαράς-Βενιζέλος δεν πήγαιναν για διακοπές από τον Μάιο του 2014 και έπειτα.
Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι το "τέλος" της Τρόικα είχε καταστεί πλέον ένα ώριμο αίτημα, μιας και όλες οι χώρες που βρίσκονταν σε καθεστώς μνημονίου (Ιρλανδία-Πορτογαλία-Κύπρος), είχαν αρχίσει να βγαίνουν σιγά σιγά στο ξέφωτο, με εξαίρεση την Ελλάδα, που ήταν και η μόνη που συζητούσε στα σοβαρά την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, ως η πλέον δύσκολη περίπτωση.
Δεν θέλουμε να είμαστε μικρόψυχοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν έχει ξεκαθαρίσει αν όντως αυτή η ροπή των πραγμάτων είναι αποτέλεσμα του Βαρουφάκη, πόσο μάλλον δεν μπορεί μια διαπραγμάτευση που κρατά μερικές μέρες, να επιλύσει προβλήματα 5 σχεδόν χρόνων. Προφανώς και η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα είναι μια νέα πραγματικότητα που λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη, αλλά δεν πιστεύουμε ότι ξαφνικά οι εταίροι μας "ερωτεύτηκαν" την κυβέρνηση.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει πιο στρωμένο δρόμο σε σχέση με τον Παπανδρέου πέντε χρόνια πριν. Ο Παπανδρέου δεν είχε μηχανισμό στήριξης και οι συσχετισμοί ήταν εντελώς σε βάρος του, όχι μόνο λόγω του ελλείμματος αξιοπιστίας λόγω των "Greek Statistics", αλλά και της επέλασης της συντηρητικής Ευρώπης. Μην πάμε μακριά, Τρισέ αντί Ντράγκι, Σαρκοζί αντί Ολάντ, Γιούνκερ αντί Μπαρόζο, Ρέντσι αντί Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, σοσιαλδημοκράτες στην Γερμανία στο πλευρό της Μέρκελ έναντι των Φιλελευθέρων και μια Αμερική που τότε προσπαθούσε να πατήσει στα πόδια της από την σοβαρότερη μετά το 1929 οικονομική κρίση.
Δεν θα σταθούμε στην ευνοϊκότερη συγκυρία για τον Τσίπρα, αλλά για το τι πραγματικά έχει μπροστά του κι αυτό είναι οι προγραμματικές δηλώσεις. Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει ακόμα ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή και οι "μεταρρυθμίσεις" που έχουν ανακοινώσει οι υπουργοί της την πρώτη εβδομάδα δεν πρέπει να ηχούν και πολύ καλά στα αυτιά των εταίρων μας. Και επιπλέον ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κάτι το απτό, μια συμφωνία, ένα κείμενο, το οποίο μάλιστα μπορεί να κληθεί να λάβει μιας κοινοβουλευτικής επικύρωσης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πείσει έναν ολόκληρο λαό ότι διώξιμο Τρόικας=κούρεμα χρέους. Φαίνεται ότι κερδίζει την πρώτη παράμετρο της εξίσωσης και όχι το δεύτερο, κάτι για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσει στο εκλογικό σώμα. Αυτό όμως μπορεί να μην είναι και το μεγαλύτερο κακό. Ίσως ωριμάζει η πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός δεν εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει τον τραμπούκο στην Ευρώπη, αλλά για να αποκαταστήσει το βιωτικό επίπεδο και απωλεσθέντα κεκτημένα.
Και εδώ έρχεται μια δεύτερη εξίσωση: πολιτική συμφωνία=αυτόματη βελτίωση της εσωτερικής κατάστασης. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει τον "μήνα του μέλιτος", που στην τελική απολαμβάνει κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κυβερνήσει και να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που και τους ευρωπαίους θα πείθει, αλλά και τους έλληνες ψηφοφόρους θα ικανοποιεί. Ωστόσο, τα έως τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης καταμαρτυρούν το αντίθετο, εξασφαλίζοντας την ανοχή και την επιδοκιμασία του εκλογικού σώματος.
Εκεί όμως θα κριθεί και η επιτυχία ή όχι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Αν μπορέσει να πείσει τον εαυτό της ότι η διακυβέρνηση δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά μαραθώνιος, με πολλές στάσεις και φυσικά πολλά εμπόδια. Και δεν είμαστε σίγουροι το κατά πόσο έχει χωνευτεί αυτό, ειδικά για ένα κόμμα που έρχεται για πρώτη φορά στην εξουσία. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο νέος Πρωθυπουργός πρέπει να παρουσιάσει τολμηρές μεταρρυθμίσεις, συνέχεια των μεγάλων τομών που ξεκίνησαν το 2009-2011.
Στην περίπτωση που ο Τσίπρας βρει μια ευνοϊκή διευθέτηση στο εξωτερικό ως νομιμοποιητική βάση οπισθοδρόμησης στο παρελθόν και αποκατάστασης οχι μονάχα των αδικιών, αλλά και της εκ νέου εννόησης μιας κατά ΣΥΡΙΖΑ "κανονικότητας", τότε τα πράγματα θα γίνουν εκ νέου δύσκολα για τη νέα κυβέρνηση. Και ίσως η "αριστερή παρένθεση" να μην αποτελεί μονάχα επιδίωξη της Δεξιάς, αλλά και του ίδιου του Τσίπρα, προσφεύγοντας εκ νέου σε εκλογές, με τις δάφνες μιας ευνοϊκής διευθέτησης..
http://www.epikairo.gr/
Η είδηση της ημέρας: Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κυβερνήσει και να κάνει μεταρρυθμίσεις
-
Γράφτηκε από τον
epikairo-k
-
μέγεθος γραμματοσειράς
- Εκτύπωση
- 11 σχόλια
Η ειδησεογραφία, η οποία είναι μια καλή ημέρα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχείται από τρια γεγονότα: Α) Την αποκάλυψη Δραγασάκη ότι είναι στα σκαριά μια πολιτική συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και κυβέρνησης για παροχή ρευστότητας (βλ. εδώ), β) η ηχηρή παρέμβαση Ομπάμα υπέρ της ανάπτυξης και κατά της λιτότητας (βλ. δηλώσεις του αμερικανού Προέδρου εδώ) και γ) η πρόθεση του Γιούνκερ να υποκαταστήσει την Τρόικα υπέρ ενός σχεδίου μεταρρυθμίσεων (βλ. εδώ, όπως και την διάψευση του ίδιου του προέδρου της Κομισιόν αργότερα το βράδυ εδώ). Έχοντας μπροστά αυτή την "παλέττα" των σημερινών εξελίξεων, πάμε να δούμε τον πίνακα των εξελίξεων που προμηνύονται το επόμενο διάστημα:
Απ' αυτές τις παραπάνω τρεις ειιδήσεις, προκύπτει μια τέταρτη, ακόμα μεγαλύτερη, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις Παπαδημούλη, το περίφημο σχέδιο "Made in Greece", όπου ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδώσει τα δέοντα πνευματικά δικαιώματα στον Παπανδρέου.
Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα, που έχουν να κάνουν με το ποιοι έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το διάστημα που έχει στη διάθεσή της η συγκυβέρνηση για να κυβερνήσει. Καταρχάς πρέπει να ειπωθεί ότι το τέλος των μνημονίων και της Τρόικα όπως το ξέραμε θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς, αν οι Σαμαράς-Βενιζέλος δεν πήγαιναν για διακοπές από τον Μάιο του 2014 και έπειτα.
Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Ότι το "τέλος" της Τρόικα είχε καταστεί πλέον ένα ώριμο αίτημα, μιας και όλες οι χώρες που βρίσκονταν σε καθεστώς μνημονίου (Ιρλανδία-Πορτογαλία-Κύπρος), είχαν αρχίσει να βγαίνουν σιγά σιγά στο ξέφωτο, με εξαίρεση την Ελλάδα, που ήταν και η μόνη που συζητούσε στα σοβαρά την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, ως η πλέον δύσκολη περίπτωση.
Δεν θέλουμε να είμαστε μικρόψυχοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν έχει ξεκαθαρίσει αν όντως αυτή η ροπή των πραγμάτων είναι αποτέλεσμα του Βαρουφάκη, πόσο μάλλον δεν μπορεί μια διαπραγμάτευση που κρατά μερικές μέρες, να επιλύσει προβλήματα 5 σχεδόν χρόνων. Προφανώς και η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα είναι μια νέα πραγματικότητα που λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη, αλλά δεν πιστεύουμε ότι ξαφνικά οι εταίροι μας "ερωτεύτηκαν" την κυβέρνηση.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει πιο στρωμένο δρόμο σε σχέση με τον Παπανδρέου πέντε χρόνια πριν. Ο Παπανδρέου δεν είχε μηχανισμό στήριξης και οι συσχετισμοί ήταν εντελώς σε βάρος του, όχι μόνο λόγω του ελλείμματος αξιοπιστίας λόγω των "Greek Statistics", αλλά και της επέλασης της συντηρητικής Ευρώπης. Μην πάμε μακριά, Τρισέ αντί Ντράγκι, Σαρκοζί αντί Ολάντ, Γιούνκερ αντί Μπαρόζο, Ρέντσι αντί Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, σοσιαλδημοκράτες στην Γερμανία στο πλευρό της Μέρκελ έναντι των Φιλελευθέρων και μια Αμερική που τότε προσπαθούσε να πατήσει στα πόδια της από την σοβαρότερη μετά το 1929 οικονομική κρίση.
Δεν θα σταθούμε στην ευνοϊκότερη συγκυρία για τον Τσίπρα, αλλά για το τι πραγματικά έχει μπροστά του κι αυτό είναι οι προγραμματικές δηλώσεις. Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει ακόμα ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή και οι "μεταρρυθμίσεις" που έχουν ανακοινώσει οι υπουργοί της την πρώτη εβδομάδα δεν πρέπει να ηχούν και πολύ καλά στα αυτιά των εταίρων μας. Και επιπλέον ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κάτι το απτό, μια συμφωνία, ένα κείμενο, το οποίο μάλιστα μπορεί να κληθεί να λάβει μιας κοινοβουλευτικής επικύρωσης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πείσει έναν ολόκληρο λαό ότι διώξιμο Τρόικας=κούρεμα χρέους. Φαίνεται ότι κερδίζει την πρώτη παράμετρο της εξίσωσης και όχι το δεύτερο, κάτι για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσει στο εκλογικό σώμα. Αυτό όμως μπορεί να μην είναι και το μεγαλύτερο κακό. Ίσως ωριμάζει η πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός δεν εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει τον τραμπούκο στην Ευρώπη, αλλά για να αποκαταστήσει το βιωτικό επίπεδο και απωλεσθέντα κεκτημένα.
Και εδώ έρχεται μια δεύτερη εξίσωση: πολιτική συμφωνία=αυτόματη βελτίωση της εσωτερικής κατάστασης. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει τον "μήνα του μέλιτος", που στην τελική απολαμβάνει κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κυβερνήσει και να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που και τους ευρωπαίους θα πείθει, αλλά και τους έλληνες ψηφοφόρους θα ικανοποιεί. Ωστόσο, τα έως τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης καταμαρτυρούν το αντίθετο, εξασφαλίζοντας την ανοχή και την επιδοκιμασία του εκλογικού σώματος.
Εκεί όμως θα κριθεί και η επιτυχία ή όχι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Αν μπορέσει να πείσει τον εαυτό της ότι η διακυβέρνηση δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά μαραθώνιος, με πολλές στάσεις και φυσικά πολλά εμπόδια. Και δεν είμαστε σίγουροι το κατά πόσο έχει χωνευτεί αυτό, ειδικά για ένα κόμμα που έρχεται για πρώτη φορά στην εξουσία. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο νέος Πρωθυπουργός πρέπει να παρουσιάσει τολμηρές μεταρρυθμίσεις, συνέχεια των μεγάλων τομών που ξεκίνησαν το 2009-2011.
Στην περίπτωση που ο Τσίπρας βρει μια ευνοϊκή διευθέτηση στο εξωτερικό ως νομιμοποιητική βάση οπισθοδρόμησης στο παρελθόν και αποκατάστασης οχι μονάχα των αδικιών, αλλά και της εκ νέου εννόησης μιας κατά ΣΥΡΙΖΑ "κανονικότητας", τότε τα πράγματα θα γίνουν εκ νέου δύσκολα για τη νέα κυβέρνηση. Και ίσως η "αριστερή παρένθεση" να μην αποτελεί μονάχα επιδίωξη της Δεξιάς, αλλά και του ίδιου του Τσίπρα, προσφεύγοντας εκ νέου σε εκλογές, με τις δάφνες μιας ευνοϊκής διευθέτησης..
