Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να ορίσεις την μητρότητα! Είμαι μητέρα δέκα χρόνια και μοιάζει αδύνατο να καταγράψω όσα θα ήθελα να πω. Γιατί η μητρότητα δεν είναι η έγνοια σου για το παιδί ή τα ξενύχτια σου. Δεν είναι τα χεράκια του που θα σε πάρουν αγκαλιά, ούτε η πίεση που νιώθεις όλη μέρα. Μητρότητα δεν είναι η κούραση, ούτε και το «ζακέτα πάρε». Ή τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.
Η μητρότητα δεν ορίζεται από τις πράξεις αλλά από τα συναισθήματά μας. Μία μαμά δεν κάνει, νιώθει.
Νιώθει την αγάπη όπως ποτέ της δεν την είχε φανταστεί. Κυλάει μέσα της και κλείνει όλα τα τραύματα και τις παλιές πληγές. Φτάνει μέχρι τις πιο κρυφές γωνιές του είναι της και κάνει θρύψαλα το απέραντο εγώ. Η μητρική αγάπη έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώνει σε έναν άνθρωπο που ξέρει να κατανοεί, να αποδέχεται, να συναισθάνεται και να αγκαλιάζει ακόμα και τα λάθη του.
Νιώθει συμπόνια και στοργή και μάλιστα με έναν τρόπο πρωτόγνωρο, μοναδικό. Μία μαμά μπορεί να είναι άρρωστη κι εξαντλημένη, όμως θα φροντίσει τα παιδιά της σαν να κοιμόταν όλη μέρα. Μπορεί να είναι άνεργη ή στεναχωρημένη, όμως θα τους συμπαρασταθεί σαν να μην την απασχολεί τίποτα. Μπορεί να έχει ανάγκη να μείνει λίγο μόνη της, όμως δεν θα αρνηθεί ποτέ την αγκαλιά και το παιχνίδι στα μικρά της.
Νιώθει έκπληξη κάθε φορά που κοιτάει το παιδί που κάποτε φιλοξενούσε στην κοιλιά της. Μπορεί να είναι δίπλα του συνέχεια, όμως νιώθει την ίδια έκπληξη κάθε φορά που συνειδητοποιεί πως μεγαλώνει, γίνεται από μωρό παιδί, κι από παιδί ενήλικας. Νιώθει την ίδια έκπληξη όταν το βλέπει πρώτη φορά να της χαμογελά, να περπατά ή να μιλάει, κι όταν το βλέπει να αποφοιτά από το δημοτικό, να βγαίνει μόνο με τους φίλους του ή να κάνει την δική του οικογένεια.
Νιώθει το θαύμα της ζωής να ανθίζει εκεί, μπροστά στα μάτια της, κάθε φορά που συνειδητοποιεί πως το μωρό της δεν είναι πια μωρό αλλά ένας καλός και άξιος άνθρωπος. Βλέπει όλες της τις προσπάθειες να παίρνουν σάρκα και οστά και να της λένε «σ’ αγαπώ», να παίζουν, να γελάν, να βοηθούν και τελικά να ανοίγουνε φτερά για να πετάξουν μακριά.
Νιώθει τα δάκρυά της να κυλούν σ’ όλες τις παιδικές γιορτές ή όταν το κοιτά τις νύχτες να κοιμάται. Τα μάτια της βουρκώνουν από χαρά όταν εκείνο χαίρεται, αλλά κι από θλίψη και οργή όταν αυτό πονάει.
Νιώθει χαρά και αισιοδοξία όταν όλα πάνε στραβά όμως κοιτά τα μάτια του και όλα μπαίνουν στη θέση τους. Ξαφνικά, όλα είναι όπως θα έπρεπε. Βλέπει τα κομμάτια του παζλ να συμπληρώνονται και πλέον ξέρει πως το μόνο που έλειπε τόσα χρόνια ήταν τα παιδιά της.
Νιώθει δυνατή, σχεδόν ατρόμητη. Έτοιμη να τα βάλει με όποιον πειράξει το μικρό της αλλά και να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο που συναντά. Η δύναμη που σου χαρίζει η μητρότητα σε βοηθάει να ορθώσεις το ανάστημά σου, να σταθείς στα πόδια σου και να γίνεις όλα όσα θέλεις να διδάξεις στα παιδιά σου.
Νιώθει λίγη και ελλιπής κάθε φορά που σκοντάφτει στα λάθη και τις ανασφάλειές της. Πληγώνεται, απογοητεύεται, θυμώνει με τον εαυτό της μα πάντα βρίσκει τρόπο να σηκωθεί ξανά. Μαθαίνει και συνεχίζει με το κεφάλι της ψηλά.
Η μητρότητα δεν χωράει σε λέξεις, δεν έχει σχέση με θυσίες, ούτε περιορίζεται από μικρότητες και άσκοπους εγωισμούς.
Η μητρότητα είναι κάτι μεγάλο και βαθύ. Σημαίνει να είσαι κάθε μέρα η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου.
Σημαίνει ελευθερία και συνέπεια, να είσαι ένα ώριμο παιδί. Και τελικά, σημαίνει αγνή κι αμόλυντη αγάπη.
