Ο Απόστολος είναι ένας Ανθρωπος της Ομογένειας αφού «γεννήθηκα στο Brooklyn το 1971 και από το 1978 επιστρέψαμε με την οικογένειά μου στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, το Λιτόχωρο Πιερίας», όμως πολύ γρήγορα η μοίρα του έδειξε το σκληρό της πρόσωπο: «Κατόπιν τροχαίου ατυχήματος που είχα τον Αύγουστο του 1997 με μηχανή, υπέστην κάκωση του νωτιαίου μυελού και έκτοτε κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο». Ομως ο Απόστολος ήταν πολύ πιο δυνατός από την… μοίρα του:
«Η αναπηρία μου σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε πρόβλημα στο να συνεχίσω την ζωή μου. Μετά το χρονικό διάστημα της απαιτούμενης φυσικής αποκατάστασης, συνέχισα την εργασία μου στην τράπεζα και έκανα οικογένεια με την συντοπίτισσά μου και σύντροφό μου, Ιωάννα και σύντομα προστέθηκε στην φαμίλια και ο γιός μου ο Νικόλας».
Ετσι «ανακάλυψα πως ο αθλητικός σύλλογος ‘Αρχέλαος’ διατηρούσε τμήμα τοξοβολίας και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα ως δραστηριότητα. Εκτοτε συμμετείχα σε αγώνες τοπικούς και δημιούργησα σχέσεις ζωής με συναθλητές μου. Στην τοξοβολία υπάρχει μία ιδιαιτερότητα που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την απόφασή μου να την συνεχίσω: Σε αντίθεση με όλα τα άλλα πάρα-αθλήματα, οι αθλητές με αναπηρία (πλην κάποιων εξαιρέσεων) στέκονται στην ίδια γραμμή βολής και συναγωνίζονται επί ίσοις όροις με τους αρτιμελείς αθλητές.
Κατά συνέπεια, μπορούν να συμμετάσχουν σε όλους τους αγώνες που διοργανώνει η Ελληνική Ομοσπονδία Τοξοβολίας, έχοντας ένα ευρύ ετήσιο αγωνιστικό πλάνο, την στιγμή που τα άλλα πάρα-αθλήματα συνήθως έχουν έναν αγώνα πρωταθλήματος και ίσως ένα ή δύο ακόμη αγώνες κατ’ έτος».
Και όπως γίνεται πάντα με όλα τα αθλήματα και με όλους τους αθλητές έτσι και ο κ. Μόσχοβας έφτασε στο σημείο «μηδέν». Ενα σημείο που ο αθλητής καταλαβαίνει πως βρίσκεται προ ενός διχαλωτού δρόμου: Από τη μια «τα παρατάς» και από την άλλη «προχωράς ακόμα πιο δυνατά». Και φυσικά ο Απόστολος διάλεξε το… δύσκολο, τον δεύτερο δρόμο. Αλλά σ’ αυτό τον βοήθησε αρκετά η γνωριμία του με έναν άνθρωπο που πίστεψε πολύ στο ταλέντο του Απόστολου και που ο ίδιος ο κ. Μόσχοβας όχι μόνο δεν ξεχνά αλλά ευχαριστεί δημόσια:
«Στην πορεία, το 2010, γνώρισα τον προπονητή μου κ. Αλέξανδρο Νασούλα, ο οποίος με έπεισε να ασχοληθώ πιο ενεργά με το άθλημα και να θέσω υψηλότερους στόχους. Ηταν και είναι στο πλευρό μου όπου, με την υψηλού επιπέδου κατάρτιση και γνώση του αθλήματος και με την πίστη του στις δυνατότητές μου, πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Του οφείλω πολλά που έζησα μέσα από την τοξοβολία και τον ευχαριστώ που βρίσκεται δίπλα μου ως μέντορας και φίλος. Με την καθοδήγησή του, κατέκτησα το Πρωτάθλημα Ελλάδος τα έτη 2012, 2013, 2018 και 2019. Υπήρξα μέλος της Εθνικής Ομάδας Εαομ-ΑμεΑ και συμμετείχα σε διεθνείς αγώνες. Επίσης είμαι εκπαιδευτής τοξοβολίας WA Level 1».
Μπορεί, σήμερα, ο Απόστολος Μόσχοβας να είναι οικογενειάρχης, να έχει μία αθλητική ζωή γεμάτη επιτυχίες και διακρίσεις και να χαίρει εκτίμησης από συγγενείς, φίλους και πολλούς συναθλητές και αντιπάλους του, όμως ποτέ δεν ξεχνάει τα χρόνια του στην Αμερική και κυρίως το ελληνικό στοιχείο, την Ομογένεια: «Αν και ήμουνα μικρός, έχω έντονες μνήμες από την ζωή μου στην Αμερική. Ακόμα έχω την μυρωδιά και τους ήχους της πόλης, ζωντανές εικόνες από το σχολείο μου, την γειτονιά μου και τους φίλους μου, τα γλέντια στους γάμους και τις βαφτίσεις, τις συναντήσεις και τα πικ νικ με τον σύλλογο Λιτοχωριτών Αμερικής.
»Μετά την επιστροφή μας στην Ελλάδα το 1978, ακολούθησε η επιστροφή συγγενών και φίλων μας, οπότε δεν είχα την δυνατότητα επίσκεψης και η επαφή μου με την Ομογένεια ήταν περιορισμένη στην επικοινωνία με κάποιους φίλους και την χαρά να βρισκόμαστε τα καλοκαίρια στο χωριό. Μετά την οικονομική κρίση, πολλοί φίλοι συντοπίτες μου επέστρεψαν στην Αμερική για εύρεση εργασίας και με χαρά βλέπω να συσπειρώνονται γύρω από τον Σύλλογο Λιτοχωριτών, τον οποίο παρακολουθώ από τα social media, κρατώντας τις σχέσεις, τις παραδόσεις και την ιστορία του χωριού μας ζωντανή και δείχνοντας έτσι το δρόμο στην νεότερη γενιά.
»Ο αδελφός μου βρέθηκε πρόσφατα στην Νέα Υόρκη και εκτός από τις εντυπώσεις του από τα αξιοθέατα, την αγορά, τις βόλτες και την γαστρονομία του ‘Μεγάλου Μήλου’, την ζωή και την καθημερινότητα της πόλης».
Στην Νέα Υόρκη όμως δεν είναι μόνο αυτά που σε αφήνουν έκπληκτο αλλά, κυρίως, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο: «Ο αδελφός μου έμεινε έκπληκτος από τον βαθμό προσβασιμότητας των συνανθρώπων μας με κάποια αναπηρία στην μετακίνηση, στην εργασία, στους δημόσιους χώρους, στη διασκέδαση, αλλά κυρίως του έκανε εντύπωση η νοοτροπία και ο σεβασμός των κατοίκων καθώς και ισότιμη μεταχείριση που απολαμβάνουν τα άτομα με αναπηρία».
Ομως άλλο Νέα Υόρκη και άλλο Ελλάδα… Και στην Ελλάδα ο Απόστολος Μόσχοβας -και πολλοί άλλοι σαν τον Απόστολο- δίνει «μάχη» με την καθημερινότητα και, εν μέρη, με τον ρατσισμό:
«Στην Ελλάδα, αν και πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τα τελευταία είκοσι χρόνια που κινούμαι με το καροτσάκι, μένουν πολλά να γίνουν ώστε να θεωρηθεί ότι βιώνουμε μία ισότιμη συνύπαρξη. Υπάρχουν κακοτεχνίες ή μη πρόβλεψη για την προσβασιμότητα στους δρόμους, στα δημόσια κτίρια, στις τουριστικές υποδομές. Η εμποδιζόμενη μετακίνηση στον δρόμο, (για παράδειγμα λόγω στάθμευσης πάνω στο πεζοδρόμιο ή λόγω τραπεζοκαθισμάτων) ή η κατάληψη θέσεων στάθμευσης για αυτοκίνητα ΑμεΑ είναι πράξεις που δυσκολεύουν απίστευτα την καθημερινότητα των συνανθρώπων με αναπηρία.
Επίσης, δεν υπάρχει η διάθεση της πλειοψηφίας των ιδιωτών επιχειρηματιών να ‘βοηθήσουν’ με μερικές προσαρμογές και παρεμβάσεις, έστω και μικρές, την πρόσβαση και την εξυπηρέτηση του πελάτη με αναπηρία στο κατάστημά του. Φυσικά υπάρχουν νόμοι και οικοδομικοί κανονισμοί, αλλά απλά μένουν ανεφάρμοστοι. Το πρόβλημα ξεκινά από την έλλειψη παιδείας, και ακριβώς αυτή η εκπαίδευση των πολιτών -των παιδιών στο σχολείο και των ενηλίκων με συνεχή ενημέρωση- είναι και η κύρια λύση».
Ομως, είναι ένας Ανθρωπος με θετική ενέργεια, πάθος, θέληση και αποφασιστικότητα για τη ζωή και αυτό δίνει σε όλους εμάς -που νομίζουμε ότι τα έχουμε όλα αλλά τελικά είμαστε… φτωχοί- να παίρνουμε μαθήματα από τον Απόστολο Μόσχοβα που αφού «θα ήθελα να ευχηθώ στους απανταχού Ελληνες Χριστός Ανέστη με υγεία, ευτυχία, προκοπή και καλή αντάμωση με τους δικούς τους στην Πατρίδα», μας δείχνει το δρόμο πως «στη ζωή, κανένα εμπόδιο δεν είναι αξεπέραστο».
